To νου σου ε!-Κατερίνα Γώγου..

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.  Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.  Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.  Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.  Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και  οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες   έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε  φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.  Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε  πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,  γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.  Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.  Στο μυαλό είναι ο Στόχος  το νου σου ε; 

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.  
Να  το θυμάσαι Μαρία.  
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι  
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη  
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.  
’κου θάρθει καιρός  
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς  
δε θα βγαίνουν στην τύχη  
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές  
με γυρμένους απέξω  
Και τη δουλειά  
θα τη διαλέγουμε  
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.  
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα  
κι άλλοι με νότες.  
Να φυλάξεις μονάχα  
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό  
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές  
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός  
για το μάθημα της ιστορίας.  
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.  
Και θαρθούνε κι άλλοι.  
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-  
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω  
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:  
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".  
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!  
Παρ' όλα αυτά Μαρία.  

Είμαι ένα κομματάκι τ' ουρανού

Τετράγωνο, ολομόναχο, φωτισμένο.

Κατερίνα Γώγου.

Είμαι βροχή είμαι απάντηση είμαι απόδειξη θέλω όλα
τα θέλω όλα πίσω
δεν πιάνομαι αόρατος κλοιός με προστατεύει
είμαι χρυσόσκονη είμαι τα χρώματα είμαι γλαράκι του Μισισιπή
είμαι τα νέγρικα τα μπλουζ είμαι η Νέα Ορλεάνη
είμαι αγόρι πολεμιστής γυναίκα είμαι γυναίκα και παιδί
είμαι αέρας ανασφαλής στη νέκρα της γης
είμαι εγώ τα ποιήματα βαθιά κάτω απ’τη γη που κουνιέται.
Μπορώ. Μπορώ. Γράφω ξανά.
Δε θα ακρωτηριαστώ
τα δάχτυλα μου πήρανε της κάθαρσης τη φωτιά.
Περπατώ. Μ’ ένα παλιοπαντέλονο.
Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.
Είμαι θέλω μπορώ
Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ
επαναληπτικά ν΄αγαπάω..

Πώς με κοιτάζει έτσι

αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...

Πώς θροΐζει μέσα μου

αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά τι θέλει το φεγγάρι...

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου

μού διογκώνει το Εγώ μου...

Ποιανής σελήνης έκλειψη

ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου

άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...

πώς με κοιτ...

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει

αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

http://www.myspace.com/video/takis-grammenos/quot-quot/107280370       

Πεταλούδα -Ελεύθερη Ψυχή

Στην Αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. 
Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού».

Cupid and Psyche - William-Adolphe

Πασίγνωστος είναι και ο μύθος του Έρωτα και της
 Ψυχής, η οποία απεικονίζονταν με φτερά 
πεταλούδας, μιας και η πεταλούδα συμβολίζει την
 ψυχή. 

Απεικονίσεις σε αγγεία δείχνουν ένα παιδί 

(συνήθως) ή νεαρή κοπέλα με φτερά πεταλούδας να 

βγαίνει από το στόμα του νεκρού. Αυτή, είναι η

 ψυχή που ελευθερώνεται με την τελευταία πνοή 

θανάτου της ύλης.

 Η μεταμόρφωσή τους από την στιγμή της γέννησης, σε μορφή κάμπιας (προνύμφες), είναι τεράστια. Έχουν σκωληκόμορφο σώμα και μασητικό στοματικό τύπο, ενώ συχνά διαθέτουν μεταξοειδείς αδένες και με τα λεπτά στρώματα μεταξιού που παράγουν, δημιουργούν ένα κουκούλι, στο οποίο εισέρχονται και μετατρέπονται σε χρυσαλίδες. Όταν βγαίνουν από το κουκούλι, έχουν πλέον τη μορφή ενήλικης πεταλούδας.
Οι πεταλούδες είναι φυτοφάγες και συχνά το μεγαλύτερο τμήμα τους παρουσιάζει περιπτώσεις σεξουαλικού διμορφισμού.
Τα Λεπιδόπτερα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τα ομοιόνευρα, στα οποία οι τέσσερις φτερούγες παρουσιάζουν όμοιες πτυχώσεις και τα ετερόνευρα στα οποία οι πίσω φτερούγες έχουν μειωμένες πτυχώσεις.

«Υπάρχει ένας ρομαντικός μύθος
 σχετικά με τις πεταλούδες αλλά δεν ισχύει ότι  ζουν μόλις 24 ώρες» λέει ο κ. Κούτσης κα  εξηγεί: «Ο μέσος χρόνος ζωής μιας
 πεταλούδας είναι 8-10 ημέρες και αυτό επειδή  είναι σχετικά ευαίσθητη και έχει διάφορους  θηρευτές. 

Αν μπορούσε κανείς να τις
 προστατεύσει από τους κινδύνους που τις  απειλούν, θα μπορούσαν να ζήσουν και 15
 ημέρες.
 Πρέπει δε να ξέρετε ότι υπάρχουν και
 είδη στα οποία το στάδιο της πεταλούδας  διαρκεί για έναν χρόνο. 
Τα είδη αυτά
αδρανοποιούνται κατά τη διάρκεια του θέρους,
 επανεμφανίζονται τον Οκτώβριο με Νοέμβριο,
πέφτουν σε χειμερία νάρκη και εμφανίζονται
εκ νέου την άνοιξη για να ζευγαρώσουν».

ΕΝΑ ΜΥΘΟ -ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ Ο μύθος  λεει :μια νεαρή πεταλούδα με εύθραυστο  σώμα και ευαίσθητη ψυχή-εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα. Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στη μητέρα της ότι ειχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
 «Ανοησίες!»  ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, <<τα αστέρια δεν έγιναν για να  πετάνε οι  πεταλούδες γύρω τους. >> Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να  ερωτευτείς,  ήταν η ψυχρή απάντηση. Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε.
Απογοητευμένη, η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό
 της να απολαμβάνει την ανακάλυψη: «Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να  ονειρεύεσαι!».
Την επόμενη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην  ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να  ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από  εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει  την αγάπη της.

Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το

 συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να
 πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της.
 Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου
 καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι.
 Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε
 την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση
 που τη χώριζε από την αγάπη της.
Περίμενε  με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις
 διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού
 χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον
 ουρανό.
Η μητέρα της δε συγκρατούσε το θυμό της. «Είμαι
πολύ απογοητευμένη από την κόρη μου», έλεγε,«όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της
 απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες!
 Μόνο η θερμότητα μιας λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα καινα βρεις μια εφικτή αγάπη».
Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματά,της, η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν-όπως γίνεται συνήθως-ότι η μητέρα της είχε δίκιο.
 Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των
πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιω πινάκων, τη φλόγα των
κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου.
Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την
αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό.
Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη…
Στο μεταξύ,όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο  διαδραματίζονταν γύρω της...
Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές, ανιψιές της ήδη είχαν βρει την αγάπη.
 Εβλεπε τα χιονισμένα βουνά,τους ωκεανούς με τα πελώρια κύματα, τα σύννεφα που ολοένα άλλαζαν σχήμα.
Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν
τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και μια μέρα αποφάσισε
 να επιστρέψει στο σπίτι…
Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι
 αδερφές, οι ξαδέλφες, οι ανιψιές αλλά και όλες οι
 πεταλούδες που είχε γνωρίσει είχαν ήδη πεθάνει
στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν
 καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν
 εύκολη.
 Η πεταλούδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσειστο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι:
Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄τις εφικτές…

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΣΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΩΝ

 ΙΝΔΙΑΝΩΝ

Εξαιτίας της ομορφιάς τους, της δύναμης της πτήσης και της πλήρους μεταμόρφωσής τους οι πεταλούδες απαντώνται συχνά και στους μύθους των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων.

Σε ένα από τα πρώιμα ανθρωπολογικά άρθρα του, ο Grinnell, αναφέρεται σε μια βασική πεποίθηση των Μπλάκφουτ, ότι τα όνειρα έρχονται στον ύπνο με μια πεταλούδα.

Το σύμβολό τους για την πεταλούδα ήταν ένα σχέδιο που έμοιαζε με μαλτέζικο σταυρό με έναν βραχίονα οριζόντιο και το άλλο κάθετο. 
 Το σύμβολο ζωγραφιζόταν σε ένα οίκημα για να δείξει ότι το ύφος και η μέθοδος διαμόρφωσης του οικήματος διδάχθηκαν στον ιδιοκτήτη σε ένα όνειρο.  

Ήταν επίσης η συνήθεια των γυναικών της φυλής να φτιάχνουν τα μαλλιά τους κότσο έτσι ώστε να μοιάζουν με φτερά πεταλούδας.

 Ακόμα κεντούσαν το σύμβολο της πεταλούδας σε ένα μικρό κομμάτι δέρματος ελαφιού και να το έδενουν στα μαλλιά του μωρού τους, όταν ήθελαν να το κοιμήσουν. Ταυτόχρονα ψιθύριζαν ένα νανούρισμα, ζητώντας από την πεταλούδα να έλθει και να κοιμήσει το παιδί τους.

Η καθαρή ομορφιά της πεταλούδας ερμηνεύεται σε ένα μύθο των Παπάγκο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι το πεπρωμένο τους ήταν να γεράσουν και να γίνουν αδύναμα πλάσματα. Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια, και ο ουρανός.

 Έβαλε τα χρώματα σε ένα μαγικό σακκούλι και το παρουσίασε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν, οι χρωματισμένες πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, γοητεύοντας τα παιδιά που δεν είχαν δει ποτέ τίποτα τόσο όμορφο. 
Οι πεταλούδες τραγούδησαν κι έκαναν τα παιδιά ακόμα πιο ευτυχισμένα.
Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό γιατί οι πεταλούδες ήταν τόσο όμορφες και μπορούσαν να τραγουδούν όπως τα πουλιά.
 Για αυτό ο δημιουργός απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν και όμορφες, παραμένουν σιωπηλές.

Επίσης, και στον ιαπωνικό μύθο της λευκής  πεταλούδας είναι εμφανής η άποψη πως η λευκή πεταλούδα είναι η ψυχή της γυναίκας του γέροντα,  που πέθανε νέα και έφυγε νωρίς από τη ζωή του. Η ψυχή επιστρέφει να οδηγήσει τον αγαπημένο της  στο πέρα κόσμο, όταν εκείνος δεν μπορεί πια να  περιποιηθεί τον τάφο της και να της τραγουδήσει, όπως είχε ορκιστεί.
 Η πεταλούδα εδώ δε συμβολίζει απλά την ψυχή αλλά και τη δυνατότητα επικοινωνίας της με τον αισθητό κόσμο. Πρόκειται λοιπόν για ένα σύμβολο  που με την αλλεπάλληλη παρουσία του στο παγκόσμιο πλέγμα των μύθων υποδηλώνει μια  σχέση ανάμεσα σε αυτή τη ζωή και την άλλη και τα  στάδια μιας εξελικτικής μεταμόρφωσης.

«Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;» - Τσουάνγκ Τζου

Η Ψυχή σαν Πεταλούδα, Θεά Μητέρα και Διπλός Πέλεκυς

Η πεταλούδα στους παραδοσιακούς πολιτισμούς ήταν σύμβολο της ψυχής, επειδή αλλάζει από γήινη κάμπια, μέσω διάλυσης σε ουράνιο φτερωτό πλάσμα. Υποδηλώνει αναγέννηση και ανάσταση και όπως και ο διπλός πέλεκυς είναι ένα σύμβολο της Μεγάλης Θεάς. 

Οι Ελληνες απεικόνιζαν την Ψυχή των νεκρών σαν μικρά φτερωτά όντα, ως πτηνά, νυκτερίδες, χρυσαλλίδες, τα οποία καλούνται και "ψυχές".
Στην Ινδία μία άσπρη πεταλούδα είναι ένα πνεύμα νεκρού, ενώ στον Χριστιανισμό ήταν σύμβολο Ανάστασης, επειδή τα στάδια της ανάπτυξής της είναι ζωή, θάνατος και Ανάσταση. 

Μερικές φορές απεικονίζεται στο χέρι του Χριστού. Από τις Μυκήνες του 1500πΧ, προέρχεται αυτή η πεταλούδα, που αντιπροσωπεύει την Μεγάλη Μητέρα. Οπως και εκείνη, έτσι και η πεταλούδα, περιέχει μέσα της όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις, και την υπόσχεση των μελλοντικών γεννεών. Το σχήμα θυμίζει τον Μινωικό διπλό Πέλεκυ.

 Από τις Μυκήνες του 1500πΧ, προέρχεται αυτή η πεταλούδα, που αντιπροσωπεύει την Μεγάλη Μητέρα. Οπως και εκείνη, έτσι και η πεταλούδα, περιέχει μέσα της όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις, και την υπόσχεση των μελλοντικών γεννεών. Το σχήμα θυμίζει τον Μινωικό διπλό Πέλεκυ.
Από την Μινωική Κρήτη σε σφραγιδόλιθο βλέπουμε αυτήν την πεταλούδα, με απλωμένα φτερά, που έχουν σχήμα ματιού και συμπληρώνονται κάτω από τρείς ομόρροπες καμπύλες γραμμές. 
Το σώμα είναι ατρακτόσχημο, με λεία επιφάνεια.
Επίσης έχουν βρεθεί πεταλούδες σε σφραγίδες στα Γουρνιά, στην Κνωσό, στην Αγ. Τριάδα, στο Ρούτσι της Πύλου. 
Ο Evans τονίζει την συμβολική σημασία της παράστασης της πεταλούδας, όπως και της χρυσαλλίδας, για την Αθανασία της Ψυχής. Πιστεύει ακόμη ότι οι σφραγίδες με πεταλούδες κατέχουν μαγική δύναμη, για την προφύλαξη από τα πνεύματα.

Οι παραστάσεις πεταλούδας και μέλισσας στα χθόνια ιερά του Catal Huyuk, αφήνουν να εννοηθεί το αρχικό συμβολικό νόημα του κύκλου της ζωής και του θανάτου που υπόκειται στις μορφές αυτές. Σε ένα δακτυλίδι από την Λακωνία, το οποίο βρέθηκε το 1889 στον θολωτό τάφο του Βαφειού, εικονίζονται δύο μορφές μία αντρική (σκιρτητής-θυρσοτινάκτης) και μία γυναικεία (χορεύτρια-νύμφη), σε οργιαστικό χορό. (Στάθης Βάλλας, Μινω-Μυκηναικός Διόνυσος).
Στα αριστερά του άνδρα υπάρχει ένα δένδρο και πάνω από τον ώμο της γυναίκας υπάρχει μικρό έντομο, που ο Evans το χαρακτήρισε "χρυσαλλίδα"*.
Το παράξενο είναι, ότι υπάρχουν δύο στίγματα πάνω από το κεφάλι της Νύμφης** που μοιάζουν με κεραίες "Κερα'ί'ς Νύμφη".
Ο Ησύχιος μας δίνει το πολύτιμο ότι Κερα'ί'ς είναι η κορώνα, ένα είδος στεφανιού.Φαίνεται ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στην κεραία και στο στεφάνι και ότι πιθανόν το ζευγάρι θα επιδοθεί στο Μυστήριο του Ιερού Γάμου.  Αν παρατηρήσουμε καλύτερα, στο κεφάλι της 
Νύμφης φαίνεται μία μεταμόρφωση.
Το μακρόσυρτο πρόσωπο, στο οποίο τα 
αναγνωριστικά μέρη λείπουν σχηματίζει ένα σώμα 
εντόμου, πεταλούδας ή μέλισσας.
Ο Evans αναφέρει ότι πάνω από το κεφάλι της χορεύτριας διακρίνεται μία χρυσαλλίδα. Επειδή και η χρυσαλλίδα είναι στην πραγματικότητα μία νύμφη, που εξέρχεται σε νέα μορφή ζωής, μέσα από ένα αραχνο'ύ'φαντο πέπλο (αιγίς), σαφώς καθαρή και αμίαντη.
 Δίπλα από την χρυσαλλίδα είναι ένα στάχυ, που συμβολίζει την γονιμότητα, την ευ-καρπία.

Στη "Φωνή της Σιγής", που η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μετέφρασε,- μεταφέροντας έτσι στην Δύση αποσπάσματα από το "Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων", ένα αρχαίο έργο της Ανατολής, που ήταν γραμμένο στην Ιερατική γλώσσα "Senzar"-, συναντάμε την ίδια αντίληψη για την Ψυχή σαν Πεταλούδα.

"Παρασυρμένη πρός την εκτυφλωτική φλόγα της λάμπας,
η νυχτερινή πεταλούδα είναι καταδικασμένη να χαθεί μες
το πηχτό λάδι. Η αστόχαστη ψυχή, που αφήνει κάθε ευκαιρία
να αγωνιστεί με τον δαίμονα της πλάνης, τον σαρκαστικό, 
θα ξαναγυρίζει πάλι πρός την γή, σκλάβα του Mara 
(η προσωποποίηση του πειρασμού, αυτό που σκοτώνει την Ψυχή)
Κοίτα τις λεγεώνες τις ψυχές! Παρατήρησε πως περιπλανιούνται 
πάνω από την τρικυμισμένη θάλασσα τηs ανθρώπινης ζωής, 
πως αιμόφυρτες, εξαντλημένες, με σπασμένες φτερούγες,
πέφτουνε η μία ύστερα από την άλλη μές τα φουσκωμένα κύματα. 
(Φωνή της σιγής, σελ. 19, εκδ. Θεοσοφική Εταιρία)"
Πηγές πληροφοριών
- Λεξικό των Συμβόλων, Τζ. Κούπερ, Πύρινος Κόσμος.
- Η Φωνή της Σιγής, Ε.Π.Μπ. , εκδόσεις Θεοσοφική Εταιρεία.

Οποιος κι αν είναι ο μύθος και ο συμβολισμός της Πεταλούδας
Για μένα πεταλούδα σημαίνει <<Ζωή- Ελεύθερη Ψυχή>>
Επιμέλεια κειμένου, Μαρία Λαμπράκη

Αχ, πεταλούδα της φωτιάς

Ξέρεις τι θάρρος θέλει?
Από μια ατολμία χάθηκε κι αυτό το βράδυ.
Ανάμεσα σ'εκείνα που ήταν να ειπωθούν μα, απόμειναν στην άκρη των χειλιών μας.
Στις κινήσεις μας, που στάθηκαν μετέωρες, συγκρατημένες απο μια ατολμία που μοιάζει με αρρώστια.
Μπροστά μου ορθώνεται ένας τοίχος.
Μα καθώς πέφτει πάνω του το φεγγάρι, τον λούζει ολόκληρο με μάγια.
Κοιτάζω θαμπωμένη το φεγγάρι και ξεχνώ τον τοίχο,γεμίζω ασήμι , αρχίζω να ονειρεύομαι.
Κι αν αυτό το λες δειλία, ξέρεις τι θάρρος θέλει να ξεχνάς τον τοίχο και να βλέπεις μόνο το φεγγάρι;(Μ-Λαμπράκη)

          

"et preterea censeo Carthago delenda est"

Aκούω συχνά τον τελευταίο διάστημα,  την εύλογη απορία όλων μας,  γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι<του τόπου >  δεν ορθώνουν ανάστημα και λόγο  για όσα συμβαίνουν στη χώρα και κατ' επέκταση '' σε όλους τους παρεπιδημούντες εν Ιερουσαλήμ ''.

Οφείλω να ομολογήσω εν μέρη έχουν δίκιο,  εν μέρη.

Yπάρχουν αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι,  που κάνουν αναφορές,  σχολιάζουν,  εκθέτουν απόψεις,  ίσως δεν προττάσουν το αναμενόμενο,  πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ας πούμε όμως τα πράγματα με τ'όνομα τους. Eδώ και αρκετά χρόνια  άνθρωποι της Τέχνης και όχι μόνο,  έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου (θα σας παραθέσω πιο κάτω  απόσπασμα απο μια συνέντευξη του ποιητή ,  στιχουργού  και συγγραφέα Κώστα Τριπολίτη  στο Ριζοσπάστη 2002).

"et in Arcadia ego" <

 Συνέχεια του παραπάνω  κειμένου>.

Χρόνια τώρα όλοι μας  ήσχεδόν όλοι, είχαμε αφεθεί στην κατ'επίφασιν ''ψευδή ευδαιμονία μας''.

Ειλικρινά αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό  ό,τι δεν μπορώ να διαχειριστώ την άξαφνη συνειδητοποίηση πως δεν ζούμε στην ιδεατή χώρα της Αρκαδίας κατά τον Σίλλερ,  ούτε καν κατα τον  μεγάλο ζωγράφο Πουσέν,  ο οποίος εμπνεύστηκε τις καλλιτεχνικές συνθέσεις του και φιλοτέχνησε τον πίνακα " τους βοσκούς της Αρκαδίας" με την περίφημη επιγραφή "et in Arcadia ego" "κι εγώ ανήκω στην Αρκαδία".  

Ανακαλύψαμε ξαφνικά  τη φτώχεια,  τους άστεγους,  την αδικία, τις απάτες,  τα σκάνδαλα και όλα τα συναφή;

Ζούσαμε τον ύπνο του δικαίου-αδίκου-απολαμβάνοντας τα αγαθά στη χώρα των Δαναών; «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Ας είμαστε ειλικρινείς έχουμε μερίδιο ευθύνης, 

 μικρό ;  μεγάλο;   δεν έχει σημασία,  ας

κάνουμε τον ''δικό μας  προσωπικό απολογισμό  και

 ας ενωθούμε για έναν κοινό σκοπό  και αγώνα.

Τώρα που απ'το ''Ωχ αδερφέ''

 -Περάσαμε στο ''Αχ αδερφέ''

 Γιατί,  απλά η φτώχεια  χτύπησε  

και τη δική μας πόρτα.

Το οφείλουμε κυρίως στα παιδιά μας. (Mαρία Λαμπράκη)

Luca Giordano (Nápolis,Itália, 18 de outubro de 

1634 – Nápolis, 3 de janeiro de 1705)

Απόσπασμα απο την συνέντευξη του Κώστα 

Τριπολίτη στο Ριζοσπάστη.

-Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται μέσα σε αυτές τις 

συνθήκες παραγωγής. Προσπαθεί να 

συγκροτήσει το εγώ του, που δεν υπάρχει 

τελικά, καθώς του το φτιάχνουν άλλοι.

Τον κάνουν ένα αμαθές, καταναλωτικό, βαριόμοιρο ζώο.

Και βάζω τον αφηγητή, εν προκειμένω 

τον τραγουδιστή, να βλέπει το εγώ του από 

μιαν απόσταση, προσπαθώντας να καταλάβει 

πώς έχει επισυμβεί αυτή η αλλοτρίωση. 

Στον ήλιο του ανύπαρκτου είμαστε, αφού ζούμε σε 

μια εικονική πραγματικότητα με μύρια 

προβλήματα που απορρέουν από τον στρεβλό

 κοινωνικό ιστό και είναι κοινωνικά, όχι 

ατομικά. Ολοι αυτοί οι μεταλούμπεν 

μετακαπιλιστές έχουν κατορθώσει να 

περάσουν διαμέσου των ΜΜΕ την αντίληψη 

ότι το εγώ μας είναι αυτό που χαίρεται με τα 

ριάλιτι σόου, με το τίποτα εμφανιζόμενο ως 

κάτι. Πρέπει να χτυπήσουμε το καμπανάκι, να 

διατηρήσουμε τον εαυτό μας, που τον έχουν 

κατασυντρίψει.

Πώς να το κάνεις μέσα σε αυτές τις συνθήκες;

Πρέπει να ξέρεις τι επιδράσεις δέχεσαι και τι 

συνέπειες έχουν στη ζωή σου. Και να 

κατανοήσεις ότι υπάρχει ένα συλλογικό εγώ. 

Να ζήσουμε θέλουμε με αξιοπρέπεια.

Οσοι βέβαια θέλουν, γιατί μπορεί στην εποχή μας η 

αξιοπρέπεια να θεωρείται πολύ μπανάλ. Το 

αίσθημα της αξιοπρέπειας πηγάζει από την 

πίστη στον κοινωνικό σου ρόλο, στο ότι μπορείς

 να επιδράσεις πάνω στην κοινωνία. Αυτό 

έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους. Τους 

έχουν κάνει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να 

δράσουν για να μεταβάλουν την κοινωνία.

Αξιοπρέπεια έχουν αυτοί που πιστεύουν ότι 

μπορούν να δράσουν και να μεταβάλουν την 

κοινωνία. Με επιμονή, υπομονή, μόχθο, 

προσπάθεια, γνώση, αγώνα. Απαξ και 

πιστέψεις ότι δεν μπορείς να τη μεταβάλεις, η 

αξιοπρέπεια χάνεται, υποκύπτεις.

Κώστας Τριπολίτης

Άκουσα τα λόγια της βροχής
ήσυχα βαριά προσεχτικά
πάνω στους τσίγκους

Στον καταυλισμό που αντηχεί
μελαγχολικά υπνωτικά
φέρνουν ιλίγγους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!

Έφτασα στο τέλος των σκοπών
μίζερη στεγνή λογιστική
με fax και bonus

Ζώντας διαμέσου των σιωπών
δάκρυα με θλίψη αυθεντική
στους βλεννογόνους

Χαίρε φτώχεια και φτώχεια της φωνής
και φτώχεια στις παράγκες χαίρετε!
εκ των πραγμάτων αφανείς παράγωγα της μηχανής
που έχει ανάγκη από τραγούδια με ανάγκες
χαίρετε!

Σε αυτό το σημείο αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Τριπολίτη στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής «Δρόμοι», στη ΝΕΤ, πριν από μία δεκαετία. Πρόκειται για ένα είδος ιδεολογικού μανιφέστου του στιχουργού: «Εξακολουθώ να εξεγείρομαι ενάντια στην όποια εξουσία, ενάντια στον καθημερινό φασισμό, όταν, όπου και με οποιοδήποτε τρόπο εκφράζεται. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά των συναινετικών, μεταμοντέρνων, μετακαπιταλιστικών δημοκρατιών. Εξακολουθώ να εξεγείρομαι κατά του αποχαυνωμένου, του συνενοχικού πολίτη του δυτικού κόσμου, που προκειμένου να διασφαλίσει το προσωπικό του computer ή cd-player, καταδικάζει σε θάνατο τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου. Είτε αποστερώντας τους τα βασικά τρόφιμα, είτε αποστερώντας τους τα εμβόλια που χρειάζονται. Στρέφομαι κατά του δυτικού μοντέλου ζωής και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό. Ελπίζω ότι έχω αποφύγει τη γραφικότητα του αρνητή γενικώς και αορίστως, και ελπίζω ότι η κριτική μου είναι εστιασμένη σε πράγματα που στ’ αλήθεια μπορούν να μεταβληθούν και για τα οποία αξίζει και ο αγώνας και η προσπάθεια. [...] Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Αν αλλάζει, όμως, θέλω να είμαι μέσα.» 
Πηγή: www.musicpaper.gr