Λιλή Ζωγράφου : Που έδυ μου το κάλλος

 (… αχάριστη καρδιά  δε σου ’φτασαν τόσα χρόνια που σε περίμενα;)

Απ’ όλους με χώριζε η βαριά σκιά σου.

Τεράστια σαν τις αποστάσεις που μας χώριζαν,   

σαν τη σιωπή σου που πολλαπλασιαζόταν με τους χρόνους σε θάνατο διαρκείας.

Ποτέ δεν σ’ αγάπησα τόσο όσο πόνεσα για το χαμό σου.

Πόσους;   Τριάντα;

Κι οι μέρες τριακόσιες εξήντα πέντε κι οι νύχτες διπλάσιες.

Μια αιωνιότητα γίνηκες απουσιάζοντας από τη λαμπερή νιότη μου

που μάζευε με τις αγρύπνιες,   που θάμπωνε

 αφού δεν καταύγαζε πια τη λατρεία του βλέμματός σου

που κλόνιζε το ένοχο βάδισμά μου

καθώς γλιστρούσε αθόρυβο στο μισοσκόταδο,

με ταμπούρλα στην καρδιά μου,  τρελή,   τρελή,

μονολογούσα, λες και προσευχόμουν,

καθώς είχα μόλις ξεφύγει

από τα συνωμοτικά ψιθυρίσματα του σπιτιού μου

που όλο και κάποιο σαμποτάζ σκάρωναν

με κείνον τον κρυμμένο αντάρτη στο κελάρι,

τον κοντό ήρωα,   που θα σας τίναζε στον αέρα.

Η τελευταία μαχαιριά της προδοσίας μου σταματούσε την καρδιά

μόλις διέκρινα να γυαλίζουν στο σκοτάδι τα μπρούτζινα μετάλλια στη στολή σου

κι αμέσως άνοιγαν οι φτερούγες των χεριών σου

κι ένιωθα μόνο το παφλασμό των ωκεανών

που μ’ έπαιρναν   μ’ έπαιρναν στην υγρασία των χειλιών σου

κι όλα γίνονταν χαμός.

Κι αλήθεια είχε γεννηθεί ο Κύριος

 κι εγώ χανόμουν για την αγάπη Αυτού

και τραγουδούσα με το κορμί μου ύμνους στην άρπα της γης.

Κύριε,  Κύριε,   καλώς εγεννήθης.

Ἡ παρθένος  σήμερον  τόν ὑπερούσιον τίκτει

καί ἡ γη τό σπήλαιον τῳ ἀπροσίτῳ προσάγει.

Ἄγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, 

μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι,

δι' ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη παιδίον νέον,

ὁ πρό αἰώνων Θεός

Ευλογημένη εγώ εν γυναιξί που εβάδισα στο θάμπος των ουρανών σου.

Τι να την έκανες την ομορφιά των ματιών σου

 και το βαθύ τους μαβί,   ολομόναχος στο χάος Του.

Καλώς Κύριε εγεννήθης  και  ενσαρκώθης στην αγκαλιά μου,

φυλακίζοντας μέσα μου το κορμί σου,

σώζοντάς το από την ερημιά.

 Κατάβρεξέ με τα μύρα σου να καθαρθώ Φραντς τρυφερέ,

φίλε του σκοταδιού που γινόταν διάφανο

από τις υπέροχες μαβιές αναλαμπές των ματιών σου.

 

Και βέβαια θα γεννήσω τον Σωτήρα με τα ίδια ουράνια μάτια σου,

για να σώσει μια άλλη πανέμορφη κοιλιά

 και άλλους ευλογημένους μηρούς κοιλάδα της αγάπης,

Φραντς εχθρέ.  Κύριε εσύ,  Σωτήρα της υπέρλαμπρης νιότης μου,

εχθρός λένε της πατρίδας μου, Γερμανός.

Και στο σπίτι μου να σχεδιάζουν καθημερινά την εξόντωσή σου,

εσένα και όλων των ομοίων σου.

Και δεν θα πίστευαν πως εγεννήθης ημίν να δικαιώσεις την ομορφιά.

Δεν φταίνε αυτοί, εκείνος ο «αίρων» γεννήθηκε

πριν καιρούς παλιούς, κουρελιασμένους από αιώνες

 σε μια καλύβα στην άκρη της γης.

Εσύ φύτρωσες ένα απόγεμα στο μπαλκόνι του απέναντι διώροφου

που το χώριζαν τα τέσσερα μέτρα του δρόμου

από το δικό μου, όπου έβγαινα στις έξι

που σταματούσε η κυκλοφορία.

Στρωνόμουν στην πάνινη πολυθρόνα μ’ ένα βιβλίο

ως τις εννιά που σκοτείνιαζε.

Έτσι σε πρωτοείδα…

[αποσπάσματα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "ΠΟΥ ΕΔΥ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ," εκδόσεις Γαβριηλίδης 1992]

Λιλή Ζωγράφου (1922-1998)

Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Αιωνιότητα δεν είναι ότι αντέχει στο χρόνο γιατί τότε θα είχαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες. Αλλά ότι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι μια αιωνιότητα κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός».
Λιλή Ζωγράφου, Επάγγελμα: πόρνη

 Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια.
Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή.

Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1950 με τη συλλογή από νουβέλες "Αγάπη", γνωστή έγινε όμως εννιά χρόνια αργότερα με την έκδοση του βιβλίου της "Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός", μια απομυθοποιητική και ψυχαναλυτική προσέγγιση της προσωπικότητας του κρητικού συγγραφέα. Συζητήσεις προκάλεσε και το δοκίμιό της "Αντίγνωση: Τα δεκανίκια του καπιταλισμού" στο οποίο υποστήριξε τη θεωρία της περί του χριστιανισμού ως θεμελιακού όρου για την επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο. Το πιο γνωστό έργο της είναι το μυθιστόρημα "Η Συβαρίτισσα" με έντονα αυτοβιογραφικό χρώμα και εμφανείς επιρροές από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία.

Το θεατρικό έργο της "Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο" παραστάθηκε το 1976 από τη Β΄ σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Το συλλογικό έργο της Λιλής Ζωγράφου /ΕΔΩ