Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

 "Μπροστά σε τέτοιο ηλιόγερμα ντροπή το φως της μέρας" Κ. Παλαμάς

«Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε 

στιγμή το λάδι του ματιού μας,

δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό

 βάρος της πέτρας που σηκώνει στη ράχη,

σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ' 

το γόνα τού μεσημεριού,

οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο 

τους σαν τα δελφίνια μπρός απ' τα 

σκιαθίτικα καΐκια 

Ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αετός 

πού βάφει της φτερούγες του στο 

λιόγερμα>>Γιάννης Ρίτσος.

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ(Νίκος Γκάτσος)

Ασήμαντα περιστατικά - Αργύρης Χιόνης (απόσπασμα)

Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε

 σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,

«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε.

 Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν 

γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα» 

λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες»  λέει ο άοπλος,

«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα

 με σκότωνες.

Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;

Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω»  επιμένει ο οπλισμένο    αν

 σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»  

λέει ο άοπλος.

«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη.. 

Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η

 απόλαυση» ...;

Παλιά καλοκαίρια, Λένα Παππά

Καρπίζουνε μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θρο΄ί' σματα αγγίσματα.

Τίποτα δε χάθηκε στ' αλήθεια, όλα είναι εδώ,

 όλα είναι εδώ.

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης

πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης.

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας.

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.

Αγνοώ
τις αγοραίες
τεθλασμένεςτου έρωτα

στην ευθεία

τον μετρώ 

βλέμμα με βλέμμα.(Μαρία Τσολιά)