Τα ''αειθαλή ρόδα'' της Ποίησης

Ν-Βρεττάκος

Η ανοιγμένη φλέβα

Δέσε απόψε τη σπασμένη μου φλέβα.
Ο σφυγμός μου αδυνάτισε. Προσπαθείς να την κλείσεις
μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.
Έγινε κόκκινο.
Όλο κοκκίνισαν.
Τα σεντόνια μου έγιναν
παραπόταμοι ανάμεσα
στα βουνά. Παραπόταμοι
κόκκινοι
ανάμεσα
στ’ άστρα

 Το τριαντάφυλλο-Νικηφόρος Βρεττάκος
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.
 

Red Roses by Igor Levashov

Ζωή και φωτιά-(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Αν δεν βρέξει απόψε,
ο κόσμος
θα πάρει φωτιά
απ’ αυτά τα τριαντάφυλλα.
Αν τυχόν και καώ-
ίνες είναι και ρίζες
το χώμα μου
για
την πύρινη μάζα
του ήλιου
για κάθε
στοιχείο και φωτιά-
Αν τυχόν και καώ
να φυτέψτε τη στάχτη μου.

 Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά». Λειβαδίτης.-------------

-«Κι η ποίηση είναι σαν να ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα

για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.»

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Το ρόδο
Οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια σαν τα μικρά αποσπάσματα ενός ονείρου
που κυνηγάμε χρόνια. Ερωτες για πράγματα μακρινά, φιλίες με δρόμους, ή άστρα
κι η παιδικότητα που σε ό,τι καλύτερο είχε, έμεινε για πάντα άγνωστη.
Ωσπου μια νύχτα παραμέρισα τη ζωή μου και βρήκα το ωραίο ρόδο που μου είχαν υποσχεθεί.

Μια ακαθόριστη μεγάλη υποσχεση, όπως συμβαίνει παντα στις παλιές κάμαρες
ή μια χειρονομία απαλή, όπως καρφιτσωνεις ένα ρόδο στο στήθος
μιας γυναίκας
που ποτέ δεν υπήρξε

 Νυχτερινά προνόμια (απόσπασμα)Τάσος Λειβαδίτης
Ίσως αυτή η αγάπη μας για τη ζωή είναι που μας έκανε να τα
χάσουμε όλα
τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με τοπία του φεγγαριού
δεν έχουμε παρά μόνο μια παιδική ηλικία μέσα στον αναπόφευκτο
κόσμο
ύστερα όλα τελειώνουν-πού να πας; η νύχτα σκέπασε την πόλη,
τα χρόνια άλλαξαν
κι αυτοί που θα μπορούσαν να σ' αναγνωρίσουν πέθαναν ή άλλαξαν
κι αυτοί
οι νεκροί κρατούν μικρά μπουκέτα σε κήπους που ξεχάσαμε
οι φερετροποιοί έχουν κι αυτοί καμιά φορά χαρούμενες σκέψεις
οι μεγάλοι δεν ξέρουν παρά ένα παραμύθι για όλα τα βράδια
οι ζητιάνοι πανάρχαιοι μνηστήρες των εκκλησιών
συχνά κάθομαι στη σκάλα και κοιτάζω το πεπρωμένο
κανείς δεν πιστεύει αυτά που βλέπω, τα γράφω κι εγώ και τα
ταχυδρομώ στους μεταγενέστερους
μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο η
μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί
ή νοσταλγώ ένα ρόδο κι είμαι έτοιμος να πεθάνω για να το βρω -
Βιολέτες για μια εποχή (Κάτω απ' τον ίδιο αστερισμό)

 

Federico Garcia Lorca 

Είναι κόκκινο σαν αίμα σαν ανοίγει το πρωί,

κι η δροσούλα δεν τ' αγγίζει από φόβο μην καεί,

ανοιχτό το μεσημέρι σαν κοράλλι, σαν παιδί,

μες στα τζάμια, μαγεμένος, σκύβει ο ήλιος να το δει,

άσπρο γίνεται, κι είν' άσπρο, κοχυλάκι του γιαλού,

σαν λιποθυμάει η μέρα στις βιολέτες του νερού.

Κι όταν πια σημάνει η νύχτα, τη φλογέρα τη γλυκιά,

και τ' αστέρια αλλάξουν θέση στ' ουρανού την απλωσιά,

πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,

μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί,

πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,

μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί.

Τίτος Πατρίκιος, Ρόδα αειθαλή

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν

στα λόγια που έφτασαν έστω αργά

στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας

στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια

στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.

Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή

μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γιʼ αυτές

ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους

ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

(από τη συλλογή Λυσιμελής πόθος, 2008)

A Red Rose by John William Godward

«Γίνεται να χωρίσω από τον εαυτό μου

ή απ' την ψυχή μου που στο στήθος μου φωλιάζει;

Τριαντάφυλλό μου, είσαι το παν για εμένα!» Ουίλιαμ Σαίξπηρ

George frederic watts

Διονύσιος Σολωμός, «Το Όνειρο»

«Άκου ένα όνειρο, ψυχή μου,

και της ομορφιάς θεά.

Μου φαινόταν πως ήμουν

με εσένα μια νυχτιά.

Σ' ένα ωραίο περιβολάκι

περπατούσαμε μαζί.

Όλο λάμπανε τ' αστέρια

και τα κοίταζες εσύ.

Και παράμερα σε πήρα

σε μια τριανταφυλλιά.

Κι έπεσα σου αγάλι αγάλι

στην ολόλευκη αγκαλιά.

Κάθε φίλημα, ψυχή μου,

που μου έδινες γλυκά,

εξεφύτρωνε άλλο ρόδοαπ' την τριανταφυλλιά.»

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (1798-1857)

ΤΟ ΡΟΔΟ

      (γραμμένο στα ιταλικά -μετάφραση

       από τον  Γ. Κολοσγούρο)

 

Όταν στον ουρανό προβαίνοντας το βράδυ

σ’ αγνές αγάπες κι’ άγιους στοχασμούς καλούσε

σε κλειστό μπήκα περιβόλι, που στο σιάδι

σιμά του ποταμιού με τ’ άνθη του ευωδούσε.

 

Κι’ εκεί θωρώ το ρόδο, που χωρίς ψεγάδι

πρώτο στες πρώτες ομορφιές λαμποκοπούσε,

αλλά το ερωτικό του κόρφου κοκκινάδι

στο γλυκό πόθο του ματιού μου ακόμη εκλειούσε.

 

Ζεφύρου μαλακή φτερούγα του χαϊδεύει

τ’ απάρθενο στελέχι· θέλει αυτό ν’ ανοίξη,

αλλά δειλό, το κεφαλάκι του σαλεύει.

 

Ανοίγει τέλος σα χειλάκι ερωτευμένο

πρώτη φορά, κι από τον πόθο του να δείξη

τα κάλλη του, γλυκά σα φλόγα είναι βαμμένο.

Ὁ Μαθιὸς Πασχάλης ἀνάμεσα στὰ τριαντάφυλλα-Γ-Σεφέρης (απόσπασμα)

Καπνίζω χωρὶς νὰ σταματήσω ἀπ᾿ τὸ πρωὶ
ἂν σταματήσω τὰ τριαντάφυλλα θὰ μ᾿ ἀγκαλιάσουν
μ᾿ ἀγκάθια καὶ μὲ ξεφυλλισμένα πέταλα θὰ μὲ πνίξουν
φυτρώνουν στραβὰ ὅλα μὲ τὸ ἴδιο τριανταφυλλὶ
κοιτάζουν περιμένουν νὰ ἰδοῦν κάποιον δὲν περνᾶ κανεὶς
πίσω ἀπ᾿ τὸν καπνὸ τῆς πίπας μου τὰ παρακολουθῶ
πάνω σ᾿ ἕνα κοτσάνι βαριεστισμένο χωρὶς εὐωδιά,
στὴν ἄλλη ζωὴ μία γυναίκα μοῦ ἔλεγε μπορεῖς ν᾿ ἀγγίξεις
αὐτὸ τὸ χέρι
κι εἶναι δικό σου αὐτὸ τὸ τριαντάφυλλο εἶναι δικό σου
μπορεῖς νὰ τὸ πάρεις
τώρα ἢ ἀργότερα, ὅταν θελήσεις.

Ερωτικός λόγος –  Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη

«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

 Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός»

Δε θα με χάσεις..Αλκυόνη Παπαδάκη
Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά, θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ..
Κάθε φορά που θα ανθίζουν τα λουλούδια, θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου..
Κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω σ' ένα τριαντάφυλλο, θα σου στέλνω ένα φιλί να σκεπάζεις την ψυχή σου να μην κρυώνει..
............. Μη φοβάσαι...

Τριαντάφυλλο - Ποίημα Παιδικό του Γιώργου Βιζυηνού 

ΤριαντάφυλλοΤριαντάφυλλο σγουρὸ
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.

Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.

Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
όταν βλέπω πως ανθείς
σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.

Γιατί έχεις μία πνοή
που τὲς γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.

Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης. 

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή,λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. 

Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις,τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

ΜΙΚΡΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

'' Στην γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,
κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.
Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.
Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή. '' ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

christian schloe art

Τριανταφυλλάκι της Έμιλυ Ντίκινσον

Το Τριανταφυλλάκι αυτό κανένας δεν το ξέρει-

Προσκυνητής ίσως και θά' ταν

Αν δεν τό' έπαιρνα απ' τους δρόμους

Και σου το προσέφερα.

Σε μια Μέλισσα μόνο θα λείψει-

Σε μια Πεταλούδα μόνο,

Που βιάζεται από μακρύ ταξίδι-

Πάνω στον κόρφο του να γείρει-

Μόνο ένα Πουλί θ' αναρωτιέται-

Μια Αύρα θα στενάξει μόνο-

Αχ, Μικρό Τριάνταφυλλο-πόσο σαν κι εσένα κάτι

Τη ζωή ήταν εύκολο να χάσει!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ - Καλημέρα τριανταφυλλάκι

Καλημέρα τριανταφυλλάκι

που κάπου θα μοσχοβολάς...

Καλημέρα νερό

που κάπου θα τρέχεις

Καλημέρα δάσος

που κάπου θα τραγουδάς

Καλημέρα...

Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,

καλημέρα.

Ένας πρωινός παρακαλεστής

σας στέλνει τα μάτια του

σ' ένα κατάμονο νησί,

μια θαλασσινή κούνια.

Κι είναι, ένα στοματάκι που σας αποζητά.

Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα

μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα

Ω τριανταφυλλάκι

και δάσος

και νερό.

Ο πατέρας δεν έχει παρά σίδερα.

Δεν έχει παρά βότσαλα... κι αγκάθια.

Ω τριανταφυλλάκι

και δάσος

και νερό...

κυλήστε το παραμύθι σας...

Κυλήστε το..

Κατά το Τρίκερι...

κυλήστε το.

Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της

που μένει σιωπηλό.

Κι εκείνη, θα γελάσει.

Θα χτυπήσει τα χεράκια της

και θα γελάσει...
Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών...

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.
(Μτφ.: Γιώργος Κεντρωτής

FEDERICO GARCIA LORCA -ΚΑΣΙΝΤΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ
Το ρόδο
δεν ζητούσε την αυγή
σχεδόν αιώνιο στο κλωνί του,
κάτι άλλο ζητούσε.
Το ρόδο
μήτε γνώση μήτε ίσκιο ζητούσε
όριο σάρκας και ονείρου,
κάτι άλλο ζητούσε.
Το ρόδο
δεν ζητούσε το ρόδο.
Ασάλευτο στον ουρανό
κάτι άλλο ζητούσε.

Irene Klestova ~ Still life painter
Per più informazioni leggi qui: http://www.tuttartpitturasculturapoesiamusica.com/2014/11/Irene-Klestova.html#more
© Tutt'Art@ | Pittura * Scultura * Poesia * Musica |