Το απλό παιδί που εγώ αγαπώ…
Τ’ απλό παιδί, που εγώ αγαπώ, δεν έζησε στα πλούτη,
δεν έχει τρόπους να φερθεί και μήτε να ντυθεί, – μα ’ναι το πιο καλό παιδί, που μες στην πλάση τούτη, μπορεί ν’ απαντηθεί! Δεν ξέρει γράμματα πολλά, δεν κάνει για σαλόνι, τα ρούχα του είναι της δουλειάς, τριμμένα και παλιά, – μα το μεγάλωσε το φως, αυτό που μεγαλώνει τα ξένοιαστα πουλιά… Κι άλλοτε μου ’τυχε ξανά στο διάβα κάποιου δρόμου, να περπατήσω συντροφιά με διάφορα παιδιά, – μ’ αυτό, σεμνό και ταπεινό, βαδίζει στο πλευρό μου, σα μια μικρή καρδιά…
Κι όταν των άλλων των παιδιών τα λούσα βλέπει πλάι,
κι αυτό δεν έχει πιο καλό κοστούμι να ντυθεί,
τότε γυρίζει τη ματιά και μου χαμογελάει,
να παρηγορηθεί…
Σε πρώτη μορφή γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1929, ξαναδουλεύτηκε τον Μάιο του 1934 και πήρε οριστική μορφή το καλοκαίρι του 1935. Από επιστολή του ποιητή, προκύπτει ότι ο Πέτρος Χάρης αρνήθηκε να το δημοσιεύσει στη Νέα Εστία «για λόγους ηθικής» αλλά ο ίδιος ο Χάρης αρνήθηκε στον Δικταίο ότι είχε ποτέ απορρίψει Λαπαθιώτη. Πάντως δεν μπήκε ούτε στην έκδοση του 1939 ίσως για το φόβο της λογοκρισίας.
Μελοποιήθηκε πρόσφατα (οι τρεις πρώτες στροφές) από τη Μάρθα Μεναχέμ στο δίσκο «Μικρή ελεγεία». Το πήρα από τις σελίδες της εταιρείας και έκανα αντιπαραβολή με την έκδοση του Ζήτρου. Εδώ μπορείτε να δείτεχειρόγραφο του ποιήματος με αλλεπάλληλες διορθώσεις και παραλλαγές, όπου αναφέρεται ως χρονολογία οριστικοποίησης της μορφής του ποιήματος το 1935
|
