''Ζωή με λες'' - Γιάννης Φιλιππίδης

 Paper Boats by Diana Debord

Αφιερωμένο στον συγγραφέα, Γιάννη Φιλιππίδη (αντί προλόγου)

Είναι κάποιες φορές, δεν θέλω να σου πω ψέματα, που η αλήθεια γίνεται ''απειλή''.

Η νύχτα δεν είναι πάντα φίλη σου και η μουσική δεν γιατρεύει όλες τις πληγές.

Κι όμως επιμένεις παντός καιρού και τρόπου να ονειρεύεσαι.

Γιατί θέλει κότσια, να ρίχνεις ακόμα τις χάρτινες βαρκούλες σου στο νερό και να ανοίγεσαι στο πέλαγος της καρδιάς.

Να περπατάς στο δάσος όταν ο λύκος είναι εκεί.

Να φοβάσαι, μα,  να προχωράς σε καινούργια μονοπάτια, μακριά απο το γνωστό και το αναγνωρισμένο.

Να ξορκίζεις την πίκρα σου με ένα τραγούδι βάλσαμο.

Και τότε η πληγή γίνεται απο τραύμα ''θαύμα'' κι ανθίζουν άξαφνα τα πιο όμορφα κυκλάμινα της Αγάπης

Ετσι, μπορείς να πεις ''Ζωή με λες''

 Παιχνίδια πεζογραφίας και εικόνων.

Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας.

Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ, σε μια φροντισμένη έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο, κυκλοφορεί απο την ''Ανεμος εκδοτική'' http://www.anemosekdotiki.gr/

 ''Ζωή με λες''

 Επιλεγμένα αποσπάσματα.

 'Ηλιο να μου χαρίζεις τα πρωινά

Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του χειμώνα.

Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω, ελπίζοντας για όλα.

Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο, αποκαλύπτοντας χρώματα, που ' χαν απο καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.

Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς απο τους σπάνιους, απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στις επιφάνειες των ξύλων, όπως εισβάλει γενναιόδωρος και αυθάδης,  να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο.

Αυτός, τουλάχιστον,  ξέρει καλά την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.

 

Αυτά τα ήσυχα μεσημέρια.
Γράψε ένα τραγούδι για μένα.

Δεν ξέρω αν ζητάω ρουσφέτι ή φωνάζω <βοήθεια&gt, βουλιάζοντας σ' ένα σκοτεινό μαύρο κύκλο με απροσδιόριστης έκτασης εμβαδό κι αχνές βάθος.

Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν'ανασαίνεις στην Ελλάδα και να 'σαι ακόμα νέος κι υγιής και την ίδια στιγμή να βουρκώνεις απο αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να'ρθουν.

Αγγιξε απαλά τα δάχτυλά σου στο πιάνο, να κυλήσει η ζωή σε μια βόλτα γρήγορη

κάπως ελεύθερα, ν'ανασαίνουν τα ημιτόνια ,να σκαρφαλώνουν κρεσενταριστά οι τόνοι κι οι διέσεις κι υφέσεις να 'ρχονται προστατευτικές, σαν παλιές βαριές κουρτίνες, το πρωινό μιας νύχτας, που 'χεις ξεμείνει ν'αναρωτιέσαι: αυτό στ'αλήθεια θες να περισσεύει απ' όσα ονειρεύτηκες ή απευχήθηκες, αλλά συνέβησαν;
Γράψε ένα τραγούδι για μένα,  που ελπίζω ακόμα στις ευχάριστες εκπλήξεις, που αδυνατώ να τις ξεντύσω απ' τις σκόρπιες προσευχές.

Μακρινές γραμμές 

Μέσα στους καθρέφτες, θα μετρήσουμε απ' την αρχή τις θεωρίες 

που καταδικάσαμε σ' αιώνια σκόνη κι όσα απογεύματα απο Κυριακές ευχήθηκες,

να ' χε ρουφήξει η ροή του χρόνου, πρίν τις τρέξουν οι ωρολοδείκτες.

Σε παραλίμνη πλημμυρισμένη απο φύλλα κοκκινα

θα περπατήσουμε, ώσπου να θυμιθείς ξανά, παλιά ρεφρέν απο τραγούδια, που σου' φερναν στι-γμιαία αναφιλητά 

στα γυμνασιακά μας χρόνια.                                               

Πίσω θα πάμε, μέχρι τη πρώτη αγκαλιά που εμπιστεύθηκες 

την εποχή

που ανυπόμονη βλέπαμε τις μακρινές γραμμές απ' τα παραθυρα 

του έξω κόσμου.

Πληροφορίες για τον Συγγραφέα, Γιάννη Φιλιππίδη /εδώ http://yannis-filippidis.blogspot.gr/