Μετρώ το χρόνο με το βηματισμό ενός μικρού παιδιού/που βιάζεται να κατακτήσει τον κόσμο.
Διψώ μια σταγόνα νερού/που κυλάει στο τζάμι.
Σιωπηλή βροχή /βουβή μελωδία /αναδύεται γυμνή/για το κορμί σου /που κρύβω κάτω από το δέρμα μου.
Κι ο έρωτας/ στρατιώτης /περιφρουρεί τις θύμισες...
Αλλά, εσύ, όπως αναφέρει ο Οδ. Ελύτης:''είσαι μια νυχτερινή επινόηση/που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις''(Μαρία-Λαμπράκη)
