Την άγια νύχτα τη χριστουγεννιάτικη

 «Δεν ωφελεί το παράπονο/ Λίγο σιτάρι για τις γιορτές/ λίγο κρασί για τη θύμηση /λίγο νερό για τη σκόνη»
Νίκος Γκάτσος (Αμοργός)

Την άγια νύχτα τη χριστουγεννιάτικη, / ποιος 

δεν το ξέρει;

Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα / λάμπει 

τ' αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες' στ' άλλα αστέρια 

ανάμεσα / και δεν το χάσει σε μια άλλη 

Βηθλεέμ ακολουθώντας το / μπορεί να φτάσει.

(Γεώργιος Δροσίνης («Νύχτα 

χριστουγεννιάτικη», 1935)

Άγγελου Σικελιανού, «H Γέννηση»
Απ' όλα Εκείνη λόγιαζε τα πλάσματα πως σ' Ενα
ποτάμια οι πόνοι ετρέχανε κι αστέρευτοι κρουνοί,
κι αν ήτανε τα σπλάχνα της ν' ανοίξουν ματωμένα

πως ματωμένοι θ' άνοιγαν μαζί τους κι οι ουρανοί.

 “Εκείνος που δεν γεννά, δεν γεννάται,
δεν αναγεννάται ποτέ, Κύριε,
της Γέννησης «σκήνωσον εν εμοί»,
ο την Σάρραν και την Ελισσάβετ
γονίμους διδάξας, προς δόξαν σου αιώνιαν”.

«Παραμονή της Γέννησης» (Πορεία, 1940) Ζωή Καρέλλη
Ολόκληρο το ποίημα / ΕΔΩ 

Ένας Θεός-Κωστής Παλαμάς

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι... 

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,
από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.
Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή* το γράφει—
τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι
της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι 

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!
Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,
στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·
ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο-Kωστής  Παλαμάς

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,

το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι

κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,

που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/

να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος/

λίγο φαΐ, λίγο κρασί/

Χριστούγεννα κι Ανάσταση.(Οδ.Ελύτης)

«Ἡ Γέννηση» (1983)Τάσος Λειβαδίτης
« Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα.
Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα.
Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό.
«Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία».
Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.
Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες
καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό 

Το παιδί με τη σάλπιγγα(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.
Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.
Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ
στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγὼ
μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες
ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,
στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.

Μέσα μας γίνεται η Γέννηση.

Έξω στέκει το σχήμα της –

Μας φανερώνεται…

Γιώργος Θέμελης, ΙΙΙ. Φάτνη

«Ἕνας Θεός»Κωστής Παλαμάς

Ὦ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεὸς

καὶ τὸ κορμί μου γίνεται ναός,

δὲν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινὴ

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρανοί,

τὸ μέτωπό μου λάμπει σὰν ἀστέρι…

Φέρτε μου, Μάγοι – θεία βουλή τὸ γράφει 

τὰ σμύρνα τῆς ἐλπίδας, τὸ λιβάνι

τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης τὸ χρυσάφι!.

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005)

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια
σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα
(αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου
δὲ θέλει δῶρα
δὲ θέλει χρήματα
πάγο καὶ χρόνια
χιόνια καὶ πάγο
σκισμένα ροῦχα
ἀχνὰ παπούτσια
ὁ χρυσὸς νεκρὸς
θὰ βγεῖ ἔξω
δὲν τὸν γνωρίζει κανένας
τὸν ἀλήτη νεκρὸ
θὰ κάτσει στὸ πικρὸ καφενεῖο
νὰ πιεῖ τὸν καφέ του
κι ὕστερα πάλι
σὲ λίγες μέρες
ἥσυχα θὰ πεθάνει
(ὁ νεκρός)
ὅταν ἔρθει ὁ χρόνος

κι ὅλες οἱ ρόδες

κόκκινες ὅπως πρῶτα

θὰ γυρίζουν πάλι.

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ(Μίλτος Σαχτούρης)

Ὅλοι κοιμοῦνται

κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ

περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστὴ

ἀσημένια φεγγάρια

καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει

γιὰ νὰ γεννηθεῖ

ἕνας νέος ἄνθρωπος

μέσ᾿ στὴν καρδιά μου

τὴν παγωμένη

ἀπὸ ἄγρια φαντάσματα

καὶ τόση μαύρη πίκρα.

(Τόλης Νικηφόρου)

Ενας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,

μόνος στον κόσμο.

ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά

στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,

καράβια για τα όνειρα,

ένα παραμύθι της αγάπης για τους

 απελπισμένους.

παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας

στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα.

Εἶδα χθὲς βράδυ στ᾿ ὄνειρό μου-Τέλλος  Άγρας

Είδα χτες το βράδυ στ' όνειρό μου,

το γεννημένο μας Χριστό,

τα βόδια επάνω του εφυσούσαν

όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος,

και μέσα η φάτνη η φτωχική,

άστραφτε πιο καλά από μέρα,

με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι,

κι' έμοιαζε τ' άστρο από ψηλά,

πως θα καθίσει σαν κορώνα,

στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,

τον προσκυνούσαν ταπεινά,

ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν,

κι' έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι' από αγγέλους κι' από μάγους,

δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,

όσο της Μάνας Του το στόμα,

και το ζεστό - ζεστό φιλί.

Χριστούγεννα- Τέλλος Άγρας

Ὄξω πέφτει ἀδιάκοπα καὶ πυκνὸ τὸ χιόνι,

κρύα καὶ κατασκότεινη κι ἀγριωπὴ ἡ νυχτιά. 

Εἶναι ἡ στέγη ὁλόλευκη, γέρνουν ἄσπροι κλῶνοι, 

μὲς τὸ τζάκι ἀπόμερα ξεψυχᾶ ἡ φωτιά...

Τρέμει στὰ εἰκονίσματα τὸ καντήλι πλάγι 

καὶ φωτάει στὴ σκυθρωπή, στὴ θαμπὴ ἐμορφιά. 

Νὰ ἡ φάτνη, οἱ ἄγγελοι κι ὁ Χριστὸς κι οἱ Μάγοι 

καὶ τὸ ἀστέρι ὁλόλαμπρο μὲς στὴ συννεφιά!

Κι οἱ ποιμένες, ποὺ ἔρχονται γύρω ἀπὸ τὴ στάνη 

κι ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ στὸ Χριστὸ μπροστά. 

Τὸ μικρὸ τὸ εἰκόνισμα ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ φτάνει, 

μαζεμένα ὅλα μαζὶ καὶ σφιχτὰ-σφιχτά.

Πέφτει ἀκόμη ἀδιάκοπο κι ἄφθονο τὸ χιόνι, 

ὅλα ξημερώνονται μ᾿ ἄσπρη φορεσιὰ 

στὸν ἀγέρα ἀντιλαλοῦν τοῦ σημάντρου οἱ στόνοι, 

κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει ἡ ἐκκλησιά...

Από «Τα Σχόλια του Τρίτου» (Μ.Χατζιδάκις)

«Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα

 Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή… Έτσι

 ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς. Κανείς δεν τον

 αναζητά, κανείς δεν τον εσκέφτεται κι έρχεται

 μόνος σιωπηλός για να πεθάνει μόνος… κι αυτό

 τ’ αστέρι της βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε

 ετούτη τη χρονιά… 

Α! τα Χριστούγεννα, δεν 

 είναι φέτος ούτε για τα παιδιά. 

Άλλωστε 

απέκτησαν και αυτά, χάρις στην βιομηχανικήν

 ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική μυθολογία

 που απέχει χιλιάδες μέτρα από τη μυθολογία

 της γέννησης του Χριστού…

Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο

 και θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα

 πιο ιερή και πιο σημαδιακή, από την γραφική

 των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να

 βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννησή του,

 εξ αρχής, κι όχι μετά, στον θάνατο, στο τέλος,

 στην κατάληξή του».

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

('Εμμετρο παραμύθι)- ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Διαβάστε ΕΔΩ

Τα σώματα ''μικρές -'' Αχερουσίες''

Κατανυκτικές/ αγρυπνίες 
Μυστηριακές /λειτουργίες
Ιεροτελεστίες /στο βωμό /του Ερωτα 
Μύηση /στην ολοκλήρωση
Σπονδή /μέλι και ύδωρ
Ικεσία/στο ΦΩΣ!  
Κάθαρση

 Το παίδεμα του νου /και της ψυχής /για την αποκάλυψη/τη λύτρωση /τη γνώση/Καταδύομαι /για να αναληφθώ /στους ουρανούς σου.

 Τα σώματα ''μικρές  Αχερουσίες''
 Στο στόμα μου κρατώ τον οβολό.
Πέρνα με απέναντι. (Μαρία Λαμπράκη)

Σαν Τεριρέμ /Σαν δάκρυ

Κι αν είσαι όνειρο
                            Παιχνίδι του μυαλού
Ξύπνησα απότομα /στη μέση της νύχτας /θάρρεψα ''λέει'' πως ήρθες /στο Φως λουσμένος...
     Σαν, αρχαγγέλων μουσική
         Σαν,  Τεριρέμ 
               Σαν, δάκρυ 
Και έγινε ''θυμίαμα'' στα χείλη /το φιλί 
Βυζαντινά μεταξωτά /τα χάδια /στο κορμί μου 
Χρυσή πορφύρα ο Ερωτας/κι αγκάθινο το στέμμα 
Πήρα το μύρο κι άλειψα /όλες σου τις πληγές
      Μαγδαληνή με φώναξες 
                                             Μαγδαληνή......
Κι ακούστηκε/λες/ και έψαλαν /Αγγελοι/ ΤΕΡΙΡΕΜ (Μαρία-Λαμπράκη-)