Πολλοί θα πουν πως δεν τόλμησα να το προφέρω, άλλοι πως δεν χρειάστηκε μια κι ήταν φως φανάρι πως έγραφα για σένα, άλλοι πως το ’κανα για λόγους τακτικής ή τεχνικής, για να μην έχουν μόνο μια ερμηνεία τα γραπτά μου.
Το ότι για σένα γράφω τίποτα δεν αποδείχνει. Κάνω το ίδιο για τον εαυτό μου κι ούτε αυτό αποδείχνει κάτι…
(Απλώς) είπα να σε γδυθώ να σε πετάξω από πάνω μου, να λυτρωθώ από το βάρος σου που με συνθλίβει. Όμως δεν είσαι ρούχο ούτε δέρμα ούτε σάρκα… Ένας πηχτός αέρας είσαι, μια πυκνή σιωπή, τόσο πυκνή που ακόμα κι η πιο αιχμηρή κραυγή μου δεν σε κομματιάζει…
Αργύρης Χιόνης / Εσύ / Τύποι Ήλων
β
Πάντα
μες στο σκοτάδι σου μιλώ
Μέσα
στο φως ποτέ δεν θα μπορούσα
Θα
’βλεπα πως η πολυθρόνα που σου πρόσφερα
Έμεινε
άδειο το ποτήρι το νερό ανέγγιχτο
Μες
στο σκοτάδι η απουσία σου περνάει
Απαρατήρητη
μπορώ να σε ρωτώ να σε ξαναρωτώ
Και
να φαντάζομαι ότι σωπαίνεις
Όχι
γιατί δεν είσαι εκεί αλλά γιατί
Οι
ερωτήσεις μου σου είναι αδιάφορες
Ύστερα
όταν η ομιλία εξαντλείται
Όταν
στεγνώνει το μυαλό κι γλώσσα
Μπορώ
να καταφύγω πάντα στις αισθήσεις
Μπορώ
να γυμνωθώ και μέσα στο σκοτάδι
Τα
χέρια μου δανείζοντας σου την αφή μου
Να
σπαρταρήσω κάτω απ’ το άγγιγμά σου
γ
Τ’
αγκάλιασμα σου είναι φοβερό μ’ εκμηδενίζει
Σκοτώνει
το αίμα μου νεκρώνει μέσα μου
Την
ηδονή τον πόνο γίνομαι μόνο
ένα
σημείο όπου συγκεντρώνεται ο σπασμός σου
Όπως
στο κέντρο του φακού η φλόγα του ήλιου
η
Απ’
τη φωτιά στ’ αμόνι κι απ’ τ’ αμόνι στο νερό
Κι
ύστερα πάλι στη φωτιά στ’ αμόνι στο νερό
Ατέλειωτες
φορές ο ίδιος κύκλος
ακούραστος
δουλεύεις τη μορφή μου αδιάκοπα
Αλλάζοντάς
την
Κι
εγώ πυρός ή παγωμένος δέχομαι
Αδιαμαρτύρητα
το σφυροκόπημά σου
Δίχως
να ξέρω
Τι
σκεύος θες να φτιάξεις τι εργαλείο
Μα
και δίχως να ρωτώ
Γιατί
είμαι σίγουρος πως ό,τι και να βγει από μένα
Χρήσιμο
θα ’ναι στη βουλή σου
