Να ακούς τον κελαηδισμό των πουλιών και να μην αναγνωρίζεις τη μελωδία τους μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο μιας πόλης , που ανηφορίζει ασθμαίνοντας, σέρνοντας βαριά τα βήματά της σε ώρες ξαφνιασμένες, λες και το τσιμέντο κατάπιε όλα της τα όνειρα..
Να ξορκίζεις κάθε βράδυ τους φόβους σου και να τους βλέπεις το πρωί γιγαντωμένους και άτρωτους λες και έσκαβαν όλη τη νύχτα ένα σκοτεινό λαγούμι , για τ' ανυποψίαστα θύματα..
Να...Να...Να...
Ερχεται όμως, όλο τούτο και γλυκαίνει όταν συναντάς στο Σούπερ Μάρκετ την κ Ελένη και σε ρωτά:''πήρες ψωμάκι σήμερα παιδάκι μου; ....Να, πάρε το μισό από το δικό μου....''
Ισως, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σωθούμε(ως άνθρωποι) από την ερημία μας, να γίνουμε δότες της ΑΓΑΠΗΣ
-Οχι ΕΠΑΙΤΕΣ...
Και τα χέρια μου θα ενώσω πριν στη ζητιανιά τ' απλώσω.(.Μαρία .Λαμπράκη)
