Με τις σκιές

Μπλουζ(Σταύρος Ζαφειρίου)

Είναι η θλίψη της νύχτας

η ερημιά
των κατάφωτων δρόμων,
καθώς βαδίζεις ανώδυνος
με το τσιγάρο στα χείλη,
με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες,
μια και δεν έχεις πού να τις τινάξεις
ή μάλλον έχεις, μα δεν τολμάς.

Σχισμένα βλέμματα
έρπουν στο σώμα σου,
κουρελιασμένες αισθήσεις
σε ανιχνεύουν.
Αγωνιάς να ξεφύγεις
ακίνητος

φυλλομετρώντας ξανά και ξανά
τα γερασμένα σου παραμύθια.

Γίνεσαι ο λύκος
στο κρεβάτι της γιαγιάς,
ο δράκος που καταβροχθίζει
τα κορίτσια του
Αγκάθι γίνεσαι στην καρδιά
της πεντάμορφης,
ο κακομούτσουνος παλιάτσος
στην αυλή του βασιλιά.

Είναι εκείνο το τραγούδι,
απέραντη περιπλάνηση μπλουζ μοναξιάς,
με την πνιγμένη φωνή
της μεγάλης Μάμα,
με τη γλώσσα
ξασπρισμένη στα δόντια

νυν και αεί προσευχή των ανώνυμων·
οι βελονιές του σαξοφώνου
στις χαλαρές ραφές του εγκεφάλου,
τα καράβια
που σε ταξίδεψαν σε τοπία δυσβάσταχτα,
που θα ταξιδέψουν
ακόμα.

Απο την ποιητική συλλογή:Ζεστή Πανσέληνος

Με τις σκιές

α΄

Βγάζεις, βγάζεις τις λέξεις, αφαιρείς·
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα
Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτή:

Είμαι καλά

Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,
προσμένοντας τ’ αδέσποτα της νύχτας.

β΄

Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.

Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της μνήμης

τους φουφουλιάζω, να δεχτούν τη βροχή.

Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα.
Κάτι ρίζες μονάχα,
η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.(Σταύρος 

Ζαφειρίου)