Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι, κυττάζουν.
Μιὰ φλόγ' ἀστράφτει... ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία....
Πετάει ἕν ἄστρο... σταματᾷ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία...
«Χαῖρε, τῆς λέει, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη, χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε, Μαρία, χαῖρε!»
Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί... Μιὰ μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλαι ὁ οὐρανός... Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι' ἀπελπισμένη,
μιὰ κόρη πάντα τήκεται, στενάζει, ἁλυσωμένη.
Τὰ σίδερα εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.
Τὰ καταφρόνια, ἡ δυστυχιὰ σέπουν τὰ κόκκαλά της.
Τρέμει μὲ μιᾶς ἡ φυλακὴ καὶ διάπλατη ἡ θυρίδα
φέγγει κι' ἀφίνει καὶ περνᾷ ἕν ἄστρο, μιὰν ἀχτίδα.
Ὁ Ἄγγελος ἐστάθηκε, διπλώνει τὰ φτερά του.
«Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλάς, ἀνάστα, χαῖρε.»
Οἱ τοῖχοι εὐθὺς σωριάζονται. Ἡ μαύρ' ἡ πεθαμμένη
νοιώθει τὰ πόδια φτερωτά. Στή μέση της δεμένη
χτυπάει ἡ σπάθα φοβερή. Τὸ κάθε πάτημά της
ἀνοίγει μνῆμ' ἀχόρταγο. Ρωτᾷ γιὰ τὰ παιδιά της...
Κανεὶς δὲν ἀποκρένεται... Βγαίνει, πετᾷ στὰ ὄρη...
Λυώνουν τὰ χιόνια ὅθε διαβῇ, ὅθε περάσῃ ἡ Κόρη.
«Ξυπνᾶτε, ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτᾶστε.»
Ο χρόνοι φεύγουνε, πετοῦν καὶ πάντα ἐκείνη ἡ μέρα
εἶναι γραμμένο ἐκεῖ ψηλὰ νὰ λάμπῃ στὸν αἰθέρα
μ' ὅλα τὰ κάλλη τοὐρανοῦ. Στολίζεται ὅλη ἡ φύση
μὲ χίλια μύρια λούλουδα γιὰ νὰ τὴ χαιρετίσῃ.
Γιορτᾶστέ την, γιορτᾶστέ την! Καθεὶς ἂς μεταλάβῃ
ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,
ὅσοι τή δάφνη στὴν καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,
ἀφωρεσμένοι νἆστε.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ-25Η ΜΑΡΤΙΟΥ- ΔΥΟ ΛΕΥΤΕΡΙΕΣ ΜΑΤΟΒΡΕΧΤΕΣ
Σβήνουν δυο νύχτες και δυο λευτεριές προβάλουν στον αγέρα
Δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου πόνου
Η λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου.
ΧΑΡΕΙΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΡΙΤΗΣ
Χαρείτε αδέρφια τη μεγάλη μας γιορτή.
Είναι η γιορτή της πίστης και της Λευτεριάς
και προμηνά τον ερχομό του Λυτρωτή
και των προγόνων διαλαλεί την αρετή.
Αυτή τη μέρα λάμπει ο ήλιος πιο γλυκά.
το «χαίρε» ψάλλουν τα ουράνια προς τη γη
κι αντιλαλούνε τα βουνά τα ελληνικά
και στις ψυχές ξυπνούν την πίστη που νικά.
Ανθούν οι κάμποι, κελαηδούνε τα πουλιά
ψυχές ηρώων ξεκινούν από ψηλά
κι ολόγυρα μας φτερουγάνε με χαρά
και τραγουδούν μαζί μας «Χαίρε Ελευθεριά».
Χαρείτε αδέρφια την τρανή διπλή γιορτή.
υμνολογήστε τον ουράνιο Λυτρωτή
κι αγωνιστείτε μονιασμένοι δυνατοί,
για μιαν Ελλάδα φωτεινή, χριστιανική.
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι*
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν
ακόμη...
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23-9-71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ El GRECO
Ελ Γκρέκο, Ο Ευαγγελισμός (1595-1600), Museum of Fine Arts, Βουδαπέστη.
