 |
"Το άγαλμα της Ελευθερίας", τέμπερα, του Θ. Μπικηρόπουλου
Θωμάς Γκόρπας
«Αμάν, λιγότερη δυστυχία»...
(...) Η Ελλάς
ανέκαθεν υπήρξεν / αξιέραστος κόρη της οποίας οι σπουδαίοι ερασταί /
(όρα και στρατηγόν Μακρυγιάννην) / παραμένουν / ακόμα μέσα στα χαρτιά
αμελέτητοι και μακρινοί / συγγενείς / δια την λεγομένην μάζαν που με
κάτι / ψευτογκόμενους / που τους αλλάζει σαν πουκάμισα / καλά τα περνάει
- α! ονόματα δε λέμε...Θωμάς Γκόρπας, Ανάμνηση
|
 | |
Ο Γκόρπας, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1935. Ο ίδιος ο ποιητής αυτοβιογραφούμενος γράφει: «Γεννήθηκα στο Μεσολόγγι το 1935, επίσημη χρονιά του ελληνικού σουρεαλισμού… Τα μαθήματα του Δημοτικού, τα άκουσα, μέσα σε μια αποθήκη κρασιών, στο πίσω μιας καρβουναποθήκης, λόγω επιτάξεως των σχολείων… Από το 1945, έως το 1950 έπαιξα Καραγκιόζη, με δικές μου φιγούρες… Το καλοκαίρι του 1951, μαζί μ’ άλλους δύο συμμαθητές κατασκεύαζα φιλολογικό περιοδικό και λειτουργούσα πρωτόγονο κινηματογράφο… 1949-50 έγραψα τους πρώτους μου συνειδητούς στίχους, χωρίς ρίμες… Το 1952 άνοιξε ο φάκελός μου στην Ασφάλεια, με πρώτες εγγραφές την ηγετική μου συμμετοχή σε μαθητική διαδήλωση υπέρ της Ενώσεως της Ελλάδας με την Κύπρο…, την ασέβειά μου κατά την ώρα της ομαδικής προσευχής, την ανάγνωση κομμουνιστικών εφημερίδων («Νεολόγος Πατρών», «Βήμα», «Ελευθερία» κ.ά.), την ανάγνωση «κομμουνιστικών βιβλίων» (Μπαλζάκ, Ντοστογιέφσκι, Γκόρκι κ.ά.)… Περισσότερα/ διαβάστε ΕΔΩ |
 |
Βασίλης Βαγιάννης, Ζωγράφος
Αναπόληση Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό κ' εσύ να περνάς απ' έξω.(Θωμάς Γκόρπας) |
 |
| Παύλος Σάμιος, Ζωγράφος
Παύλος Σάμιος
Per più informazioni leggi qui: http://www.tuttartpitturasculturapoesiamusica.com/2014/04/Pavlos-Samios.html © Tutt'Art@ | Pittura * Scultura * Poesia * Musica |
Pavlos Samios, 1948 ~ Greek romance
Per più informazioni leggi qui: http://www.tuttartpitturasculturapoesiamusica.com/2014/04/Pavlos-Samios.html © Tutt'Art@ | Pittura * Scultura * Poesia * Musica |
Αγριότης Ερωτος-Θωμάς Γκόρπας
Κοίτα το κατσίκι πως ανεβαίνει
κοίτα το κατσίκι πως κατεβαίνει!
Θα σε λέω κατσίκι!
Δεν ξέρω καμιά τάδε
ν` ανεβοκατεβαίνει στο κεφάλι μου
καθώς το αίμα στο κάτω κεφάλι μου!
Τέτοιες ώρες εγώ τ` απάνω κεφάλι μου
το στέλνω να κάνει τουρισμό!
Είναι να κρυβόμαστε;
Είσαι κατσίκι ελληνικό
κ`εγώ ελληνικό κατσάβραχο!
|
 |
''Δάκρυ'' ΜεταξοτυπίαΣτην πατρίδα-Θωμάς Γκόρπας εσύ ξεκίναγες τη μέρα, εσύ ξεκίναγες τη νύχτα, εσύ ξεκίναγες τ' όνειρο σε ταξίδι χωρίς επιστροφή. Τώρα χαθήκαμε μες στη μεγάλη πολιτεία που πίνει το αίμα μου γιατί είναι μόνο κόκκαλα και θέλει να περπατήσει. Τώρα χαθήκαμε μες στη μεγάλη πολιτεία που μου σπάει τα βήματα για να με δοκιμάσει. Πολύ απλό που χάθηκες, αγάπη μου, όπως χάθηκαν τόσα καλοκαίρια με τους καημούς και με τα σχέδια πεθαμένα στα δύο μου χέρια. Ήσουν το χέρι που άγγιζε την καρδιά μου δημιουργώντας φως, πίκρα και μένα, χαμηλή μουσική. Ήσουν γιασεμί μεθυσμένο μες στο φεγγάρι, ήσουν το φεγγάρι ξαπλωμένο σε σκοτεινό σοκάκι, ήσουν σκοτεινό σοκάκι, σφαγμένο μες στην καρδιά μου. Κι εγώ πουλί να κελαηδεί καθισμένο στο αριστερό σου στήθος. Μα τώρα χαθήκαμε ο ένας για τον άλλο, αγάπη μου, σάμπως ο ένας απ’ τους δυο μας νάναι πεθαμένος. 1957 
Ένα παιδί σωριάστηκε μες στη γιορτή του δρόμου.
Ήταν τα μάτια του άγρια ξένα και βυθισμένα.Το κεφάλι του στην πέτρα βρόντηξε ξεβρόντηξε το κορμί του σαν το ελάφι και σαν τ’ άλογο. Απ’ το στόμα του πετάχτηκαν αφροί κι έπαιξαν στα μάτια σας απ’ το στόμα κι απ’ τη μύτη τίναξε το αίμα του που έκατσε στα μάτια σας κι άρχισε να κλαίει. - Από πείνα. Είπατε. Τα πόδια σας πώς είναι ακόμα ανάλαφρα για τον περίπατό σας; - Από πείνα. Είπατε. Τα χέρια σας πώς ξεριζώθηκαν ωραίοι μου από τους ώμους σας; - Από πείνα. Είπατε. Τα μάτια σας πώς σκοτεινιάσαν μπρος σε τόσα χρώματα και φώτα; - Από πείνα. Είπατε. Σηκώστε το λοιπόν να μη βουλιάξει ο δρόμος… |
 |
| Gina Higgins ~ American Noir Θωμάς Γκόρπας - Το λάθος Να μη χαθούμε μες στην ερημιά του κόσμου έλεγε χαθήκαμε μες στο κατάμεστο ξενυχτάδικο άγγελοι μετανάστες σε αθηναϊκό υπόγειο ουρανό . Το πρωί μου τηλεφώνησε να μάθει αν τη θέλω ακόμα. Δε σ' ακούω της είπα πάρε το μηδέν . Αλλά εκείνη πήρε λάθος... Πήρα λάθος μου είπε να με συγχωρείτε |
 |
| ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ Μνήμη Σταμάτη Μαράντου Στα χείλη των ερυθρών χαραδρών ανθούν λευκά λουλούδια Στα δροσερά υπόγεια των καλοκαιριών αιχμαλωτίζονται Καρδίες Παιδιών η απελπισία ηχεί και πέραν της Ποιήσεως ακόμη Και των ενδόξων Ρεμπέτικων Τραγουδιών. Όσο και αν εκτιμήσουμε τη ματαιότητα Όσο να εκποιήσουμε την τρυφερότητα Μας πήραν σβάρνα τα χρόνια… Μετράω τις τρύπες στο σκοτάδι Φιλίες έρωτες απλήρωτες δουλειές Απ’ όλν τούτο δοκιμάζω πυρετωδώς Και το καινούριο μου χάδι… Τόσοι τυχάρπαστοι καμπλεξαριμένοι Απ’ τα καταπληκτικά μου πουκάμισα Τα εξ’ ίσου καταπληκτικά μου λόγια Και τα παραμύθια φίλων που μ’ αγάπησαν Πέραν του δέοντος και πέραν της Ποιήσεώς μου Είανι αδύνατον να με φανταστούν στα περασμένα χρόνια Χαρμανιασμένο για τσιγάρο περισσότερο και από γυναίκα Χαρμανιασμένο για γυναίκα περισσότερο κι από πρωτοφανή τοπία. Εγώ τώρα πρέπει να είμαι ένας άλλος Διάφορος σε πολλά του Θωμά παλαιοτέρων ημερών Τώρα πρέπει να είμαι κάτι μεταξύ σοφού και αγρίας παρθένας Τα δικά σου γυαλιά με τα οποία βλέπω κ’ εγώ καλά Ένα αβασίλευτο ηλιοβασίλεμα… Και βεβαίως η Ποίησις πια Δε με εκφράζει Πηγή / http://www.poiein.gr/archives/4394 |
 |
Δόξα της Κυριακής-Θωμάς ΓκόρπαςΗ κοπέλα απέναντι στο άλσοςσυνομιλεί μ’ επιθυμίες κι ατσάκιστα μυστικά. Τα χέρια της δείχνουν τους δρόμους, τα πόδια της προσανάβουν το τραγούδι της χλόης, τα μάτια της καλημερίζουν το δροσερό φως. Ο ήλιος λάμπει στο μέτωπό της, το μέτωπό της λάμπει πιο καλά από τον ήλιο. Τ’ ανεξάντλητα μαλλιά της μουσική που θέλει να τρελλαθεί. Ολόκληρη είναι το καλοσώρισμα της αγάπης ο πιο αρμόδιος τίτλος της Κυριακής. |
 |
| Φωτογραφία, Δημήτρης Χριστοδούλου(ποιητής) Η ΠΟΙΗΣΗ-Θωμάς Γκόρπας Μνήμη Δημήτρη Χριστολούδου Το χειρότερο και το καλύτερο στη ζωή ποιητή Να χτίζεις για τους άλλους πύργους και παλάτια Παίρνοντας πέτρα απ’ το νταμάρι της καρδιάς σου Σκαμμένης απ’ τα χαμόγελα τα πάρε και τα δάκρυα Παίρνοντας χρώμα και γυαλί απ’ την μεγάλη σου αγάπη Που γίνεται βράδι πρωί κομμάτια…. Πατάρι Ανάμεσα από καφέ εσπρέσο και ντουμάνια Οι νέοι ποιητές σκαλίζουν στην καρδιά του κόσμου Για φρέσκους δρόμους για φρέσκα λιμάνια …………………………………………………………….. κάποτε τέλειωσε αυτή η ιστορία κ’ οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν τόσοι πουλάν στην αγορά όσο τα τελευταία τους ρετάλια τόσοι αγοράζουν γιατρικά πανάκριβα για μια ποίηση ξεγραμμένη πια οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν κ’ οι φίλοι… |
 |
| Τραγωδία-Θωμάς Γκόρπας Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ‘ρχονταν σε λίγο κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια που θα ‘διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος. Θέλω να σ’ αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει θέλω να σ’ αγαπήσω όσο δε μ’ αγάπησε κανένας να σκιστώ για σένα ν’ αλλάξω γειτονιά ν’ αλλάξω στέκια. Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν τώρα ξαφνικά νερά μου έκλεισαν όλους τους δρόμους τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα… Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω που θα σε τρακάρω πάλι σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες το τελευταίο σκοτάδι… Και θα ‘χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;  (...) Φυλάγοντας τη νιότη ξέρω πως φυλάγω το λαό / χίλιες φορές τους προδομένους αγαπώ / έχω τον ήλιο μα δεν παίζω το Θεό / τον ήλιο τον μοιράζω όλον στους φτωχούς / τους φίλους μου μοιράζω σε φυλάκια εφόδου / στους τόπους ταξιδεύω με τους στεναγμούς / και το εισιτήριο ποτέ ποτέ μετ' επανόδου  ...) παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης / πεταλούδα που γλιτώνει απ' τη φωτιά / φωτιά που γλιτώνει απ' τα νερά / χαρά που γλιτώνει απ' τα γεράματα / βιολέτες σ' άσπρο λαιμό / άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό / μαύρος ήλιος καλοκαιρινός / άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος / λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού / νύχτα στρωμένη τσιγάρα / λέξεις... Εγώ αγαπώ τον Κάλβο εσύ το Σολωμό / μας χωρίζει μια αλλαγή βλέμματος / ή άβυσσος; (...) Και τούτο δω τ' αβάσταχτο ποίημα που βγαίνει σαν παιδί μέσα απ' τα σπλάχνα μου ωραίο χυδαίο τρομερό επιδεκτικό σε βίαιες αντιδράσεις χωρίς αρχή και χωρίς τέλος ένα Χαίρε σε σας που τώρα περπατάτε στο Μεγάλο Δρόμο μ' όλη μου την πίστη μ' όλη μου την αγάπη ένα Χαίρε που σκίζει στα δυο το Τώρα στο Χτες και στο Αύριο... Από δω και από κει Από δω ανθρακιά και πλήξη από κει τα όνειρά μας. Το γνήσιον η απομίμησις και οι ενδιάμεσες σπαθιές στον αέρα για να τρομάξουμε τους τρομαγμένους. Είναι πάντα καινούργιο ό,τι δεν παλιώνει μέσα μας. Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα: ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη. Στο πικάπ έπαιζε ασταμάτητα του Τσιτσάνη η «Συννεφιασμένη Κυριακή». Και κανείς δεν είπε ν’ αλλάξει ο δίσκος… |
