 |
Ο Τυφλός- Γιώργος Σεφέρης
Ο ύπνος είναι βαρύς τα πρωινά του Δεκέμβρη μαύρος σαν τα νερά του Αχέροντα, χωρις όνειρα, χωρίς μνήμη, κι ούτε ένα φυλλαράκι δάφνη. σαν το μαστιγωμένο δέρμα κι η παραστρατημένη ψυχή αναδύεται κρατώντας συντρίμμια από χθόνιες ζωγραφιές, ορχηστρίς μ' ανώφελες καστανιέτες, με πόδια που τρεκλίζουν μωλωπισμένες φτέρνες απ' τη βαριά ποδοβολή στην καταποντισμένη σύναξη εκεί πέρα. 
O ύπνος είναι βαρύς τα πρωινά του Δεκέμβρη.
Κι ο ένας Δεκέμβρης χειρότερος απ' τον άλλο. Τον ένα χρόνο η Πάργα, τον άλλο οι Συρακούσες κόκαλα των προγόνων ξεχασμένα, λατομεία γεμάτα ανθρώπους σακατεμένους, χωρίς πνοή και το αίμα μοιρασμένο σαν τα παιδιά του Οιδίποδα και τα παιδιά του Οιδίποδα νεκρά. 
Ανρί Μισώ (Henri Michaux) 1899-1984
μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης Αρχές Δεκέμβρη , ταξίδι με πλοίο της γραμμής , το Αιγαίο κλεισμένο σε ένα ποτήρι νερού, οι αέρηδες δεν είναι εδώ, ο ήλιος κρέμεται σαν την λάμπα στο κέντρο του δωματίου . σκέψεις καταστρώματος μια εικόνα και η φωνή… ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟ Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα. Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπητος. Ο ήλιος δεν έρχεται παρά στην ώρα του. Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο. Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι.  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ- ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει Το ακριβό της, το μόνο της παιδί. Έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει, Κι αυτή το σφίγγει, και σαν να τραγουδεί, Σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα Η μητερούλα: Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιαστα χτενίζεις Τ' άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό, Και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις, Μην το κρυώσεις, λυπήσου τ' ορφανό. Λαμπάδα τρέχω σ' εσέ ν' ανάψω κιόλα, Άγιε Νικόλα! Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι, Που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά. Ζεστό σου φέρνει, καινούργιο φουστανάκι, Και την ευχή του πιστή σου συνοδειά. Κοιμήσου τώρα και θα 'ρθει στ' όνειρό σου. Να ο Χριστός σου! Κι αφού μας φύγει, δεν μας ξεχνά, θ' αφήσει Στον Αϊ-Βασίλη για σε παραγγελιά Χίλια παιγνίδια λαμπρά να σου χαρίσει Και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά. Με τη χαρά σου η χάρη του θα σμίγει, Κι αφού μας φύγει! Τι θα μου μένει αν 'γράφθη μαύρη μέρα Για να το χάσω από την αγκαλιά;.. Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα; Χωρίς πουλάκι τι θέλει η φωλιά; Αν μου πετάξει ας πέσω χαλασμένη... Τι θα μου μένει! Εν Μεσολογγίω ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ  Στο γκρίζο τρένο του Δεκέμβρη: Nίκος KαρούζοςΣ α να μὴν υπήρξαμε ποτὲ
κι όμως πονέσαμε απ᾿ τὰ βάθη. Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγησηγια το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Κωνσταντίνος Καβάφης «Ο Δεκέμβρης του 1903»Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα. Και λέγαμε πως δεν έχει καιρὸ η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη. Μία μουσικὴ άξια των συγκινήσεών μας δεν ἀκούσαμε. Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου ο σώζων εαυτὸν σωθήτω.Θα σωθοῦμε απὸ μία γλυκύτητα στεφανωμένη με αγκάθια. Χαίρετε άνθη σιωπηλὰ με των καλύκων την περισυλλογὴ ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας. Ενδότερα ο Κύριος λειτουργείενδότερα υπάρχουμε μαζί σας. Δεν έχει η απαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής. Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιὰ μία μέρα… Με τη θυσία του γύρω φαινομένου θα ανακαταλάβει, η ψυχὴ τη μοναξιά της.  Νίκος Καρούζος, «Μεσ’ στον ουράνιο Δεκέμβρη» “Βγαίνω περ’ απ’ τα μεσάνυχτα κοιτάζω τη σελήνη με τ’ αλώνι γύρω της άνθος ανεξήγητο ένας κύκλος ο γαλάζιος και πράσινος τα μεγάλα πέταλα του άνθους ύστερα ο μικρότερος κύκλος κοκκινωπός ομιχλώδες άσπρο λερωμένο ταξιδεύει μέσα στο φεγγάρι σαν έμβρυο στα υγρά των αγγέλων. Είναι τραγούδι ο στεναγμός που φτερουγά στο στήθος μου και μαραίνει την πρασινάδα.” (Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. 1ος)  Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω - αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια• όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου, ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου, η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου, ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.  Γιώργος ΔουατζήςΔεκέμβρη δωδεκάτηΤούτη η φεγγαροστιχίδα το ωραιότερο τραγούδι στα πιο ερημικά γενέθλια χρόνια μετά ή Σαν τον αυτόχειρα που με το ένα χέρι βουλώνει το αυτί μην τον ξεκουφάνει ο πυροβολισμός στον κρόταφο ή Εισπράττουν τη μοναδικότητα εκείνου που φεύγει μόνο με τη βεβαιότητα της μη επιστροφής κι έτσι μακραίνουν οι μικροί τους επικήδειους   Τάκης Βαρβιτσιώτης, Τραγούδι του Δεκέμβρη Δεκέμβρης Κι επιστρέφει ο ουρανός Με την κορνίζα μόνο Ενός καθρέφτη Απογυμνωμένος Δεκέμβρης Κι επιστρέφει ο ουρανός Μ’ ένα φέρετρο να επιπλέει Στην απεραντοσύνη του Καταρρακωμένος Δεκέμβρης Κι επιστρέφει ο ουρανός Με μιαν εφτάχορδη λύρα Και μ’ όλο το ασήμι του Αλλαγμένος Δεκέμβρης Κι επιστρέφει ο ουρανός Με μια φάτνη Και μ’ ένα δέντρο χριστουγεννιάτικο Στολισμένος Από τη συλλογή Τα δώρα των μάγων (1999)   |
Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017
Δεκέμβριος! Καλό μήνα!
