Αντηλιά- Τίτος Πατρίκιος- Λυσιμελής Πόθος, Κίχλη
Τίποτα δεν αντιστεκόταν,
ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου
φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες.
Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες
κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες.
Ως τη στιγμή
που θα ’βγαινε στ’ αντικρινό παράθυρο
η Στέλλα.
Στις τσίτινες μασχάλες της
είχε δυο τρίγωνα κομμάτια αντηλιάς.
ΣΟΥΒΑΔΕΣ ΟΥΡΑΝΟΥ-Τίτος Πατρίκιος- Λυσιμελής Πόθος, Κίχλη
Απόμεναν οι καλτσοδέτες σου
στο πόμολο του κρεβατιού
κι ένα χτενάκι των μαλλιών στο πάτωμα.
Απ’ το παλιό παράθυρο
πέφταν λίγοι σουβάδες ουρανού.
ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ-Τίτος Πατρίκιος- Λυσιμελής Πόθος, Κίχλη
Ήταν ο λόφος που είχες πει σεληνιακό τοπίο,
δέσποζε στις παράγκες, γεμάτος
πληγές από εγκαταλειμμένα λατομεία,
στοίβες σκουπιδιών, στρατιωτικά φυλάκια.
Μα ο λίγος χώρος που καλύπτανε
τ’ αγκαλιασμένα τους κορμιά
έφερνε τη δροσιά του, έστω παροδικά,
στις άνυδρές μας νύχτες.
Αθήνα, 1956
