Σελίδες

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΡΕΤΗΣ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)


Η Φάρσαλος κτισμένη στις υπώρειες του Κάστρου του Πηλέως. Χαρακτικό του S. Pomardi αρχές 19ου αι.
ΦΘΙΑΣ ΓΗ

 Μίσεψες, ζωή μου!

Νοσταλγικά κρατώ το ανθογυάλι των στιγμών μου.
Χαμόγελα μού αντιστέλνει και ματσάκια παπαρούνες
κι ανεμώνες, με αγάπη από τους αγρούς μαζεμένα.
Δίπλα ‘κείνη η τούμπα με το μικρούλι άνοιγμα,
όπου παίζαμε κρυφτό.
Τάφο Μυκηναϊκό τον ονομάτισαν αργότερα οι Αρχαιολόγοι.
Για μάς ήταν η σπηλίτσα. 
Εκεί ευλαβικά αποθέταμε τα παιδιακίσια μας όνειρα.
Κατόπιν τα σκορπίζαμε στα ολάνθιστα λιβάδια.
Ανάρια στον λόφο του Άι Λιά μας σκαρφαλώναμε,
την σκέπη της μικρής μου Πατρίδας.
Σκαλίζαμε πάνω στις πέτρες τις τεράστιες του Τείχους.
Την καρδιά μας ζωγραφίζαμε στις λίθινες δομές
του κάστρου της Φθίας.
Τότε δεν ξέραμε!
Αγνοούσαμε πως στήναμε γέφυρα συνομιλίας με την Ιστορία.
Ήταν οι πέτρες μας, όπου ξεκρίναμε φίδια και κρινάκια
ανταμωμένα με το ξωκκλήσι το εγκιβωτισμένο, του Προφήτη 
με το κουπί, αναζητητή της Ού- τοπίας.
 Κάτω η απλωσιά κεντημένη με τις λιγοστές κεραμιδένιες 
στέγες,
ο Απιδανός, η κολυμπήθρα του Αχιλλέως, και πέρα,
ως το βάθος του ορίζοντα, τα σταροχώραφα.
Ο Τόπος μου, η Γεννήτρα μου, η Φάρσαλος, Φθίας Γη.
''ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ''

Art by Hélène Bélan
ΦΥΚΟΕΣΣΑ
Στο παραθύρι γερμένη αναμετρούσε
της βροχής το ράπισμα στην θάλασσα
και την μέσα της καταιγίδα.
Το κύμα το πολύβουο αφουγκραζόταν
και τους ξέπνοους της καρδιάς της αχούς,
ένα κουβάρι φύκια κι αρμύρα
και ταξίδια που δεν έκανε.
Δρασκέλισε το κατώφλι.
Ψυχανεμίστηκε ανάερα ο Γλάρος 
τις κραυγές της τις βουβές
και πάνωθέ της με απορία ζυγιάστηκε.
− Μου μοιάζεις, ψιθύρισε Εκείνη,
βαθύ μου πέλαγος, σου μοιάζω!
Εκεί, εκεί, στην γραμμή του ορίζοντα!
Εκεί, στου ουρανοθάλασσου το σμίξιμο!
Εκεί, εκεί...
Έγινε Ένα με την αλμύρα.
Κι αυτή Φυκόεσσα.
" ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ "
ΕΡΩΤΙΚΟ ΒΑΛΣΑΚΙ

Είναι κι αυτοί οι ξεφτισμένοι τοίχοι,
που αναδύουν τις ανασεμιές εκείνων
που τους άγγιξαν με το βλέμμα τους
και τους νότισαν με την μυρουδιά τους.
Αφουγκράσου και θα σου τραγουδήσουν
βήματα πάνω στην σκάλα την ελικωτή,
την σκουριασμένη απ’ της φθοράς το διάβα.
Θ’ ακούσεις αγάπης λόγια και ταχταρίσματα
και την θλίψη βουβά να θρηνεί από
τα χάσκοντα πορτοπαράθυρα.
Με γητεύουν αυτά τα σπίτια της εγκατάλειψης
με τις ραγισματιές, παράσημα του Χρόνου.
Χρωστήρα κάνω την ψυχή μου και με
δικά μου χρώματα τα βάφω.
Βιολιστής το σαράκι γίνεται και με του ανέμου
την άρπα βαλσάκι ερωτικό συνθέτουν!
Η ζωή που χορεύει μέσα στα χαλάσματα!
''ΜΕΛΛΙΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ''
ΧΑΡΑΣ ΙΖΗΜΑΤΑ
Τι ποίημα να γράψω απόψε,
τώρα που το ποτάμι ετοιμάζεται
ν’ ανταμώσει την θάλασσα;
Σε ποιας ιαχής άκουσμα
ν’ απλώσω την ψυχή μου;

Πνιγμένη σε δαχτυλίδια καπνού
χάνομαι στης μνήμης τα ξέφωτα.
Λικνίζομαι υπό τον ήχον ενός μπλουζ,
ενώ αγνώστων σιλουέτες συνθέτουν
το σύνολο των θαμώνων.
Σύναξη μοναξιάς με φόντο 
τους βυσσινί τοίχους του μπαρ
και με αιωρούμενα χαμόγελα
δίχως αποδέκτη να καθρεφτίζονται
στα χρυσοποίκιλτα κάτοπτρα.
Σαν μάσκες τα φαιδρά πρόσωπα
φαντάζουν
τον κυνηγό έρωτα ενδεδυμένα, 
προς άγραν.

Κι εγώ, την γραφίδα κρατώντας, 
τι ποίημα να γράψω απόψε;
Με εγκατέλειψαν οι λέξεις
κι ακούω μόνον τις άηχες κραυγές
να μνηστεύονται τις μουσικές μίξεις.

Σαββατόβραδο απόψε
και τα «νομίσματα» χαράς
ιζήματα έγιναν 
σ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
" ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ "

Richard-Franklin-peinter

ΛΥΤΡΩΣΗ

Που ταλανίζεσαι, ψυχή μου;

Ποια δύναμη μυστική  σε σκόρπισε 

στα μεστωμένα στάχυα;

Θυμίαμα έγινες και τον Πλάστη αντάμωσες.

Τα δάχτυλά σου μάτωσαν 

πα στην πέτρα την ξεραμένη κι η λίμνη ύδατα 

άπλωσε της αμαρτίας τους ρύπους να 'ξαγνίσει

και πορφυρώθηκε.

Κοπετός και θρήνος και κάλεσμα.

Ο πέπλος σου, σχισμένος απ' της ενοχής τ' αγκάθια,

αφήνει χνάρια στο νιόβγαλτο τριφύλλι.

Στον ακρόβραχο στέκεσαι κι ουρλιάζεις. 


Έλα, έλα, έλα να με σώσεις,  Σταυρωτή μου.

Πυράκτωσες το σώμα μου και ξεσκλήδι κρεμάται 

στο βρυχούμενο πέλαγος. 

Την καρδιά μου αιμάσσουσα ξερρίζωσες.

Σε ποιας γης την άκρα την απίθωσες;

Φέρτην πίσω,

Σε προστάζει η Αγάπη!


Με περιζώνουν Εριννύες, η Χίμαιρα εφορμά.

Σώσε με, σώσε την σφαδάζουσα ψυχή μου,

το κορμί που πυρπολείται.

Εξάγνισόν με, άγγελε του θανάτου, άγγελε της ζωής.

Ακούω ποδοβολητά!

Έρχονται, έρχονται οι ύαινες λιμαίνουσες.

Ήμαρτον, Κύριε.

Αφέθηκα, αγάπησα, μίσησα, αμάρτησα, αλώθηκα!

Προσπέφτω ίλεως.

Πυριφλεγής χοάνη ανήλεως με καταπίνει.

Αποτεφρώνομαι!

Χάρισέ μου λύτρωση, Ποιητή της Αγάπης! 
''ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ''

Eduard Zentshik, 1975 ~ Surrealist painter


ΣΥΝΑΓΜΑΤΑ

Σκέφτομαι από σένα τι απόμεινε!


Παλλόντων

Πλήκτρων 

Πληγές 


Λέξεις 

Λάθρα

Λεχθείσες


Ποιήματα 

Πόθου 

Ποιηθέντα


Τα σύναξα όλα  σ' ένα σεντούκι 

μεγάλης χωρητικότητος, λίαν μεγάλης!

Με πίεση έκλεισε το καπάκι.

Το στόλισα με γιασεμιά και λεμονάνθια,

μυρόπνοα σαν την μιλιά σου την γητεύτρα.

Με απορία το κοιτώ.


Μα, τι τις ήθελες τόσες λέξεις κι ακούω 

τον στεναγμό τους να διατρυπά τα τοιχώματα;

Από την κλειδαριά  δραπετεύουν

κι εγώ ανήμπορη να τις παραμυθήσω.

Ντρέπονται να με κοιτάξουν, που γίναν δρόμοι 

για την ανεμόεσσα αγάπη σου, αθέλητά τους.

Δεν τις λυπήθηκες;

Γιατί τις ξύπνησες απ' της νιρβάνας την ραστώνη;

Δύο αρκούσαν!  Μόνον δύο.

ΧΑΡΗΚΑ 

ΑΝΤΙΟ

Γιατί ταλάνισες τόσες λέξεις;
"ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ "

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ


Πώς ήρθε και φώλεψε,

μην με ρωτάτε.


Ένα αερικό! 

Μ' αγιοκλήματος ευωδιά

μεθυστική

Με γεύση φυκιών 

κι αλμύρας 

Με χρώματα Ανατολής 

και Δύσης 

Με δυό πράσινες πινελιές

γλυκοφόρες. 


Μην με ρωτάτε, 

πώς εντός μου ενοικεί, 

τούτος ο ξαφνικός Έρωτας.
" ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ "

ΑΚΡΟ-ΣΤΟΙΧΙΖΟΝΤΑΣ

Χ άθηκα στις δασιές πευκοσκιές

Α ναρριχήθηκα σε γκριζωπούς βράχους 

Ρ ίζωσα εκεί με τα μωβανθάκια

Α ντάμωσα την ομορφιά της φύσης


Ε να με τα γύρω μου ένοιωσα!

Λ εμονανθούς γητευτές οσφράνθηκα

Π ετώντας σαν νια πεταλούδα, ως

Ι αμα το νέκταρ πλέρια ετρύγησα 

Δ εήθηκα στιγμές χαράς κι ελπίδας

Α ναπέμποντας στο Σύμπαν την ψυχή μου


Ο νειρεύτηκα, ναι,  ονειρεύτηκα!

Ν α χαμογελά ξανά η Οικουμένη

Ε να Αύριο δίχως τούτες τις μάσκες,

Ι δανικά δομημένο με υλικό την Ισότητα,

Ρ υμοτομημένο με δρόμους Δικαίου

Ο μορφο Κόσμο, από Αγάπη ανθισμένο
''ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ''

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΞΥΛΩΝ

Ανασκαλεύει την ζέουσα στάχτη. 

Είπε σήμερα να αποτεφρώσει τις θύμησες.

Μία μία τις έρριξε προσάναμμα  κάτω 

από μυρωδάτο ελιάς κούτσουρο. 

Πήρε αυτό να πυρώνει, θέριεψε η φωτιά

κι άρχισε να λικνίζεται σε ρυθμό μπλούζ.


-Σςςς, του είπε, μην μιλάς! Αφουγκράσου! 

Δεν ακούς το τραγούδι των ξύλων;

Για σένα μιλεί.

Έπιασε ν' ακούει. 

Δεν ήξευρε πως τα ξύλα τραγουδούν,

σαν με την φωτιά ερωτοχτυπιούνται.

Μέσα στις αντιλαμπές λικνίζονται οι στιγμές του.

Ένα ποτάμι η χαρμολύπη του κελαρυστό,

να ροβολά κατά την θάλασσα με την αλήθεια του.

Μια αηδόνα η ψυχή του, να χτίζει την φωλιά της

σε βουνίσιας ελιάς τα νιόβγαλτα κλαδιά, αυτής 

που τώρα δά τεμαχισμένη εύμορφα καίγεται!


Για ποια ζωή τού μιλεί;

Αυτή που δεν έζησε;

Ή μήπως την έζησε, αλλά ξεθώριασε;


Ω! Είπε απόψε να κάψει τις θύμησες 

κι αφέθηκε στον χορό τους.  

Αυτοπυρπολήθηκε!
"ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "


Kostas Rigoulis Tsigris-peinter

ΕΥ-ΔΟΚΕΙΝ

Ετών 23

Σμίλευε την ζωή με όνειρα.

Σπίτι στην θάλασσα,

να μαζεύει κοχύλια,

να κρατά αγάπης χέρι.

Ετών 53

Τα όνειρα ματαιωμένα.

Δυάρι στα Πατήσια,

μαζεύει άδειες στιγμές,

κρατά της μοναξιάς το χέρι.
" ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "

ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ

Γεννήθηκα

την ώρα που πανώρια η  Άνοιξη τραγουδούσε

Βαπτίστηκα

στου Απιδανού την κολυμβήθρα το νάμα το ιερόν

 

Μεγάλωσα

με τ' ανέμου την βουή στα μεστωμένα στάχυα

Ζύμωσα 

σε χωμάτινους δρομίσκους  τα μικρά μου χνάρια


Σύναξα 

άλικες παπαρούνες και χαμομήλια μυριστικά

Αφουγκράστηκα

μαλανολευκόπτερων λελεκιών κροταλίσματα


Αξιώθηκα

σπαθιζόντων χελιδονιών γλυκείς τιτιβισμούς

Νανουρίστηκα

με λικνιζόμενων πλατανόφυλλων θροΐσματα

Απίθωσα

στου Πηλέα  το κάστρο τα πρώτα μου ονείρατα

Συναπαντήθηκα,

στης ζήσης μου το λιόγερμα, με την Ποίηση.
" ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ "

ΜΙΣΟΡΑΜΜΕΝΟ ΝΥΦΙΚΟ

Στεκόταν πάγγυμνη στον ήλιο του μεσημεριού.

Το κορμί της, διάστικτο απ' αλμύρα κι αμμόκοκκους,

το ράμφιζαν ανηλεώς περαστικά θαλασσοπούλια.

Ένοιωθε να λυγίζει απ' τους πικρούς ακκισμούς,

αλλά ακίνητη παρέμενε, σαν άψυχη κούκλα!

Να ξαναζεί ήθελε τους πόνους με κάθε ράμφισμα,

όσους άντεξε κι αντέχει με την Παρούσα Απουσία.


Είναι αυτό, του Έρωτος το γλυκόπικρον!

Να βλέπεις το αίμα να ρέει, 

κι εσύ να το ονοματίζεις ροδανθό!

Να βουλιάζεις στου έλους τον καταποτήρα,

κι εσύ να τον ζωγραφίζεις αερόστατο αγάπης!

Να λάμνεις μιαν άκουπη βάρκα στεργιανή,

κι εσύ να την βαφτίζεις καλάρμενη γαλέρα!


Τ υφλός

Υ ποκινητής

Φ λογός

Λ υμαινούσης,

Ο λεθρίως

Σ αρώνει

ο αδάμαστος Έρως!

Μια πρόβα μισοραμμένου νυφικού είναι,

που του Υμεναίου τα δώρα ακόμη προσμένει.

" ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ "

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΑΡΕΤΗΣ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ  (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Γεννήτρα μου η της αρχαίας Φθίας Γη, η Φάρσαλος, στον Θεσσαλικό κάμπο.
Εκτός από το πτυχίο της Ζωής, απέκτησα και της Φιλολόγου, φοιτώντας στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δίδαξα επί τριανταπέντε χρόνια σε Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας και στο Ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου.
Πατρίδα μου η θάλασσα κι η αρμύρα της, Φυκόεσσα εγώ.
Αγάπησα τα γύρα μου, τον άνθρωπο και τις λέξεις.
Μ' αυτά πορεύτηκα στης ζήσης μου τα περάσματα, ώς άνθρωπος και Φιλόλογος, περιδιαβάζοντας των Παιδιών τις ψυχές. Ευλογία το συναπάντημά τους.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

 Έχω συμμετάσχει σε πολλά Ανθολόγια ποιήσεως, Λογοτεχνικά ημερολόγια και περιοδικά και λογοτεχνικές στήλες εφημερίδων.

Ποιήματά μου φιλοξενήθηκαν από έγκριτους διαδικτυακούς ιστότοπους.

Συμμετοχή στο ηλεκτρονικό Λογοτεχνικό έργο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ και στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Επίσης συμμετείχα με  απαγγελία ποίηματός μου στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης με θέμα την Ειρήνη.

For a world Without Wars World Poetry Initiaktives

Αθήνα Ιούνιος 2019.

Υπήρξα μέλος Κριτικής Επιτροπής σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης το 2019.

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ

1.ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ  Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ 2019 

(Α' Βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό για βιβλίο ΠΟΙΗΣΗΣ 2019 του Συλλόγου   ΛΟΓΟΥ- ΜΟΥΣΙΚΗΣ- ΤΕΧΝΗΣ "ΛΙΝΟΣ")

2. ΜΕΛΛΙΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ  Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ 2020

3. ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ  Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ ( υπό εκτύπωσιν )

4. ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ (υπό έκδοσιν)

5. ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ (υπό έκδοσιν)