Τις πασχαλιές στην αυλή της θείας μου θυμάμαι, που περίμεναν θαρρείς τα πυροτεχνήματα της Λαμπρής για να θυμηθούν ν’ ανθίσουν την επόμενη μέρα της μεγάλης γιορτής. Την άνοιξη θυμάμαι, που τα λουλούδια έσκαγαν γύρω μας κι ο τόπος, μοσχοβολούσε ανάταση ψυχής, αλλά ενείχε την ατμόσφαιρα και την αχλύ μιας μεγάλης απώλειας.
Μεγάλωσα. Οι εικόνες από κείνα τα όμορφα χρόνια δε σταμάτησαν να ’ρχονται, να με υποβάλλουν στο ίδιο κλίμα, χωρίς ενορίες γεμάτες από αγαπημένα πρόσωπα. Αλλά ήρθαν κι οι ανθρώπινες απώλειες, ο φόβος για άλλες τέτοιες. Κι αυτή η μέρα έπαψε πια ’χει πια για μένα, μόνο τη χριστιανική της σημασία. Έγινε η μέρα, που θυμάμαι όλους τους δικούς μου νεκρούς. Και κείνη η παλιά συνήθεια να προσκυνάμε πολλούς επιτάφιους, εξακολούθησε να ισχύει.
Κι από τότε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, περιφέρομαι ανάμεσα στις εκκλησιές στο Μοναστηράκι, που ’ναι πανέμορφες. Χωρίς τη ζεστασιά από το χέρι της μάνας, χρόνια τώρα. Αλλά ακούγοντας τους ψαλμούς και σ’ όλη την περιφορά, η δική μου μνήμη, φεύγει πίσω, θυμάται έναν-έναν τους ανθρώπους που έλειψαν για πάντα.
Αν ένας Χριστός που υπήρξε και άνθρωπος κατάφερε ν’ αναστηθεί –και γεννηθήκαμε μ’ αυτή τη σκέψη στα γονίδιά μας– τότε μπορώ κι εγώ να προσδοκώ Ανάσταση νεκρών; Ανάσταση σ’ έναν άλλο κόσμο, χωρίς πόνο, χωρίς βάσανα και κακουχίες. Χωρίς βία. Ανάσταση νεκρών. Ναι, δεν έχω άλλον δρόμο. Προσδοκώ…
Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.anemosekdotiki.gr/index.html
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki/?fref=ts
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/giannis-filippidis.html
http://yannis-filippidis.blogspot.gr/
