«Μαθαίνω να σκέφτομαι» λέει ο
συγγραφέας «στην πραγματικότητα σημαίνει μαθαίνω να ασκώ κάποιον έλεγχο
στο πώς και στο τι σκέφτομαι. Δηλαδή είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος και
έχω την επίγνωση να επιλέγω πού θα επικεντρωθώ και αν επιλέγω πώς θα
νοηματοδοτήσω την εμπειρία μου…
Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο:
Αν λατρέψετε το χρήμα και τα υλικά αγαθά – αν μ’ αυτά δίνετε πραγματικό νόημα στη ζωή σας – τότε δεν θα σας είναι ποτέ αρκετά.
Δεν θα αισθανθείτε ποτέ πως αποκτήσατε αρκετά.
Είναι αλήθεια.
Αν λατρέψετε το ίδιο σας το σώμα και την ομορφιά και τη γοητεία του, θα νιώθετε μονίμως άσχημοι, κι όταν ο χρόνος και η ηλικία αρχίσουν ν’ αφήνουν τα σημάδια τους, θα πεθάνετε εκατομμύρια μικρούς θανάτους μέχρι τελικά να σας φυτέψουν στο χώμα.
Σ’ ένα βαθμό όλοι μας τα γνωρίζουμε ήδη όλα αυτά. Έχουν κωδικοποιηθεί ως μύθοι, παροιμίες, στερεότυπα, εύηχες κοινοτοπίες, επιγράμματα, παραβολές – ως η ραχοκοκαλιά κάθε σημαντικής ιστορίας.
Το κόλπο είναι να βρούμε τρόπο να αποκτήσουμε επίγνωση αυτής της αλήθειας σε καθημερινή βάση.
Αν λατρέψετε την εξουσία, θα αισθάνεστε αδύναμοι και τρομαγμένοι, και θα χρειάζεται να ασκείτε όλο και μεγαλύτερη εξουσία στους άλλους για να μην σας κατακλύσει ο φόβος.
Αν λατρέψετε την ευφυΐα σας, το να σας θεωρούν έξυπνους, θα καταλήξετε να αισθάνεστε ηλίθιοι και απατεώνες, θα φοβάστε μια ζωή μήπως σας πάρουν χαμπάρι.
Και ούτω καθεξής.
Κοιτάξτε, αυτές οι μορφές λατρείας θα σας προδώσουν όχι επειδή είναι κακές ή αμαρτωλές αλλά επειδή είναι ασυναίσθητες.
Είναι εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Είναι μια λατρεία στην οποία βυθίζεσαι σταδιακά, μέρα με τη μέρα, καθώς γίνεσαι όλο και πιο επιλεκτικός στο τι αφήνεις τον εαυτό σου να δει και στο πως μετράς την αξία των πραγμάτων, χωρίς να έχεις πλήρη επίγνωση του ότι το κάνεις.
Και ο αποκαλούμενος “πραγματικός κόσμος” δεν θα σας αποθαρρύνει από το να λειτουργείτε με βάση τις εργοστασιακές σας ρυθμίσεις.
Διότι ο αποκαλούμενος “πραγματικός κόσμος” των ανθρώπων του χρήματος και της εξουσίας συνεχίζει να λειτουργεί μια χαρά με καύσιμα το φόβο και την περιφρόνηση, την απογοήτευση και την επιθυμία και τη λατρεία του εαυτού….
***
David Foster Wallace – Αυτό εδώ είναι νερό (απόσπασμα)
The most obvious, important realities are often the ones that are hardest to see and talk about.
The really important kind of freedom involves attention, and awareness, and discipline, and effort, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them, over and over, in myriad petty little unsexy ways, every day.
The real value of a real education… has almost nothing to do with knowledge, and everything to do with simple awareness.
It is extremely difficult to stay alert and attentive instead of getting hypnotized by the constant monologue inside your head.
Think of the old cliché about the mind being “an excellent servant but a terrible master.” This, like many clichés, so lame and banal on the surface, actually expresses a great and terrible truth.
The alternative is unconsciousness, the default setting, the “rat race” — the constant, gnawing sense of having had and lost some infinite thing.
This, I submit, is the freedom of a real education… You get to consciously decide what has meaning and what doesn’t.
The capital-T Truth is about life before death.
If your total freedom of choice regarding what to think about seems too obvious to waste time discussing, I’d ask you to think about fish and water, and to bracket for just a few minutes your skepticism about the value of the totally obvious.
