Το συρτάρι των Αναμνήσεων

Στο ποίημά του ''Η Ψυχή μου'' Ο Κώστας Καρυωτάκης αναφέρει:

''Ενα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.
Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,

καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη''.

''σελιδοδείκτες αναμνήσεων''Τα συρτάρια έχουν μυστικά, κρατάνε φυλαγμένα και προστατευμένα απο το χρόνο, αντικείμενα, αναμνήσεις, όνειρα.
Oλα όσα θελήσαμε να κρατήσουμε απο φόβο μήπως η μνήμη τα ''παραπετάξει''  ή τα κοιμίσει για πάντα η λήθη στην αγκαλιά της.
Κάποια συρτάρια δεν ανοίγουν ποτέ,  στα σκοτεινά επιβιώνουν τα πολύτιμα κρυμμένα τους μυστικά,  περιμένοντας καρτερικά ένα χέρι να τα βγάλει στο φως.
Συνήθως σ' αυτά τα  συρτάρια εμπλέκονται περισσότεροι του ενός .
Είναι κάτι σαν ''σελιδοδείκτες αναμνήσεων''

Φωτογραφίες με αγαπημένα πρόσωπα...

Ενα κοχύλι να θυμίζει το ''ανεμόσπαρτο'' 
Καλοκαίρι,στο νησί...

Το αποξηραμένο τριαντάφυλλo ενθύμημα ενός έρωτα που τέλειωσε νωρίς.

Ιδιόχειρα σημειώματα με λόγια Αγάπης, ίσως και αιώνιους όρκους που δόθηκαν κάτω απ'το φως ενός φεγγαριού, μα κράτησαν όσο μια πανσέληνος Αυγούστου.

Ενα τέτοιο συρτάρι (το δικό μου συρτάρι)
Χρόνια τώρα παρέμεινε κλειστό.
'Ηταν άραγε ο φόβος ν'αναμετρηθώ με το παρελθόν;
Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς αντικειμενικός ως προς τις αναμνήσεις  του.
 Εξιδανικεύονται στο πέρασμα του   χρόνου.
Η  συναισθηματική μνήμη είναι
διαφορετική,  δεν μπαίνει σε κουτάκια...
Κάποτε φτάνει μια μικρή
αφορμή  και  αποφασίζεις  να κάνεις την
 προσωπική   σου ''κάθοδο'' στο πηγάδι
 των  αναμνήσεων.

Οπως  ο ήρωας του  Ουμπέρτο Έκο

Πλοκή:  Ένας έμπορος βιβλίων που πάσχει από αμνησία ξαναβρίσκει τη μνήμη του καθώς σιγά σιγά εγκαταλείπεται σ' ένα δαιμονικό στρόβιλο σπαραγμάτων από αγαπημένα μυθιστορήματα, ποιήματα, κινηματογραφικές ταινίες και κόμικς.

Ενα τραγούδι έγινε η αφορμή της δικής μου
βουτιάς, στο χρόνο των αναμνήσεων.
Το τραγούδι συνάντησα τυχαία σήμερα στο youtube.

Bobby Solo - Amore mi manchi (1968)

Ενα τραγούδι που ήρθε και κάθισε ''στης μνήμης το κλαδί''
Θυμήθηκα ό,τι  ανάμεσα στα αποκόμματα των αναμνήσεων του συρταριού,  είχα φυλάξει μια κασέτα με Ιταλικά τραγούδια,  δώρο του θείου (ναυτικός στο επάγγελμα),  για τα γενέθλιά μου.
Η αλήθεια είναι πως, ήμουν  πολύ μικρή (τότε) και τα μουσικά μου ακούσματα ήταν ό,τι έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι, σε Δίσκους Βινυλίου, κυρίως  λαικού ρεπερτορίου. 
Ομως, αυτή η κασέτα άνοιξε έναν άλλο μουσικό ορίζοντα και μαζί με τις ιστορίες του Θείου, κυρίως απο την Ιταλία, με έκανε να ονειρεύομαι έναν άλλο κόσμο πέρα απο τα δικά μου παιδικά μάτια.
Αγνωστο κ μαγικό....

Σχεδόν ψαχουλεύοντας τη βρήκα, έκλεισα βιαστικά το συρτάρι και μαζί του έκλεισα τις αναμνήσεις, που ανέδυε νοσταλγικά. Η κασέτα δεν έπαιζε, ο χρόνος  και η υγρασία, είχαν αφήσει πάνω της τα αποτυπώματά τους,  οι τίτλοι όμως των τραγουδιών ήταν ευδιάκριτοι (scripta manent) και, ναι,υπήρχε το τραγούδι ''Αmore mi mahci!''

Λένε :''Oταν μοιράζεσαι τις αναμνήσεις σου, αυτές
 δεν ''σβήνουν'' ποτέ...
Ας μοιραστούμε κάποιες απ'
αυτές. (Μαρία Λαμπράκη)