Σελίδες

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Δεν το μπορείς του φεγγαριού....

http://4.bp.blogspot.com/-I3Y6ZFMReCY/UhEFdqqNo1I/AAAAAAAD0yA/rHHBxbGbRJo/s1600/13+-+1.jpg
«Ο Παρθενώνας με φεγγάρι τη νύχτα εδώ,
νικάει στη δόξα και στη χάρη τον ουρανό»
Κωστής Παλαμάς

 Γ. Σεφέρης στο ποίημά του «Τελευταίος σταθμός»:

 «Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.
Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»

http://static.panoramio.com/photos/large/34498238.jpg
Κίχλη Β´ - Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ(απόσπασμα)

Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο.

Στὸ φεγγάρι
τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι
ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα-
κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη,
ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ
- Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας...(Γ-Σεφέρης)

«Κάποια γυναίκα όλο κοιτά φεγγάρια Πανσελήνου.-Γιάννης Βαρβέρης

Εσύ είσαι όρος/ όταν θεριεύει ύψος

μυρίζει μέλλον φθινοπωρινό/ απαλό της μνήμης.

Σε ζωογονούνε/ ήλιος/ μ’ όσους πυρπόλησε η σκιά

θάλασσα/ με τα παγωμένα χαμόγελα στο βυθό

κι ο άνεμος/ που μας πετάει βότσαλα ευτυχίας.

Όμως κοιτάς φεγγάρια Πανσελήνου.

Μα εσύ είσαι όρος./ Ρίξε τα ξύλα και νερά σου κρουνηδόν

πάνω στα χορταράκια/ και στα πεπρωμένα/ της πανίδας

με το καλό/ με τον καιρό/ γίνε πεδιάδα

και τότε τόλμησε και τότε κοίτα.
Γυναίκα ήταν και κοίταζε φεγγάρια Πανσελήνου.»
Γράφει ο Νίκος Καρούζος:
«Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…/ Ελκύομαι απ’ τα φεγγάρια
τι δρόμους ανοίγουν για να βρεις αγαπημένη.»

Ο Κούλες του Ηρακλείου φωτισμένος με θέα την πανσέληνο
http://www.ekriti.gr/sites/default/files/miscphotos/knosos-feggari.jpg
Πανσέληνος από την Κνωσό (Ηράκλειο)


http://lh3.googleusercontent.com/_bBfgBv_6gHCNSHnQg0VEtwdhZQofpz-zy0gDoUdhe1HObWjFImkX9pEvijkHmMj-7sFb3AinlxqwIWZOYcVBw=s700
Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι-Βύρων Λεοντάρης (απόσπασμα) 

Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι
απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού
πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο
κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης
και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες.
https://awitchssacredjourney.files.wordpress.com/2015/01/moon-wonder-child.jpg 
Γιάννης Ρίτσος «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού»
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.

Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.


Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν
στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της
γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη
τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.


Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου
πατούν αφήνουνε κάτι
μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.


Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες
τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά
με το φεγγάρι. 

http://fc07.deviantart.net/fs7/i/2005/229/c/e/__The_Child_of_the_Moon_by_Kittchen.jpg
https://c2.staticflickr.com/4/3099/2656980278_eb79444dbf_z.jpg
«Αν ήμουνα του φεγγαριού μαλαματένια αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά μες στα μαλλιά σου
τα χρυσά
να γένω μια πλεξίδα...»
-Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Ζεστή Πανσέληνος

Να φοβάστε την πανσέληνο.
 Στις γωνιές παραμονεύουν τα επικίνδυνα όνειρα.
Να τη φοβάστε την πανσέληνο.
Να μαζεύεστε στα σπίτια σας νωρίς
και ν’ ασφαλίζετε καλά την εξώπορτα.
Να προσεύχεστε
και να κοιμάστε με το βαφτιστικό σας σταυρουδάκι
κρεμασμένο στο στήθος.
Γιατί έξω κάθε πανσέληνο
κυκλοφορούν οι ποιητές ίδιοι λυκάνθρωποι.
Κατασπαράζοντας τα ήθη των αθώων,
διψώντας για το αίμα των ανύποπτων,
καλώντας με ουρλιαχτά το Αρχαίο Νερό
που θα ‘ρθει κάποτε και θα σας κατακλύσει.
(Σταύρος Ζαφειρίου)

(Νίκος Καρούζος)

[...] Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.

Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι-Μιλτιάδης Μαλακάσης

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι
Μέσα στὴν κληματαριά,
Ποὖναι νὰ τὸ πιεῖς, ἀλήθεια,
Στὸ ποτήρι,

Κι ὄχι τόσο γιατὶ παίζει
Στὴν κληματαριά,
Ὅσο γιατὶ φέγγει δίπλα
Σ᾿ ἕνα παραθύρι…

 (Ὧρες)

Του φεγγαριού το δείπνο -Νίκος Καζανζάκης
Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι
Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι
Αχνό το πρώτο πρώτο αστέρι τρέμει
Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι


Ξυπόλυτη, ξεχτένιστη, ευωδάτη
Σαν αγαπώ που δε χαλάει χατίρι
Στον κόρφο μας η νύχτα πέφτει αφράτη
Και τ’ άστρα της αντιδονούν σαν ζίλια
Και κρέμεται η ψυχή μας πια χορτάτη
Στου βραδινού αγαθού θεού τα χείλια


Στου τραγουδιού τον άγριο πεντοζάλη
Στου στοχασμού τα πιο ψηλά μπουρίνια
Στημόνι ο νους και φάδι τ’ όνειρό σου
Και στο νησί του ύπνου μοναχός σου
Πλάθεις ψυχές και τις περνάς γιορτάνι
Κι αχούν και κλαίν και τρέμουν στο λαιμό σου


Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι
Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι
Αχνό το πρώτο πρώτο αστέρι τρέμει
Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι


Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν
Γένηκαν παπαρούνες τα σπαρμένα
Γελάει το δειλινό κι αντιφεγγίζουν
Στ’ άδεια νερά του ανθρώπου τα γραμμένα
Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν
Γενήκαν παπαρούνες τα σπαρμένα

Σα δάσος ελατώμησες τον ύπνο
Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο
Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε
Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο
Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε
Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο


Ένα βράδυ στεκόμουν έξω απ' το ταχυδρομείο μιας άγνωστης πόλης.
Τι γύρευα εδώ και σε ποιον θα' στελνα αυτό το μεγάλο γράμμα που κρατούσα;

Απ' τον αντικρινό λόφο τότε φάνηκε η πανσέληνος θυμίζοντάς μου πως δεν είμαι πια νέος.
Ύστερα μπήκα σε μια στοά όπου άνθρωποι φτωχοί πουλούσαν δαντέλες πολυκαιρισμένες, στο βάθος μια λάμπα γκαζιού κάτι σιγοψιθύριζε - ίσως στίχους του Μυλόζ.

Περιπλανήσεις μες στην οικειότητα του φθινοπώρου και τη ραγισμένη ευωδιά της νύχτας - ήμουν πολύ έρημος για έναν τόσο μεγάλο ουρανό, πολύ άρρωστος για να θέλω να ξεχάσω,
ω τραίνα που με προσπεράσατε, γυναίκες που δεν με προσέξατε, η Τερέζα γερασμένη τώρα δεν είχε πια εραστές και κοιμόταν μες στους αμάραντους, ενώ η μητέρα χαμογελούσε λυπημένα με δυο δόντια μόνο
 στο βάθος του κόσμου. (Τάσος Λειβαδίτης)

Δ.Π. Παπαδίτσας, «Το φεγγάρι»

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-poiimata-gia-to-feggari/ ]
Η πηγή-Μίλτος Σταχτούρης

Φεγγάρι πεθαμένο μου
για ξαναβγές και πάλι

θέλω να δω το αίμα σου
δεν έκαιγες λυχνάρι
φώτιζες
το φοβισμένο πρόσωπο
θέλω να δω
το φοβισμένο πρόσωπο
τώρα
πάλι και πάλι
τότε
όλο το σώμα μου ήταν
μιά πληγή
φεγγάρι
μια πηγή
και φώτιζε
της νύχτας το σκοτάδι
Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω να δω το αίμα σου
τώρα

πάλι και πάλι

Κική Δημουλά,
Μισό σπασμένο δαχτυλίδι το φεγγάρι κι ένας ερωτευμένος δισταγμός με διχρωμίας χάδια

Από τη μια μεριά φιλί με το σκοτάδι κι από την άλλη εξαγνισμός με φως, τα παθιασμένα της ασάφειας αγκαλιάσματα: πεθαίνουμε χωρίς να έχουμε μάθει τι μας κρατούσε έτσι σφιχτά αδιευκρίνιστους

Κική Δημουλά - Μισό φεγγάρι
Βλέπω ένα γούβωμα βαθύ.
Ποιό χέρι αρπακτικό
μπήκε πήρε πολύ έφυγε
και δεν πρόφτασα;

Άραγε σε ποιό όνειρο ανέθεσα

του όλου τη φύλαξη
και το πήρε ο ύπνος;

Ακούω το νυχτολούλουδο
σαν κούκος ρολογιού

πετάγεται έξω απ΄ το άρωμά του
φωνάζοντας
νύχτωσε βγες να δεις
και είδα να χαράζεται ψηλά
ένα μισό και ούτε φεγγάρι
σα μαχαιριά σε υπερφυσικό θεού σαγόνι

ή μάλλον σαν φιλιού το κάτω χείλος
και το επάνω να φιλάει το σκοτάδι
-ποιός και σε ποιόν μισοείπε:
αν είναι αργά κοιμήσου στο κρεβάτι μου εσύ
κι εγώ στον καναπέ.

Αχ,υπομνηστικό φεγγάρι
στέκεις εκεί πάνω σα μισή ωραιότητα
και σαν ολόκληρη ευκαιρία
κοιτάζοντάς σε να μετρώ
πόσα μισά δεν πρόλαβα ν΄αφήσω.


Από την ποιητική συλλογή ‘’Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως’’

Tου φεγγαριού
Δεν το μπορείς του φεγγαριού
να βρεις ένα ψεγάδι
γιατί σκορπά την ομορφιά
στην πλάση κάθε βράδυ


Ζηλεύγω του, του φεγγαριού
που πάντα σεργιανίζει
γιατί θωρεί την π' αγαπώ
τη νύχτα σαν πορίζει


Σαν θα περνάς την πόρτα της
φεγγάρι μου σταμάτα

χαιρέτα μου την,κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα
χαιρέτα μου τη, κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα.

Ήλιε μου παραγγέλνω σου

να γοργοβασιλέψεις
μην, το φεγγάρι, δεις αυγή
γιατί δα ντου ζηλέψεις


Φεγγάρι μου ουρανόστρατο
χαμήλωσε μια στάξη
να φέγγει, η αγάπη μου
στο σπίτι τζη να φτάξει.

Σαν θα περνάς την πόρτα της

φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.

Σαν θα περνάς την πόρτα της
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.



http://www.astrosparalio.gr/uploads/arxaia%20nemea.jpg
Ξέρω πως απ' τις λέξεις όλες μόνο μία/
το φέρνει κατευθείαν στο νου ή το καθορίζει/
Το μυστικό για μένα, είναι να την πεις/
με ταπεινότητα.
Η λέξη είναι φεγγάρι...
Έλα να γονατίσουμε μαζί και να προσευχηθούμε
(Οδυσσέας Ελύτης)