 |
| Ένα πολύ κοινό αγριολούλουδο σε όλη την Ευρώπη. Η επιστημονική της ονομασία είναι Ανθέμις η Χία.Μαργαρίτα (ετυμολ.: αντιδάνειο από το ιταλ. margarita < μαργαρίτης = μαργαριτάρι) είναι κοινή ονομασία πολλών άγριων ή καλλιεργούμενων φυτών που ανήκουν στην οικογένεια των Συνθέτων (Compositae) και έχουν άνθη κατά κεφάλια, με εμφανή ακτινοειδή στεφάνη. Το άνθος της μαργαρίτας συμβολίζει την αγνότητα, την αθωώτητα και το νέο ξεκίνημα. Επίσης, χαρακτηρίζει την πιστή αγάπη. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αφιερώσει τη μαργαρίτα στη θεά Άρτεμη και τη θεωρούσαν θεραπευτικό μέσο για γυναικεία μικροπροβλήματα.  Τρία δάκρυα του θεού Μίλτος Σαχτούρης(απόσπασμα) Μπρος μου ψηλά σ' αυτό το βουνό ένας λευκός άνθρωπος κόβει μαργαρίτες σωριάζει πέτρες μέσα σ' αυτό το σάκο του θεού κάπου κάπου γυρίζει και με κοιτάζει λυπημένος μου ρίχνει ένα λουλούδι ξακολουθεί το δρόμο του Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ  " ... Θάναι δύσκολο τώρα να βρούμε μια γλώσσα πιο της κερασιάς, λιγότερο δυνατή, λιγότερο πέτρινη - τα χέρια εκείνα που απομείναν στα χωράφια ή απάνου στα βουνά ή κάτου απ' τη θάλασσα, δεν ξεχνάνε, ποτέ δεν ξεχνάνε - θάναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα χέρια τους θάναι δύσκολο τα χέρια πούβγαλαν κάλους στη σκανδάλη να ρωτήσουν μια μαργαρίτα να πουν ευχαριστώ πάνου στο γόνατό τους, πάνου στο βιβλίο ή μες στο μπούστο της αστροφεγγιάς ..."  «Είμαι κ’ εγώ απ’ την ίδια ράτσα∙ επιμένω∙ δεν το βάζω κάτω∙/ είπα: ο κάμπος με τις μαργαρίτες ανοιξιάτικο πρωινό με τις καμπάνες στους λόφους/ είπα: η ανάποδη ρόδινη ομπρέλα ανοιχτή γεμάτη φως μέσα στα στάχυα/ είπα: φιλί, ψωμί, σταφύλι, στήθος, άγκυρα, γυναίκα, ελευθερία/ είπα στους νεκρούς: περιμένετε∙ τίποτα δεν τελειώνει∙»  'Ονειρο καλοκαιρινού μεσημεριού(απόσπασμα) Γιάννης Ρίτσος Άνοιγαν τότε μικρά παράθυρα που σκύβαν στα περβάζια οι μαργαρίτες να χαιρετήσουν την αυγή που πέρναγε στο δρόμο χωρίς φορτίο σκιάς και θύμησης.  Painter,Vittorio Matteo Corcos
Γιάννης Ρίτσος
...Εἶχε
ἀρχίσει νὰ βλέπῃ / καὶ τὴν πιό ἐφήμερη μαργαρίτα νὰ γνέφῃ μὲ τ' ἄσπρο
της χέρι, / νὰ γνέφῃ σ' ὅλους ἀμερόληπτα – καὶ κάπως ἰδιαίτερα σ' αὐτόν.Εἶχε ἀρχίσει νὰ βλέπῃ... 
Art, Emile Vernon
Γιάννης Ρίτσος, «ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ»XII Η αγαπημένη μου με χάιδεψε. Έγινα ένα δάσος ένα δάσος απέραντο. Μέσα στο δάσος τρέχει γυμνή η αγαπημένη μου κόβοντας μαργαρίτες. Οι μαργαρίτες φέγγουν τα στήθη της φέγγουν την κοιλιά της φέγγουν τα χέρια της, τα πόδια της, το πρόσωπό της. Η αγαπημένη μου γέμισε ανταύγειες. Πάνω της το δάσος τρέμει σκοτεινό περιμένοντας την καταιγίδα και τους ξυλοκόπους. Πώς να το αντέξει πάνω της η αγαπημένη μου ένα πελώριο δάσος σκοτεινό; 
Προσανατολισμοί (απόσπασμα)-Οδ-Ελύτης
«Κι όλο το πρόσωπο της γης λάμπει από μαργαρίτες.
Όχι, δεν είναι σήμερα η στερνή μας λέξη, δεν τελειώνει ο κόσμος.
Δε λιώνει σήμερα η ελπίδα μου, με χλωρά σπαρτά γεμίζει τις φωλιές των ήχων»
Στίχοι:
Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική:
Γιάννης Μαρκόπουλος
Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι,
στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα.
Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το νερό.
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε το μελαψό ουρανό.
Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα.
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά.
Στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει.
Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι.  Αγαπη -(Νικηφόρος Βρεττάκος) Αφήνω ανοιχτή τη σελίδα του Ομήρου, σηκώνομαι,βγαίνω, να ρίξω ένα βλέμμα και στα άλλα βιβλία μου. Συλλαβίζω αντικρύ μου μια λέξη -εντολή Η πλαγιά είναι ολόλευκη. Οι μικρές μαργαρίτες μια κάθετη πλάκα που κατέβασε ο Μάης απ'το Όρος Σινά.  Μέρα ουρανού, λαμπρή, που κατολίσθησε κ’ έγινε φως πολύ – τόσο που στάζουν κόμποι χρυσοί στη γη μέσα, σε μέγα βάθος. Τόσο που συλλαβαίνουν τα πόδια μου παλμικές δονήσεις παράδοξες, σα να σέρνονται κάτω απ’ το χώμα οι νεκροί προσπαθώντας να βγουν: μαργαρίτες ή άλλα έμορφα άνθη.  Γιώργος Σεφέρης-ΙΣΤ΄ ὄνομα δ’ Ὀρέστης *(απόσπασμα) ''πάνω στο μαλακό χορτάρι, μέσα στις παπαρούνες όπου την άνοιξη μάζεψες μια μαργαρίτα ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες που να κοιτάξεις δεν ήξερα που να κοιτάξω μήτε και γω..."  Άνθιζαν οι μαργαρίτες στους κήπους της σιωπής. Τα μεταξένια όμως δεν άντεξαν πέταλα στην άξαφνη ανεμοριπή. Στη λάσπη όλα σκορπίσανε του δρόμου. Μην πατάτε τις λευκές μαργαρίτες· μπορεί κάπου ένας σπόρος να ξέμεινε. Υπάρχουν ακόμα κλειστοί κήποι και παραδείσια πουλιά. Τ’ ακούς μόνο στα όνειρα… 
Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα) ''τα χειρόγραφα του φθινοπώρου''
Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένωνγια να περάσουν οι παλιές μέρες. Οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ΄τα παιδικά μας πρωινά. 
Στίχοι:
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική:
Χρήστος ΛεοντήςΑσημιά κουδούνια αντηχούν στον δρόμο πούθε πας μικρό μου ηλιοχιόνιστο Πάω στις μαργαρίτες πέρα στο λιβάδι πράσινο λιβάδι σαν ζωγραφιστό Πούθε πας μικρό μου διόλου δε φοβάσαι πέρα είν’ το λιβάδι ώρες μακριά Η δικιά μου αγάπη διόλου δε φοβάται τ’ ανοιχτό τ’ αγέρι την δενδροσκιά Τότε να φοβάσαι γιόκα μου τον ήλιο ακριβό μου αγόρι ηλιοχιόνιστο Τα μαλλιά μου ο ήλιος τάκαψε για πάντα κι είμαι ασπρομάλλης δυο χρονώ μωρό Οι κυριότεροι αντιπρόσωποι των μαργαριτών είναι οι εξής:  Bellis perennis (Βελλίδα ή Μπέλλα η πολυετής - κοινή Ευρωπαϊκή μαργαρίτα ή Ασπρολούλουδο)          ''Μαργαρίτα θηλυκό παραμύθι δανεικό τραγουδάκι μου ρετρό σε μαδάω και δε μετρώ Αχ Μαργαρίτα, τα πέταλα ρίχτα σε τσέπες παιδιών φιλιά ν' αρμενίσουν, σημάδια ν΄ αφήσουν στο δικό τους παρόν.'' |
Δευτέρα 8 Μαΐου 2017
Η Μαργαρίτα (των αγρών) στην Ποίηση
