Οταν, βρέχει στην πόλη

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή

και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή

ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;

Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω

τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,

αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Σταγόνες βροχής ή δάκρυα. 

Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου. 

Εγώ ή η μνήμη, πού να ξέρω; (Κική Δημουλά)

Bρέχει στην Πόλη
Μια σπασμένη ομπρέλα...

Μια αγκαλιά /καταφύγιο...

Υποσχέσεις/ που έμειναν/ μισές...

Δάκρυα /που στέγνωσαν πριν/ καν/ κυλήσουν... 

Λίγα βήματα /πριν τον Παράδεισο...
Λίγα φιλιά/πριν το αντίο...

Τα χέρια /που σφίγγουν /την αλήθεια ...

Το ρολόι /σταμάτησε στη λύπη...

Μια συγνώμη /που δεν ήρθε ποτέ...

Τι να σου γράψω ; /Τώρα που το μελάνι /σώθηκε;

Εδώ ο λυγμός της βροχής /θρηνεί την άδικη σιωπή... (Mαρία Λαμπράκη)