 Κάθε ποίημα δεν είναι απλά μια κατάδυση στο άγνωστο και ανεκπλήρωτο, είναι περισσότερο μια μάχη με τη λήθη, μια μάχη με το μηδέν, και το πώς θα την δώσει τη μάχη του αυτή ο ποιητής έχει κατά μεγάλο μέρος να κάνει με το πώς βίωσε και βιώνει την απουσία...  |
| Victor Bauer,painter |
ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ-Κική Δημουλά(απόσπασμα)
Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.
Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει.
Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.
Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει.
Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;
.gif) |
| fabian perez,painter |
Ασυγχώρητη η απροσεξία
να μου στείλεις επι χάρτου εφημερίδας
ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου
με αναμμένο το τσιγάρο της.
Αν έπιανε φωτιά η παραλαβή;
Ποια πυροσβεστική
ψυχραιμία εις μάτην θα καλούσα
σε ποιο διανυκτερεύον έγκαυμα
θα έτρεχα ανήμπορο εγώ χαρτί καμένο
σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία
σε ποια αποζημίωση μετά.
Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνού
δεν έχω κάνει
-«Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας»
 |
| Photographer Barbara Cole |
Yourcenar, Marguerite-Φωτιές
“Στην απουσία σου, η μορφή σου διαστέλλεταισε σημείο να γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση που χαρακτηρίζει τα φαντάσματα.
Στην παρουσία σου συστέλλεται:
φτάνει στη συμπύκνωση των πιο βαριών
μετάλλων, του ιριδίου, του υδράργυρου.
Πεθαίνω από αυτό το βάρος όταν μου πέφτει
πάνω στην καρδιά.”
 |
| fabian perez,painter |
Απουσία -Αργύρης Χιόνης
Επιμύθιο: Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι' αυτό και σ' όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει έν' αδειανό κλουβί γι' αυτήν.
Carlos Drummond de Andrade…
“Για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι η απουσία είν’ έλλειψη.
Και λυπόμουν, ο άσxετος, για την έλλειψη
Σήμερα δεν λυπάμαι γι’ αυτήν.
Δεν υπάρxει έλλειψη στην απουσία
Η απουσία είναι μια ύπαρξη μέσα μου
Και την νιώθω, λευκή, τόσο ενωμένη,
αγκαλιασμένη απ’ τα μπράτσα μου,
που γελώ, και xορεύω κι επινοώ
xαρούμενα επιφωνήματα.
Γιατί την απουσία, αυτή την αφομοιωμένη απουσία,
Κανείς δεν την κλέβει πια από μένα.
Πωλ Βερλαίν, «Έξι βδομάδες κιόλας»
(απόσπασμα)
… Ω! η απουσία! Η πιο σκληρή απ’ τις
δυστυχίες όλες
Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς παρηγοριά,
Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου
Και ό, τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ‘ναι και πικρό!
Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα σαν λεπίδι,
Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες πιο γιορτή,
Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ το αγριοφύσημά του,
Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,
Να, όμοια σα βέλος, που ‘ρχεται στο τέλος η Υποψία,
Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη βδελυρή.
Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς παρηγοριά,
Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου
Και ό, τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ‘ναι και πικρό!
Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα σαν λεπίδι,
Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες πιο γιορτή,
Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ το αγριοφύσημά του,
Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,
Να, όμοια σα βέλος, που ‘ρχεται στο τέλος η Υποψία,
Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη βδελυρή.
 |
| "Pasion I" - Alberto Pancorbo |
“Τα χέρια μου είναι δυο βαριά άχρηστα ζώα
αφού δε σ’ αγκαλιάζουν
μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν
το χαμόγελό σου
θα ‘θελα να συντρίψω με τις γροθιές μου
τους δρόμους, τα λεωφορεία, τα τραμ
που κάποτε μας πήγαιναν στην ευτυχία
και να φτιάξω μια πόλη ερειπωμένη
απ’ την πελώρια απουσία σου”
 |
LA ROSA ROJO, BY ALBERTO PANCORBO
ΑΝΑΤΡΟΦΗ (Αντιγόνη Βουτσινά.
ΛείπωΛείπεις Λύπη Οικόσιτο ρήμα. Το είχε δέσει η μάνα μ’ ένα λουρί από το πόδι μου για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη λύπη. Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του. Καμιά φορά, στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα και απλώνεται με ήττα. (Εκτός κι αν κάτι δεν έμαθα καλά. Από παιδί.) |
 |
BY ALBERTO PANCORBO |
Η απουσία δεν καταλαμβάνει ποτέ εξωτερικό χώρο
Απρόσκλητη ενδημεί στη σκέψη μας
Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο
Τρέφονται με τις αναμνήσεις τη λύπη και τη νοσταλγία μας
Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος
Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας
Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές έτσι δια βίου συνεχώς πετούν μέσα μας σε εξοντωτικούς σχηματισμούς
Απρόσκλητη ενδημεί στη σκέψη μας
Οι απουσίες είναι ανεπιθύμητα κατοικίδια πτηνά που πετούν με αθόρυβο φτερούγισμα από το ένα κλαδί συναισθήματος στο άλλο
Τρέφονται με τις αναμνήσεις τη λύπη και τη νοσταλγία μας
Οι κελαηδισμοί τους είναι υπενθυμίσεις απώλειας και προοπτική ερημωμένου μέλλοντος
Οι νυκτόβιες απουσίες μαυλίζουν τα όνειρα και τα προτρέπουν να ξεδιψάσουν ως το ξημέρωμα σε πρόσκαιρες πηγές ελπίδας
Δυστυχώς δεν είναι αποδημητικές έτσι δια βίου συνεχώς πετούν μέσα μας σε εξοντωτικούς σχηματισμούς
Υ.Γ. 2Η απουσία είναι μια μικρή ζωή του παρελθόντος που παρασιτικά τρέφεται από τις τωρινές μέρες μας
Όσο θυμάσαι τόσο την δυναμώνεις
Όσο προσπαθείς να ξεχάσεις τόσο τη θεριεύεις
Αποκρύβει όλες τις αφύλακτες διαβάσεις των σκέψεων για να περνάς αμέριμνος και να προσκρούεις στον ερχομό της
Είναι η διακόνισσα του ναού της ενθύμησης.
Ούτε κερί λατρείας στη λήθη δεν σε αφήνει να ανάψει
Διαπλέει το χρόνο μας έχοντας υψωμένα τα μαύρα ιστία της διάβρωσης και της αποσύνθεσης
Η απουσία είναι το έπαθλο που απονέμει η μνήμη στους ταχύτερους δρομείς της φθοράς.
Κάθε παρουσία τρέφει μέσα της μεγάλα ή μικρά διαστήματα απουσίας -για μελλοντική χρήση-
Της απουσίας τέκνο είναι η παρουσία που με τη σειρά της γεννάει πάλι απουσία
Όταν από τις τωρινές πράξεις απουσιάζει ο φόβος της ενδεχόμενης απουσίας όταν αυτή επέλθει εκπλήσσει σε σφοδρότητα
Υπόλογη ενώπιον του δικαστηρίου του χρόνου είναι μόνο η παρουσία.
© Γιάννης Τόλιας
 |
| Fabrice de Villeneuve-Ζωγράφος |
Μαθήματα ζωής χωρίς εσένα (Σταύρος Σταυρόπουλος)
μαθήματα ζωής
χωρίς εσένα
σε άδεια ερημικά πλάνα
στα ίδια παγωμένα νερά
έγινα πέτρα και φως
προσπαθώντας να ακουμπήσω
για λίγο
τη μακρινή απουσία σου
ακόμη λείπεις.
Η επιθυμία έχει μια πολύ ψηλή κορμοστασιά
και στις παλάμες της καίει η απουσία.
(Οδ.Ελύτης)
(Οδ.Ελύτης)
.jpg) |
BY ALBERTO PANCORBO |
(1940)-Οδυσσέας Ελύτης - Κλίμα της απουσίας
Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης.
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης.
Александр Сигов (Alexander Sigov)
-Γιάννης Ρίτσος, «Και εσύ να λείπεις»-Απόσπασμα:
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και εσύ να λείπεις,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται οι Άνοιξες
με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και εσύ να λείπεις,
Να λείπεις –δεν είναι τίποτα να λείπεις .
Αν έχεις λείψει για ό, τι πρέπει,
Θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που για αυτά έχεις λείψει,
Θα’ σαι για πάντα μέσα σε αυτόν τον κόσμο…»
ΑRT-Alberto Pancorbo
Neruda από τα "Εκατό ερωτικά Σονέτα"
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ
να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να
περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στου
πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα
είμαστε.
-Κλείτος Κύρου, «ΑΠΟΥΣΙΑ»απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα
είμαστε.
Γαλάζιες μέρες φουσκοθαλασσιά
Υάκινθοι, ψηλή θερμοκρασία.
Των δυο χεριών σου η άσπλαχνη απουσία
Τις νύχτες μας γεμίζει απελπισιά
Ο ήλιος που μας έσμιγε παλιά,
Δίκοπος τώρα ήλιος μας χωρίζει
Με θέρμη όπως σαν πρώτα πια δε σφύζει
Κι όλο προδοτικά σκορπάει φιλιά.
Αιμόφυρτα τα πόδια σου θωρώ
Και στην καρδιά σου πέτρινο στεφάνι.
Στα μάτια σου το εξαίσιο πυροφάνι
Κοντεύει να σβηστεί με τον καιρό.
Τα βράδια μας ορφάνεψαν, θαρρώ,
Και φύτρωσαν αγκάθια οι προσδοκίες.
Σε λίγο θε ν’ ανθίσουν οι ακακίες,
θ’ ανοίξει πάλι το «Τροκαντερό».
Τα ρόδα, τα φεγγάρια, τα πουλιά,
Θε νά ’ρθουν ρυθμικά πάλι σαν πάντα.
Μα εσύ δε θ’ ανασαίνεις τη λεβάντα
Κι εγώ θε ν’ αλυχτάω με τα σκυλιά.
.jpg)
.jpg)
