Πρόκειται για μια γιορτή έκπληξη. Δυσάρεστη έκπληξη!
Πρωινό Μαΐου και δυο άντρες μεγάλης ηλικίας εμφανίζονται ξαφνικά, μετά
από πενήντα χρόνια, στην παλιά ωραία συμφοιτήτριά τους, τη δυναμική
επιχειρηματία Λυγία Σοφού. Έχουν διοργανώσει το βράδυ ένα δείπνο για τα
γενέθλιά της σε πολυτελές ξενοδοχείο της παραλιακής και πιεστικά την
προσκαλούν.
Όσο κυλάει η παράξενη αυτή νύχτα, λουσμένοι οι τρεις τους στο
φεγγαρόφωτο που λάμπει απ το Σούνιο, επιστρέφουν στο παρελθόν, στον
νεανικό έρωτα μεταξύ τους, στις επιλογές ζωής.
Είναι άραγε η μνήμη ακριβοδίκαιη ή παραλλάζει πρόσωπα και συμβάντα κατά
τις ανάγκες μας; Για τη Λυγία Σοφού απόψε αποδεικνύεται πως ναι, ευτυχώς
ή δυστυχώς, η μνήμη της στάθηκε μάλλον ακριβοδίκαιη.
Στο βιβλίο, που τούτη την εποχή διαβάζει, γράφει κάπου: Το πρόβλημά σας
είναι ότι πάντα δημιουργείτε ένα μηχανισμό, δεν αφήνετε τίποτα στην
τύχη. Πρέπει να είστε ήρεμος για να ζήσετε.
https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002350/genethlia-ksana
«Γενέθλια ξανά» της Μάρω Βαμβουνάκη-αποσπάσματα-
Αυτό
το μαγιάτικο πρωινό η Λυγία έχει τα γενέθλιά της. Είναι εβδομήντα δύο
χρόνων! Είναι ήττα ή νίκη; Είναι για πένθος ή για γιορτή;
–Η ζωή είναι ολόφρεσκη πάντοτε άμα δεν την παραχώνεις σε συρταράκια, φακέλους, κάρτες, κουτιά, τούρτες με κεράκια, κυρίως άμα δεν της κολλάς σε κάθε ευκαιρία ετικέτες.
–Δεν ήταν χαρακτήρας που αγαπούσε τις συγγνώμες, ούτε να τις εκφράζει η ίδια, ούτε να τις ζητούν οι άλλοι από εκείνη. Προτιμούσε η μεταμέλεια να γίνεται έμπρακτα χωρίς να εκφράζεται μελοδραματικά με δήθεν καλοσύνη και δήθεν ταπεινοσύνη.
–Η ζωή σου δεν γεννιέται πλάθεται.
-Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο οι διαδόσεις έπαιρναν το ύφος μυθολογίας περισσότερο, παρά γνήσιας βιογραφίας, έστω με υπερβολές ή παραλλαγές όπως συνηθίζουν να στολίζονται οι βιογραφίες.
-«Στους ερωτικούς χωρισμούς ποτέ δεν ξέρεις ποιος
είναι εκείνος που αφήνει, που εξωθεί στην επανάληψη. «Κατέληξα πως στους
ερωτικούς χωρισμούς αιτία είναι πάντα μία, ο εγωισμός.»
-Ίσως το γέλιο, το παρορμητικό, το ανεπιτήδευτο γέλιο, εκείνο που σου ξεφύγει, να είναι το τελευταίο που γερνάει στους ανθρώπους. Καμιά φορά και το βλέμμα, το βαθύ, το κρυμμένο και πίσω από τις ρυτίδες.
-Οι γυναίκες θυμούνται ισόβια τα κοπλιμέντα που τους άρεσαν.
-Είσαι τόσο ευγενικός που δεν είμαι ποτέ σίγουρη αν λες αλήθειες.
-Ο εγωισμός σου είναι πάντα τόσος που ποτέ δεν ξέρω αν λες αλήθεια.
-Προσωπικά νιώθω περήφανος για τον πόνο που μου προκάλεσες. Ήταν τιμή για μένα να συνδεθείς μαζί μου και να με παρατήσεις.
-…δεν ξεχνάς όσα πιστεύεις ότι έχεις ξεχάσει, δεν κομματιάζεται η ροή της ύπαρξης με το να μην την ανακαλείς.
–Λες, και το παρόμοιο συρρικνώνει η διάρκεια.
-Η εμπειρία της να προβλέπει τους άλλους, να προβλέπει τις ξελίξεις, τις αντιδράσεις των απέναντι, της είχε μαράνει τις ελπίδες για μια έκπληξη, ώστε τίποτα να μη βρίσκει πιο ενδιαφέρον από τη συντροφιά με τον εαυτό της.
-…επέστρεψε στη χρόνια τακτική της να αποφεύγει τις εξηγήσεις. Κάποτε της έδινε κύρος τούτη η τακτική που της δίδαξε ο ωραίος πατέρας της τώρα απλώς την αναπαύει.
–Δεν ζηλεύεις λοιπόν τον άντρα σου άμα λατρεύει την αντήχησή σου, είναι ακόμη μια επιβεβαίωση της αφοσίωσής του σε σένα.
-…χόρτασε από αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση. Δε θα χρειαζόταν αργότερα να καταφεύγει στους έρωτες με την αρχαία δίψα που καταφεύγουν τα στερημένα κακοπαθημένα, παραγκωνισμένα παιδιά.
-Αργότερα, στον έρωτα θα πλησίαζε και θα περιδιάβαινε περήφανα, με εκλεκτικότητα, με διάκριση της καρδιάς και του μυαλού.–Το υποσυνείδητο, της τόνιζε, είναι η απύθμενη πηγή της γνήσιας ποίησης.
-…ο πόθος της μεγάλωνε και την έβαζε σε πόλεμο με την αγωγή της. Να υποκύψει στην αξιοπρέπειά της ή να την υπερβεί, ένα διαρκές δίλημμα για τις ερωτευμένες και εν αναμονή γυναίκες.
-…ο τρόπος των ρομαντικών που
μεταμορφώνουν και ανυψώνουν τις ερωμένες τους σε θεές, τις δυστυχείς
ερωμένες τους σε θεές, απρόσιτες, σεβαστές, άπιαστες, ανέγγιχτες, ιερές
και όλα τα παρεμφερή, τα ικανά να κάνουν μια γυναίκα υστερική μέχρι αηδίας χωρίς να το καλοκαταλάβει.
–Ο έρωτας χαρίζει πλήθος από μειονεξίες και
κόμπλεξ κατωτερότητας, από τη στιγμή μάλιστα που ρέπει να ενθρονίζει τον
ποθητό άλλο σε βασιλιά ή θεό.
-Την εκνεύριζε η προσωπικότητά του, την καθιστούσε ανάξια να βρει κάτι ανίστοιχο να ζευγαρώσει, την εμπόδιζε να δραπετεύσει από το πατρικό του βασίλειο και να χτίσει μια ανεξάρτητη δικιά της φωλιά.
-…αφού ξύπνησαν οι πτυχές των ώριμων αισθήσεών της, είχε ολοκληρωθεί ως θηλυκός κόσμος, λες και από πάντα τα γνώριζε, τα είχε αυτοδιδαχτεί και μια ελάχιστη εξάσκηση αρκούσε για να καταλήξει να είναι έμπειρη. Δεν είναι άλλωστε πολλά τα κλειδιά που πρέπει να ανακαλύψουν τα ελεύθερα σώματα και οι καρδιές των ανθρώπων.
-Λέγεται πως η ματιά σου πάνω στις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες είναι ακριβώς το κριτήριο με το οποίο η ζωή σε χρήζει καλλιτέχνη. Ο τρόπος που βιώνεις όσα ζεις είναι ή δεν είναι ποιητικός.
-…πιο ευφυής απ΄ότι αισθαντική και αυτό την τυραννάει.
-Εδώ εκείνος διαισθανόταν πως ήταν άξια να τον αιχμαλωτίσει και τα δυο, ψυχή και σάρκα, πράγμα που δεν του συνέβαινε συχνά.
–Άλμπερ Καμύ
Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.
–Είναι η χειρότερη, η πιο άθλια περιφρόνηση τούτη, να σε περιφρονούν όχι για κάτι που έκανες, αλλά για κάτι που είσαι.
-Αν τώρα μια μοίρα ζοφερή τον έβαλε στόχο και τον κυνηγούσε, ήταν η καταδίωξη ακόμη ένα υψηλό κίνητρο για δημιουργία.
-…μπόρεσε συνειδητότατα να παρακολουθήσει το πόσο η σαρκική ικανοποίηση και η πανταχού παρούσα επιθυμία μπορούν να επιδρούν καταλυτικότατα πάνω στη σκέψη του νου, να μας μεταλλάζουν τις διάφορες κοσμοθεωρίες.
-Τούτο ακριβώς, το πόσο εσύ έχεις ή δεν έχεις ανάγκη τον κάθε άλλον είναι που σε καθιστά γνήσια ενδιαφέροντα, ακόμη και γοητευτικό, βαρετό ή γελοίο.
-Ναι, ναι, ο θαυμασμός και η εκτίμηση – η εκτίμηση περιέχει πάντοτε και θαυμασμό – είναι το μεγαλύτερο ίσως αίτημα της σάρκας, το δραστικότερο αφροδισιακό. Ο κρυφός, μυστικός όρος της φλόγας.
-Όπως είναι αδύνατο να σβήσεις έναν έρωτα που οδήγησε σε πυρκαγιά, έτσι δεν είναι δυνατό να τον ξανανάψεις όταν η μέθη νέρωσε στο σώμα και στην καρδιά σου.
–Κάθε έρωτας εμπεριέχει και ένα φόνο.
Σκοτώνουμε την ψυχή που εγκαταλείιπουμε…
~Όσκαρ Ουάιλντ
-Όχι δεν ήταν ξαφνικό!
Σχεδόν ποτέ δεν είναι ξαφνικό! Το
παραπέτασμα μονάχα τραβιέται ξάφνου με μια αφορμή, οι παρατηρήσεις σου,
οι ανάγκες, οι ροπές τα συμπεράσματα τα μικρά και τα κλυδωνιζόμένα, οι
συγκρούσεις, η αμφισβήτηση, οι υποψίες που παίρνουν σιγά σιγά απάντηση, όλα έχουν αποθηκευτεί σωρός από καιρούς πίσω απ΄την κουρτίνα, που ξάφνου, με μια έσχατη αφορμή σέρνεται.
–Οι άνθρωποι απαιτούν την αγάπη σου και σπάνια συναισθάνονται πως οι ίδιοι οφείλουν να σου την εμπνέουν.
-Χρειαζόταν χρόνος και υπομονή για να μάθει να ζει μόνη, όχι θλιβερά μόνη, αλλά εξαίσια ανεξάρτητη.
-Όσο κι αν αντιμετωπίζεις τον άλλον ως αντικείμενο, ποτέ ένα πρόσωπο δεν μπορεί να φτάσει στην κατάσταση του άψυχου πράγματος, ακόμη και οι δούλοι στον αρχαίο κόσμο επηρέαζαν λίγο πολύ τον αφέντη τους.
-Στις ιστορίες της προχωρημένης ζήλιας δεν είναι δυνατό να ζηλεύουν και οι δυο μαζί, όσο ο ένας σκλαβώνεται στο μαρτύριό της, τόσο ο άλλος γίνεται περισσότερο άνετος. Κι όσο πιο άνετος ο άλλος, τόσο ο πρώτος ζηλεύει χειρότερα: Ο ένας εξασφαλίζεται, ο άλλος θεωρεί πως αγαπιέται λίγο.
–«Με αναγκάζεις να μην είμαι ειλικρινής γιατί όλα σε φοβίζουν…» του απαντούσε αγανακτισμένη.
-Δεν μπορούσε να φανταστεί εκ των προτέρων ότι εκείνος θα παραδιδόταν τόσο θα εξαρτιώταν από εκείνη τόσο, ώστε να καταντήσει ανυπόφορος, το χειρότερο απ΄όλα αδιάφορος.
–Οι έρωτες δεν είναι υποχρέωση αλλά ενθουσιασμός. Πρέπει να το αξίζεις το θαύμα.
-Ανέκαθεν υπήρξε ένας γενναίος γονιός, άντεχε να επιτρέπει στο παιδί του να σπάει τα μούτρα του στην ανάγκη.
-Μπορούσε να θυσιάζει τα δευτερεύοντα για τα πρωτεύοντα στις αποφασισμένες προτεραιότητες της, γι’ αυτό προόδευε.
–Φαντασία με σύστημα! Συνδυασμός απίθανος που βοηθάει να πετάξεις πιο πέρα από ένα συνηθισμένο σημείο επιτυχίας.
-Μα γι΄αυτό δε σου προσφέρεται γενναιόψυχα κάθε αγάπη; Για να μιμηθείς και συγχρόνως να διακρίνεις την μοναδικότητά σου;
-Οι καταδικασμένες ιστορίες τον απωθούσαν, όπως τον απωθούσε πάντοτε ο χαμένος χρόνος και η οκνηρία που τον δικαιολογούσε.
-…όλη η παρουσία του δίπλα της, είτε τον έβλεπε είτε δεν τον έβλεπε, της μετάγγιζε οδήνη.
-Με την αδιόρατη, την παράλογη διαίσθηση που κάποτε μας επηρεάζει νόμιζε πως οι δυο τους, είναι από παλιά γνώριμοι, από την φύση τους συγγενική μια έλξη
έκανε όλα τα ενδιάμεσα γεγονότα σαν συρμός να τρέξουν και να τους
φέρουν σήμερα, τούτο το πορφυρό απόβραδο, μαζί στην άκρη του βράχου.
Πάνω από τον βαθύ γκρεμό. Αλλιώς, πότε πρόλαβαν να δέσουν τόση ακατανόητη οικιότητα;
-…δεν είχε ανάγκη τους άλλους ως μάρτυρες ότι υπάρχει, ότι αξίζει. Κατέληξε ότι αξίζει όσο και ότι δεν αξίζει, τα πράγματα και τα πλάσματα είναι πολύ απλά στον αρχικό τους σχεδιασμό. Στον πρώτο σκοπό τους. Ο κόσμος δεν έχει τη σημασία που του δίνουν, η ζωή είναι αλλού, πέρα από τα βουνά, τα Πιέρια όρη, πίσω από το αποψινό ηλιοβασίλεμα.
-Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να μαζέψει εντός του κάποια για τα οποία δεν αμφέβαλλε, ίσως και ένα.Σ΄αυτό το ένα αναπαυόταν αναφερόταν και δούλευε. Έδειχνε πλήρης.
Γιατί να μιλούν τόσο πολύ τόσο κουραστικά πολύ οι άνθρωποι, αν μπορείς
να συνυπάρχεις όπως τώρα; συλλογιζόταν εκείνη. Γιατί να έχουν άγχος, από
τι στην ουσία κινδυνεύουν και αγωνιούν;
–Γίνεται να βεβαιωθείς μέσα σε τόσο λίγη ώρα ότι συνάντησες τον άνθρωπο της ζωής σου;
-Θα διασταυρωθείς με το μόνο πλάσμα που αναζητάς, θα το αισθανθείς κατα κανόνα στον αέρα που καίγεται.
-Και άμα αποφύγεις δειλά τον μεγαλύτερο φόβο σου, τότε μπορείς να είσαι σε όλα τα άλλα από εδώ και πέρα ατρόμητη. Από ένστικτο επιβίωσης που κάποτε ακυρώνει τη ζωντανή ζωή.
-Ήταν ο εντελώς άλλος, ο διαφορετικός, ο άλλου κόσμου άντρας, αυτός που ταίριαζε στην πιο ανεξάρτητη καρδιά της, στην καρδιά την πιο ελεύθερη που εκ γενετής, πριν από τη γέννησή της, της χαρίστηκε. Ήταν η αληθινή επιλογή της και για τούτο τρόμαξε.
Από το βιβλίο «Γενέθλια ξανά» της Μάρω Βαμβουνάκη
Πηγή
Προσευχή των ταπεινών εραστών (Απόσπασμα από το βιβλίο «Γενέθλια ξανά» της Μάρω Βαμβουνάκη)
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και
δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη
ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.
Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.
Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.
Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά. Απλά και ήσυχα. Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία»
