Δώσ' μου ένα όνειρο να κρατηθώ

Απόψε που η νύχτα/κρεμιέται μεσοπέλαγα/ στην αγχόνη τ' ουρανού.
Αφήνω πίσω τις σκιές και βγαίνω στο φως.
Γιατί/ακόμα και η σιωπή/αν ταραχτεί απο μια αχτίδα φως/απο μια σταγόνα θάλασσας/τότε τα δάχτυλα /θ' αγγίξουν τρυφερά τη μνήμη και θα ξυπνήσουν τ' όνειρο. (Μ-Λαμπράκη)

Το κέρδος της απώλειας-.(Λένα Παπά).

Κάτι, για να το χάσεις
πρέπει κάποτε να το είχες.
Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια
πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις
αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κερδισμένο.

Αλλοίμονο από κείνους που ποτέ
δεν έχουν χάσει τίποτε
που τίποτε να χάσουνε δεν έχουνε
σ’ αυτόν τον κόσμο.(Λένα Παπά).

Αυτό που νιώσαμε και όχι
αυτό που ζήσαμε
που επιδιώξαμε και γράψαμε
με γράμματα χρυσά επάνω στις ταμπέλες μας
μονάχα αυτό που νιώσαμε θυμόμαστε
και νοσταλγούμε και φοβόμαστε.
Αυτό μονάχα
είναι η αλουργίδα μας, ο πλούτος μας
το παραμύθι και η παραμυθία
η ευτυχία μας και η δικαίωση
σ’ αυτόν τον κόσμο.(Λένα Παπά)

Προσμονή

Νικηφόρος Λύτρας, Η προσμονή (αχρονολόγητο). 

Λάδι σε καμβά, 68 εκ. x 50 εκ., Εθνική 

Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου 

Σούτζου.

Προσμονή

Ερχεσαι μερικές στιγμές και ακροβατείς

στα όρια της αντοχής μου.

 Ακριβώς στην κόψη του ελάχιστου/τόσο μυστικά 

εκθαμβωτικός/που ανθίζουν ''άξαφνα'' οι 

παπαρούνες του ανεκπλήρωτου /στο βάζο της 

αγάπης.

Η προσμονή φοράει ''τότε'' τα καλά της /ανοίγουν 

τα παράθυρα στο φως/κι όλα τ' αστέρια 

τραγουδάνε της Ανατολής.

Ετσι αναβαπτίζεται ο 'Ερωτας/μες την 

μυσταγωγία 

μιας  γλυκιάς /προσμονής!(Μαρία Λαμπράκη)

Τα πουλιά της θλίψης

Φυλλοροούν οι σκέψεις/ πάνω στο κλαδί της μνήμης.

Εκεί, έρχονται και κουρνιάζουν οι ψυχές/ σαν τα πουλιά /πάνω στο σύρμα ..

Ξαποσταίνουν για λίγο/κι έπειτα/ χτυπώντας τα φτερά τους στον αέρα/επιστρέφουν στον ουρανό της θλίψης τους/λίγο /πριν /ο Ηλιος ανατείλει  και το φως/προδώσει το δάκρυ τους/στα μάτια.(Μ-Λαμπράκη)

Είναι πουλιά που οντε πετούν/πηγαίνουνε ομάδι.
.

Κι άλλα πουλιά που μοναχά/τα βρίσκει το σκοτάδι.

Οντε θα δεις άσπρα πουλια /να χαμηλοπετούνε

Θα' ναι γιατί ενός σεβντά/λαβωμαθιές κρατούνε(Μαρία-Λαμπράκη)