Roque Dalton -Ρόκε Ντάλτον, Ποιήματα

Ποιητής από το Ελ Σαλβαδόρ, 1935-1975

 Ο Roque Dalton γεννήθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ το 1935. Έζησε ως πολιτικός εξόριστος στη Γουατεμάλα, το Μεξικό, την Τσεχοσλοβακία και την Κούβα. Στη χώρα του κυνηγήθηκε και φυλακίστηκε αρκετές φορές. Ως διεθνώς βραβευμένος ποιητής, δημοσίευσε επίσης βιβλία για τη λογοτεχνία, την κοινωνική επιστήμη και την πολιτική θεωρία. Επέστρεψε στο Ελ Σαλβαδόρ για να συμμετάσχει σε επαναστατικό στρατό. Στο πλαίσιο ενός κακοδιατηρημένου εσωτερικού αγώνα που αργότερα απορρίφθηκε από όλα τα κόμματα, ο Roque Dalton σκοτώθηκε το 1975.

βΙΟΓΡΑΦΙΚΌ /εδω
Και /ΕΔΩ

Ποιήματα

Ώρα της Στάχτης

Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.

Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.

***

Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή

Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.

Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξαπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκάτο χρόνια απ’την καρδιά.

Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.

Μετ. Βασίλης Λαλιώτης

ΠΗΓΗ

Ρόκε Ντάλτον-Roque Dalton, ποιήματα, (Μετάφραση:Γιώργος Μίχος)
Όπως εσύ
Όπως εσύ,
αγαπώ τον έρωτα,
τη ζωή
τη γλυκιά χάρη των πραγμάτων
το ουράνιο τοπίο των ημερών του Γενάρη
Επίσης βράζει το αίμα μου
και γελάω από τα μάτια
που έχουν γνωρίσει των δακρύων το ανάβλυσμα.

Πιστεύω πως ο κόσμος είναι όμορφος,
πως η ποίηση είναι σαν το ψωμί,
όλων.
Και πως οι φλέβες μου δεν τελειώνουν σε μένα,
αλλά στο αίμα το ομόφωνο
εκείνων που μάχονται για τη ζωή,
τον έρωτα,
τα πράγματα,
το τοπίο και το ψωμί,
την ποίηση όλων.
***

Γραμματάκι

Αγαπητοί φιλόσοφοι,

αγαπητοί προοδευτικοί κοινωνιολόγοι,

αγαπητοί κοινωνικοί ψυχολόγοι:

μη γαμιέστε τόσο με την αποξένωση

εδώ όπου το πιο γαμημένο

είναι το ξένο έθνος.

***

Ο Ματαιόδοξος

Θα ήμουνα μεγάλος νεκρός.

Οι διαστροφές μου τότε θα έλαμπαν σαν παλιά κοσμήματα

με αυτά τα θελκτικά χρώματα του δηλητηρίου.

Θα υπήρχαν άνθη όλων των αρωμάτων στον τάφο μου

και θα μιμούνταν οι έφηβοι τις χειρονομίες μου παραίτησης,

τις μυστικές μου λέξεις τους άγχους.

Ίσως κάποιος θα έλεγε πως ήμουνα πιστός ήμουν καλός.

Photographer: Maria Svarbova

Αλλά μονάχα εσύ θα θυμόσουν

τον τρόπο μου να κοιτάζω στα μάτια.

Ένα απ’ τα πρόσωπα του έρωτα είναι ο θάνατος ,

στον καπνό της εποχής αυτής της αιώνια νεανικής.

Τι μου μένει μπροστά σου εκτός απ’ την αμηχανία των βασιλέων,

τις κινήσεις της μάθησης μπρος στην αύξηση του ποταμού,

τα ίχνη της πτώσης μπρούμυτα ανάμεσα στη στάχτη;

Η δική μου νεότητα μικραίνει

και σέρνει τη μελαγχολία σαν μουλάρι.

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα

Κι όμως, αγάπη μου, μέσα απ΄ τα δάκρυα,

ήξερα πως στο τέλος θα έμενα

γυμνός στην όχθη του γέλιου.

Εδώ,

σήμερα,

λέω:

πάντα θα θυμάμαι τη γύμνια σου στα χέρια μου,

τη μυρωδιά σου από απολαυστικό ξύλο σανδάλου

καρφωμένη δίπλα στον ήλιο του πρωινού,

το γέλιο σου από κορίτσι,

ή από ρυάκι,

ή από πουλί.

Τα χέρια σου μακριά και αγαπητικά

σαν ένας κρίνος προδότης στα παλιά του χρώματα.

Η φωνή σου,

τα μάτια σου,

όσο από το αγκαλιαστό σε σένα που μες στα βήματά μου

σκεπτόμουν να αντέξω με τις λέξεις.

Μα δεν θα υπάρξει χρόνος για να κλάψω.

Έχει τελειώσει

η ώρα της στάχτης πια για την καρδιά μου:

Χωρίς εσένα κάνει κρύο

μα υποφέρεται.

ΠΗΓΗ