 |
| Kάθε που μπαίνει ο Αύγουστος κι ας έχει δυο φεγγάρια /μου λείπουν τα τραγούδια σου τσ' αγάπης συναξάρια ... Οι νύχτες κρύβουν τις πληγές/ μ'ένα καημό στα χείλη / γι'αυτό φορούνε στο λαιμό / το ''κόκκινο μαντίλι ''....(Μαρία Λαμπράκη) Αύγουστος είναι...Το τραγούδι του Νικόλα.... |
 | ||
AthensMagazine.gr
Γιάννης Ρίτσος, «Αύγουστος»
Το φως είναι μαύρο, καμένο απ’ τη ζέστη σαν ανθρώπινο σώμα.
Πόδια γυμνά, δυνατά, βαμμένα απ’ τη θάλασσα ή το μούστο.
Στήθια κρουστά, σφιγμένα στις παλάμες του ήλιου. Ο αγωγιάτης,
ο αμπελουργός, ο βαρκάρης, οι τρεις του θυγατέρες
κρέμονται πάνω από βαθιά, χρυσά πηγάδια. Πάνω στ’ αλώνια
λιχνίζουνε μεγάλα στάχυα. Μες στα μάτια των παιδιών
χώνονται τ’ άχυρα. Τρέχουν. Τ’ αμπέλια είναι απέραντα
σαν τη δόξα ή την άγνοια. Λίγο να κάνεις να σκύψεις
θα βουλιάξεις ακέριος στο γαλάζιο. Τα παράθυρα πνίγηκαν κιόλας
μέσα στο χώμα. Και τούτα τα κόκκινα λουλούδια του κήπου
είναι από κείνα τα πανάρχαια αγάλματα, πλαγιασμένα, σε στύση.
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, 4ος τ., εκδ. Κέδρος)
Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο
κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,
είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει
κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κ’ ένα άρωμα
από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα
στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –
μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ=Δώρα Μοάτσου
Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του
Τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.
Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,
Μέσα σταπομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Η μυρουδιά του πατημένου μούστου
Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,
Κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια
Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.
Τριγύρω μας απλώνει πονηρά
Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.
Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας
Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...
Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.
Χανιά 1917 ΔΟΡΑ ΜΟΑΤΣΟΥ
Η ποιήτρια Δώρα Μοάτσου (1895-1979), ήταν σύζυγος του Κώστα Βάρναλη.http://ola-ta-kala.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1996.html
 Αύγουστος-Από την ποιητική συλλογή Νύχτα ηνίοχος (2010) της Βάσως Μπρατάκη Στα δίχτυα της σιωπής ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν οι χτύποι της καρδιάς μας όταν ο μικρός Αύγουστος ανέβαινε θριαμβευτικά στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε πως το πύρωμα μιας στιγμής μπορεί να λιώσει τα πάντα, ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά μας. Και στη χούφτα του δειλινού, τρέλα και λογική, σ’ ένα κουβάρι μπερδεμένα όταν σμιλεύαμε σιωπηλά τις λέξεις που γεννά ο έρωτας εκεί που συναντήθηκαν οι σιωπές μας, όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά την αυλαία στους θιασώτες του ονείρου που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά στις κάμαρες του ονείρου, μην και γίνουν λεία στα χέρια άπληστων τυμβωρύχων. Ένας καταρράχτης από πουλιά που έχασαν την πυξίδα στο πέταγμά τους, τα λόγια που ξέφυγαν από τα χείλη των εραστών τις μεγάλες ώρες της σιωπής, όταν βουβά η αράχνη του πόθου έπλαθε απατηλά τον ιστό της αγάπης στα σκοτεινά δωμάτια του ονείρου.
Στίχοι:
Μουσική:
Σ’είδαν τα μου και σ’ είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κι έβρεχε όλη την δευτέρα ποιος ήταν που ’πλένε την μέρα. Κορίτσι πράμα κι είχες μάτια μου στομώσει όλα τα γινάτια μου κοίταζες κι έλαμπαν οι δρόμοι λάμπαν εργάτες κι αστυνόμοι. Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ’έντυνες αστροπελέκια. Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ’ όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω. Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ’ έντυνες αστροπελέκια. Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ’ όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω. Σ’ είδαν τα μάτια μου και σ’ είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κ’έβρεχε όλη την δευτέρα ποιος ήταν που ’πλένε την μέρα.
|
.jpg)
.jpg)
