Κάποτε, απο καιρό εις καιρό, όλοι φορτωνόμαστε δυσβάσταχτες επιθυμίες, τις κουβαλάμε στον ανήφορο, μας πάνε, δεν τις πάμε.
Κάποτε κουράζονται κι αυτές, αλλάζουν, αλλάζουμε κι εμείς.
Κουραζόμαστε να τις περιφέρουμε στους ώμους, χωρίς ποτέ να τολμήσουμε ακόμα κι όταν ξέρουμε πως αυτές οι επιθυμίες οι ανείπωτες, είναι σαν τα κλειδωμένα συρτάρια που όλοι ή σχεδόν όλοι κρύβουμε τα πιο βαθειά μας μυστικά.
Κι όμως, γιατί <αυτές τις επιθυμίες> δεν θελήσαμε να τις φανερώσουμε;.
Και το χειρότερο γιατί δε θελήσαμε να τις κάνουμε πράξη;
Απο φόβο ό,τι μπορεί να πραγματοποιηθούν;
Και τότε ;
Πρέπει να βρούμε άλλες, έτσι για να έχουμε κάτι απλά να το επιθυμούμε;
Μοιάζει με την ιστορία ενός συγγραφέα, όλη του τη ζωή επιθυμούσε, ονειρευόταν να επισκεφτεί το Παρίσι.
χρόνια και χρόνια το ετοίμαζε αυτό το ταξίδι.
Και όταν στα 75 αποφάσισε να το πραγματοποιήσει, δεν κατέβηκε ποτέ τη σκάλα του αεροπλάνου.
-Τώρα είπε, τώρα; Τι θα έχω να ονειρεύομαι;.
|
 |
Ομως. μη με ρωτήσετε, αν έτσι έπρεπε να κάνει-αλήθεια δεν ξέρω, άλλωστε, δεν ονειρεύτηκα ποτέ να πάω στο Παρίσι. Αλλες είναι οι δικές μου επιθυμίες, για αλλού φτιάχνω τα καραβάκια μου και τα ρίχνω στο γιαλό.
Και που ξέρετε;
Ισως κάποια μέρα να μπω σ'ένα απ'αυτά για να κάνω το δικό μου ΤΑΞΙΔΙ.Μαρία Λαμπράκη.
|
