(Ι)
Σ’ έναν τοίχο έγραψα πως
ανήκω σ’ εκείνους που θα φύγουν
με την εικόνα σου,
πως ανήκεις στους γαλαξίες
που δε θα ταξιδεύω.
Δεν ήξερα τότε πως
μια νύχτα σαν την αποψινή
θα άνοιγα ξανά το συρτάρι των αναπολήσεων
με μια ακόμα φωτογραφία σου
να μιλά αρχαία φθινόπωρα.
Σου είχα πει:
Αναπνέω μια σιωπή.
Αυτήν τη σιωπή σχηματοποιώ
σε μάτια και χείλη,
σε γήινες εκφράσεις που θέλουν ν’ αποδράσουν
στη μεταφυσική των ανεκπλήρωτων ερώτων.
Εσχατολογική αναζήτηση πια
το καταβύθισμα στα μάτια σου
αφού καμιά ιστορία δε θα σταθεί
στο άσημο των ημερών μου.
Άκου:
Η δική μας μικρή ιστορία
δεν μπορεί να είναι το εγωιστικό υπόλοιπο
των προσθαφαιρέσεων που εγκλώβισαν τη ζωή μας.
Ίσως και να είναι μια μουσική από κάποια σονάτα
που έτυχε ν’ ακούσουμε ανάμεσα σε δυο τσιγάρα.
—www.poein.gr (10-7-2015)
(ΙΙ)
Να επιστρέψω ξυπόλητος στις αναμνήσεις,
ακροποδητί,
μην τις ξυπνήσω.
Δικαιούνται έναν ύπνο – θάνατο,
σκεπασμένες με τη σκόνη της σιωπής
και οι αναμνήσεις.
Άλλωστε, τις υποβρύχιες νύχτες
δεν τις αντέχει εύκολα ο λυγμός.
Κάθε άρνηση και το σχήμα της,
κάθε απόρριψη και το πρόσωπό της.
Η αμφισβήτηση ακροβατεί
ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο.
Ζωή σε αυτοαναίρεση.
Τα νηολόγια των ερώτων σε άγονες δημοπρασίες,
σ’ ένα ταξίδι που μιλά για έγκοπα όνειρα
και δειλινά εικονογραφημένα με ματαιώσεις.
Σε μιαν άλλη ζωή ίσως μιλήσουμε μιαν άλλη γλώσσα.
—www.poein.gr (10-7-2015)
(ΙΙΙ)
To αντίο το είπαμε
πίνοντας κρασί
και λέγοντας πως θα ξαναβρεθούμε.
Ύστερα
με μια χαρτοπετσέτα
σκουπίσαμε τ’ απομεινάρια της νύχτας
και τις λέξεις
που σαρκάζουν με νόημα τις υποσχέσεις.
Φεύγοντας
όλα ντύθηκαν στις αποχρώσεις του κόκκινου
έτσι ώστε να μη ματώνουν
μόνο οι αναμνήσεις.
από την προσωπική σελίδα στο facebook του Άγγελου Πετρουλάκη (3-12-2016)
(IV)
Κυριακάτικη αναζήτηση
με τις φωνές να προχωρούν
στα τέσσερα.
Αρχαία σημάδια
που ανακαλύπτω σε κάθε νέο ρούχο.
Κλείνοντας οριστικά τα μάτια
θ’ αφήσω δυο, τρεις λέξεις
να πλανιένται στο αύριο,
αφού πρώτα τους αφαιρέσω τα φωνήεντα,
έτσι ώστε να καγχάζουνκάθε απόπειρα μνημόνευσής μου.
από την προσωπική σελίδα στο facebook του Άγγελου Πετρουλάκη (6-12-2020)
(V)
Υπάρχουμε,
σ’ ένα κατακερματισμένο σήμερα,
ανάμεσα σε ορίζοντες απροσπέλαστους,
ανάμεσα σε χέρια τεντωμένα
που ψηλαφούν τα σκοτάδια.
Υπάρχουμε,
χωρίς να ξέρουμε το γιατί,
βαδίζοντας δρόμους άγνωστους,
απέναντι σ’ άγνωστο τέλος,
θρυμματιζόμενοι από πλαστότητες
και αυταπάτες.
Υπάρχουμε
μέσα στους μύθους μας,
αναζητώντας τη λύτρωση
σε φαιδρά είδωλα.
Τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα αύριο δίχως μύθους;
Μόνοι απέναντι στην άγνοια
πώς θα παλέψουμε την αγωνία;
Με τους αμφιβληστροειδείς άδειους από ήλιο
τι χρώμα θα έχουν οι εικόνες;
Πώς θ’ αντιπαλέψουμε τη μοίρα μας
τώρα, που όλα όσα μας τυλίγουν
έγιναν πλαστικά;
Μιλώ για σένα, σ’ έναν κόσμο που ανερμήνευτα πορεύεται ανάμεσα στο τυχαίο και στη λήθη της ιστορίας.
Δακρύζω
για ό,τι χάθηκε πριν καν δηλώσει την ύπαρξή του. Συχνά ανεμίζω λέξεις
μισοσπασμένες και ακόμα συχνότερα ενταφιάζω επιθυμίες.
Όσο για τα γράμματα της αλφαβήτου. Από τα πλέον αγαπημένα, μου είναι αυτά που λιγότερο χρησιμοποιούν οι άνθρωποι.
Από την πτήση μου, κράτησα μόνο εκείνα τα γράμματα που θα μου χρησιμεύσουν στην πτώση μου…
—Λόγος και αιτία για μια σιωπή (Λάρισα, 2001)
Πετρουλάκης, Άγγελος- 1952-2021
Ο Άγγελος Πετρουλάκης γεννήθηκε το 1952 στη Λάρισα. Η σχέση του με τη
δημοσιογραφία ξεκίνησε το 1967, όταν ως μαθητής τού Γυμνασίου, άρχισε
να γράφει σημειώματα, σχόλια, άρθρα στις τοπικές εφημερίδες της Λάρισας.
Συνεργάστηκε και έγραψε σε εφημερίδες και site, όπως η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», η «Larissanet», και η LarissaPress.
Η σχέση του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε επίσης το 1967 δημοσιεύοντας
ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό τής Λάρισας «Προσανατολισμοί», που
εκδίδει εκείνη την εποχή ο επίσης νεαρός Δημήτρης Κουνελάκης,
ανατρέποντας τον εφησυχασμό τής επαρχιακής πόλης.
Το φθινόπωρο του 1971, στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν για τα 150
χρόνια από την επανάσταση του 1821, κέρδισε Α΄ Πανελλήνιο Βραβείο τής
Ακαδημίας Αθηνών, στην ποίηση.
Το 1981 κυκλοφόρησαν από τις «Εκδόσεις Δεδεμάδη» εφτά τόμοι με
διηγήματα και νουβέλες του, που είχαν βασιστεί στα εγκληματολογικά
αρχεία και χρονικά τής Ελληνικής Χωροφυλακής τής 25ετίας 1955-1980 με το
γενικό τίτλο «Εγκλήματα στην Ελλάδα». Τα «Εγκλήματα στην Ελλάδα» είναι
τα πρώτα που εισάγουν στην αστυνομική λογοτεχνία υποθέσεις που άπτονται
των εγκληματολογικών χρονικών και παρουσιάζουν ρεαλιστικά την πορεία για
την εξιχνίασή τους.
Έχει εκδώσει συνολικά 16 βιβλία:
«ΛΟΓΟΣ πρώτος» – ποίηση (1981)
«ΛΟΓΟΣ δεύτερος» – ποίηση (1984)
«ΛΟΓΟΣ τρίτος» – ποίηση (1999)
«ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι» – ποίηση (2001)
«ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια σιωπή» – ποίηση (2001)
«ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια θύμηση» – ποίηση (2011)
«Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα» – μυθιστόρημα – Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ (2002)
«Κρυφοί έρωτες» – μυθιστόρημα – Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ (2004)
«Ζωές στο κόκκινο» – μυθιστόρημα (2010) Εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ.
Έχει γράψει τα κείμενα του φωτογραφικού λευκώματος «Μικρά αντίο» του καρδιοχειρουργού Σωτήρη Πράπα (Εκδόσεις Καστανιώτης).
Έχει σχεδιάσει, επιμεληθεί και γράψει τα κείμενα του φωτογραφικού λευκώματος του Γιώργου Μποντικούλη «ΛΑΡΙΣΑ – άνωθεν».
Στο στόμα μου χωράει πια,
μόνο τ’ όνομά σου…
Τα μάτια μου
υπάρχουν, πια, μόνο για την επιστροφή.
Σε ποια κοσμογονία να σ’ αναζητήσω;
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
