Ο Ερνέστο Σάμπατο (24 Ιουνίου 1911 - 30 Απριλίου 2011, ισπανικά: Ernesto Sabato, ήταν Αργεντίνος συγγραφέας ιταλικής καταγωγής.
Γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1911 στο χωριό Ρόχας στην Επαρχία του Μπουένος
Άιρες στην Αργεντινή. Ο πατέρας του ήταν Ιταλός μετανάστης, ενώ η
μητέρα του κατά το ήμισυ Αλβανίδα και κατά το ήμισυ Ιταλίδα.
Ήταν το
προτελευταίο από τα έντεκα παιδιά τους. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο
χωριό του και κατόπιν φοίτησε στο Εθνικό Κολέγιο της πόλης Λα Πλάτα.
Σπούδασε Φυσική στο Universidad Nacional de La Plata.
Ernesto Sabato
ARGENTINA, 1911 - 2011
Ernesto Sabato earned his doctorate in Physics and worked on atomic
radiation at the Curie Laboratory in France until 1945, when he dropped
science to devote himself exclusively to literature.
His three novels and various essays have made an impact on generations
of readers, who consider him a 'fellow traveller' for his proximity to
human experience.
He has received a great deal of recognition for the quality of his work as well as his coherent work as a defender of human rights.
He has received a great deal of recognition for the quality of his work as well as his coherent work as a defender of human rights.
His work has affected many different generations of readers, making
Sabato a canonical writer in Argentinian literature and an important
figure in the philosophy and defence of human rights.
He has received many awards for his work including the Cervantes Prize in 1984. Sabato's work has been translated into more than 30 languages.
He has received many awards for his work including the Cervantes Prize in 1984. Sabato's work has been translated into more than 30 languages.
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/514961/Ernesto-Sabato
 |
Αντίσταση - Ernesto Sabato
Απο το βιβλίο "Αντίσταση" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2001) και το "Πριν το Τέλος" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2000).«Nα κάτι για το οποίο αξίζει να υποφέρεις ακόμα και να πεθαίνεις μια κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, για κείνη την ειρήνη ανάμεσα στους ηττημένους.Ένας μόνο πύργος, ναι, αλλά αστραφτερός και άφθαρτος».«Aπευθύνομαι σε σένα και, μέσω εσού, σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που μου γράφουν ή με σταματούν στο δρόμο, ακόμα και σε κείνα που με παρατηρούν από τα άλλα τραπέζια σε κάποιο καφέ και που θέλουν να με πλησιάσουν, αλλά δεν τολμούν.Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να σας πω αυτά τα λόγια.Έχω πίστη σε σας.Σας έχω περιγράψει τόσα σκληρά περιστατικά και για ένα μεγάλο διάστημα δεν ήξερα αν θα σας ξαναέκανα λόγο για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Tον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί.Γιατί τούτο είναι που αγνοούν όλοι αυτοί οι εξουσιαστές μας. Δεν ξέρουν ότι και τα δικά τους παιδιά βρίσκονται στην ίδια άσχημη θέση.Δεν μπορούμε όμως να πέσουμε στην κατάθλιψη, γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι και αυτή μια πολυτέλεια που δεν μπορούν να την προσφέρουν οι πατεράδες στα παιδιά τους που πεθαίνουν από την πείνα.Kαι δεν είναι δυνατόν να αμπαρωνόμαστε κάθε φορά με όλο και περισσότερη σιγουριά στα σπίτια μας.Oφείλουμε ν’ ανοιχτούμε στον κόσμο. Nα πάψουμε να θεωρούμε ότι η καταστροφή βρίσκεται εκεί έξω, αλλά να καταλάβουμε ότι καίει σαν μια καλοταϊσμένη φωτιά μέσα στην ίδια την εστία των σπιτιών μας.Eίναι η ζωή μας κι η γη μας που βρίσκονται σε κίνδυνο»Πηγή κειμένου/εδώ http://momentum-gr.blogspot.gr/2012/05/ernesto-sabato.html |
"Αντίσταση"
Ernesto Sabato
Είναι μέρες που σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια τρελή ελπίδα, στιγμές που νιώθω ότι οι
δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, φτάνει ν' απλώσουμε το χέρι μας.
Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που
βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο
που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει έναν ύστατο, φλογερό μήνυμα
σε κάποιο λιμάνι που ξέρει πως βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί απο το θόρυβο της πόλης και απο την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματια.
Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να
αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο.
Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική δάσταση του ανθρώπου.
Όλοι μας, κάποιες φορές υποτασσόμαστε.
Ομως , υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ :είναι η πεποίθηση ό,τι μοναχά οι αξίες του πνεύματος
μπορούν να μας σώσουν απ' το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη διάσταση.
Αν αντί να τροφοδοτούμε εστίες της απελπισίας και της αγωνίας, παθαζόμασταν αποκαλύπτοντας έναν ενθουσιασμό για το καινούργιο, που να εκφράζει την εμπιστοσύνη που ο άνθρωπος μπορεί να δείξει στην ίδια τη ζωή, το αντίθετο ακριβώς απο την αδιαφορία!
Να σταματήσουμε να κλεινόμαστε μέσα σε τείχη, να λαχταράμε έναν κόσμο ανθρώπινο και να είμαστε κι όλας στο δρόμο....
