Από μια ατολμία χάθηκε κι αυτό το βράδυ.
Ανάμεσα σ'εκείνα που ήταν να ειπωθούν μα, απόμειναν στην άκρη των χειλιών μας.
Στις κινήσεις μας, που στάθηκαν μετέωρες, συγκρατημένες απο μια ατολμία που μοιάζει με αρρώστια.
Μπροστά μου ορθώνεται ένας τοίχος.
Μα καθώς πέφτει πάνω του το φεγγάρι, τον λούζει ολόκληρο με μάγια.
Κοιτάζω θαμπωμένη το φεγγάρι και ξεχνώ τον τοίχο,γεμίζω ασήμι , αρχίζω να ονειρεύομαι.
Κι αν αυτό το λες δειλία, ξέρεις τι θάρρος θέλει να ξεχνάς τον τοίχο και να βλέπεις μόνο το φεγγάρι;(Μ-Λαμπράκη)
