Το πλοίο κόβει ταχύτητα και πλευρίζει σιγά σιγά.
Βλέπω τον κόσμο να ξεχύνεται στην προκυμαία, κουκκίδες σκόρπιες μέχρι που χάνονται απ' τα μάτια μου..
Και το ταξίδι, ξαναρχίζει....
Το πλοίο σηκώνει την άγκυρα και απομακρύνεται.
Νόμιζα πως θα κατέβαινα εδώ, το νησί μου φάνηκε γνώριμο, το πρόσταγμα όμως δεν ήρθε..
Θα μπορούσα να κατέβαινα, αλήθεια σας λέω, απλά, κατάλαβα ό,τι δεν είχα φτάσει ακόμα στον προορισμό μου...
Δεν αναγνώρισα εκείνα τα μάτια που θα μου έλεγαν :«Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα»
Η Φράση :«Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα» είναι από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη ''Τα πράγματα ζουν απ' τον χαμό''.
Απόσπασμα
-Οι θλίψεις οι πολλές και οι δυσκολίες την είχαν χαράξει. Όμως τα μάτια της! …Τα μάτια της ήταν εκεί, ολοζώντανα. Υγρά , λαμπερά, με συγκίνηση, με εγρήγορση. Αμέσως το έβλεπες πως ήταν μάτια που είχαν πολύ αγαπηθεί, που είχαν χορτάσει την αγάπη. Έτσι συμβαίνει πάντα με τα μάτια και με ό,τι απομένει από το χαμόγελο.
-Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: «Εδώ θα μείνεις» ή «Σε περίμενα». Συνήθως τέτοιες ακριβές διασταυρώσεις δεν περιέχουν διλήμματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ούτε ενοχές περιέχουν. Προσπαθούν να αισθανθούν ενοχές, γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό, το λογικό, όμως στην ουσία , όχι.
