Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται. (André Breton)
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012
Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
Σάββατο 25 Αυγούστου 2012
Είναι τραγούδια...
Πίνακας ζωγραφικής(Γιώργος Σταθόπουλος)
Είναι τραγούδια...
Είναι τραγούδια που ανοίγουνε δρόμους
κι άλλα σαν βροχή στους ώμους
ήσυχα λόγια που αγγίζουν ζεσταίνουν
έρωτα, ζωή ανασταίνουν
κάποιοι που αγκαλιά πηγαίνουν
κι άλλοι που αν τ΄ακούν σωπαίνουν
αχ της μοναξιάς χειροκροτήματα
Είναι τραγούδια που΄χουν αφήσει
έναν ήλιο πριν τη δύση
κι άλλα που μείναν στόμα με στόμα
πόσα γράφει η αγάπη ακόμα
λόγια που καρδιές ματώνουν
κι άλλα που βαθιά λυτρώνουν
έλα να στα πω γιατί είναι κύματα...Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Είναι τραγούδια...
Είναι τραγούδια που ανοίγουνε δρόμους
κι άλλα σαν βροχή στους ώμους
ήσυχα λόγια που αγγίζουν ζεσταίνουν
έρωτα, ζωή ανασταίνουν
κάποιοι που αγκαλιά πηγαίνουν
κι άλλοι που αν τ΄ακούν σωπαίνουν
αχ της μοναξιάς χειροκροτήματα
Είναι τραγούδια που΄χουν αφήσει
έναν ήλιο πριν τη δύση
κι άλλα που μείναν στόμα με στόμα
πόσα γράφει η αγάπη ακόμα
λόγια που καρδιές ματώνουν
κι άλλα που βαθιά λυτρώνουν
έλα να στα πω γιατί είναι κύματα...Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Είναι τραγούδια...
.........Που μπορούν ακόμα /να γλυκάνουν το μέσα της Καρδιάς.....
Καλό Σ/Κ-Αφιερωμένο σε όλους τους σιωπηλούς συνταξιδιώτες του blog...Σας ευχαριστώ (Μ-Λ)
Αφού ακόμα αγαπάς τις γκρίζες θάλασσες,
αφού μπορείς καμένα δάση να αντικρίζεις
αφού ακόμα ακούς Τσιτσάνη και ραγίζεις,
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες
Αφού από τη μοναξιά σου δε νικήθηκες,
αφού δεν ντρέπεσαι μπροστά μου να δακρύζεις,
αφού ακόμα ακούς κλαρίνο και ραγίζεις
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες
Έλα αγάπη μου, έλα
να κάνουμε ένα Έλληνα ακόμα
με το τραγούδι να ξεχνάει
τα λάθη της να συγχωράει, όπως κι εμείς,
αφού η Ελλάδα μας πληγώνει όσο κανείς-Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
αφού μπορείς καμένα δάση να αντικρίζεις
αφού ακόμα ακούς Τσιτσάνη και ραγίζεις,
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες
Αφού από τη μοναξιά σου δε νικήθηκες,
αφού δεν ντρέπεσαι μπροστά μου να δακρύζεις,
αφού ακόμα ακούς κλαρίνο και ραγίζεις
αυτό σημαίνει πως ακόμα εσύ δεν άλλαξες
Έλα αγάπη μου, έλα
να κάνουμε ένα Έλληνα ακόμα
με το τραγούδι να ξεχνάει
τα λάθη της να συγχωράει, όπως κι εμείς,
αφού η Ελλάδα μας πληγώνει όσο κανείς-Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012
Δώρο ακριβό...
στάλσιμο μυριάκριβο κάθε φιλί, που σαλπίζει ανάμεσα σε ανέγγιχτους πόθους και απαστράπτοντα ''θέλω''
θροϊσματα ανέμου , που φυλλορροεί σε κάθε ψίθυρο, σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε σ'αγαπώ και μέσα σου απαγκιάζουνε οι μυστικές μου σκέψεις,σαν σε ουράνια όαση....Δώρο ακριβό.(Μ-Λαμπράκη)
Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012
Tα πουλιά της μνήμης
Tα πουλιά της μνήμης (Δημήτρης Λαμπρέλλης)
Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.
Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει.
Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι.
Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελαήδημα του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξη του.
Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει και ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του.
Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο…
Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος.
Από το μυθιστόρημα "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" της Colleen McCullough
"Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in".
The birds they sang
at the break of day
Start again
I heard them say
Don't dwell on what
has passed away
or what is yet to be.
Ah the wars they will
be fought again
The holy dove
She will be caught again
bought and sold
and bought again
the dove is never free.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in.
We asked for signs
the signs were sent:
the birth betrayed
the marriage spent
Yeah the widowhood
of every government --
signs for all to see.
I can't run no more
with that lawless crowd
while the killers in high places
say their prayers out loud.
But they've summoned, they've summoned up
a thundercloud
and they're going to hear from me.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in.
You can add up the parts
but you won't have the sum
You can strike up the march,
there is no drum
Every heart, every heart
to love will come
but like a refugee.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in".
The birds they sang
at the break of day
Start again
I heard them say
Don't dwell on what
has passed away
or what is yet to be.
Ah the wars they will
be fought again
The holy dove
She will be caught again
bought and sold
and bought again
the dove is never free.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in.
We asked for signs
the signs were sent:
the birth betrayed
the marriage spent
Yeah the widowhood
of every government --
signs for all to see.
I can't run no more
with that lawless crowd
while the killers in high places
say their prayers out loud.
But they've summoned, they've summoned up
a thundercloud
and they're going to hear from me.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in.
You can add up the parts
but you won't have the sum
You can strike up the march,
there is no drum
Every heart, every heart
to love will come
but like a refugee.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.
Σάββατο 11 Αυγούστου 2012
Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012
Με τις σκιές
Μπλουζ(Σταύρος Ζαφειρίου)
Είναι η θλίψη της νύχτας
η ερημιά
των κατάφωτων δρόμων,
καθώς βαδίζεις ανώδυνος
με το τσιγάρο στα χείλη,
με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες,
μια και δεν έχεις πού να τις τινάξεις
ή μάλλον έχεις, μα δεν τολμάς.
των κατάφωτων δρόμων,
καθώς βαδίζεις ανώδυνος
με το τσιγάρο στα χείλη,
με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες,
μια και δεν έχεις πού να τις τινάξεις
ή μάλλον έχεις, μα δεν τολμάς.
Σχισμένα βλέμματα
έρπουν στο σώμα σου,
κουρελιασμένες αισθήσεις
σε ανιχνεύουν.
Αγωνιάς να ξεφύγεις
ακίνητος
έρπουν στο σώμα σου,
κουρελιασμένες αισθήσεις
σε ανιχνεύουν.
Αγωνιάς να ξεφύγεις
ακίνητος
φυλλομετρώντας ξανά και ξανά
τα γερασμένα σου παραμύθια.
τα γερασμένα σου παραμύθια.
Γίνεσαι ο λύκος
στο κρεβάτι της γιαγιάς,
ο δράκος που καταβροχθίζει
τα κορίτσια του
Αγκάθι γίνεσαι στην καρδιά
της πεντάμορφης,
ο κακομούτσουνος παλιάτσος
στην αυλή του βασιλιά.
στο κρεβάτι της γιαγιάς,
ο δράκος που καταβροχθίζει
τα κορίτσια του
Αγκάθι γίνεσαι στην καρδιά
της πεντάμορφης,
ο κακομούτσουνος παλιάτσος
στην αυλή του βασιλιά.
Είναι εκείνο το τραγούδι,
απέραντη περιπλάνηση μπλουζ μοναξιάς,
με την πνιγμένη φωνή
της μεγάλης Μάμα,
με τη γλώσσα
ξασπρισμένη στα δόντια
απέραντη περιπλάνηση μπλουζ μοναξιάς,
με την πνιγμένη φωνή
της μεγάλης Μάμα,
με τη γλώσσα
ξασπρισμένη στα δόντια
νυν και αεί προσευχή των ανώνυμων·
οι βελονιές του σαξοφώνου
στις χαλαρές ραφές του εγκεφάλου,
τα καράβια
που σε ταξίδεψαν σε τοπία δυσβάσταχτα,
που θα ταξιδέψουν
ακόμα.
οι βελονιές του σαξοφώνου
στις χαλαρές ραφές του εγκεφάλου,
τα καράβια
που σε ταξίδεψαν σε τοπία δυσβάσταχτα,
που θα ταξιδέψουν
ακόμα.
Απο την ποιητική συλλογή:Ζεστή Πανσέληνος
Με τις σκιές
α΄
Βγάζεις, βγάζεις τις λέξεις, αφαιρείς·
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα
Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτή:
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα
Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτή:
Είμαι καλά
Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,
προσμένοντας τ’ αδέσποτα της νύχτας.
Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,
προσμένοντας τ’ αδέσποτα της νύχτας.
β΄
Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.
και ρούχα της δουλειάς.
Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της μνήμης
τους φουφουλιάζω, να δεχτούν τη βροχή.
Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα.
Κάτι ρίζες μονάχα,
η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.(Σταύρος
Κάτι ρίζες μονάχα,
η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.(Σταύρος
Ζαφειρίου)
Τρίτη 7 Αυγούστου 2012
Η ευλογία της έλλειψης-(Κατερίνα Αγγελάκη -Ρούκ)
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.
Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012
Δεν το μπορείς του φεγγαριού....
«Ο Παρθενώνας με φεγγάρι τη νύχτα εδώ,
Γ. Σεφέρης στο ποίημά του «Τελευταίος σταθμός»:
«Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.
Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»
Κίχλη Β´ - Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ(απόσπασμα) Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο.
Στὸ φεγγάρι
|
Tου φεγγαριού
Δεν το μπορείς του φεγγαριούνα βρεις ένα ψεγάδι γιατί σκορπά την ομορφιά στην πλάση κάθε βράδυ Ζηλεύγω του, του φεγγαριού που πάντα σεργιανίζει γιατί θωρεί την π' αγαπώ τη νύχτα σαν πορίζει Σαν θα περνάς την πόρτα της φεγγάρι μου σταμάτα χαιρέτα μου την,κι ύστερα συνέχισε τη στράτα χαιρέτα μου τη, κι ύστερα συνέχισε τη στράτα. Ήλιε μου παραγγέλνω σου να γοργοβασιλέψεις μην, το φεγγάρι, δεις αυγή γιατί δα ντου ζηλέψεις Φεγγάρι μου ουρανόστρατο χαμήλωσε μια στάξη να φέγγει, η αγάπη μου στο σπίτι τζη να φτάξει. Σαν θα περνάς την πόρτα της φεγγάρι μου θυμήσου πόσες βραδιές περάσαμε αυτή κι εγώ μαζί σου πόσες βραδιές περάσαμε αυτή κι εγώ μαζί σου. Σαν θα περνάς την πόρτα της φεγγάρι μου θυμήσου πόσες βραδιές περάσαμε αυτή κι εγώ μαζί σου πόσες βραδιές περάσαμε αυτή κι εγώ μαζί σου.
Ξέρω πως απ' τις λέξεις όλες μόνο μία/
το φέρνει κατευθείαν στο νου ή το καθορίζει/ Το μυστικό για μένα, είναι να την πεις/ με ταπεινότητα.
Η λέξη είναι φεγγάρι...
Έλα να γονατίσουμε μαζί και να
προσευχηθούμε
(Οδυσσέας Ελύτης) |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)