Μαρία Πολυδούρη – Ημερολόγιο

Το ίδιο ερώτημα σβήνει στα μάτια μας όταν 

τυχαία συναντηθούμε στο δρόμο… μ’ 

αντιπερνάμε χωρίς καμιά δύναμη να πάρουμε 

το δρόμο που αφήσαμε πίσω μας…

Γυρνώ μονάχα και τον κοιτάζω πάντα το δρόμο

 που αφήσαμε.

 Είναι μακρύς, σκοτεινός, 

γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είναι τόσο 

μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως – θεέ 

συγχώρεσε με – θα τον έπαιρνα με την καρδιά 

γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια…

Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της 

αμαρτίας θα ξεκινούσα να σε βρω, μοναδική κι’

 αξέχαστη μου αγάπη…

Δεν έχω τίποτε άλλο στη ζωή μου τόσο γλυκό, 

τόσο όμορφο που θα μου δικαιώνει τη ζωή, κι’ ο

 θεός θα με συχωρούσε… θα με συχωρούσες

 και συ φίλε που γεύομαι στης άδολης χαράς 

σου το ποτήρι βέβηλα… ανόσια… θα με 

συχωρούσες… το ξέρω…

Γυρνώ κι’ αναμετρώ το δρόμο πάντα. Γύρισε 

προς ’μένα το κεφάλι στην άκρη εκεί που 

βρίσκεσαι, κι’ ούτε ένα βήμα μην κάνεις εσύ

στο δρόμο της αμαρτίας, θα πάρω μόνη μου 

στις αχαμνές μου πλάτες το φορτίο και θα 

ρθω… μόνο βλέπε με καθώς θα ρχομαι, μην 

πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μέσ’ 

στο σκοτάδι…

Δεν θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να 

σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ…

να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου 

’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες 

εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… ω, ξέρω 

καλά πως η καθεμιά τους γίνεται… να ιδώ το 

χαμογέλιο σου – πως είναι όλα τους στο λογικό 

μου εδώ γραμμένα – να ιδώ τα χέρια σου ν’ 

απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να

 ιδώ… να νιώσω το φίλημα σου…

Εδώ είμαι και καρτερώ, σε βλέπω, μη φύγεις, 

στρέψε την όψη σου από δω… μη με αρνηθείς,

 θα ζήσω στην πιο άχαρη ζωή χωρίς εσένα.

Βλέπω μπροστά μου δροσερά λουλούδια ν’ 

ανθούν για μένα κι’ όμως δεν τα θέλω και δεν 

τα χαίρομαι.

Πίνακας ζωγραφικής( ZHU YIYONG)

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ 

Έλα εσύ και στρώσε με αγκάθια το δρόμο να 

πατήσω να χυθεί στάλα τη στάλα όλο μου το 

αίμα και να σβήσω μπροστά σου, μισημένη από

 σε τον ίδιο κι’ ίσως περιφρονημένη.

Μα δε γυρνάς καθόλου… ποιος να ξέρει σε τι 

ευτυχίας με σκέφτεσαι λιμάνι και δεν τολμάς… 

ποιος ξέρει πάλι αν έχει ξανανθίσει εσέ η

 καρδιά σου κι’ ολότελα με ξέχασες…

Εδώ είμαι και καρτερώ να στρέψης την όψη 

σου σε μένα… ρέει το δάκρυ απ’ τα φτωχά μου 

μάτια νύχτα-μέρα… Τριγύρω μου φαρμακερά 

θ’ ανθίσουν λουλούδια… θα υψωθούν να με 

ζώσουν και θα πνιγώ απ’ αυτά, πέρα κρυμμένη 

πάντα. Κι’ απ’ τα δικά σου μάτια… μείνε..