Σελίδες

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Ο Υμνος της Αγάπης- Αποστόλου Παύλου


Ο Ύμνος της Αγάπης, όπως είναι γνωστή στον χριστιανικό κόσμο το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της της Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου και διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Ο ύμνος της Αγάπης (Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13)
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και
 των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα
 χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν
 έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα
 και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την
 πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη
 έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και 
εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,
 αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου
 ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
 ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου
 παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει 
επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα 
στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα
 υπομένει. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε 
γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις 
καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και
 εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το 
τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
 Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως 
νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε 
γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.

 Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι,
 τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι
 γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι
 καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις,
 έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων
 η αγάπη.
Μετάφραση:

"Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των 
ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω 
αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που
 βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους
 κρότους του. 
Και αν έχω το χάρισμα να 
προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και 
όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε 
να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα 
βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι

 τίποτε απολύτως.
Ποιήματα της Αγάπης -Μενέλαος Λουντέμης

ΚΑΡΦΙΑ
Ακούω τα πέταλα, ακούω τα καρφιά.
Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά
κι οι μέρες μου βελόνια.
Παντού ακούονται καρφιά
να καρφώνουν σταυρούς
να καρφώνουν κρεμάλες.


Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι.
Καρφιά μου ‘στειλαν στα γενέθλιά μου
αντίς για λουλούδια γιορτινά.
Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου
αντίς για πούπουλα απαλά.


Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου
και στον τυραγνισμένο μου ύπνο.
Από άγρια σουβλερά καρφιά
κρέμονται κι οι μέρες μου
με σπάγκους από νερό.

Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν
κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας
καθώς και τους διαλεχτούς της.

Απ΄ αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ

τους μαύρους μου εφιάλτες
και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα
για να ξεκρεμάσω τους αθώους
και να καρφώσω τους ληστές.


Μενέλαος Λουντέμης, «Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς»

 Ήρθε
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι' έγινε φως.
Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω
Πως έχασα τη γη.

Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες
Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες
Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.

Ήρθε.
Κι' έφυγε τρομαγμένη η πίσα
Σκορπώντας της τα μαύρα της δάκρυα
Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί
Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.

Ήρθε
Κι' ένα χελιδόνι
- Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς
Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πα στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησίας.
Αγάπη !
Για να ζήσεις ήρθες;
Ή για να σταυρωθείς;








Μενέλαος Λουντέμης,«Τότε που κυνηγουσα τους ανέμους»

Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει... τρέχει... ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις "όχι" στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ' ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν' ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο".

Κάτω από το πευκάκι ο κόσμος γίνεται απέραντος.
Σωπαίνουν όλες οι φωνές που είχες μέσα σου. Γίνεται ησυχία. Οι ιδέες που βουίζουν μεσ' στ' αυτιά σου....τα παράπονα που φουσκώνουν το στήθος σου...Οι έγνοιες που χουν εκεί μέσα την φωλιά τους...Όλα πέφτουν στο νερό, σκορπούνε, χάνονται. Ακουμπάς στη ρίζα,αντίκρυ στην πεντάμορφη πόλη. Ύστερα κλείνεις την πόλη όξω απ' τα μάτια σου, και φέρνεις στη θέση της ένα κήπο. Δάσος οι νερατζιές...και το παγκάκι ολομόναχο κάτω από μια νερατζιά.
Είναι τα μάτια της λαμπερά και σε λούζουν. Κείνη λέει τ'ονομά σου πολλές φορές. Ακουμπάει το χέρι της στην άκρη των μαλλιών σου -έτσι. Κι εσύ ο νιώθεις -το χέρι της!- το νιώθεις να κοκκινίζεις απ'την ντροπή. Τόσο όμορφο, τόσο ντροπαλό χέρι...πάει, δεν είναι πια να ξαναγίνει.
Ύστερα κάτι γίνεται κι όλα σταματούν... Οι νερατζιές απόμειναν σκυφτές από πάνω μας...Το φιλί της μοσχοβολούσε νιότη!... Αλίκη...Τ'ονομά σου έμεινε στα χείλη μου σαν το κλαδάκι της βραδυνής μας νερατζίας.Το κρατώ και μοσχοβολά ο κόσμος.
Τάρα (αγάπη μου...αγάπη μου..), τώρα ζηλεύω το παγκάκι που ακουμπούσε το φουστάνι σου...Και ζηλεύω και τον εαυτό μου που ήταν εκεί και το 'δε.... Αλίκη.. θέλω να πω ένα τραγούδι και φοβάμαι μην καεί το στόμα μου.

Μα βλέπεις, η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει την ζωή μας....Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθηση της. Και την ξαναποκτούμε μόνο ότν την χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. 

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν'την τραγούδια,ξενύχτια. Καν'την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην την μοιρολογάς.Είναι σαν να την βρίζεις.Σαν να τη κλεινεις τον δρόμο να ξανάρθει. 

Ευχαριστώ πολύ την Αγιογράφο -
Ζωγράφο, Χρυσάνθη Τσίντζουρα  για την
 ευγενική παραχώρηση των έργων
 της,  στην ανάρτηση του μπλογκ.


 Η Χρυσάνθη Τσίντζουρα γεννήθηκε στην Αμφιλοχία το 1959 . Τα πρώτα μαθήματα βυζαντινής τέχνης τα πήρε κοντά στον ζωγράφο αγιογράφο Τσούνη Σπήλιο. Μελέτησε την τεχνική των Μεγάλων Αγιογράφων Θεοφάνη και Πανσέληνου και φιλοτέχνησε αγιογραφικές συνθέσεις με πίστη και αφοσίωση.
Εχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις που έχουν γίνει στην Αθήνα.
Οι περισσότερες από τις αγιογραφίες της Χρυσάνθης έχουν εκτεθεί  στο Μουσείο Δροσίνη το 2000

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

"Τα Ετεροθαλή" - Οδυσσέα Ελύτη



Με τον γενικό τίτλο "Τα Ετεροθαλή", το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει όλα τα ποιήματα - δημοσιευμένα ή ανέκδοτα - που έμειναν έξω από τις ενότητες των άλλων ποιητικών συλλογών.
Από αυτά:
Τα ποιήματα "Ψαλμός και Ψηφιδωτό για μιαν άνοιξη στην Αθήνα","δώδεκα Νήσων Άγγελος" και "Της Σελήνης της Μυτιλήνης", δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό "Εποχές", τ. 24., Απρίλιος 1965.
Η "Ωδή στον Πικασσό" δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης", έτος Η', τόμος ΙΕ', αρ. 85.
Το "Μικρόν Ανάλογον για τον Ν. Χατζηκυριάκο Γκίκα" στο περιοδικό "Ζυγός", τ. 58, Σεπτέμβριος 1960.
Το "Αιώνος Είδωλον", στο περιοδικό "Συνέχεια" αρ. 3, Μάιος 1973.
Ο "Φυλλομάντης" κυκλοφόρησε, τυπωμένος σε ειδικό τετράπτυχο, στη σειρά "Ένας Ποιητής, ένα Ποίημα" από τον εκδοτικό οίκο "Αστερίας", τον Δεκέμβριο του 1973.Ο "Θάνατος και Ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου" τυπωμένος στο εξωτερικό σε 111 αριθμημένα αντίτυπα, με γράμματα και κοσμήματα χαραγμένα από τον γλύπτη Κώστα Κουλεντιανό, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1971.
Η "Villa Natacha", μαζί μ' ένα πρωτότυπο σχέδιο του Παύλου Πικασσό, τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1973 σε 111 αντίτυπα εκτός εμπορίου από τον εκδοτικό οίκο "Τραμ".
Όλα τα υπόλοιπα ποιήματα είναι ανέκδοτα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Πηγή http://www.politeianet.gr/books/9789607233943-elutis-odusseas-ikaros-ta-eterothali-187610