Όσκαρ Ουάιλντ: » Η σιωπή του έρωτα»

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται

στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει

ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

(πρωτότυπο κείμενο:

 Silentium Amoris Oscar Wilde (1854–1900)

As oftentimes the too resplendent sun

Hurries the pallid and reluctant moon

Back to her sombre cave, ere she hath won

A single ballad from the nightingale,

So doth thy Beauty make my lips to fail,

And all my sweetest singing out of tune.

And as at dawn across the level mead

On wings impetuous some wind will come,

And with its too harsh kisses break the reed

Which was its only instrument of song,

So my too stormy passions work me wrong,

And for excess of Love my Love is dumb.

But surely unto Thee mine eyes did show

Why I am silent, and my lute unstrung;

Else it were better we should part, and go,

Thou to some lips of sweeter melody,

And I to nurse the barren memory

Of unkissed kisses, and songs never sung.)

Από τον Ν. Δ. Α1: Όσκαρ Ουάιλντ: » Η σιωπή του έρωτα»