 |
| Αρισμαρί και δυόσμος Χίλιοι οι δρόμοι με έφεραν σε μια αυλή γεμάτη με μυρωδιές κι αρώματα την σκέψη να κεντούν με εικόνες και με πρόσωπα και με φωνες τραγούδι την παιδική μου την ζωή να γλυκοτραγουδούν Το αρισμαρί, ο βασιλικός, ο δυόσμος το Θυμάρι γέμισαν την ψυχή ομορφιά και το μυαλό ταξίδια σε όλα εκείνα της καρδιάς που τα αγκαλιάζει η σκέψη και ο νόστος προσκαλεί γλυκά να ξαναγεννηθούν Και είναι χορός η θύμηση στου ανέμου την φτερούγα που όσο και να πετάει μακριά τα βήματα γυρίζουν και αγκαλιάζουν την ψυχή κανάκεμα γεμάτα και με ένα άηχο γλυκό τραγούδι την γεμίζουν -ΕΡΒ 8/2019 |
 |
| Ψυχή...
Ξεσκονίζουμε
την ψυχή μας,
πετάμε τις πίκρες της,
το δάκρυ της, τις αρνητικές σκέψεις,
τα ταμπού μας, τα δεν θέλω μας, τα θέλω μας,
γυαλιζουμε την περσινή σκουριά της,
και κρύβουμε κάποιες πληγές της.
Την
φέρνουμε στα μέτρα αγνώστων,
την στριμώχνουμε σε κάποιο καλούπι και περιμένουμε εκείνη την ανάσα της που δεν έρχεται ποτέ.
Περιμένουμε να ανοίξει τα φτερά της
σε ένα ουρανό που δεν της χαρίσαμε ποτέ,
πάνω άπο μια θάλασσα,
που της κλέψαμε το χρώμα.
Περιμένουμε να γεμίσει από αγάπη
πίσω από παράθυρα που κρατάμε
πάντα κλειστά, μέσα σε δρόμους
που δεν ψάχνουμε ποτέ το ξέφωτο.
Περιμένουμε την ανάσα της,
ξεχνώντας πως,
το χέρι που την φίμωσε ήταν το δικό μας.. |
 |
| Δέντρα Με μαγεύουν τα δέντρα. Ακούω την ζωή μέσα τους να ψιθυρίζει των αιώνων τα μυστικά και πάω πίσω ταξίδι στον ανύπαρκτο εαυτό μου, τότε που ο κόσμος ήταν μια ιδέα και εμείς ένα φύσημα ανάσας ενος αγνώστου θεού Λατρεύω τις χίλιες φωνες τους μέσα άπο θροΐσματα φύλλων, αγκαλιάζω τα όρθια κορμιά τους και αφουγκράζομαι ταξίδια ζωής. Αγαπώ το άγγιγμα του χρόνου που από πάνω τους περνά, που έρχεται και φεύγει στην "ανυπαρξία" του χειμώνα, που ανθίζει στη αγκαλιά της Άνοιξης που φωναζει αντέχω, ζω, περιμένω, μπορώ. Γίνομαι δέντρο, μοσχοβολιά χυμού ζωής, ίσκιος καρτεριάς, ανάταση ψυχής, επανάληψη ομορφιάς και πόνος γέννας. Γίνομαι κλαράκι ειρήνης, ελιά, τροφή, στου παιδιού το χέρι, σοφία και ανάσα του κόσμου... Γίνομαι αγάπη, γίνομαι ζωή, ανάσα, πνοή, ενος πανάγαθου θεού... Γίνομαι εγώ. ΕΡΒ 82019 |
 |
| Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι Εγώ θα χτίσω ένα σπιτάκι κοντά στην ακροθαλασσιά το κύμα να με νανουρίζει να έχω τους γλάρους συντροφιά Μικρουλι και καλοφτιαγμένο μακριά άπ του κόσμου την βουή την ομορφιά θα περιμένω αυτή που τάζει η ζωή Και στο φτωχό μου το τραπέζι Καρβέλι το ψωμί ζεστό στα δυο να κόβω να μοιράζω στον επισκέπτη, στον θεό Στο παραθύρι ένα αστέρι Θα φέγγει μέσα στην νυχτιά ζεστη κουβέρτα τα όνειρα μου που θα με πέρνουν αγκαλιά Μέσα στα όνειρα θα βλέπω καλό τον κόσμο και ωραίο και οταν ξυπνάω με τον ήλιο όνειρο ήτανε θα λέω Ωταν θα βγαίνω στην αυλή του Πολλές τις γλάστρες να θωρώ Θα αγκαλιάζει η ματια μου Χρώματα, θάλασσα, ουρανό Και στη γαλάζια μου καρέκλα Θα αφουγκράζομαι τα χρόνια που πέρασαν και μόνο αφήσαν πάνω στην κεφαλή μου χιόνια Και μια σοφία θα γατζώνει σε μια κρυφή καρδιάς την άκρη Απ' όλα που οι άνθρωποι κυνηγάμε το πιο σπουδαίο η αγάπη EPB 2/19 |
 |
Οδός Παρνασσίδος
Κλείσε τα μπατζούρια άσε απἐξω το θόρυβο της μέρας, μέσα, το παραμύθι της ζωής σε μια πράξη για να σεργιανίσει τα ονειρα. 'Αφησε το ράδιο να παίζει απ᾽ τα μπατζούρια μπαίνει το άρωμα του βασιλικού και της ροδοσταμιάς, το τραγούδι του τζίτζικα Ο ήλιος γέρνει τα βήματα τελειώσανε το ταξίδι τους στην τροχιά της μέρας, ενα παιδί παίρνει δανεικό ένα όνειρο απο το τσεπάκι της ελπίδας είναι το ίδιο με το χθεσινό το γνώριμο Στην οδό Παρνασσίδος τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξεως.
ΕΡΒ 2015
|
 |
| Semprevive.. Θα ήθελα να ζούσες για πάντα όπως εκείνες οι σεμπρεβίβες siempre vives που έχουν το κίτρινο χρώμα της μελαγχολίας και μου ψυθιρίζουν σιεμπρε βιβες, σιεμπρε βιβες σιεμπρε βιβες ακούς; για πάντα………ΕΡΒ |
 |
| Ψεύτης Ηλιος Ενας ψεύτης ήλιος φτηνός εραστής αγκάλιασε την υπεροχή του χιονιού ανίκανος να αγγίξει την καρδιά του κρύφτηκε πίσω απο ενα σύννεφο ντροπής αφήνωντας για άλλη μια φορά την παγωνιά θρίαμβο να ερωτοτροπεί στην αγκαλιά της μερας. ΕΡΒ 2/2015 |
Γεννήθηκα στην Ελλάδα (Περιστέρι) μεγάλωσα και πήγα δημοτικό στο Χαλάνδρι. Στα 12 μου μετανάστευσα με την οικογένεια μου στην Αμερική
Η ανάγκη επιβίωσης με έκανε να μάθω μια ξένη γλώσσα και να αφομοιώσω νέες έννοιες και τρόπους ζωής.
Μέσα μου όμως ο νόστος μεγάλωνε σαν μια περικοκλάδα που σιγά σιγά άπλωνε σε ένα τοίχο, εισχωρούσε σε κάθε μόριο της ψυχής μου και με έσπρωχνε σε κάθε τi Ελληνικό.
Παντρεύτηκα Έλληνα έκανα παιδιά, δούλεψα και δουλεύω τραπεζικός υπάλληλος στον τομέα των στεγαστικών δανείων, και εξακολουθώ να ψάχνω την Ελλάδα μέσα μου. Να την κανακεύω σαν το ποιό πολύτιμο αγαθό μου, μην τυχών και μου φύγει, μην την ξεχάσω, μην αλλοιωθούν οι μνήμες των δώδεκα χρόνων της παιδικής μου ζωής εκεί.
Αναπνέω και μυρίζω θυμάρι, ρίγανη, βασιλικό, γιασεμί και ροδοσταμιά, μυρίζω αέρα από το Αιγαίο, αφουγκράζομαι συναυλίες τζιτζικιών το καλοκαίρι, και ακούω τα μπατζούρια να κλείνουν για το μεσημεριανό ύπνο.
Βιογραφικό; Τι να πω άλλο από την αγάπη μου για την πατρίδα, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, και την έκφραση μέσα από τις λέξεις τις αγαπημένες μου.. Αγαπώ πολύ την γλώσσα μας, καμία άλλη γλώσσα δεν μας δίνει την δύναμη να εκφραστούμε με τόσο βάθος ψυχής, με τόσο καθάρια βήματα, με τόση ευαισθησία όσο η Ελληνική.
Η προσπάθεια μου να γράψω πηγάζει άπο την αγάπη μου για την γλώσσα μας, να εκφραστώ θέλω, να βγάλω την ψυχή μου και να την ακουμπήσω σε μια ξερολιθιά να την ζεστάνει ο ήλιος. Όμως πάντα δείλιαζα γιατί έχω μείνει με τα Ελληνικά ενός παιδιού που μεγάλωσε μακριά. Δεν ξερω την τέχνη της γραφής, μόνο αγαπώ την έκφραση.
Κάποιες στιγμές λοιπόν τόλμησα, πείρα θάρρος και έβαλα τις σκέψεις μου στο χαρτί.. για εμένα, για τα παιδιά μου, για την μητέρα μου, για τους λίγους μου φίλους.
Ετσι ποτίζω την ψυχή μου σταλιά σταλιά, λέξη με λέξη, πατρίδα..
