ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΦΩΣ
Αχ! και να έφευγα μακριά απ' όλα μοναξιά μου,
σε ένα καλύβι ήσυχο, ξάγναντο στο Αιγαίο,
απάνω σ' ακροθαλασσιά, σε βράχο στεριωμένο!
Να 'χει σκεπή τον ουρανό, τον ήλιο φίλο κι αδερφό,
να λάμπει στον θαλασσαφρό, λευκό, ασβεστωμένο.
Γαλάζιο ατλάζι όνειρο, απ' τα θεριά κρυμμένο!
Να 'ρχεται η μέρα του θεού με ρόδινη Ανατολή,
το δειλινό μενεξελί να σβήνει μες στη Δύση,
φτερά ν' ανοίγει η ψυχή, τα σύννεφα να σκίζει.
Με γλάρο στο τιμόνι της, κύμα το κύμα και κουπί
στο άφταστο του ορίζοντα η σκέψη ν' αρμενίζει!
Άστρα να στάζει η νύχτα, γιασεμιά
και το φεγγάρι ν' αλωνίζει,
απ' του πελάγου τα βαθιά στα βότσαλα,
στα κρίταμα, στης αμμουδιάς τα κρίνα.
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο να μπάζει το αγιάζι,
η αύρα η θαλασσινή και τ' άστρο το πιο λυρικό
με μια ανθοδέσμη νότες απ' το Nocturno του Chopen,
αγαπημένο, ονειρικό εκεί να σ' ανταμώνει!
Στο μαξιλάρι πλάι να γλιστρά η λαμπερή κορμοστασιά,
το ασήμι τις αισθήσεις να μυρώνει,
να ζεις ρομαντικές βραδιές με μια αθωότητα αγκαλιά,
γαλήνη κι αναστάτωση που να σε ξεσηκώνει.
Να σε κερνάει μεθυστικές, του έρωτα του τις στιγμές,
λόγια της πλώρης για άλογα, μικρές νεράιδες, πειρατές
να σιγοψιθυρίζει, χάδι, παιχνίδι και φιλί,
να αφήνεσαι, να χάνεσαι παιδί στο παραμύθι
ως να σ' αποκοιμίζει η συναυλία του βυθού!
Αχ να ξημέρωνα εκεί, σ' ένα λιτό καλύβι πλάι στο κύμα,
έτσι απλά σαν αλμυρίκι σε μιαν άκρη του γιαλού,
ή φαγωμένος βράχος από την αλμύρα,
σαν θαλασσόδαρτο σκαρί είμαι έτσι κι αλλιώς,
ξέρεις εσύ, καλή μου μοίρα!
Να ξαποστάσει η καρδιά μου απ' της ψευτιάς το γκρίζο,
στου ήλιου το χρυσάφι, στο αληθινό του "σ' αγαπώ",
στο μπλε μυστήριο, όλο νάζι, της θάλασσας το ερωτικό
και στο καθάριο τ' ουρανού γλαυκό!
Να 'χει η ψυχή παράθυρο στο φως να αλαργεύει,
στον γαλανό παράδεισο, νησί να δραπετεύει!
Όνειρα θερινής νυκτός σωπάστε πια,
μερέψτε σεις κρυφοί καημοί και ευσεβείς μου πόθοι!
Έξω βροχή και παγωνιά.... το καλοκαίρι ακόμα αργεί!
~ ~ V. K. ~ ~
Πρέπει ν' ανοίξω ένα παράθυρο
στης μοναξιάς μου το δωμάτιο,
θαρρώ το άργησα πολύ,
να δραπετεύει η σιωπή.
Ένα παράθυρο στ' αστέρια,
με γλάρους, άσπρα περιστέρια
και τ' ασημένιο το φεγγάρι
στη θάλασσας την αγκαλιά
να αντιφεγγίζει όλη τη χάρη,
μια βάρκα στ' ουρανού τα μέτρα
να βγαίνει σ' ανοιχτά πελάγη
και να 'χει πρίμα την αγάπη!
William Bouguereau: L’Amour et Psyché
ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ
Αγιόκλημα ρίζωσε βαθιά,
το ιερό πρώτο φιλί
πάντα ευωδιάζει έρωτα
βασιλική μου αγάπη!
Μάρτης ήταν που στέγασε
της Άνοιξης τα χελιδόνια,
εννιά αστέρια, εννιά φιλιά
ζεστή φωλιά στην παγωνιά.
Χαράς λουλούδια άνθισαν
πάνω στης πίκρας τα κλαδιά,
τα λόγια τα ζωγραφιστά
μελίρρυτα, ποιητικά,
άγγιγμα θείο στην καρδιά!
Χαμήλωσε ο ουρανός
κι έλαμψαν άστρα μυθικά,
έσβησε ο κόσμος στη στιγμή!
Γύρω αγγελούδια ολόλευκα,
η πλάση έψαλλε ωσαννά
στο ιερό πρώτο φιλί!
Γαλάζιο ωραίο τ' ουρανού,
αύρα θαλασσινή,
δροσάτο αγέρι,
το βαθύ μπλε σου
θάλασσα ερωτεύομαι,
ζηλεύω το καράβι π' αλαργεύει,
ταξίδι πρωινό
θάλασσα πάρε με!
Μπροστά στο συρματόπλεγμα
η καρδιά μου,
πέρα ο ορίζοντας, η ελπίδα,
ονειρεύομαι!
~~V. K.~~
Αγαπημένη προσμονή!
Κάθε αύριο που περνάει
και μου λείπεις πιο πολύ!
Συνήθισα πια στην απουσία σου,
ψέματα δεν θα πω,
η μοναξιά μου έχει κάτι από σένα,
μα πάλι είναι τόσο λίγο!
Ακαθόριστη μορφή εσύ,
σε συσκευασία δώρου
που ακόμα δεν κατάφερα ν' ανοίξω,
δεν τόλμησα ποτέ να αγγίξω,
σαν απαγορευμένο
του Παράδεισου καρπό,
πολύτιμο σε φύλαξα
σαν θησαυρό!
Ίσως όμως καλύτερα
που την αλήθεια σου
δεν γνώρισα ποτέ,
το άρωμα, τη γεύση σου,
το χρώμα της φωνής σου,
όσα σε κάνουν εκλεκτό!
Ξέρεις, φοβάμαι
μην κάποτε τα καταφέρω
και η μαγεία σου χαθεί
και πίστεψε με....δεν το θέλω!
Σε έχω για όνειρο άπιαστο,
ιδανικό,
σαν της Ιθάκης τ' όνειρο!
Μην γκρεμιστώ στα Τάρταρα
από λάθος!
Εδώ τα λάθη μα και τα σωστά
πληρώνονται κάθε στιγμή
τοις μετρητοίς,
κάποτε και πολύ ακριβά!
Άβυσσος του ανθρώπου η ψυχή,
και το άδικο εστεμμένο βασιλεύει,
στα ανήλιαγα παραμονεύει,
μα στις πηγές του ουρανού
που τρέχει αθάνατο νερό
δεν έχει δρόμο να διαβεί.
Να το θυμάσαι προσμονή μου
σα βάλσαμο νερό πως σε διψώ,
να ξέρεις πως αβάσταχτα
σε λαχταρώ,
όνειρο πλησμονής,
στα απρόσμενα ανεκπλήρωτα
σε καρτερώ,
στα σταυροδρόμια της ζωής!
Δεν έχω άλλο παρά να περιμένω
να φανείς!!!
Και όπως λέει ο ποιητής Κ. Ουράνης...
"Αν είναι να ρθει θε να ρθει,
αλλιώς θα προσπεράσει"
**************
Της προσμονής σου τους ανθούς,
νέκταρ θα τους ποτίσω
και με αμβρόσια φιλιά,
σεπτά θα προσκυνήσω!
**************
Κι αν η αλήθεια σου είναι ψέμα,
άκου με....
και πάλι θα αγαπώ εσένα!
Ελπίδα μου μ' ακούς;
καμμιά αλήθεια, όσο μεγάλη
δεν θα σε πάρει από μένα!
~ ~ V. K. ~ ~
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Όπως το πούσι έπεφτε η σιωπή!
Μια παράσταση ακόμα βροχερή
στου παραλόγου τη σκηνή.
Το φάντασμα της όπερας
για κείνη τραγουδούσε,
μ' όλη του την ασχήμια της δινόταν
κι αυτή χειροκροτούσε,
ανύποπτη το τάιζε, το ελεούσε.
Εκείνος που εμπιστεύτηκε τρελά,
που άφησε να δει μες στην ψυχή της
τα πιο κρυφά της μυστικά,
την έσερνε στα νοσηρά του έρωτα του δίχτυα
και τάχα άδολα την πίκραινε συχνά,
έπινε κάθε μέρα τη ζωή της.
Σαν το βαμπίρ, το χαμογέλιο της απομυζούσε
και την τραβούσε σε σκοτάδια φοβερά,
σε βάθη ανήλιαγα που εκείνη τα μισούσε.
Στιγμές μοναχικές αποζητούσε
ηλιαχτίδες να πιαστεί, μα ήταν για λίγο!
Το φάντασμα του έρωτα, μην ξεχαστεί,
απ' το γλυκό του αψέντι την κερνούσε,
την έπιανε απ' το χέρι και τη χόρευε τανγκό,
τα βήματα της οδηγούσε στα δικά του,
στο θλιβερό του το σκοπό.
Απέφευγε από χρόνια ήχους της χαράς
που είναι στην ψυχή δροσιά,
τα τιτιβίσματα πουλιών,
του ήλιου το φως, τη ζεστασιά,
της φύσης τα αγγίγματα αγνοούσε,
τη μουσική της, τη γαλήνη,
πόσα της είχαν φύγει από τα χέρια,
πόσα είχε αλήθεια στερηθεί!
Έφταιγε ο έρωτας που είχε ονειρευτεί
και διακαώς επιζητούσε,
η φαντασία της που την ιδανική μορφή του
ατέχνως κυνηγούσε
κι αρνιόταν τόσα εκουσίως, εθελοτυφλούσε,
την ευτυχία γύρευε σε πλάνες διαδρομές!
Δεν ήξερε τι έχανε
και αφηνόταν στο σαράκι η τρελή,
δεν άνοιγε τα χείλη εκστατικά
στης άνοιξης την ομορφιά,
φθινόπωρα μετρούσε μοναχά
και πάλι απ' την αρχή χειμώνες, παγωνιά!
Το φάντασμα για κείνη τραγουδούσε
της θλίψης άριες, δάκρυα άλλη μια,
στο βούρκο του βυθίζονταν,
χανόταν, πως πονούσε!
Αυτή έφταιγε, το είχε επιτρέψει,
ίσως και άθελα της το είχε προκαλέσει,
μα ως εδώ, δεν πάει άλλο, φτάνει!
Στο διαπασών το Requiem της κάνει,
ξέσκισε από πάνω της των αμνών τη σιωπή!
Θλιβερά συντρίμμια πίσω της
βδελυρές μάσκες, πεθαμένα αισθήματα,
τριαντάφυλλα νεκρά!
Μάζεψε τα κομμάτια της,
άνοιξε τα φτερά της και στράφηκε στη λάμψη!
Κακό ήταν όνειρο μα πέρασε πια, πάει!
Ξημέρωσε και άνοιξε διάπλατα το τζάμι
στον καθαρό αέρα, στη νέα ημέρα.
Γλάρος και πέταξε, ανάσανε η ψυχή,
της χαμογέλασε που ακόμα την περίμενε εκεί,
πολύχρωμη και ζωηρή, πόσο ωραία η ζωή!!!
~~V. K.~~
Voula Kapiri
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Με πόσα λεξολούλουδα
στεφάνι να σου πλέξω,
λουλούδι μου όμορφο εσύ
ήλιους και ελπίδες μέσα μου,
παρθένα ωδή ανθείς!
Της χειμωνιάς μου ζεστασιά,
μικρή μου ανεμώνη,
κόκκινη παπαρούνα μου
του αίματος και των παθών,
μες στην καρδιά μου ιερουργείς!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Το γράμμα που περίμενα να ρθει,
δυο λέξεις σου, δεν έφτασε ποτέ!
Κι ήταν η πόρτα της καρδιάς μου ανοιχτή!
Ίσως να το 'στειλες με της ψυχής τα περιστέρια
κι ίσως στο δρόμο να του έστησαν καρτέρια,
ίσως το ζήλεψαν και το 'κλεψαν τα αστέρια.
Πέρασαν τόσα χρόνια, άργησε πολύ!
Μα εγώ θα περιμένω ακόμα,
την Άνοιξη στην πόρτα να φανεί,
το άρωμα από τα ζεστά σου χέρια!
Η ζεστασιά της πένας σου,
την παγωνιά να σπάσει του χειμώνα!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Έρχομαι απ' τον κόσμο εκείνο
που οι άνθρωποι δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα,
που σε γνωρίζουν μόνο η μάνα σου,
δυο φίλοι και του μόχθου η αλμύρα!
Από εκεί που τα όνειρα είναι απαγορευμένα,
που μόνη σου έννοια πρέπει να είναι το ψωμί,
ναι, το ψωμί,
μη φτάσει μέρα να το πεις ψωμάκι,
ίσως να δεις και μια άσπρη μέρα!
Στα λίγα πάντα μαθημένη,
η αγάπη όμως να περισσεύει!
Κι όσο κι αν με παραφυλάγαν
οι ονειροκλέφτες κι οι καιροί,
τους το 'σκαγα από παιδί!
Λάβα τα όνειρα μου, κόκκινο κρασί,
στο προσκεφάλι φυλαχτό τα βράδια,
πέρλες, μαργαριτάρια στην καρδιά
στις άγριες κακοτοπιές, η θαλασσιά μου χάντρα,
τα ωραία μου αταξίδευτα ταξίδια,
τα παραδείσια μου νησιά!
**************
Στον ήλιο τον αρμενιστή μου κάθε αυγή
αντάμωνα με τις χρυσές μου ηλιαχτίδες,
πιστές τα δειλινά με καρτερούσαν
να με χορτάσουν ρόδινες ελπίδες!
Στον ουρανό ο Αυγερινός μου,
τ' αστέρια που μ' ακολουθούσαν,
άκουγαν τις σιωπές μου
ενώ στα μάτια με κοιτούσαν,
μέτραγαν των στιγμών μου τις ευχές!
Και το φεγγάρι, μ' είχε μάθει από μικρή!
Γλυκό μου όνειρο το έλεγα,
μάλαμα με κερνούσε,
μέθη το λυρικό άγγιγμα του,
χανόμουνα μαζί του όπου μ' απαντούσε!
Πως με ξελόγιαζε στη σάλα την πλατιά,
μοσχοβολιά από γιασεμιά
και βαλς με το γραμμόφωνο να παίζει,
στροβιλιζόμαστε ώρες αγκαλιά,
μ' έπαιρνε στα ασημένια του φτερά
σ' άγνωστα μονοπάτια μυστικά!
Άντε αν θες να μου το πάρεις!
**************
Φίλη εκλεκτή η θάλασσα,
ξεχωριστή μου αγάπη!
Η όμορφη αρχοντοκυρά πάντα να περιμένει,
να μ' αρμενίζει στα πελάγη, στα ανοιχτά,
στων οριζόντων τη γραμμή, στα πέρα μέρη,
μ' όλα τα μπλε στα μάτια της,
με τις λευκές δαντέλες της ντυμένη,
τ' ασήμια της, τα χρυσαφιά
κι αυτή την αύρα της τόσο να με τρελαίνει
ως να μη θέλω πίσω μου να μένει!
Αχ και να είχα ένα σπίτι στο γιαλό!
Τα ήσυχα βράδια σόλο η φωνή της,
σειρήνα να με ξεμυαλίζει η μουσική της,
να λέει για μπάρκα και τοπία μαγικά
κι εγώ χρωματιστά τραγούδια να της πλέκω,
κορδέλες για τα ξέπλεκα μαλλιά.
Να κάθομαι να της μιλάω για τα δικά μου,
τα ακριβά, τα πάθη, τα δεινά μου
και να μου ψιθυρίζει χάδια με το κύμα,
να πνίγει τους καημούς μου στα βαθιά!
Τα πρωινά...να λέμε για το τζιβαέρι
κι εκεί που πίνουμε καφέ παρέα,
δυο γλάροι να μου ζωγραφίζουν
στο φτερό τη μέρα!
**************
Λατρεία μου η μουσική,
πάθος ασίγαστο, έρωτας από όσο με θυμάμαι,
γλύκα ο παλμός της μέσα μου, γαλήνη,
φωτιά, δροσιά μου, πόθος στην ψυχή μου
δεμένη στο είναι μου, παντού μαζί μου!
Μα είναι ακόμα η βροχή, ο άνεμος, το χιόνι,
ρυάκια, ποτάμια και βουνά, τα δάση,
τ' απίθανα αγριολούλουδα, τα ρόδα,
οι αμυγδαλιές κι οι πασχαλιές,
οι πεταλούδες οι χρωματιστές,
τα περιστέρια τα ζευγαρωτά, οι λευκοί κύκνοι,
τα χελιδόνια τα ψαλιδωτά...
όλα τ' αγάπησα και μ' αγαπήσαν,
με άκουγαν να τους μιλάω κι εγώ εκείνα!
Ξέρεις, έχει η αγάπη τη δική της γλώσσα!
Λουλούδι είσαι, άνθρωπος, σταγόνα,
άνεμος, χρώμα ή της γης το χώμα,
όλα έχουν μέσα τους αγάπη
κι έχουν τον τρόπο να σ' αγγίζουν,
να λένε σ' αγαπώ, είμαι για σένα εδώ,
αρκεί να έχεις αφήσει ανοιχτή την πόρτα,
να είναι η καρδιά σου πρόθυμη ν' ακούσει!
**************
Είχα την τύχη να έχω πλούσια μάνα,
η αγνή αγάπη, η καλοσύνη της,
περιουσία μεγάλη από τα γονικά της,
γυναίκα αγνή και ταπεινή, παλιάς κοπής,
όλα τα έκρυβε κάτω από την ποδιά της!
Πόσο με θάλασσα έμοιαζε η αγκαλιά της
κι εκείνη η σπίθα μέσα στη ματιά
μου έλεγε "Ναι" στα όνειρα,
στον έρωτα και στη φωτιά!
Χίλιες οι ευχές της φυλαχτό και ευλογία,
μ' άφησε η μάνα ακριβή κληρονομιά!
-Με την ευχή σου μάνα στην καρδιά μου,
σε νιώθω εδώ και την αγάπη σου κοντά μου!
**************
Γνώρισα όσο πιο βαθιά
τα αισθήματα τα δυνατά,
τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία,
της μάνας τη μεγάλη αγκαλιά
για τα δικά μου τα παιδιά,
μα και του πόνου τα λουριά, της πίκρας,
την απογοήτευση, τη θλίψη
απ' του θανάτου τη σκληρή ερημιά,
έδωσα....έδωσα πολλά, αλλά και πήρα!
Παιδί του ήλιου είμαι ακόμα,
των άστρων, της σελήνης,
ερωτευμένη με τα πάθη μου,
τον έρωτα, το κάλλος,
βυθίζομαι στα ωραία παραμύθια,
έχω σημάδια που με ξεχωρίζεις
κι ακόμα θέλω να πιστεύω
στον άνθρωπο, στα όνειρα, στα πιο καλά!
Με τόσα μες στα σωθικά,
φτωχή λοιπόν ή πλούσια πια!!!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Προσμονή, πίνακας Νικηφόρος Λύτρας
Voula Kapiri
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Πανώρια, αγέρωχη μορφή,
ασημοστολισμένη,
του Αυγούστου η Πανσέληνος
ολόλαμπρη προβαίνει.
Η λάμψη της θεσπέσια
μαγεύει όλη την πλάση
και τ' άστρα υποκλίνονται
το θαύμα να περάσει.
Την συντροφεύει ο έρωτας,
μύρια άλογα φτερώνει,
με λουλουδιών αρώματα
την ακριβή του ραίνει.
Προσφέρει στίχους φλογερούς
στην αστροπαινεμένη
κι εκείνη, ατέρμονη χαρά
σκορπίζει ως ανεβαίνει.
Έκθαμβη η γη μεσ' στη γιορτή!
-Μην ξημερώνεις ουρανέ,
ήλιε χρυσέ μου μην βιαστείς!
Ν' αργήσεις την ανατολή!
-Άκου.... τ' αστέρια τραγουδούν
κι από δοξάρι θεϊκό
μια μελωδία αρμονική!
Ηχεί σιωπή αισθαντική!
Αφήνεται στην άλικη Σκέψη της,
φωτιά η αγκαλιά της,
καίγεται, λιώνει, σβήνει
μα εκεί αναγεννιέται, λυτρώνεται.
Ερωμένη του ανείπωτου,
τοξοβόλος του ανέγγιχτου,
οπτασία στα κόκκινα,
ντυμένη το ασίγαστο πάθος.
Ροδώνες τα μάτια της,
ολάνθιστη Άνοιξη,
Δύση κι Ανατολή
και το βλέμμα εικόνισμα,
ιερό προσκυνητάρι,
ακριβό κάθε δάκρυ της
απ' το βυθό, τα κοράλλια της,
πολύτιμο μαργαριτάρι.
Στα όρια του πρέπει και του θέλω
μετέωρη ακροβατεί,
ανάγκη ζωής.
Την είπε Άγγιγμα ψυχής,
Μούσα, χρυσή Ηλιαχτίδα,
Σελήνη, Άστρο της αυγής,
Γαλάζια Αγάπη, Θάλασσα,
Τρισεύγενη, Ελπίδα,
με λατρεία αγγίζει τη γη της,
φιλάει το άγιο χώμα της,
Όμορφη Πόλη, Ιθάκη, Πατρίδα!
~~ V. K. ~~
artist, Daria Petrilli
ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΕΜΩΝΗ
artist, Daria Petrilli
στεφάνι να σου πλέξω,
λουλούδι μου όμορφο εσύ
ήλιους και ελπίδες μέσα μου,
παρθένα ωδή ανθείς!
Της χειμωνιάς μου ζεστασιά,
μικρή μου ανεμώνη,
κόκκινη παπαρούνα μου
του αίματος και των παθών,
μες στην καρδιά μου ιερουργείς!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Kemal Kamil Akca | Fine Art photographer
ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ
Kemal Kamil Akca | Fine Art photographer
ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ
δυο λέξεις σου, δεν έφτασε ποτέ!
Κι ήταν η πόρτα της καρδιάς μου ανοιχτή!
Ίσως να το 'στειλες με της ψυχής τα περιστέρια
κι ίσως στο δρόμο να του έστησαν καρτέρια,
ίσως το ζήλεψαν και το 'κλεψαν τα αστέρια.
Πέρασαν τόσα χρόνια, άργησε πολύ!
Μα εγώ θα περιμένω ακόμα,
την Άνοιξη στην πόρτα να φανεί,
το άρωμα από τα ζεστά σου χέρια!
Η ζεστασιά της πένας σου,
την παγωνιά να σπάσει του χειμώνα!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Έρχομαι απ' τον κόσμο εκείνο
που οι άνθρωποι δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα,
που σε γνωρίζουν μόνο η μάνα σου,
δυο φίλοι και του μόχθου η αλμύρα!
Από εκεί που τα όνειρα είναι απαγορευμένα,
που μόνη σου έννοια πρέπει να είναι το ψωμί,
ναι, το ψωμί,
μη φτάσει μέρα να το πεις ψωμάκι,
ίσως να δεις και μια άσπρη μέρα!
Στα λίγα πάντα μαθημένη,
η αγάπη όμως να περισσεύει!
Κι όσο κι αν με παραφυλάγαν
οι ονειροκλέφτες κι οι καιροί,
τους το 'σκαγα από παιδί!
Λάβα τα όνειρα μου, κόκκινο κρασί,
στο προσκεφάλι φυλαχτό τα βράδια,
πέρλες, μαργαριτάρια στην καρδιά
στις άγριες κακοτοπιές, η θαλασσιά μου χάντρα,
τα ωραία μου αταξίδευτα ταξίδια,
τα παραδείσια μου νησιά!
**************
Στον ήλιο τον αρμενιστή μου κάθε αυγή
αντάμωνα με τις χρυσές μου ηλιαχτίδες,
πιστές τα δειλινά με καρτερούσαν
να με χορτάσουν ρόδινες ελπίδες!
Στον ουρανό ο Αυγερινός μου,
τ' αστέρια που μ' ακολουθούσαν,
άκουγαν τις σιωπές μου
ενώ στα μάτια με κοιτούσαν,
μέτραγαν των στιγμών μου τις ευχές!
Και το φεγγάρι, μ' είχε μάθει από μικρή!
Γλυκό μου όνειρο το έλεγα,
μάλαμα με κερνούσε,
μέθη το λυρικό άγγιγμα του,
χανόμουνα μαζί του όπου μ' απαντούσε!
Πως με ξελόγιαζε στη σάλα την πλατιά,
μοσχοβολιά από γιασεμιά
και βαλς με το γραμμόφωνο να παίζει,
στροβιλιζόμαστε ώρες αγκαλιά,
μ' έπαιρνε στα ασημένια του φτερά
σ' άγνωστα μονοπάτια μυστικά!
Άντε αν θες να μου το πάρεις!
**************
Φίλη εκλεκτή η θάλασσα,
ξεχωριστή μου αγάπη!
Η όμορφη αρχοντοκυρά πάντα να περιμένει,
να μ' αρμενίζει στα πελάγη, στα ανοιχτά,
στων οριζόντων τη γραμμή, στα πέρα μέρη,
μ' όλα τα μπλε στα μάτια της,
με τις λευκές δαντέλες της ντυμένη,
τ' ασήμια της, τα χρυσαφιά
κι αυτή την αύρα της τόσο να με τρελαίνει
ως να μη θέλω πίσω μου να μένει!
Αχ και να είχα ένα σπίτι στο γιαλό!
Τα ήσυχα βράδια σόλο η φωνή της,
σειρήνα να με ξεμυαλίζει η μουσική της,
να λέει για μπάρκα και τοπία μαγικά
κι εγώ χρωματιστά τραγούδια να της πλέκω,
κορδέλες για τα ξέπλεκα μαλλιά.
Να κάθομαι να της μιλάω για τα δικά μου,
τα ακριβά, τα πάθη, τα δεινά μου
και να μου ψιθυρίζει χάδια με το κύμα,
να πνίγει τους καημούς μου στα βαθιά!
Τα πρωινά...να λέμε για το τζιβαέρι
κι εκεί που πίνουμε καφέ παρέα,
δυο γλάροι να μου ζωγραφίζουν
στο φτερό τη μέρα!
**************
Λατρεία μου η μουσική,
πάθος ασίγαστο, έρωτας από όσο με θυμάμαι,
γλύκα ο παλμός της μέσα μου, γαλήνη,
φωτιά, δροσιά μου, πόθος στην ψυχή μου
δεμένη στο είναι μου, παντού μαζί μου!
Μα είναι ακόμα η βροχή, ο άνεμος, το χιόνι,
ρυάκια, ποτάμια και βουνά, τα δάση,
τ' απίθανα αγριολούλουδα, τα ρόδα,
οι αμυγδαλιές κι οι πασχαλιές,
οι πεταλούδες οι χρωματιστές,
τα περιστέρια τα ζευγαρωτά, οι λευκοί κύκνοι,
τα χελιδόνια τα ψαλιδωτά...
όλα τ' αγάπησα και μ' αγαπήσαν,
με άκουγαν να τους μιλάω κι εγώ εκείνα!
Ξέρεις, έχει η αγάπη τη δική της γλώσσα!
Λουλούδι είσαι, άνθρωπος, σταγόνα,
άνεμος, χρώμα ή της γης το χώμα,
όλα έχουν μέσα τους αγάπη
κι έχουν τον τρόπο να σ' αγγίζουν,
να λένε σ' αγαπώ, είμαι για σένα εδώ,
αρκεί να έχεις αφήσει ανοιχτή την πόρτα,
να είναι η καρδιά σου πρόθυμη ν' ακούσει!
**************
Είχα την τύχη να έχω πλούσια μάνα,
η αγνή αγάπη, η καλοσύνη της,
περιουσία μεγάλη από τα γονικά της,
γυναίκα αγνή και ταπεινή, παλιάς κοπής,
όλα τα έκρυβε κάτω από την ποδιά της!
Πόσο με θάλασσα έμοιαζε η αγκαλιά της
κι εκείνη η σπίθα μέσα στη ματιά
μου έλεγε "Ναι" στα όνειρα,
στον έρωτα και στη φωτιά!
Χίλιες οι ευχές της φυλαχτό και ευλογία,
μ' άφησε η μάνα ακριβή κληρονομιά!
-Με την ευχή σου μάνα στην καρδιά μου,
σε νιώθω εδώ και την αγάπη σου κοντά μου!
**************
Γνώρισα όσο πιο βαθιά
τα αισθήματα τα δυνατά,
τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία,
της μάνας τη μεγάλη αγκαλιά
για τα δικά μου τα παιδιά,
μα και του πόνου τα λουριά, της πίκρας,
την απογοήτευση, τη θλίψη
απ' του θανάτου τη σκληρή ερημιά,
έδωσα....έδωσα πολλά, αλλά και πήρα!
Παιδί του ήλιου είμαι ακόμα,
των άστρων, της σελήνης,
ερωτευμένη με τα πάθη μου,
τον έρωτα, το κάλλος,
βυθίζομαι στα ωραία παραμύθια,
έχω σημάδια που με ξεχωρίζεις
κι ακόμα θέλω να πιστεύω
στον άνθρωπο, στα όνειρα, στα πιο καλά!
Με τόσα μες στα σωθικά,
φτωχή λοιπόν ή πλούσια πια!!!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
Προσμονή, πίνακας Νικηφόρος Λύτρας
ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Με πεταλούδες στην καρδιά,
η Προσμονή αγναντεύει,
χάνεται στον ορίζοντα
κι οράματα υφαίνει.
Σαν ύμνος αναστάσιμος
σε περιμένει να 'ρθεις,
η μελωδία της πλησμονής!
Ήχος προγονικός, παρθένας γης,
ανέσπερο κι εσπερινό, φως ιλαρόν,
κοντσέρτο του έβδομου ουρανού,
στα πλάτη των αιώνων ν' ακουστείς!
Στο ερημικό ξωκλήσι τάζω
εικόνα αχειροποίητη, Εσέ,
των ιερών ιδανικών
και κέντημα των άστρων!
Η λιτανεία δοξαστική,
γονυπετών προσκυνητών
των πόθων των γαλάζιων.
Η λειτουργιά δεσποτική
κι από αγγέλων χείλη,
η ψαλμωδία χερουβική!
Έλα σε δείπνο μυστικό
ν' αναγαλλιάσει η φύση.
Να ψιχαλίζει άρωμα,
της Παναγιάς οι κρίνοι
με το γλυκό τους μύρο
να ραντίζουν,
την ακριβή μας μέθεξη
ν' αγιάζουν, να εξαγνίζουν!
Στα κάστρα τ' αξημέρωτα
της άγιας άνασσας Σιωπής,
στο παραθύρι μένει,
τον ρήγα, τ' αρχοντόπουλο,
τον Ήλιο ν' ανημένει.
Θεριό το πάθος μαίνεται,
με χάδια το μερεύει,
μ' ένα κεράκι αυτούμενο
το όνειρο γυρεύει.
-Ήλιε μου, λάμψε, ανάτειλε,
η Προσμονή να δύσει,
το Κάλλος σου, η ανατολή,
ελπίδες να γεννήσει!!!
~~ V. K. ~~
ΤΙΛΙΟ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΑΓΑΠΗΣ-
Λατρεύω τη φύση, τα βουνά και τα λαγκάδια για συλλογή βοτάνων, μα όλα δεν ευδοκιμούν παντού.
Μόλις μου έφεραν λοιπόν τα βότανα απ' την Κρήτη που είχα παραγγείλει, τίλιο, κίστο και δίκταμο.
Ανοίγω πρώτα το τίλιο που το περίμενα πως και πως!
Και ω, ναι! Η ίδια μυρωδιά! Ένιωσα στην καρδιά το άρωμα του κι ανατρίχιασα σύγκορμη, μια ανάσα μόνο και με συγκίνησε τόσο, το τίλιο δεν ήταν για μένα ένα βότανο απλά μα ήταν άγγιγμα ψυχής! Και στη στιγμή με κατέκλυσαν τόσες αναμνήσεις!
Η θεία μου η αγαπημένη, μια φυσιογνωμία γλυκιά κι ευγενική, πρόσωπο πράο που το είχαν λειάνει η πίκρα κι οι καημοί, ανάμεσα στα φύλλα και στα άνθη του, στο φλαμούρι όπως το έλεγε η ίδια που το μάζευε από τις φλαμουριές στο χωριό της, το Γιαννακοχώρι. Το σπίτι μου το πατρικό, τα εφηβικά μου χρόνια και η μανούλα μου στην πόρτα να με περιμένει. Χειμωνιάτικα βράδια, η σόμπα αναμμένη και η τσαγιέρα πάνω της να σιγοβράζει το τίλιο.
Λεπτό, γλυκό το άρωμα του, μοσχοβολούσε φροντίδα, νοιάξιμο, θαλπωρή και το χρώμα του αλησμόνητο, αν ξέμενε παραπάνω γινόταν ρουμπινί, η αγάπη της μάνας μου, η αγάπη! Αυτή με άγγιξε τώρα δα!
Η αγάπη που σπάει τα σύνορα του χρόνου, σκίζει τα πέρατα του κόσμου σαν αστραπή στην απεραντοσύνη και σε βρίσκει, άπλετο φως σε πλημμυρίζει, βάλσαμο στην ψυχή!
Η αιώνια, η άφθορη, η Αγία Αγάπη!
Voula Kapiri
Ξεκινήσαμε πρωί πρωί με το Στέλιο και τη Βάνα, το Γιώργη και την Άννα απ' το χωριό για την Κερά. Πιο πέρα από το Σταυρό βάρυνε, γκρίζος ο ουρανός, τα σύννεφα κατέβαιναν ολοένα. Κάποιες στιγμές έλεγες έρχονται καταπάνω μας σα να θελαν να μας καταπιούν, πυκνός υγρός ο κατσηφόρας έγλυφε τα βουνά. "Τονε πάει γραίγο" έλεγε ο Τζόβενος με την ιδιαίτερη νησιώτικη προφορά του.
"Μα λες να βρέξει;" ρώτησε η Βάνα.
Έτσι σε ξεγελάνε τα σύννεφα εδώ πάνω, στα ορεινά.
Πριν να φανεί απ' τις στροφές η Αργοκοιλιώτισσα, ο γαλάζιος κάμπος ξανοίγεται μπροστά μας, με τις σκιές του ουρανού να τρεμοπαίζουν πάνω στα νερά, παιχνίδια στη γαλήνη. Ολόφωτη η απεραντοσύνη απλώνεται στα πόδια μας...... σαγήνη!
Δίχτυ θαρρείς η ομορφιά της και μας τραβάει στην αγκαλιά της!
Πήραμε το χωματόδρομο στα δεξιά μα σύντομα φτάσαμε στο τέρμα με το αμάξι και συνεχίσαμε με τα πόδια. Ανοίγει και λειτουργιέται στη γιορτή της, στα εννιάμερα της Παναγίας η Κερά, εδώ στο Λιοϋράκι. Πετρόχτιστη η εκκλησιά του 9ου αιώνα και δυστυχώς οι βυζαντινές τοιχογραφίες της θάφτηκαν κάτω από τις πολλές στρώσεις του ασβέστη όπως λένε. Ποιος ξέρει αν κάποιος κάποτε γι' αυτό ενδιαφερθεί, πόσα ακόμα περιμένουν, πόσοι στ' αζήτητα ανεκτίμητοι θησαυροί!
Το ψάχνω με το βλέμμα μου, μα που είναι; ούτε που το φαντάζεσαι αν δεν το ξέρεις, πως κάπου ανάμεσα στα δέντρα είναι ένα εκκλησάκι!
Να το επιτέλους, φάνηκε! Η Παναγία η Κερά!
Στη χάρη σου προσκεκλημένη, Κυρία των Αγγέλων, Δέσποινα, Παναγιά μου, όλα μου τα 'φερες δεξιά ετούτη τη φορά, να ρθω να σε γνωρίσω. Μόλις την είδα τα 'χασα, συγκινήθηκα, ένιωσα ρίγος, δέος στην εικόνα σου μπροστά που τόσα χρόνια το θελα να ρθω να προσκυνήσω!
Άκουγα η Κερά, κανείς όμως δεν έλεγε η Κυρία των Αγγέλων! Πόσο μου άρεσε αυτό το όνομα Σου, αυτή η εικόνα η λιτή,
της χάρης της η ζεστασιά! Από τον τρούλο έμπαινε του ήλιου το φως!
Η λειτουργία σε συνέπαιρνε, η προσευχή, η γαλήνη! Όλα εδώ ήταν αλλιώς!
Κι απ' το λιβάνι η προσευχή να μοσχοβολάει γιασεμί!
Κι όταν τελειώνει η λειτουργιά οι ντόπιοι, ωραίοι άνθρωποι, ζεστοί, φιλόξενοι, απλοί, τα έχουν όλα έτοιμα να ευχαριστηθεί ο κόσμος στη γιορτή.
Κεράσματα, καφές, γλυκά, κόκκινο σπιτικό κρασί, τυριά από τους βοσκούς, αρσενικό, ξινομυζήθρα, ντομάτες απ' τα περιβόλια τους, πεντανόστιμα κηπευτικά κι άφθονο κρέας. Ντόπιο σφαχτό, κοκκινιστό, βραστό, ζούλα όπως συνηθίζουν στα πανηγύρια στο νησί που βράζουν σε καζάνια απάνω στη φωτιά με ξύλα, όπως παλιά και μακαρόνια πάντα, πατατάδα ή γαμοπατάτες. Στο τέλος φρούτα δροσερά, ολόφρεσκα γλυκά κόκκινα σύκα και τα καρπούζια που παγώνουν στο πηγάδι. Στρωμένα τα τραπέζια στη σκιά κάτω από τον μεγάλο πλάτανο, ωραίο κέρασμα και η φυσική δροσιά!
Κι ύστερα γλέντι με όργανα ή όχι, νησιώτικα τραγούδια και χορό!
Μοσχοβολάει η φύση εδώ και περισσεύει η χαρά, βάλσαμο ετούτη η γιορτή, 23 του Αυγούστου στην Παναγία την Κερά, με το αεράκι αυτό το δροσερό, τη μυρωδιά του θυμαριού, του βαλσαμόχορτου τριγύρω, κάτω από τα πλατάνια με τα τρεχούμενα νερά, τα πρόσωπα εύθυμα και χαμογελαστά!
Την ευλογία της να έχουμε και να μας αξιώνει να ανταμώνουμε στη χάρη της ξανά!
~ ~ V. K. ~ ~
ΓΑΛΑΖΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Μοιάζει με μακρινή ανάμνηση πια, άλλαξε τόσο η μορφή επικοινωνίας, έτσι όπως άλλαξαν οι εποχές και οι ρυθμοί,
ποιος κάθεται να γράψει τώρα γράμμα, που χρόνος να περιμένει απάντηση όταν τα e-mail και sms στα κινητά δίνουν και παίρνουν αστραπιαία, όλα στο τρέξιμο, εδώ και τώρα!
Κι όμως η αλληλογραφία είχε άλλη χάρη, όποιος δεν το έζησε, δεν ξέρει!
Θυμάμαι ακόμα τη συγκίνηση που ένιωθα στα γράμματα που έγραφα εγώ και έστελνα τη σκέψη μου, πουλί να ταξιδέψει μαζί και την αγάπη μου, τον έρωτα μου, με ένα λουλούδι ή το άρωμα μου, πως διάλεγα για το κάθε γράμμα ανάλογα με τον παραλήπτη, το χαρτί, την ποιότητα, το χρώμα, ριζόχαρτο και γαλάζιο σε διάφορους τόνους ήταν από τα αγαπημένα μου.
Μα πόσο μεγαλύτερη η συγκίνηση στα γράμματα που έπαιρνα, που ήμουν ο παραλήπτης.
Κάποια πόσο τα λαχταρούσα, πως τα περίμενα κι όταν ο ταχυδρόμος τα έφερνε, πως χτύπαγε η καρδιά μου, πόση ήταν η χαρά μου!
Η κάθε επιστολή στα χέρια μου ιερή όπως το πνεύμα,
ζεστή όπως τα χέρια, την καρδιά, ιδιαίτερη σαν την αύρα του αποστολέα που ένιωθα στο χαρτί, στα γράμματα, στο χαρακτήρα τους. Κάποτε ακουμπούσα το γράμμα στα χείλη μου, πάνω στην καρδιά μου, το διάβαζα ξανά και ξανά, άκουγα τη φωνή, τη σκέψη, το καρδιοχτύπι, σαν να είχα πάρει ένα σπουδαίο δώρο, στα χέρια μου κάτι μαγικό, μοναδική επαφή, αξέχαστη εμπειρία, τόσο νοσταλγική!
Άλλο το τηλεφώνημα που κράταγε τόσο λίγο κι άλλο το γράμμα που μπορούσες να κρατήσεις στα χέρια σου και να το διαβάσεις όσες φορές ήθελες, όσο να το χορτάσεις, να το φυλάξεις και για πάντα.
Ακόμα και τώρα, μια κάρτα ή ένα γράμμα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έτσι τα έχω κρατήσει όλα όσα μου έστειλαν, σαν κειμήλιο, όπως και τις χειρόγραφες σημειώσεις και αφιερώσεις, τα ημερολόγια μου. Κάποτε τα ξαναδιαβάζω και γυρίζω πίσω στο χρόνο, μνήμες, λέξεις, σκέψεις, χρώματα, συναισθήματα ίδια με φωτογραφίες από πρόσωπα, στιγμές, εποχές, σταθμούς, που άφησαν το αποτύπωμα τους στην ψυχή και στη ζωή μου!
~ ~ V.K. ~ ~
