Σελίδες

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Τόσες πολλές πληγές.....

Ανάμεσα ουρανού  και θάλασσας/έκρυψε το δάκρυ της η Νύχτα
Τόσες πολλές πληγές/κι ούτε ένα μαντίλι/να τις δέσει...(Μ-Λ-)
Καλό ξημέρωμα...

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Φυσάει μοναξιά απόψε...

Kάθε Κυριακή/κρύβει μέσα της μια Αναχώρηση...
Φυσάει μοναξιά απόψε...
Ντύσου καλά/μη μου κρυώσεις..(Μ-Λ)

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Είναι τραγούδια...

Πίνακας ζωγραφικής(Γιώργος Σταθόπουλος)
Είναι τραγούδια...
Είναι τραγούδια που ανοίγουνε δρόμους
κι άλλα σαν βροχή στους ώμους
ήσυχα λόγια που αγγίζουν ζεσταίνουν
έρωτα, ζωή ανασταίνουν
κάποιοι που αγκαλιά πηγαίνουν
κι άλλοι που αν τ΄ακούν σωπαίνουν
αχ της μοναξιάς χειροκροτήματα

Είναι τραγούδια που΄χουν αφήσει
έναν ήλιο πριν τη δύση
κι άλλα που μείναν στόμα με στόμα
πόσα γράφει η αγάπη ακόμα
λόγια που καρδιές ματώνουν
κι άλλα που βαθιά λυτρώνουν
έλα να στα πω γιατί είναι κύματα...
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Είναι τραγούδια...
.........Που μπορούν ακόμα /να γλυκάνουν το μέσα της Καρδιάς.....
Καλό Σ/Κ-Αφιερωμένο σε όλους τους σιωπηλούς συνταξιδιώτες του blog...Σας ευχαριστώ (Μ-Λ)
Αφού ακόμα αγαπάς τις γκρίζες θάλασσες,
αφού μπορείς καμένα δάση να αντικρίζεις
αφού ακόμα ακούς Τσιτσάνη και ραγίζεις,
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες

Αφού από τη μοναξιά σου δε νικήθηκες, 
αφού δεν ντρέπεσαι μπροστά μου να δακρύζεις, 
αφού ακόμα ακούς κλαρίνο και ραγίζεις
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες

Έλα αγάπη μου, έλα
να κάνουμε ένα Έλληνα ακόμα
με το τραγούδι να ξεχνάει
τα λάθη της να συγχωράει, όπως κι εμείς,
αφού η Ελλάδα μας πληγώνει όσο κανεί
ς-Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Δώρο ακριβό...

Στα ωκεάνια μάτια σου απλώνω τα δίχτυα μου, πορφυρίζει η Θάλασσα στα υγρά σου χείλη,
στάλσιμο μυριάκριβο κάθε φιλί,  που σαλπίζει ανάμεσα σε ανέγγιχτους πόθους και απαστράπτοντα ''θέλω''
θροϊσματα ανέμου , που φυλλορροεί σε κάθε ψίθυρο, σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε σ'αγαπώ και μέσα σου απαγκιάζουνε οι μυστικές μου σκέψεις,σαν σε ουράνια όαση....Δώρο ακριβό.(Μ-Λαμπράκη)

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Tα πουλιά της μνήμης


Tα πουλιά της μνήμης (Δημήτρης Λαμπρέλλης)

Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.
Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει.
Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι.
Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελαήδημα του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξη του.
Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει και ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του.
Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο… 
Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος.

Από το μυθιστόρημα "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" της Colleen McCullough
"Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in".

The birds they sang 
at the break of day 
Start again 
I heard them say 
Don't dwell on what 
has passed away 
or what is yet to be. 
Ah the wars they will 
be fought again 
The holy dove 
She will be caught again 
bought and sold 
and bought again 
the dove is never free. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in. 

We asked for signs 
the signs were sent: 
the birth betrayed 
the marriage spent 
Yeah the widowhood 
of every government -- 
signs for all to see. 

I can't run no more 
with that lawless crowd 
while the killers in high places 
say their prayers out loud. 
But they've summoned, they've summoned up 
a thundercloud 
and they're going to hear from me. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack in everything 
That's how the light gets in.

You can add up the parts 
but you won't have the sum 
You can strike up the march, 
there is no drum 
Every heart, every heart 
to love will come 
but like a refugee. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack, a crack in everything 
That's how the light gets in. 

Ring the bells that still can ring 
Forget your perfect offering 
There is a crack, a crack in everything 
That's how the light gets in. 
That's how the light gets in. 
That's how the light gets in.
 

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Σαν αίνιγμα ...Σαν μυστικό

Ανάμεσα στη νύχτα /και την αυγή /κέντησε με ευλαβική σιωπή τ'όνειρο της καινούργιας μέρας o χρόνος.
Σαν αίνιγμα  /σαν μυστικό /να το παραδώσει αμόλυντο/ στο πρώτο φως... 
Το παίρνω τρυφερά στην αγκαλιά μου..Περιμένοντας την ενσάρκωση του/στον ακατάλυτο θρόνο του Ήλιου .(Μαρία-Λαμπράκη-)

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Με τις σκιές

Μπλουζ(Σταύρος Ζαφειρίου)

Είναι η θλίψη της νύχτας
η ερημιά
των κατάφωτων δρόμων,

καθώς βαδίζεις ανώδυνος

με το τσιγάρο στα χείλη,

με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες,

μια και δεν έχεις πού να τις τινάξεις

ή μάλλον έχεις, μα δεν τολμάς.

Σχισμένα βλέμματα
έρπουν στο σώμα σου,

κουρελιασμένες αισθήσεις

σε ανιχνεύουν.

Αγωνιάς να ξεφύγεις

ακίνητος
φυλλομετρώντας ξανά και ξανά
τα γερασμένα σου παραμύθια.
Γίνεσαι ο λύκος
στο κρεβάτι της γιαγιάς,

ο δράκος που καταβροχθίζει

τα κορίτσια του

Αγκάθι γίνεσαι στην καρδιά

της πεντάμορφης,

ο κακομούτσουνος παλιάτσος

στην αυλή του βασιλιά.
Είναι εκείνο το τραγούδι,
απέραντη περιπλάνηση μπλουζ μοναξιάς,

με την πνιγμένη φωνή

της μεγάλης Μάμα,

με τη γλώσσα

ξασπρισμένη στα δόντια
νυν και αεί προσευχή των ανώνυμων·
οι βελονιές του σαξοφώνου

στις χαλαρές ραφές του εγκεφάλου,

τα καράβια

που σε ταξίδεψαν σε τοπία δυσβάσταχτα,

που θα ταξιδέψουν

ακόμα.
Απο την ποιητική συλλογή:Ζεστή Πανσέληνος

Με τις σκιές

α΄
Βγάζεις, βγάζεις τις λέξεις, αφαιρείς·
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα

Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτή:
Είμαι καλά

Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,

προσμένοντας τ’ αδέσποτα της νύχτας.
β΄
Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.


Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της μνήμης
τους φουφουλιάζω, να δεχτούν τη βροχή.

Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα.
Κάτι ρίζες μονάχα,

η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.(Σταύρος 
Ζαφειρίου)

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Η ευλογία της έλλειψης-(Κατερίνα Αγγελάκη -Ρούκ)

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.





Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Everybody hurts

Η νύχτα απόψε /λυγίζει αντοχές ...
Με ποιο τραγούδι ''άραγε'' /να ξορκίζεται η Πίκρα; 


Δεν το μπορείς του φεγγαριού....

http://4.bp.blogspot.com/-I3Y6ZFMReCY/UhEFdqqNo1I/AAAAAAAD0yA/rHHBxbGbRJo/s1600/13+-+1.jpg
«Ο Παρθενώνας με φεγγάρι τη νύχτα εδώ,
νικάει στη δόξα και στη χάρη τον ουρανό»
Κωστής Παλαμάς

 Γ. Σεφέρης στο ποίημά του «Τελευταίος σταθμός»:

 «Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.
Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»

http://static.panoramio.com/photos/large/34498238.jpg
Κίχλη Β´ - Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ(απόσπασμα)

Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο.

Στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ
- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...(Γ-Σεφέρης)

«Κάποια γυναίκα όλο κοιτά φεγγάρια Πανσελήνου.-Γιάννης Βαρβέρης

Εσύ είσαι όρος/ όταν θεριεύει ύψος

μυρίζει μέλλον φθινοπωρινό/ απαλό της μνήμης.

Σε ζωογονούνε/ ήλιος/ μ’ όσους πυρπόλησε η σκιά

θάλασσα/ με τα παγωμένα χαμόγελα στο βυθό

κι ο άνεμος/ που μας πετάει βότσαλα ευτυχίας.

Όμως κοιτάς φεγγάρια Πανσελήνου.

Μα εσύ είσαι όρος./ Ρίξε τα ξύλα και νερά σου κρουνηδόν

πάνω στα χορταράκια/ και στα πεπρωμένα/ της πανίδας

με το καλό/ με τον καιρό/ γίνε πεδιάδα

και τότε τόλμησε και τότε κοίτα.
Γυναίκα ήταν και κοίταζε φεγγάρια Πανσελήνου.»
Γράφει ο Νίκος Καρούζος:
«Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…/ Ελκύομαι απ’ τα φεγγάρια
τι δρόμους ανοίγουν για να βρεις αγαπημένη.»

Ο Κούλες του Ηρακλείου φωτισμένος με θέα την πανσέληνο
http://www.ekriti.gr/sites/default/files/miscphotos/knosos-feggari.jpg
Πανσέληνος από την Κνωσό (Ηράκλειο)


http://lh3.googleusercontent.com/_bBfgBv_6gHCNSHnQg0VEtwdhZQofpz-zy0gDoUdhe1HObWjFImkX9pEvijkHmMj-7sFb3AinlxqwIWZOYcVBw=s700
Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι-Βύρων Λεοντάρης (απόσπασμα) 

Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι
απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού
πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο
κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης
και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες.
https://awitchssacredjourney.files.wordpress.com/2015/01/moon-wonder-child.jpg 
Γιάννης Ρίτσος «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού»
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.

Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.


Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν
στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της
γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη
τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.


Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου
πατούν αφήνουνε κάτι
μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.


Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες
τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά
με το φεγγάρι. 

http://fc07.deviantart.net/fs7/i/2005/229/c/e/__The_Child_of_the_Moon_by_Kittchen.jpg
https://c2.staticflickr.com/4/3099/2656980278_eb79444dbf_z.jpg
«Αν ήμουνα του φεγγαριού μαλαματένια αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά μες στα μαλλιά σου
τα χρυσά
να γένω μια πλεξίδα...»
-Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Ζεστή Πανσέληνος

Να φοβάστε την πανσέληνο.
 Στις γωνιές παραμονεύουν τα επικίνδυνα όνειρα.
Να τη φοβάστε την πανσέληνο.
Να μαζεύεστε στα σπίτια σας νωρίς
και ν’ ασφαλίζετε καλά την εξώπορτα.
Να προσεύχεστε
και να κοιμάστε με το βαφτιστικό σας σταυρουδάκι
κρεμασμένο στο στήθος.
Γιατί έξω κάθε πανσέληνο
κυκλοφορούν οι ποιητές ίδιοι λυκάνθρωποι.
Κατασπαράζοντας τα ήθη των αθώων,
διψώντας για το αίμα των ανύποπτων,
καλώντας με ουρλιαχτά το Αρχαίο Νερό
που θα ‘ρθει κάποτε και θα σας κατακλύσει.
(Σταύρος Ζαφειρίου)

(Νίκος Καρούζος)

[...] Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.

Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι-Μιλτιάδης Μαλακάσης

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι
Μέσα στὴν κληματαριά,
Ποὖναι νὰ τὸ πιεῖς, ἀλήθεια,
Στὸ ποτήρι,

Κι ὄχι τόσο γιατὶ παίζει
Στὴν κληματαριά,
Ὅσο γιατὶ φέγγει δίπλα
Σ᾿ ἕνα παραθύρι…

 (Ὧρες)

Του φεγγαριού το δείπνο -Νίκος Καζανζάκης
Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι
Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι
Αχνό το πρώτο πρώτο αστέρι τρέμει
Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι


Ξυπόλυτη, ξεχτένιστη, ευωδάτη
Σαν αγαπώ που δε χαλάει χατίρι
Στον κόρφο μας η νύχτα πέφτει αφράτη
Και τ’ άστρα της αντιδονούν σαν ζίλια
Και κρέμεται η ψυχή μας πια χορτάτη
Στου βραδινού αγαθού θεού τα χείλια


Στου τραγουδιού τον άγριο πεντοζάλη
Στου στοχασμού τα πιο ψηλά μπουρίνια
Στημόνι ο νους και φάδι τ’ όνειρό σου
Και στο νησί του ύπνου μοναχός σου
Πλάθεις ψυχές και τις περνάς γιορτάνι
Κι αχούν και κλαίν και τρέμουν στο λαιμό σου


Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι
Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι
Αχνό το πρώτο πρώτο αστέρι τρέμει
Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι


Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν
Γένηκαν παπαρούνες τα σπαρμένα
Γελάει το δειλινό κι αντιφεγγίζουν
Στ’ άδεια νερά του ανθρώπου τα γραμμένα
Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν
Γενήκαν παπαρούνες τα σπαρμένα

Σα δάσος ελατώμησες τον ύπνο
Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο
Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε
Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο
Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο


Ένα βράδυ στεκόμουν έξω απ' το ταχυδρομείο μιας άγνωστης πόλης.
Τι γύρευα εδώ και σε ποιον θα' στελνα αυτό το μεγάλο γράμμα που κρατούσα;

Απ' τον αντικρινό λόφο τότε φάνηκε η πανσέληνος θυμίζοντάς μου πως δεν είμαι πια νέος.
Ύστερα μπήκα σε μια στοά όπου άνθρωποι φτωχοί πουλούσαν δαντέλες πολυκαιρισμένες, στο βάθος μια λάμπα γκαζιού κάτι σιγοψιθύριζε - ίσως στίχους του Μυλόζ.

Περιπλανήσεις μες στην οικειότητα του φθινοπώρου και τη ραγισμένη ευωδιά της νύχτας - ήμουν πολύ έρημος για έναν τόσο μεγάλο ουρανό, πολύ άρρωστος για να θέλω να ξεχάσω,
ω τραίνα που με προσπεράσατε, γυναίκες που δεν με προσέξατε, η Τερέζα γερασμένη τώρα δεν είχε πια εραστές και κοιμόταν μες στους αμάραντους, ενώ η μητέρα χαμογελούσε λυπημένα με δυο δόντια μόνο
 στο βάθος του κόσμου. (Τάσος Λειβαδίτης)

Δ.Π. Παπαδίτσας, «Το φεγγάρι»

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-poiimata-gia-to-feggari/ ]
Η πηγή-Μίλτος Σταχτούρης

Φεγγάρι πεθαμένο μου
για ξαναβγές και πάλι

θέλω να δω το αίμα σου
δεν έκαιγες λυχνάρι
φώτιζες
το φοβισμένο πρόσωπο
θέλω να δω
το φοβισμένο πρόσωπο
τώρα
πάλι και πάλι
τότε
όλο το σώμα μου ήταν
μιά πληγή
φεγγάρι
μια πηγή
και φώτιζε
της νύχτας το σκοτάδι
Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω να δω το αίμα σου
τώρα

πάλι και πάλι

Κική Δημουλά,
Μισό σπασμένο δαχτυλίδι το φεγγάρι κι ένας ερωτευμένος δισταγμός με διχρωμίας χάδια

Από τη μια μεριά φιλί με το σκοτάδι κι από την άλλη εξαγνισμός με φως, τα παθιασμένα της ασάφειας αγκαλιάσματα: πεθαίνουμε χωρίς να έχουμε μάθει τι μας κρατούσε έτσι σφιχτά αδιευκρίνιστους

Κική Δημουλά - Μισό φεγγάρι
Βλέπω ένα γούβωμα βαθύ.
Ποιό χέρι αρπακτικό
μπήκε πήρε πολύ έφυγε
και δεν πρόφτασα;

Άραγε σε ποιό όνειρο ανέθεσα

του όλου τη φύλαξη
και το πήρε ο ύπνος;

Ακούω το νυχτολούλουδο
σαν κούκος ρολογιού

πετάγεται έξω απ΄ το άρωμά του
φωνάζοντας
νύχτωσε βγες να δεις
και είδα να χαράζεται ψηλά
ένα μισό και ούτε φεγγάρι
σα μαχαιριά σε υπερφυσικό θεού σαγόνι

ή μάλλον σαν φιλιού το κάτω χείλος
και το επάνω να φιλάει το σκοτάδι
-ποιός και σε ποιόν μισοείπε:
αν είναι αργά κοιμήσου στο κρεβάτι μου εσύ
κι εγώ στον καναπέ.

Αχ,υπομνηστικό φεγγάρι
στέκεις εκεί πάνω σα μισή ωραιότητα
και σαν ολόκληρη ευκαιρία
κοιτάζοντάς σε να μετρώ
πόσα μισά δεν πρόλαβα ν΄αφήσω.


Από την ποιητική συλλογή ‘’Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως’’

Tου φεγγαριού
Δεν το μπορείς του φεγγαριού
να βρεις ένα ψεγάδι
γιατί σκορπά την ομορφιά
στην πλάση κάθε βράδυ


Ζηλεύγω του, του φεγγαριού
που πάντα σεργιανίζει
γιατί θωρεί την π' αγαπώ
τη νύχτα σαν πορίζει


Σαν θα περνάς την πόρτα της
φεγγάρι μου σταμάτα

χαιρέτα μου την,κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα
χαιρέτα μου τη, κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα.

Ήλιε μου παραγγέλνω σου

να γοργοβασιλέψεις
μην, το φεγγάρι, δεις αυγή
γιατί δα ντου ζηλέψεις


Φεγγάρι μου ουρανόστρατο
χαμήλωσε μια στάξη
να φέγγει, η αγάπη μου
στο σπίτι τζη να φτάξει.

Σαν θα περνάς την πόρτα της

φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.

Σαν θα περνάς την πόρτα της
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.



http://www.astrosparalio.gr/uploads/arxaia%20nemea.jpg
Ξέρω πως απ' τις λέξεις όλες μόνο μία/
το φέρνει κατευθείαν στο νου ή το καθορίζει/
Το μυστικό για μένα, είναι να την πεις/
με ταπεινότητα.
Η λέξη είναι φεγγάρι...
Έλα να γονατίσουμε μαζί και να προσευχηθούμε
(Οδυσσέας Ελύτης)