 |
 |
| Νικηφόρος Βρεττάκος Να μαλώσεις τον άνεμο. Να μαλώσεις τη νύχτα. Εγώ, να τους πεις, Δεν είμαι ένα τυχαίο περιστατικό, να τους παραδοθώ.  Μάλωμα-Νικηφόρος ΒρεττάκοςΚοίταξέ με στα μάτια. Τι έκανες; Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει πέρα απ' τον άνεμο, άργησες. Κλαις; Γιατί δε μιλάς; Τι σου 'λεγε ο ήλιος;   "Τώρα το ξέρεις: τα βουνά δε μπορούνε να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι. Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος έξω απ' το χώρο μας. Κι ο άνεμος είναι η αφή των χεριών μας. Καθώς ταξιδεύουμε, εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο, κοιτώντας τον ήλιο, ο καθένας μας έχει τον άλλο στο πλάι του"...  Αυγουστιάτικος άνεμος-Νικηφόρος Βρεττάκος Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές - τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του. Νιώθω μέσα στο στήθος μου την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω σα να 'μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και χαρούμενος, προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, δυο αστεράκια οι κεραίες σου - πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις φωτιά στην κυψέλη σου. Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα; Ανοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος. |
 | |
| Το Άξιον Εστί - Δοξαστικόν -Οδυσσέας Ελύτης ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος η Τραμουντάνα, η Όστρια Άνεμος της Παναγίας – του Οδυσσέα Ελύτη Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα Η ευχή που λαχτάρησε μέσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας! Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη Πριν από την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή Εκατόφυλλη ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!  Οδυσσέας ΕΛΥΤΗΣ, Ο μικρός Ναυτίλος (απόσπασμα) ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ είναι παρά μια λάμψη πίσω απ’ τα βουνά -κει κατά το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ’ τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς; Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικό- νισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα Γιατί δε φτάνεις ως εμάς; Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να’ ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο• στην τσέπη μου έναν Οδηγό• τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο Χρυσέ ζωής αέρα… |
 |
| -Βύρων Λεοντάρης, «Ξερίζωσέ με, άνεμε, ξερίζωσέ με» «Ξερίζωσέ με, άνεμε, ξερίζωσέ με πάρε μου τα πουλιά, πάρε μου τ’ άνθη και τα φύλλα τίναξε από τις ρίζες μου το χώμα της καρδιάς του, στέγνωσέ με κάνε με αστραπή να δέρνομαι στα ουράνια. Μπροστά στο μέγα ρίγος, ποιο το φως, ποια η φτωχούλα αυτή δροσιά ζωής που μας πλανεύει στους σκοτεινούς βυθούς της ύπαρξής μας, ρόδο βαρύ στριφογυρνώντας κατεβαίνει μαδώντας μέσα στα νερά τα ματωμένα πέταλά του- έτσι γδυτός απ’ όλους τους παραδείσους όποιος μπορεί να βαστήξει την ανάσα του για πάντα να ξεχειλίσει μ’ ένα μόνο του σφυγμό άξαφνα τον κόσμο, αυ- τός μονάχα ας μπει στην απεραντοσύνη του έρωτα και του θανάτου. Κρατώ κρύα μάνταλα της πόρτας και χτυπάω το μέτωπο μου στο κατώφλι που ποτέ, ποτέ, ποτέδε θα ξαναδια- βούν τ’ αγαπημένα πόδια, σβήνω τους κήπους σαν φωτιές επάνω στο κορμί μου χιονίζω λόγια απόκοσμα τις νύχτες. Να ‘ταν να σ’έδινε ξανά πίσω σε μας η μοίρα σου να ‘ρχόσουν συναπάντημα άξαφνο στους ιδρωμένους δρόμους κι ω, να γινόσουν πάλι σάρκα ανάσα γύρω απ’ τη γυμνή μου απελπισία αίμα ανθισμένο στο αίμα μου χαλάρωμα χεριών στα μεθυσμένα μου μαλλιά ω, να γινόσουν πάλι σάρκα… -ξερίζωσέ με, άνεμε, ξερίζωσέ με.» (Βύρων Λεοντάρης, «Ανασύνδεση», 1962). |
 ''Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη, σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει. Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα, δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.''  Β' Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως. Ε' Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός. 
Τὸ φύλλο τῆς λεύκας-Γιώργος Σεφέρης
| ||
