Στην Ανθή Είπα σε μια Γύφτισσα θέλω να γίνω γύφτος να σε πάρω Μπορείς μου λέει να φας για βράδυ χόρτα πικρά χωρίς αλάτι κι έπειτα να πλαγιάσεις; Μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει να πλαγιάσεις χωρίς να κλαις από το κρύο πάνω στην παγωμένη λάσπη; Μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει πάνω στη λάσπη να μου ανάψεις το κορμί και να το κάνεις στάχτη; Αυτό κι’ αν το μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει τη στάχτη μου να τη ρίχνεις στο κρασί σου για να μεθάς πολύ, να με ξεχνάς; Όχι αυτό, δεν το μπορώ της λέω Γύφτος δε γίνεσαι μου λέει. 
Painting by- AMALIE BENSINGE
Φάτα Μοργκάνα -Νίκος Καββαδίας
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν. Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί, οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι, όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη. Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά. Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι. Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά, Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει. Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα. Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα. Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα. 
Adolf van der Venne
Austrian artist (1828–1911)
Ο μπαλαμός ( Το τραγούδι των γύφτων )
|
Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013
Για τον ''καιρό των Τσιγγάνων''
.jpg)
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013
''Ζωή με λες'' - Γιάννης Φιλιππίδης
 |
Paper Boats by Diana Debord
Αφιερωμένο στον συγγραφέα, Γιάννη Φιλιππίδη (αντί προλόγου)
Είναι κάποιες φορές, δεν θέλω να σου πω ψέματα, που η αλήθεια γίνεται ''απειλή''.
Η νύχτα δεν είναι πάντα φίλη σου και η μουσική δεν γιατρεύει όλες τις πληγές.
Κι όμως επιμένεις παντός καιρού και τρόπου να ονειρεύεσαι.
Γιατί θέλει κότσια, να ρίχνεις ακόμα τις χάρτινες βαρκούλες σου στο νερό και να ανοίγεσαι στο πέλαγος της καρδιάς.
Να περπατάς στο δάσος όταν ο λύκος είναι εκεί.
Να φοβάσαι, μα, να προχωράς σε καινούργια μονοπάτια, μακριά απο το γνωστό και το αναγνωρισμένο.
Να ξορκίζεις την πίκρα σου με ένα τραγούδι βάλσαμο.
Και τότε η πληγή γίνεται απο τραύμα ''θαύμα'' κι ανθίζουν άξαφνα τα πιο όμορφα κυκλάμινα της Αγάπης
Ετσι, μπορείς να πεις ''Ζωή με λες''
|
 |
Παιχνίδια πεζογραφίας και εικόνων.
Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας.
Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ, σε μια φροντισμένη έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο, κυκλοφορεί απο την ''Ανεμος εκδοτική'' http://www.anemosekdotiki.gr/
|
 |
''Ζωή με λες''
Επιλεγμένα αποσπάσματα.
'Ηλιο να μου χαρίζεις τα πρωινά
Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του χειμώνα.
Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω, ελπίζοντας για όλα.
Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο, αποκαλύπτοντας χρώματα, που ' χαν απο καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.
Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς απο τους σπάνιους, απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στις επιφάνειες των ξύλων, όπως εισβάλει γενναιόδωρος και αυθάδης, να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο.
Αυτός, τουλάχιστον, ξέρει καλά την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.
Αυτά τα ήσυχα μεσημέρια.
Γράψε ένα τραγούδι για μένα.
Δεν ξέρω αν ζητάω ρουσφέτι ή φωνάζω <βοήθεια>, βουλιάζοντας σ' ένα σκοτεινό μαύρο κύκλο με απροσδιόριστης έκτασης εμβαδό κι αχνές βάθος.
Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν'ανασαίνεις στην Ελλάδα και να 'σαι ακόμα νέος κι υγιής και την ίδια στιγμή να βουρκώνεις απο αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να'ρθουν.
 Αγγιξε απαλά τα δάχτυλά σου στο πιάνο, να κυλήσει η ζωή σε μια βόλτα γρήγορη
κάπως ελεύθερα, ν'ανασαίνουν τα ημιτόνια ,να σκαρφαλώνουν κρεσενταριστά οι τόνοι κι οι διέσεις κι υφέσεις να 'ρχονται προστατευτικές, σαν παλιές βαριές κουρτίνες, το πρωινό μιας νύχτας, που 'χεις ξεμείνει ν'αναρωτιέσαι: αυτό στ'αλήθεια θες να περισσεύει απ' όσα ονειρεύτηκες ή απευχήθηκες, αλλά συνέβησαν;
Γράψε ένα τραγούδι για μένα, που ελπίζω ακόμα στις ευχάριστες εκπλήξεις, που αδυνατώ να τις ξεντύσω απ' τις σκόρπιες προσευχές. 
Μακρινές γραμμές
Μέσα στους καθρέφτες, θα μετρήσουμε απ' την αρχή τις θεωρίες
που καταδικάσαμε σ' αιώνια σκόνη κι όσα απογεύματα απο Κυριακές ευχήθηκες,
να ' χε ρουφήξει η ροή του χρόνου, πρίν τις τρέξουν οι ωρολοδείκτες.
Σε παραλίμνη πλημμυρισμένη απο φύλλα κοκκινα
θα περπατήσουμε, ώσπου να θυμιθείς ξανά, παλιά ρεφρέν απο τραγούδια, που σου' φερναν στι-γμιαία αναφιλητά
στα γυμνασιακά μας χρόνια.
Πίσω θα πάμε, μέχρι τη πρώτη αγκαλιά που εμπιστεύθηκες
την εποχή
που ανυπόμονη βλέπαμε τις μακρινές γραμμές απ' τα παραθυρα
του έξω κόσμου.
Πληροφορίες για τον Συγγραφέα, Γιάννη Φιλιππίδη /εδώ http://yannis-filippidis.blogspot.gr/
|
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013
Σε ίχνη ηχοχρωμάτων αιθέριων
** ** ** **
Σε τόπους που ευδοκιμούν τα όνειρα ξαναγυρνώ /ανιχνεύοντας σημεία της όρασης και των διαισθήσεων/αναζητώντας στο φως το ανέσπερο την καινούργια μέρα.
Σε ίχνη ηχοχρωμάτων αιθέριων/τα θαύματα επικαλούμαι ανακαλώ απ' τη σιωπή τα λόγια των χαμένων παραδείσων
χαρίζοντας ίχνη <<σύμβολα ερωτικά>>/ στους ανέμους/σαν ένα γόνιμο μόριο της συλλογικής μνήμης του απείρου.
Απο τη μοναξιά μου βγαίνω και χάνομαι στις θάλασσες /του άγνωστου Θεού.
Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013
Το ''φανταστικό βιολί''
 |
The Old Violin by Howard Pyle, 1894.Ο μουσικός (Τάσος Λειβαδίτης…Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, έφτανα σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να γίνει μουσικός, και τώρα καθόταν μισόγυμνος μες στη βροχή – με το σακάκι του είχε σκεπάσει πάνω στα γόνατα του ένα παλιό, φανταστικό βιολί, «το ακούς;» μου λέει, «ναι, του λέω, πάντα το άκουγα», ……ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι. |
 |
Βιολί για Μονόχειρα
Τάσος Λειβαδίτης
"Ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία
όταν τη διηγούμαι σε κάποιον..."
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω -- ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο, ή μάλλον να το πω αλλιώς: το πιο θανάσιμο αμάρτημα είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου, αλλά μια μέρα δεν άντεξα, «εμένα με γνωρίζετε;» τους λέω,
«όχι» μου λένε -- έτσι πήρα την εκδίκησή μου, και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους ή μη ρωτάτε τι μπορεί να συμβαίνει με τους τρελούς -- τι άλλο απ' το να διασκεδάζουν ένα παιδί, που δεν ήθελε να μεγαλώσει, κι αφού οι ονειροκρίτες είναι περασμένης μόδας,
μεταναστεύω κι εγώ στην άλλη άκρη της ομπρέλας μου, καθ' ότι αλκοολικός και διότι άρχισε να βρέχει σε παλιούς μακρινούς καιρούς κι απ' το παράθυρο έρχεται η μυρωδιά των κυπαρισσιών σαν μια μουσική που μαντεύεις το τέλος της -- ενώ η γριά μου εξηγούσε την ανάσταση του Κυρίου, «φοβόταν μήπως αλλιώς τον λησμονήσουν» έλεγε, όσο για μένα, προτιμώ να κρεμάσω ένα ρολόι στο γιλέκο μου, παρά να κρεμαστώ εγώ -- θα ήταν τότε σαν να εξηγούσα πολλά πράγματα, ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, ίσως, μπορεί να παίξει και μ' ένα χέρι βιολί, όταν με τ' άλλο πρέπει να κρατήσει τη ζωή του -- ήμουν τόσο εξουθενωμένος που στους διαβατικούς καθρέπτες που κοιτάχτηκα δεν είδα παρά την ανείπωτη λέξη, και μην έχοντας τίποτα καλύτερο κάθομαι και θησαυρίζω, (εν αγνοία τους, βέβαια, αφού μου είχανε πάντα γυρισμένες τις πλάτες) αλλά δεν ξοδεύω και αρκούμαι στο μακρινό σφύριγμα του τρένου, που ανορθώνει, σαν άνθρωπο,
το σκυλί και ρίχνει κατιτί μες στο κουτί του ζητιάνου -- γιατί το ξέρω ότι ματαιοπονώ, κι οι σελίδες που γράφω θολώνουν κιόλας από κάμαρα σε κάμαρα και στο φως της λάμπας το βράδυ θα έχουν μια άλλη σημασία και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις, αντίο, λοιπόν, καλή μου εγκαρτέρηση, εγώ πάω ν' ασχοληθώ με τους τρελούς μου
ή μάλλον θα πω για τα παπούτσια τους,
τόσο αφρόντιστα σαν να τους τα φόρεσε ένα χέρι που ήξερε περισσότερα κι ίσως, αν σφύριζα πιο αμέριμνα, όλα να 'χαν πάει καλά ή αν δεν ήμουν τόσο επιρρεπής, όπως αυτός ο γελοίος σταθμάρχης που πληρώνεται για να μη μ' αφήνει να ταξιδέψω ή σαν τον ποιητή που του αρκεί λίγος ύπνος για να ξαναγίνει αθώος.
Το "Βιολί για μονόχειρα" εκδόθηκε το 1977
και το 1979 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. |
 | ||
Αrt by Hamish Blakely
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Στο κέντρο το νυχτερινό
Τώρα που παίζει το βιολί
κι έχουμε πιει τόσο πολύ που μ’ έναν έρωτα τρελό σαν νά `μαστε δεμένοι. Σ’ ένα συντρόφεμα ζεστό βάλε ξανά να ζαλιστώ μέσα στο όνειρό σου να κλειστώ το μόνο που μου μένει. Γιατί άμα λείψει το κρασί και φύγεις έξαφνα και συ και βουβαθεί και το βιολί με το γλυκό βραχνά του. Μες στης καρδιάς μου το κενό μεγάλο σαν τον ουρανό θ’ ακούσω πάλι το βραχνό τραγούδι του θανάτου.  Κασίντα για το κλάμα
Έκλεισα το μπαλκόνι μου
γιατί δε θέλω να ακούω το κλάμα, όμως πίσω από τους γκρίζους τοίχους μονάχα κλάμα ακούω και τίποτ΄άλλο Ελάχιστοι είναι οι άγγελοι που τραγουδάνε ελάχιστα σκυλιά αλυχτούν μες στην παλάμη του χεριού μου χίλια βιολιά χωράνε. Αλλά το κλάμα είναι ένας σκύλος απέραντος το κλάμα είναι ένας άγγελος απέραντος το κλάμα είναι ένα πελώριο βιολί τα δάκρυα σκέπασαν τη φωνή του ανέμου και δεν ακούς πια τίποτ΄άλλο παρά κλάμα. Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Τρεις Εραστές, Μίλτος Σαχτούρης.
Στις βραδινές βρεγμένες στράτες
Αχνίζει ένα φως θαλασσί Πλατύ χέρι στην καρδιά Βήματα ερειπωμένα Τρεις εραστές διαβαίνουν απ΄ τα χέρια πιασμένοι.
Ο πρώτος…
Κρέμασε σ’ ένα δέντρο την αγάπη του Τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δέντρο Να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα Να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων …που λιώνουν Τα δάκρυα του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος Η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει Το δέντρο ουρλιάζει ο αγέρας
Ο δεύτερος…
Χάρισε την αγάπη του σ’ έναν τρελό βιολιστή Ο τρελός την επήρε τραγούδι Βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα Αντηχούνε οι δρόμοι τ’ ολέθριο βιολί Της αγάπης το τραγούδι το ‘χουν μάθει τώρα όλοι Με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν Μόνο αυτός δεν το ξέρει
Ο τρίτος…
Έκανε την αγάπη του καράβι
Την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες Τώρα έγινε πάλι παιδί Σιάχνει πύργους με άμμο Και μαζεύει χαλίκια κοχύλια Και προσμένει να γυρίσει ξανά Το καράβι η αγάπη Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δέντρο Ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει Κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια.
Τὸ παλιὸ βιολί -Ιωάννης Πολέμης
Ἄκουσε τ᾿ ἀπόκοσμο τὸ παλιὸ βιολὶ
μέσα στὴ νυχτερινὴ σιγαλιὰ τοῦ Ἀπρίλη στὸ παλιὸ κουφάρι του μιὰ ψυχὴ λαλεῖ μὲ τ᾿ ἀχνὰ κι᾿ ἀπάρθενα τῆς ἀγάπης χείλη.
Καὶ τ᾿ ἀηδόνι τ᾿ ἄγρυπνο καὶ τὸ ζηλευτὸ
ζήλεψε κι ἐσώπασε κι ἔσκυψε κι ἐστάθη γιὰ νὰ δεῖ περήφανο τί πουλὶ εἶν᾿ αὐτὸ ποὺ τὰ λέει γλυκύτερα τῆς καρδιᾶς τὰ πάθη.
Ὡς κι ὁ γκιώνης τ᾿ ἄχαρο, τὸ δειλὸ πουλί,
μὲ λαχτάρ᾿ ἀπόκρυφη τὰ φτερὰ τινάζει καὶ σωπαίνει ἀκούγοντας τὸ παλιὸ βιολί, γιὰ νὰ μάθει ὁ δύστυχος πῶς ν᾿ ἀναστενάζει.
Τί κι ἂν τρώει τὸ ξύλο του τὸ σαράκι; τί
κι ἂν περνοῦν ἀγύριστοι χρόνοι κι ἄλλοι χρόνοι; Πιὸ γλυκιὰ καὶ πιὸ ὄμορφη καὶ πιὸ δυνατὴ ἡ φωνή του γίνεται, ὅσο αὐτὸ παλιώνει.
Εἶμ᾿ ἐγὼ τ᾿ ἀπόκοσμο τὸ παλιὸ βιολὶ
μέσα στὴ νυχτερινὴ σιγαλιὰ τοῦ Ἀπρίλη στὸ παλιὸ κουφάρι μου μιὰ ψυχὴ λαλεῖ μὲ τῆς πρώτης νιότης μου τὰ δροσάτα χείλη. |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)