"Ιδιώνυμο" Κατερίνα Γώγου
Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.» (Kατερίνα Γώγου)
Κατερίνα Γώγου (1940-1993),
|
Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται. (André Breton)
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις-Κατερίνα Γώγου
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
" Μπροστά σε τέτοιο ηλιόγερμα ντροπή το φως της μέρας" Κ. Παλαμάς
«Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε
στιγμή το λάδι του ματιού μας,
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό
βάρος της πέτρας που σηκώνει στη ράχη,
σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ'
το γόνα τού μεσημεριού,
οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο
τους σαν τα δελφίνια μπρός απ' τα
σκιαθίτικα καΐκια
Ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αετός
πού βάφει της φτερούγες του στο
λιόγερμα>>Γιάννης Ρίτσος.
Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ(Νίκος Γκάτσος)
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θρο΄ί' σματα αγγίσματα.
Τίποτα δε χάθηκε στ' αλήθεια, όλα είναι εδώ,
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης.
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.
τον μετρώ
«Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε
στιγμή το λάδι του ματιού μας,
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό
βάρος της πέτρας που σηκώνει στη ράχη,
σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ'
το γόνα τού μεσημεριού,
οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο
τους σαν τα δελφίνια μπρός απ' τα
σκιαθίτικα καΐκια
Ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αετός
πού βάφει της φτερούγες του στο
λιόγερμα>>Γιάννης Ρίτσος.
Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ(Νίκος Γκάτσος)
Ασήμαντα περιστατικά - Αργύρης Χιόνης (απόσπασμα)
Είναι δυο άνθρωποι :
Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.
Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε
σκοτώσω»
«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,
«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε.
Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>
« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν
γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα»
λέει αυτός με το μαχαίρι.
« 'Η και να με μισούσες» λέει ο άοπλος,
«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα
με σκότωνες.
Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;
Ελα να γνωριστούμε»
« Κι αν σ αγαπήσω» επιμένει ο οπλισμένο αν
σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>
« Ω, μη φοβάσαι...»
λέει ο άοπλος.
«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..
Και τότε... είναι ακόμη πιο μεγάλη η
απόλαυση» ...;
Παλιά καλοκαίρια, Λένα Παππά
Καρπίζουνε μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θρο΄ί' σματα αγγίσματα.
Τίποτα δε χάθηκε στ' αλήθεια, όλα είναι εδώ,
όλα είναι εδώ.
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης.
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας.
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.
Αγνοώ
τις αγοραίες
τεθλασμένεςτου έρωτα
στην ευθεία
τις αγοραίες
τεθλασμένεςτου έρωτα
στην ευθεία
τον μετρώ
βλέμμα με βλέμμα.(Μαρία Τσολιά)
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012
Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού 'τρωγε την ψυχή
Τελειωμένα- Κ-Π-Καβάφης | Αναγνωρισμένα |
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί. Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο· ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα (ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά). Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει. |
Ρόκε Ντάλτον, Δυο Ποιήματα
Ώρα της Στάχτης
Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.
ή να σκοτωθώ.
***
Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή
Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.
Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξαπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκάτο χρόνια απ’την καρδιά.
ξαπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκάτο χρόνια απ’την καρδιά.
Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.
>>>Ποιητής από το Ελ Σαλβαδόρ, 1935-1975
Δολοφονήθηκε από τους Κομμουνιστές συντρόφους του
ως αντιφρονών.
Δολοφονήθηκε από τους Κομμουνιστές συντρόφους του
ως αντιφρονών.
Μετ. Βασίλης Λαλιώτης
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)