 | |||
| Ο Ύμνος της Αγάπης, όπως είναι γνωστή στον χριστιανικό κόσμο το τμήμα
του 13ου Κεφαλαίου της της Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου
Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου και
διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα
κείμενα της Αγίας Γραφής. Ο ύμνος της Αγάπης (Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13) Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη. |
 |
| Μετάφραση: "Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. |
 |
| Ποιήματα της Αγάπης -Μενέλαος Λουντέμης ΚΑΡΦΙΑΑκούω τα πέταλα, ακούω τα καρφιά. Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά κι οι μέρες μου βελόνια. Παντού ακούονται καρφιά να καρφώνουν σταυρούς να καρφώνουν κρεμάλες. Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι. Καρφιά μου ‘στειλαν στα γενέθλιά μου αντίς για λουλούδια γιορτινά. Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου αντίς για πούπουλα απαλά. Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου και στον τυραγνισμένο μου ύπνο. Από άγρια σουβλερά καρφιά κρέμονται κι οι μέρες μου με σπάγκους από νερό. Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας καθώς και τους διαλεχτούς της. Απ΄ αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ τους μαύρους μου εφιάλτες και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα για να ξεκρεμάσω τους αθώους και να καρφώσω τους ληστές.  Μενέλαος Λουντέμης, «Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς» Ήρθε Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι' έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς. Ήρθε. Κι' έφυγε τρομαγμένη η πίσα Σκορπώντας της τα μαύρα της δάκρυα Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι. Ήρθε Κι' ένα χελιδόνι - Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του πα στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησίας. Αγάπη ! Για να ζήσεις ήρθες; Ή για να σταυρωθείς;  |
.jpg)
