Ω μουσική, ω Κυριακή συννεφιασμένη...

Κυριακή  με βροχή...

Ανοιξαν πάλι οι ομπρέλες /να στεγάσουν μοναξιές ;/ ή αγκαλιές ; 

Γιατί βρέχει πάντα στα τοπία/όταν σε θυμάμαι; 

Η απουσία ένα καρφί στη μνήμη 

Ούτε πληγή /ούτε τραύμα 

Ποια αέναη σιωπή να νιώσει τον πόνο /που σταλάζει κόμπο /κόμπο το δάκρυ της ψυχής;

Κι εσύ μέσα μου μια μπόρα/που δεν λέει να ξεσπάσει..

Και τώρα πια όταν βρέχει/δεν ξέρω τι με περιμένει...

Μη την φοβάσαι τη βροχή (είπες) 

Τις Κυριακές οι ΄Αγγελοι/κλαίνε /σιωπηλά...(Μαρία-Λαμπράκη)

“Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.

Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι

στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω.”(Κική Δημουλά)

«Ω μουσική, ω Κυριακή συννεφιασμένη…Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα» (Ο. Ελύτης)