Τα Θαλασσινά Φεγγάρια

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (1943)-Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)

Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί /Αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα /Για το δικό σου το χατίρι /Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα /Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι.

Ο δρόμος του φεγγαριού - 1987 -Διονύσης Καρατζάς Σπάζοντας στα δυο τη θάλασσα βγαίνει το φεγγάρι και ταξιδεύει στο μικρό βοριά που ξενυχτάει στα μαλλιά σου. Κι όταν κατέβει χαμηλά στην τελευταία δροσιά σου κάνει έτσι και τρυπώνει στις γλάστρες σου ώσπου να μεγαλώσουν τα νερά και συ να με ζητήσεις

΄Ε ρ ω τ α ς-Τάκης Χατζηαναγνώστου.(απόσπασμα) Ε ι σ α γ ω γ ι κ ό ε π ι μ ύ θ ι ο Σε κοιτάζω από μακριά όπως κοίταζα κάποτε τα μεγάλα φεγγάρια που έβγαιναν πάνω απ’ τη θάλασσα του νησιού μου όπως κοίταζα τ’ άσπρα περαστικά πουλιά ή τα ταξιδιάρικα σύννεφα που κουβαλούσαν οι αγέρηδες στα φτερά τους προσπαθώ να συλλάβω το νόημα της παρουσίας σου γεμάτος λαχτάρα για μια καινούρια μοίρα για έναν καινούριο Θεό μα εσύ μένεις μια περιπέτεια απροσπέλαστη άνθος εξωτικό κι απλησίαστο δίχως φωνές δίχως εκείνες τις γέφυρες που ενώνουν τους κόσμους μεταξύ τους. Τι κρίμα ! Δε θα συναντηθούμε ποτέ ! ΠΗΓΗ

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΗΜΙ -Ελένη Ιωάννου

Άνθρωπε,

πιάσε μια χούφτα ασήμι από τη θάλασσα

και δώσε την στο γυμνό ολόγιομο φεγγάρι,

Θ’ ασημοφέγγει όλη τη νύχτα στην αγκαλιά της

φωτίζοντας το μοναχικό σου περίπατο στη γη.
ΠΗΓΗ

Ο δρόμος του φεγγαριού-Νικηφόρος Βρεττάκος
Στρωμένος με φύλλα μαλακού χρυσαφιού
που σαλεύανε λάμποντας πάνω στη θάλασσα,
σπατάλη αμύθητου φωτός ο δρόμος του φεγγαριού.
Μεσάνυχτα, Αύγουστος. Με μεγάλη πανσέληνο.
Αν σταματούσε το καράβι κι’ αν ο χρόνος
δε συνέχιζε ακόμη νάναι χρόνος
πετώντας τα κλειδιά που βάραιναν τις ζώνες μας
θα δρασκελούσαμε αλαφρά την κουπαστή και ξάφνου
πηδώντας μέσα στη θεϊκιά κοιλάδα, θα βαδίζαμε
τραβώντας ίσα για τον τέλειο χρόνο,
την τέλεια μουσική, την τέλεια ποίηση.
Χέρι με χέρι, χορευτά σχεδόν, μες απ’ ολόχρυσες
ριπές φωτός μες στη λαμπρή άπλα, θα προχωρούσαμε
όπως δυό κύκνοι με ψηλά πόδια
κάτω από τ’ άπειρο. 

Το φεγγάρι κι η θάλασσα-Νικηφόρος Βρεττάκος

Με αόρατα νήματα κυβερνά το φεγγάρι τη θάλασσα.
 Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ'τις ρίζες,
της αλλάζει το χρώμα, της ορίζει τα κύματα.
 Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι.
 Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου.
Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ'αχανές,
γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει.
Σα να'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως
σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
 Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
 Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
 Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα. 
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"

Kώστα Καρυωτάκη, Το φεγγαράκι απόψε

Τὸ φεγγαράκι ἀπόψε στὸ γιαλὸ

θὰ πέσει, ἕνα βαρὺ μαργαριτάρι.

Κι ἀπάνω μου θὰ παίζει τὸ τρελὸ

τρελὸ φεγγάρι.

Ὅλο θὰ σπάει τὸ κῦμα ρουμπινὶ

στὰ πόδια μου σκορπίζοντας ἀστέρια.

Οἱ παλάμες μου θά ῾χουνε γενεῖ

δυὸ περιστέρια·

Θ᾿ ἀνέβουν -- ἀσημένια δυὸ πουλιὰ --

μὲ φεγγάρι -- δυὸ κοῦπες -- θὰ γεμίσουν,

μὲ φεγγάρι τοὺς ὤμους, τὰ μαλλιὰ

θὰ μοῦ ραντίζουν.

Τὸ πέλαγο χρυσάφι ἀναλυτό.

Θὰ βάλω τ᾿ ὄνειρό μου σὲ καΐκι

ν᾿ ἀρμενίσει. Διαμάντι θὰ πατῶ

λαμπρὸ χαλίκι.

Τὸ γύρω φῶς ὡς θᾶν τὴ διαπερνᾷ,

ἡ καρδιά μου βαρὺ μαργαριτάρι.

Καὶ θὰ γελῶ. Καὶ θὲ νὰ κλαίω... Καὶ νά,

νὰ τὸ φεγγάρι!

Χάρτινο το φεγγαράκι

Στίχοι:  

Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  

Μάνος Χατζιδάκις

 Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά,
να σου φιλούν το χέρι.
Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά,
αν με πίστευες λιγάκι
θα `σαν όλα αληθινά.
Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.
Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά,
αν με πίστευες λιγάκι
θα `σαν όλα αληθινά.