Σελίδες

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

"et preterea censeo Carthago delenda est"

Aκούω συχνά τον τελευταίο διάστημα,  την εύλογη απορία όλων μας,  γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι<του τόπου >  δεν ορθώνουν ανάστημα και λόγο  για όσα συμβαίνουν στη χώρα και κατ' επέκταση '' σε όλους τους παρεπιδημούντες εν Ιερουσαλήμ ''.
Οφείλω να ομολογήσω εν μέρη έχουν δίκιο,  εν μέρη.
Yπάρχουν αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι,  που κάνουν αναφορές,  σχολιάζουν,  εκθέτουν απόψεις,  ίσως δεν προττάσουν το αναμενόμενο,  πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ας πούμε όμως τα πράγματα με τ'όνομα τους. Eδώ και αρκετά χρόνια  άνθρωποι της Τέχνης και όχι μόνο,  έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου (θα σας παραθέσω πιο κάτω  απόσπασμα απο μια συνέντευξη του ποιητή ,  στιχουργού  και συγγραφέα Κώστα Τριπολίτη  στο Ριζοσπάστη 2002).


"et in Arcadia ego" <
 Συνέχεια του παραπάνω  κειμένου>.
Χρόνια τώρα όλοι μας  ήσχεδόν όλοι, είχαμε αφεθεί στην κατ'επίφασιν ''ψευδή ευδαιμονία μας''.
Ειλικρινά αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό  ό,τι δεν μπορώ να διαχειριστώ την άξαφνη συνειδητοποίηση πως δεν ζούμε στην ιδεατή χώρα της Αρκαδίας κατά τον Σίλλερ,  ούτε καν κατα τον  μεγάλο ζωγράφο Πουσέν,  ο οποίος εμπνεύστηκε τις καλλιτεχνικές συνθέσεις του και φιλοτέχνησε τον πίνακα " τους βοσκούς της Αρκαδίας" με την περίφημη επιγραφή "et in Arcadia ego" "κι εγώ ανήκω στην Αρκαδία".  

Ανακαλύψαμε ξαφνικά  τη φτώχεια,  τους άστεγους,  την αδικία, τις απάτες,  τα σκάνδαλα και όλα τα συναφή;
Ζούσαμε τον ύπνο του δικαίου-αδίκου-απολαμβάνοντας τα αγαθά στη χώρα των Δαναών; «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Ας είμαστε ειλικρινείς έχουμε μερίδιο ευθύνης, 
 μικρό ;  μεγάλο;   δεν έχει σημασία,  ας
κάνουμε τον ''δικό μας  προσωπικό απολογισμό  και
 ας ενωθούμε για έναν κοινό σκοπό  και αγώνα.
Τώρα που απ'το ''Ωχ αδερφέ''
 -Περάσαμε στο ''Αχ αδερφέ''
 Γιατί,  απλά η φτώχεια  χτύπησε  
και τη δική μας πόρτα.

Το οφείλουμε κυρίως στα παιδιά μας. (Mαρία Λαμπράκη)
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4BpdSbxLyIu4BWT0VPfXTgxCE78RCSNbF4qIKZxTOQ9jU9KMy-9AoXEzgrD349oe_baah63RDv7Llvt8Ei4wgGaLxX0S8OPAo9w2Qh6IVnub09Y9Xc9T6uGCxuxjqGG1YRFUM_oxrda92/s1600/024.JPG

Luca Giordano (Nápolis,Itália, 18 de outubro de 

1634 – Nápolis, 3 de janeiro de 1705)

Απόσπασμα απο την συνέντευξη του Κώστα 

Τριπολίτη στο Ριζοσπάστη.

-Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται μέσα σε αυτές τις 

συνθήκες παραγωγής. Προσπαθεί να 

συγκροτήσει το εγώ του, που δεν υπάρχει 

τελικά, καθώς του το φτιάχνουν άλλοι.

Τον κάνουν ένα αμαθές, καταναλωτικό, βαριόμοιρο ζώο.

Και βάζω τον αφηγητή, εν προκειμένω 

τον τραγουδιστή, να βλέπει το εγώ του από 

μιαν απόσταση, προσπαθώντας να καταλάβει 

πώς έχει επισυμβεί αυτή η αλλοτρίωση. 

Στον ήλιο του ανύπαρκτου είμαστε, αφού ζούμε σε 

μια εικονική πραγματικότητα με μύρια 

προβλήματα που απορρέουν από τον στρεβλό

 κοινωνικό ιστό και είναι κοινωνικά, όχι 

ατομικά. Ολοι αυτοί οι μεταλούμπεν 

μετακαπιλιστές έχουν κατορθώσει να 

περάσουν διαμέσου των ΜΜΕ την αντίληψη 

ότι το εγώ μας είναι αυτό που χαίρεται με τα 

ριάλιτι σόου, με το τίποτα εμφανιζόμενο ως 

κάτι. Πρέπει να χτυπήσουμε το καμπανάκι, να 

διατηρήσουμε τον εαυτό μας, που τον έχουν 

κατασυντρίψει.

Πώς να το κάνεις μέσα σε αυτές τις συνθήκες;

Πρέπει να ξέρεις τι επιδράσεις δέχεσαι και τι 

συνέπειες έχουν στη ζωή σου. Και να 

κατανοήσεις ότι υπάρχει ένα συλλογικό εγώ. 

Να ζήσουμε θέλουμε με αξιοπρέπεια.

Οσοι βέβαια θέλουν, γιατί μπορεί στην εποχή μας η 

αξιοπρέπεια να θεωρείται πολύ μπανάλ. Το 

αίσθημα της αξιοπρέπειας πηγάζει από την 

πίστη στον κοινωνικό σου ρόλο, στο ότι μπορείς

 να επιδράσεις πάνω στην κοινωνία. Αυτό 

έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους. Τους 

έχουν κάνει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να 

δράσουν για να μεταβάλουν την κοινωνία.

Αξιοπρέπεια έχουν αυτοί που πιστεύουν ότι 

μπορούν να δράσουν και να μεταβάλουν την 

κοινωνία. Με επιμονή, υπομονή, μόχθο, 

προσπάθεια, γνώση, αγώνα. Απαξ και 

πιστέψεις ότι δεν μπορείς να τη μεταβάλεις, η 

αξιοπρέπεια χάνεται, υποκύπτεις.

Κώστας Τριπολίτης
Άκουσα τα λόγια της βροχής
ήσυχα βαριά προσεχτικά
πάνω στους τσίγκους

Στον καταυλισμό που αντηχεί
μελαγχολικά υπνωτικά
φέρνουν ιλίγγους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!

Έφτασα στο τέλος των σκοπών
μίζερη στεγνή λογιστική
με fax και bonus

Ζώντας διαμέσου των σιωπών
δάκρυα με θλίψη αυθεντική
στους βλεννογόνους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!
Σε αυτό το σημείο αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Τριπολίτη στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής «Δρόμοι», στη ΝΕΤ, πριν από μία δεκαετία. Πρόκειται για ένα είδος ιδεολογικού μανιφέστου του στιχουργού: «Εξακολουθώ να εξεγείρομαι ενάντια στην όποια εξουσία, ενάντια στον καθημερινό φασισμό, όταν, όπου και με οποιοδήποτε τρόπο εκφράζεται. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά των συναινετικών, μεταμοντέρνων, μετακαπιταλιστικών δημοκρατιών. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά του αποχαυνωμένου, του συνενοχικού πολίτη του δυτικού κόσμου, που προκειμένου να διασφαλίσει το προσωπικό του computer ή cd-player, καταδικάζει σε θάνατο τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου. Είτε αποστερώντας τους τα βασικά τρόφιμα, είτε αποστερώντας τους τα εμβόλια που χρειάζονται. Στρέφομαι κατά του δυτικού μοντέλου ζωής και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Ελπίζω ότι έχω αποφύγει τη γραφικότητα του αρνητή γενικώς και αορίστως, και ελπίζω ότι η κριτική μου είναι εστιασμένη σε πράγματα που στ’ αλήθεια μπορούν να μεταβληθούν και για τα οποία αξίζει και ο αγώνας και η προσπάθεια. [...] Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Αν αλλάζει, όμως, θέλω να είμαι μέσα.» 
Πηγή: www.musicpaper.gr

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΜΟΝΑΞΙΑ-Rilke Reiner-Maria


 Μοναξιά

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη.
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.

Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.
Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα.

κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται:
τη μοναξιά τη παίρνουν τότε τα ποτάμια...





Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Α-Ταξίδευτες επιθυμίες


Αυτές οι επιθυμίες οι α-ταξίδευτες.
Κάποτε, απο καιρό εις καιρό, όλοι φορτωνόμαστε δυσβάσταχτες επιθυμίες, τις κουβαλάμε στον ανήφορο, μας πάνε, δεν τις πάμε.
Κάποτε κουράζονται κι αυτές, αλλάζουν, αλλάζουμε  κι εμείς.
Κουραζόμαστε να τις περιφέρουμε στους ώμους, χωρίς ποτέ να τολμήσουμε ακόμα κι όταν ξέρουμε πως αυτές οι επιθυμίες οι ανείπωτες, είναι σαν τα κλειδωμένα συρτάρια που όλοι ή σχεδόν όλοι κρύβουμε τα πιο βαθειά μας μυστικά.
Κι όμως, γιατί <αυτές τις επιθυμίες> δεν θελήσαμε να τις φανερώσουμε;.
Και το χειρότερο γιατί δε θελήσαμε να τις κάνουμε πράξη;
Απο φόβο ό,τι μπορεί να πραγματοποιηθούν;
Και τότε ;
 Πρέπει να βρούμε άλλες, έτσι για να έχουμε κάτι απλά να το επιθυμούμε;
Μοιάζει με την ιστορία ενός συγγραφέα, όλη του τη ζωή επιθυμούσε, ονειρευόταν να επισκεφτεί το Παρίσι.
χρόνια και χρόνια το ετοίμαζε αυτό το ταξίδι.
Και όταν στα 75 αποφάσισε να το πραγματοποιήσει, δεν κατέβηκε ποτέ τη σκάλα του αεροπλάνου.
-Τώρα  είπε, τώρα;  Τι θα έχω να ονειρεύομαι;.
Ομως. μη με ρωτήσετε, αν έτσι έπρεπε να κάνει-αλήθεια δεν ξέρω, άλλωστε,  δεν ονειρεύτηκα ποτέ να πάω στο Παρίσι. Αλλες είναι οι δικές μου επιθυμίες, για αλλού φτιάχνω τα καραβάκια μου και τα ρίχνω στο γιαλό.
Και που ξέρετε;
Ισως κάποια μέρα να μπω σ'ένα απ'αυτά για να κάνω το δικό μου ΤΑΞΙΔΙ.Μαρία Λαμπράκη.


   

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

ΕΛΕΝΗ ΑΡΒΕΛΕΡ- ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ .

Μάθετε να μιλάτε καλά ελληνικά !

Στην γλώσσα αυτή δικάζει ο Πανταχού 

Παρών.

Ήγγικεν οσονούπω η βασιλεία των 

ουρανών.

Κι εκεί, στου φοβερού κριτήριου τον χώρο,

ίσως δεν βρείτε μεσολαβητή και δικηγόρο,

αφού η Παναγιά μιλάει μονάχα εβραϊκά,

κι ο Παύλος τρέχει και δεν φτάνει, άρον-

άρον,

την υπεράσπιση να κάνει πολυπληθών 

βαρβάρων.

Για τον καθένα οι Άγγελοι, σε απλή 

δημοτική

έγραψαν και κρατούν κιτάπια μ’ έπαινους 

και ψόγους.

Δεν είν’ λοιπόν ανάγκη σοφούς να πείτε 

λόγους.

Η γλώσσα του παππού και της γιαγιάς αρκεί.

Μέμφομαι τον αιώνα, 2001.