“Το κακό με την ευτυχία είναι ότι, επειδή σπανίζει τόσο, καταλήγει να μας γεμίζει με τρόμο και άγχος όταν τη δούμε να έρχεται.”Alain de Botton
Η "Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" είναι ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα
που περιγράφει με χαριτωμένο τρόπο το πώς ζούμε κι ερωτευόμαστε σήμερα.
Περνώντας από τον Αριστοτέλη στον Βιτγκενστάιν και στον Γκράουτσο Μαρξ,
και από την Ιστορία στη θρησκεία, ο Βρετανός συγγραφέας Αλαίν ντε
Μποττόν χαρτογραφεί την πορεία μιας ερωτικής σχέσης από το πρώτο φιλί ως
τους καβγάδες και τη συμφιλίωση, από την οικειότητα και την τρυφερότητα
ως την απομάκρυνση, την αγωνία και την πίκρα του χωρισμού.
ALAIN DE BOTTON: ΜΙΚΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ(αποσπάσματα)Η "Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" εξετάζει με σύγχρονο βλέμμα τα πανάρχαια διλήμματα της καρδιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Η εμφάνιση του προσφιλούς προσώπου δεν είναι παρά το δεύτερο στάδιο στην προγενέστερη ανάγκη να ερωτευτούμε. Η ερωτική μας πείνα αρπάζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά και η λαχτάρα μας στερεοποιείται πάνω του.” “Όσο ανυπόφορο κι αν μου φαινόταν, το παραδεχόμουν ότι μερικά πράγματα ήταν αναγκαίο να παραμένουν ανείπωτα. Ελκυστικότεροι δεν είναι εκείνοι που μας επιτρέπουν να τους φιλήσουμε αμέσως [σύντομα νιώθουμε αγνώμονες] ή όσοι δε μας επιτρέπουν ποτέ να τους φιλήσουμε [σύντομα τους ξεχνάμε], αλλά αυτοί που μας οδηγούν συνεσταλμένα ανάμεσα στα δύο άκρα.” “Αντικειμενικά, δεν ήταν ανήκουστο, αλλά για κάποιο λόγο την είχα ερωτευτεί, παραβλέποντας την πιθανότητα να είναι τα αισθήματά μας αμοιβαία. Και δεν ήταν οπωσδήποτε δυσάρεστο, απλώς δεν το είχα συνυπολογίσει∙ ως τότε το έβλεπα κυρίως από τη σκοπιά ότι την είχα ερωτευτεί εγώ κι όχι εκείνη εμένα. Το ότι, σε γενικές γραμμές, εστίαζα στο πρώτο οφειλόταν μάλλον στο ότι να σε ερωτεύονται είναι πάντα πιο σύνθετο: είναι ευκολότερο να προσπαθείς να εμπνεύσεις τον έρωτα παρά να ενδίδεις, ευκολότερα δίνεις παρά παίρνεις.” ********** “Δε θυμώνουμε μ’ ένα γαϊδούρι επειδή δεν μπορεί να τραγουδήσει, διότι εκ φύσεως είναι ικανό μόνο να γκαρίζει. Κατά παρόμοιο τρόπο, δεν είναι δυνατόν να κατηγορούμε κάποιον επειδή είναι ή δεν είναι ερωτευμένος μαζί μας, διότι δεν το επιλέγει και άρα δεν ευθύνεται γι’ αυτό -με τη διαφορά ότι η ερωτική απόρριψη χωνεύεται πιο δύσκολα από την απογοήτευσή μας που το γαϊδούρι δεν μπορεί να τραγουδήσει, επειδή εκείνον που μας απορρίπτει τον είδαμε κάποτε ερωτευμένο μαζί μας. Έστω, λοιπόν, κι αν συγχωρούμε σχετικά εύκολα το γαϊδούρι που δεν μπορεί να τραγουδήσει, είμαστε βέβαιοι ότι το προσφιλές πρόσωπο ήταν ερωτευμένο μαζί μας, ίσως μάλιστα πριν από ελάχιστο διάστημα και, επομένως, ακόμη κι αν λέει αλήθεια, ο ισχυρισμός Δεν είμαι σε θέση πια να νιώθω έρωτα για ‘σένα δεν μπορεί παρά να μας κάθεται στο λαιμό.” **********
«Συνήθως υπάρχει κάποια στιγμή μαρξισμού
στις περισσότερες σχέσεις (το σημείο στο οποίο γίνεται σαφές ότι ο
έρωτας ανταποδίδεται) και η έκβαση της εξαρτάται από την ισορροπία
ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος που τρέφει καθένας για τον εαυτό του».
« …Τι έκανα και μου αξίζει έρωτας; Ρωτά ο
ταπεινός΄ δεν μπορεί να έκανα κάτι. Τι έκανα και μου στερήθηκε ο
έρωτας; Διαμαρτύρεται ο προδομένος, διεκδικώντας αλαζονικά την κτήση του
δώρου που δεν δίνεται ποτέ από οφειλή. Και στα δύο ερωτήματα, αυτός που
(καλείται να) προσφέρει τον έρωτα μπορεί μόνο να απαντήσει: Επειδή
είσαι εσύ – απάντηση που ωθεί τον άλλο να αμφιταλαντεύεται επικίνδυνα
και απρόβλεπτα μεταξύ μεγαλείου και κατάθλιψης.»
«Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουαιλντ, κάθε φορά
που ερωτευόμαστε, απαιτείται να θριαμβεύσει η ελπίδα επί της
αυτογνωσίας. Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δεν θα βρούμε στον άλλο όσα
γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας: τη δειλία, την αδυναμία, την οκνηρία,
την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς, την ωμή βλακεία.
Κυκλώνουμε σε ένα
ερωτικό σιρίτι τον καλό μας ή την καλή μας, και αποφασίζουμε πως, κατά
κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, ότι περικλείεται από αυτό δεν θα βαρύνεται
από τα δικά μας ελαττώματα και άρα θα είναι αξιέραστο. Βρίσκουμε στο
προσφιλές μας πρόσωπο μια τελειότητα που αδυνατούμε να την διακρίνουμε
στον εαυτό μας και ελπίζουμε ότι, μέσω της ένωσης μας μαζί του, κάπως θα
γίνει και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε (παρά τις αντενδείξεις της
αυτογνωσίας μας) μια έστω επισφαλή πίστη στο ανθρώπινο γένος.»
**********
«Στα χρονικά
της ιατρικής αναφέρεται η περίπτωση κάποιου που ζούσε με την πολύ παράξενη
πεποίθηση ότι ήταν τηγανιτό αυγό. Κανείς δεν ήξερε πως ακριβώς του είχε
κολλήσει αυτή η ιδέα, πάντως αρνιόταν ακόμα και να καθίσει από το φόβο ότι θα «έσπαγε»
και θα «χυνόταν ο κρόκος».
«Οι γιατροί του δοκίμασαν να κατευνάσουν τους φόβους
του με ηρεμιστικά και άλλα φάρμακα, μα τίποτα δε φαινόταν να αποδίδει. Τελικά, ένας
από αυτούς έκανε τον κόπο να μπει στη σκέψη του φαντασιόπληκτου ασθενούς, και
του πρότεινε να έχει πάντα μαζί του μια φέτα ψωμί και να τη βάζει πάνω στην καρέκλα
στην οποία θα καθόταν για να φυλάγεται. Από τότε και στο εξής ο αλλοπαρμένος
κυκλοφορούσε μονίμως με μια φέτα ψωμί και κατάφερε να ζήσει μια ζωή λίγο πολύ φυσιολογική.»
«Τι σημαίνει
αυτό το ανέκδοτο; Απλώς δείχνει ότι ακόμη και αν ζούμε σε μια χίμαιρα (τον
έρωτα, την πεποίθηση ότι είμαστε αυγό), αρκεί να βρούμε το συμπληρωματικό της (ένα
άλλο πρόσωπο που να τελεί υπό την ίδια πλάνη, μια φέτα ψωμί) και ίσως όλα να
πάνε κατ’ ευχήν.
ΟΙ αυταπάτες δεν είναι επιζήμιες καθ’εαυτόν, βλάπτουν μόνο όταν ο πάσχων είναι ο μόνος που τις αποδέχεται, όταν αδυνατεί να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον.
Στο βαθμό που εγώ και η Χλόη μπορούσαμε να διατηρήσουμε
την πίστη μας σε αυτή την απείρως επισφαλή σαπουνόφουσκα που είναι ο έρωτας, τι
σημασία είχε αν η άμαξα ήταν όντως κόκκινη;»
Πληροφορίες για τον συγγραφέα / ΕΔΩ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BD |
Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται. (André Breton)
Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017
"Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" Alain de Botton
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016
Άντον Τσέχωφ: Νύχτα Χριστουγέννων
Ρώσικες χριστουγεννιάτικες ιστορίες- Συλλογή διηγημάτων Ρώσων κλασικών συγγραφέωνΆντον Τσέχωφ: Νύχτα Χριστουγέννων |
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016
Η Γέννηση του Χριστού στην Ποίηση και τη Ζωγραφική
Η Γέννηση του Χριστού: Τοιχογραφία στην εκκλησία της Παναγίας της Ασίνου, στο χωριό Νικητάρι. 14ος αιώναςΗ γέννηση-Νικηφόρος ΒρεττάκοςΤι άνεμος, Θεέ μου! Πως μούσκεψες έτσι; Πως μπλέχτηκαν έτσι τα μαλλιά σου, Μαρία; Τι στέκεις στην πόρτα; Πέρασε μέσα. Έχω λίγη φωτιά. Θα σου κάνω ένα τσάι. (Ο μισθός μας μικρός κι’ οι φίλοι μας άμισθοι. Αυτός είναι ο κόσμος μας). Περισσεύει ένα σάλι. Το σπίτι είναι ανάστατο. Κοιτάζεις περίεργα. Πέρασε μέσα. Λίγο πριν έρθεις, σε τούτη τη φάτνη, εγεννήθη ένα ποίημα. Λίγο πριν έρθεις ήρθε και γέννησεν η λύπη του κόσμου Το παιδί με τη σάλπιγγα-Γεώργιος Ιακωβίδης ******** Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα-Νικηφόρος ΒρεττάκοςἊν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖςθὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγὼ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο. Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες, στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου. Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη. Christmas Angel by Lynn Bywaters ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ,“ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ”Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!και το κορμί μου γίνεται ναός, δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή· μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι… Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα, από τ’ άγνωστα μυστικά σας μέρη, Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα. Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει— τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει! Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια, στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα, με της αθανασίας τα τραγούδια υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα. Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός· ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός! ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ,“ΑΣΤΕΡΙ ΘΕΪΚΟ”Τι φως και χρώμα κι ομορφιά νασκόρπιζε το αστέρι όπου στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει; Ποιος άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο; Τα άλλα τα αστέρια θάβλεπαν το φωτεινό του δρόμο κι από τη ζήλια θάτρεμαν… Αστέρι, σε ποια χώρα του απέραντου σου ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα; Η παντοδύναμη φθορά μην έσβησε το φως σου ή μήπως είσ’ αθάνατο κι εσύ, σαν το Χριστό σου; Δεν κατεβαίνει η λάμψη σου εδώ στα χώματα μας; Για όλα τα άστρα αλίμονο! δεν είναι η ματιά μας… Τι φως και χρώμα κι ομορφιά να σκορπίζει το αστέρι, όπου την κούνια του Θεού τους Μάγους έχει φέρει; Zωγράφος,Friedrich Wilhelm Schadow Κεκλεισμένων των θυρών ~ Νικηφόρος Βρεττάκος(απόσπασμα)Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου, για ώρες αφέγγαρης λύπης και νύχτας. Γύρω από την ερημιά της ελπίδας, χρειάζεται ο κόσμος έναν ορίζοντα. Παρηγορία και φως, στους ώμους του κόσμου. Μύθος-Γιάννης Ρίτσος Τη νύχτα άνάψαμε τα λαδοφάναρα και πήραμε τους δρόμους ρωτώντας τους διαβάτες. Φορούσε, λέγαμε, ένα φόρεμα στο χρώμα κάθε ονείρου. Δεν την είδατε; Φορούσε δυό γαλάζια σκουλαρίκια. Κανένας δεν την είχε δει. Μόνο στην ακρινή καλύβα η μάνα η γριά του ξυλοκόπου τέντωσε το δάχτυλο κι έδειξε πίσω απ' τα δέντρα το ποτάμι. Και κάτου αναβοσβήναν δυό γαλάζια αστέρια. Τάσος Λειβαδίτης στην ενότητα ποιημάτων του «Ο αδελφός Ιησούς». Εχει τίτλο «H Γέννηση»(1983) «Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου “δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. “Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία”. Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα “χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ” αυτό.»…
Η Γέννηση του Χριστού μέσα από την Τέχνη
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος-Προσκύνηση των Μάγων, 1568, Museo Soumaya, Πόλη του Μεξικού Δομήνικος Θεοτοκόπουλος- H προσκύνηση των μάγων, 1567, λάδι σε ξύλο, Agnes Etherington Art Centre, Queen's University, Kingston.Η Προσκύνηση των Μάγων, 16ος αιώνας, Μιχαήλ ΔαμασκηνόςΓέννηση και Προσκύνηση των Μάγων/Κρητική ΣχολήΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ, «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ» (1955)(απόσπασμα)Έπρεπε νάμαστε τρεις. Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι, θα καταλάβαινα ίσως, γιατί έχω μείνει τόσο μονάχος.Πόσο έχω ξεχάσει. Πρέπει απ” αρχής πάλι το ταξίδι ν” αρχίσει.Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις; Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει… Μαζύ πορευτήκαμε ένα διάστημα, όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό. Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ τίποτα πια να δω δεν μπορώ; Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό, σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο, εγώ, ανήσυχος, βιαστικός. Μήπως κι” η ώρα πλησίασε; Πού να το ξέρω! Πού είναι τα δώρα; είχαμε τότε τοιμάσει δώρα ήμερα, ήσυχα δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν λίβανον και σμύρναν άλλοτε με θαυμασμό κι” ευλάβεια τού φέρναμε. Τώρα σ” αυτόν τον καιρό σίδερο, κεραυνό και φωτιά. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Χριστουγεννιάτικα τριαντάφυλλα Ο τελευταίος καπνός Στην όχθη τ’ ουρανού Πίσω απ’ το τζάμι Χέρια κάτασπρα Ικετεύουν σαν πουλιά Κι ένα λυχνάρι θρυμματίζεται Σχηματίζοντας Μικρές κόκκινες φλόγες Τότε Κάποια παιδούλα Αρχίζει να γράφει Το πιο ωραίο της ποίημα Από τη συλλογή Η ατραπός (1984) Η Γέννηση του Χριστού στην Τέχνη του Αγίου ΌρουςΚαρυές, Σκήτη Αγίου Ανδρέα - «Σεράι», Μονής Βατοπεδίου.Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Παρεκκλήσι Αγίου Νικολάου, 1560.
Μονή Καρακάλλου. Φορητή εικόνα, 18ος αιώνας.
|
Duccio di Buoninsegna, 1308 |
Marten de Vos, 1577 |
Journey of the Magi, James Tissot, 1894 |
Adoration of the Magi, Leonardo da Vinci, 1481 |
Peter Paul Rubens, 1634 |
The Birth of Christ, Federico Barocci, 1597 |
Gerard van Honthorst, 1622 |
Birth of Jesus | Painting by Del Parson |
Gentile da Fabriano, Adoration of the Magi, 1423. Strozzi altarpiece. Γκαλέρια Ουφίτσι Φλωρεντία.
Gentile da Fabriano, Adoration of the Magi, 1423. Strozzi altarpiece. Γκαλέρια Ουφίτσι Φλωρεντία. Καλά Χριστούγεννα ! |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)