 |
'Οσο υπάρχουν ποιητές - Τάκης Βαρβιτσιώτης, Δέκα ποιήματα τη οργής και του χρέους
Ό σο υπάρχουν ποιητέςΤα πουλιά θα πετούν Και τα δέντρα θ’ ανθίζουν Δε θα μπορούν ανίερα χέρια Να σταματήσουν την άνοιξη Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια Αυτούς πού πιστεύουν ακόμα Πώς είναι τ' όνειρο δυνατό . |
 |
| Τα άσπρα Πουλιά, ερωτικό ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς Θά ‘θελα νά ‘μασταν, αγαπημένη μου, άσπρα πουλιά επάνω στον αφρό της θάλασσας! Τη φλόγα του μετεωρίτη ν’ αποφεύγαμε προτού να ξεθωριάσει και χαθεί, Κι η φλόγα του γαλάζιου άστρου, του εσπερινού, κρεμάμενη στο χείλος τ’ ουρανού, Έχει ξυπνήσει στις καρδιές μας, αγαπημένη μου, μια θλίψη που ίσως δε θα σβήσει. Μια αφύπνιση έρχεται απ’ εκείνους τους ονειροπόλους, μες στη δροσιά, το κρίνο και το ρόδο, Ω, μην ονειρεύεσαι, αγαπημένη μου, για κείνους, τη φλόγα του μετεωρίτη που χάνεται, Ή τη φλόγα τ’ άστρου του γαλάζιου, π’ αργεί να σμίξει με τη δροσιά που πέφτει Γιατί θα τό’ θελα να μεταμορφωνόμασταν σ’ άσπρα πουλιά επάνω στον περιπλανώμενο αφρό: Εγώ κι εσύ! Την σκέψη μου σφυροκοπούν αμέτρητα νησιά, και Δαναών ακρογιαλιές πολλές, Όπου ο Χρόνος σίγουρα θα μας ξεχνούσε, κι η λύπη δε θα μας πλησίαζε άλλο πια. Σε λίγο μακριά απ’ το ρόδο και το κρίνο δεν θα μπορούσαμε ν’ αντέξουμε τις φλόγες. ‘Ασπρα πουλιά να είμασταν, αγαπημένη μου, επάνω στον αφρό της θάλασσας να πλέαμε! |
 |
| Γιάννης Ρίτσος το χρέος των ποιητών Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος τού χρόνου, οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια τού Πόε, κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ απόκρημνα Ιδανικά. Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ - το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται. |
 |
| ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1940)-Οδυσσέας Ελύτης Πουλιά στα χίλια χρώματα Των ενθουσιασμών Ελαφρά καλοκαίρια Στέγες κοντά στον ουρανό μόλις Που αγγίζουνε Θ' αδειάσουμε τη στάμνα Θα γίνουμε γλαυκοί Δωρητές του πελάγους. |
 |
| XV Ήβη της μέρας πρώτη κρήνη της χαράς Η αρχαία μυρσίνη τινάζει τη σημαία της Θ' ανοίξει ο κόλπος των κορυδαλλών στο φως Κι ένα τραγούδι θα σταθεί μετέωρο Σπέρνοντας τα χρυσά κριθάρια της φωτιάς Στους πέντε ανέμους Λευτερώνοντας τη γήινη ομορφιά. ''Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ‘χει από μιας αρχής δοθεί;''Οδ.Ελύτης |
 |
| Ο λίγος χρόνος των πουλιών Μέσα στον απέραντο ουρανό Ο λίγος χρόνος των πουλιών Είναι λύπη; Είναι χαρά; Το φως έρχεται Εκλέγει τα πουλιά Το φως δεν καταστρέφει Ανάμεσά μας πάντοτε ένας Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ' ουρανού Και που πετάει με τα πουλιά Μέσα στον αιθέρα. (24.5.1936)Γιώργος Σαραντάρης |
 |
| Μ' ΕΛΑΦΡΑ ΒΗΜΑΤΑ- Ανέστης Ευαγγέλου Μ' ελαφρά βήματα έρχεται η αγαπημένη μου, χαράματα, όταν ξυπνάνε τα πουλιά. Την παίρνει αγιάζι τρυφερό, το εύθραυστο σώμα, κι έρχεται να συνάξει τ' άνθη κι ανάμεσα στη χλόη να πλανηθεί κι απ' την πηγή γαλάζιο, αμόλυντο, να πιει νερό. Μ' ελαφρά βήματα έρχεται η αγαπημένη μου κι εγώ, το πιο τρελό από τα πουλιά, την τραγουδώ. |
 |
| Κική Δημουλα, Απίθανο πουλάκι έλα μέσα Αν είσαι μάγισσα όπως πίστευα χαρίσου πέφτοντας πάνω σ’ αυτό που σκέφτομαι. Ν’ ανθίσει ανάγκασέ το κι ένα πουλί ξελόγιασε επάνω στα κλαδιά της ακοής μου. Με μάγια τη φωνή του ανακάτεψε, να κελαηδάει νυχθημερόν κατάφερέ το κι ας ενοχλείται το αφύσικο και ας του λέει πάψε θα σε σκοτώσω. Εκείνο να μην παύει. Να κελαηδάει ατρόμητα γενναία. Αχ έτι και έτη ψάχνω όλα τα πιστευτά του κόσμου αλωνίζω, να βρω μια δεύτερη φωνή. Απίστευτο πουλάκι έλα μέσα. |
 |
| «...Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα...» Κική Δημουλά Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. [...] Ηρέμησε λοιπόν. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δε σκοτώνω άστρα. |
 |
| Μπλε πουλί(Henry Charles Bukowski,) Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο Του λέω, μείνε εκεί μέσα, δεν πρόκειται ν’ αφήσω κανένα να σε δει. Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει τον καπνό του τσιγάρου μου. Οι πόρνες, οι μπάρμαν και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων δεν ξέρουν ότι αυτό είναι εκεί. Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο, του λέω, μείνε εκεί, θες να με μπλέξεις; Θες να καταστρέψεις τις δουλειές μου; Θες να χαλάσεις τις πωλήσεις των βιβλίων μου στην Ευρώπη; Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει έξω, αλλά είμαι πολύ έξυπνος, το άφησα να βγει μερικές φορές αλλά μόνο τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται. Του λέω, το ξέρω πως είσαι εκεί γι' αυτό μην είσαι λυπημένο. Αργότερα το ξανάβαλα μέσα, αλλ' εκείνο τραγουδάει λιγάκι εκεί πέρα, δεν θα το αφήσω ακόμη να πεθάνει και κοιμόμαστε μαζί έτσι απλά με τη μυστική συμφωνία μας και είναι αρκετά συμπαθητικό να κάνετε έναν άνθρωπο να κλάψει, όμως εγώ δεν κλαίω, εσείς; |
 |
| Τάσος Κόρφης, Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά, να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές. Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙ προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του. |
 |
| Το πληγωμένο πουλί-Kώστας Μόντης Ούτε πού θυμάμαι πότε και πώς κράτησα στη χούφτα μου ένα πληγωμένο πουλί πού είχε αφεθεί στο έλεός μου και με κοίταζε επίμονα σαν κάπου να μ' είχε ξαναδεί, και με κοίταζε περίλυπα χωρίς μια τόση δα κίνηση φτερούγας, χωρίς μια τόση δα κίνηση ποδιού. Ούτε που θυμάμαι. Μπορεί, μάλιστα, ποτέ να μην έγινε αυτό κι όμως το βλέμμα του μ' ακολουθεί χρόνια τώρα, μπορεί να μην έγινε κι όμως το νιώθω χρόνια τώρα στη χούφτα μου να μη χάνει ευκαιρία να με κοιτάξει να καραδοκεί μόλις ανοίξω τη χούφτα να με κοιτάξει. |
 | |||
Ό,τι μπόρεσα να διασώσω (στον κόσμο που πήγα) το διέσωσα, θάλασσα. Η ψυχή μου ένα σμήνος μυριάδων πουλιών που τ' αλώνιζε η θύελλα. Όσα διασώθηκαν βρήκαν το δέντρο τους. Φτερούγισαν κι έμειναν μέσα στις λέξεις. (απ' την ποιητική συλλογή «Συνάντηση Με Τη Θάλασσα», το 1991)Nικηφόρος Βρεττάκος |
 | |
|
 |
| ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ Τάσος Λειβαδίτης Συνέβη χωρὶς ποτὲ νὰ καταλάβω πῶς — ἡ μητέρα εἶχε πονοκέφαλο, ……θυμᾶμαι, καὶ μ᾿ ἔστειλαν στὸ φαρμακεῖο, στὸ γυρισμό, εἶναι ἡ ἀλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα ἕναν γέρο, ……τρόμαξα μὲ μιὰ πέτρα δύο πουλιὰ κι ὥσπου νὰ στρίψω πάλι τὸ δρόμο οὔτε σπίτι, οὔτε νεότητα πιά. Χρονοδιάγραμμα Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. |
 |
| «Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δε θα τραγούδαγε» (Πωλ Βαλερύ)  που χαμηλοπετατε αν δειτε την αγαπη μου να μου την χαιρετατε... |
