 | ||
Τα τριαντάφυλλα και τα σπαθιά
τάχτηκαν για το κόκκινο.
Κι η μνήμη
για να φιλάει τα σύνορα.(Mιχάλης Γκανάς)
 Τάσος ΛειβαδίτηςΉταν τότε που πίστεψα πως η Επανάσταση κι ο Έρωτας έχουν το ίδιο δυνατό κόκκινο χρώμα. Με τα μάτια μου ξεχειλισμένα στα δάκρυα ... 
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαιείναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 
-Γιάννης ΡΙΤΣΟΣ: «Γυμνό Σώμα»(απόσπασμα)
Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κ’ εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο Χάθηκα στο απέραντο. Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής.
Είπε:
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κ’ εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο Χάθηκα στο απέραντο. Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής. - See more at: http://www.egriechen.info/2014/07/giannis-ritsos-ta-erotika.html#sthash.yRydue2h.dpuf Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα.
Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας κ’ εννιά δευτερόλεπτα. Τι να τα κάνω τ’ άστρα αφού λείπεις; Με το κόκκινο του αίματος είμαι. Είμαι για σένα. - See more at: http://www.egriechen.info/2014/07/giannis-ritsos-ta-erotika.html#sthash.yRydue2h.dpuf .jpg)
-Τεντ Χιουζ: «Κόκκινο ήταν το χρώμα σου.…
Η βελούδινη μακριά σου φούστα, ένας
αιμάτινος επίδεσμος…
Το δωμάτιό μας ήταν κόκκινο…
Κι έξω απ’ το παράθυρο
παπαρούνες ντελικάτες κι εύθραυστες…
Τα χείλη σου ένα βαμμένο, βαθύ κόκκινο…
Οτιδήποτε έβαφες, το έβαφες λευκό
κι ύστερα το ‘πνιγες στα τριαντάφυλλα…
τριαντάφυλλα που έκλαιγαν,
ακόμα περισσότερα τριαντάφυλλα
και μερικές φορές, ανάμεσά τους, ένα μικρό γαλαζοπούλι.»
 Κόκκινο ποίημα (Γιώργος Δουατζής)Στάζανε οι λέξεις κάτι κόκκινοαίμα, χρώμα κάτι κόκκινο έσταζαν οι λέξεις και το ποίημα έδειχνε αιμόφυρτο αλλά κι αν ήτανε κρασί κόκκινο, κατακόκκινο και μεθυσμένο το ποίημα αιμόφυρτο θα έδειχνε σαν το πρώτο παιδικό ποδήλατο που σκουριασμένο στο υπόγειο ανακαλεί μνήμες δεκαετιών κι ακόμα κοκκινίζει τα γόνατα με ματωμένες αταξίες Η Ποίηση είναι, μην ανησυχείς φεύγει μόνο με αποδόμηση κυττάρων κι ίσως με τη σιωπή της γνώσης κάνει τα όνειρα αληθινά κι ας είναι αιμόφυρτα ή μεθυσμένα  Γιώργος Δουατζής, Τα κόκκινα παπούτσιαΚόκκινα πόθου πάθους Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας Κόκκινα έντασης φευγιού Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς Κόκκινα ολέθρια κόκκινα Παπούτσια κόκκινα 
Τρία κόκκινα περιστέρια μέσα στο φως,
χαράζοντας τη μοίρα μας μέσα στο φως, μέσα στο φως, με χρώματα και χειρονομίες, ανθρώπων που αγαπήσαμε, που αγαπήσαμε.(Γ.Σεφέρης)
Ερωτικό Κείμενο, Αλκυόνη ΠαπαδάκηΉταν καλά κρυμμένοι ανάμεσα στις πυκνές καλαμιές. Ούτε αστέρια δεν τους έβλεπαν.Μόνο αν περνούσε κανένα νυχτοπούλι, θα πλήγωνε με τη φτερούγα του την ανάσα του έρωτα τους. Δεν μιλούσαν. Δεν είχαν να πουν λόγια αγάπης ούτε να δώσουν όρκους αφοσίωσης. Το πάθος μιλάει με την αφή. Αυτή ανάβει χίλιες πυρκαγιές και κάνει στάχτες τα κορμιά. Ύστερα, πάνω στις στάχτες και στ’ αποκαΐδια, κάνει βόλτες και σκαλίζει την ψυχή. Σκαλίζει ήλιους τα μεσάνυχτα και κόκκινα φεγγάρια τα καταμεσήμερα. Σκαλίζει… κι ονειρεύεται… Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Οι κάργιες”της Αλκυόνης Παπαδάκη %2B(1).jpg)
Έτσι πολύ ατένισα-Κ.Π.Καβάφης
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου. Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά. Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα· πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι, και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα. Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν η ποίησίς μου .... μες στες νύχτες της νεότητός μου, μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα .... 
Κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου…
Ναπολέων ΛαπαθιώτηςΚι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι κι ήταν άσπρο το κρεβάτι, κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε το γλυκό σου μάτι, και τα χέρια σου πλεκόντουσαν στο κορμί μου γύρω γύρω κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου, γλυκιάν άχνα σαν το μύρο, και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου γλυκά λόγια σαν τα μύρα, κι ήταν άσπρό το κρεβάτι μας κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα… Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα Κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε το κορμί σου και το μάτι κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι κι ήταν άσπρο το κρεβάτι. +(1).jpg) Το κόκκινο στην ποίση του Οδ.Ελύτη (παραθέματα)
Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
Έχεις μια γεύση
τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή
ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος
γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την
επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των
ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό
τη θύμηση!
Που είναι η
γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα
όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς
κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου
οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-σμαρίνια.
” Έτσι συχνά όταν μιλάω για τον ήλιο
μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα
Μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο.
Αλλά δε μου είναι βολετό να σωπάσω… “
" Ήλιος ο ηλιάτορας"
Τι να σας πω γυναίκες τι να μη σας πω
παρηγοριά κι αλήθεια που να μην ντραπώ
Μόνο να σας ακούω πότε θλίβομαι
πιάνω τα σκοτεινά στα νέφη κρύβομαι
Πότε μα το Θεό περηφανεύομαι
βάζω τα κόκκινα μου και πορεύομαι
 Artist Mark Arian
Έχεις μια γεύση
τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα
κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο
χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των
γυακίνθων - Μα που γύριζες...
Προσανατολισμοί -Οδ.Ελύτης
.jpg)
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες
Τ' ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο Τα μάτια της σιωπή. Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης(αποσπάσματα)Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσαΚόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός. |
.jpg) | ||
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό. Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο. Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. ΙΙΙ.
Aιχμαλωσία-Τάσος Λειβαδίτης
Παρ'
όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα
απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη
τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ'
ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ώς τη λαιμητόμο ή έστω ώς το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι
ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα
άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ'
έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας.
 ΕΚΣΤΑΣΙΣ-Κική ΔημουλάΤὸ μικρό μου παιδὶσοβαρὴ ἀταξία ἔκανε πάλι. Στὸ πεζούλι τοῦ σύμπαντος σκαρφάλωσε, σκούντησε μὲ τὸ χέρι του τὸ κρεμασμένο στὸν τοῖχο τ᾿ οὐρανοῦ κόκκινο πιάτο, κι ἔχυσε ὅλο τὸ φῶς ἐπάνω του. Ὁ Θεὸς ἀπόρησε ποὺ εἶδε τὸν ἥλιο ντυμένο ροῦχα παιδικὰ νὰ κατεβαίνει τρέχοντας τῆς φαντασίας μου τὴ σκάλα καὶ νά ῾ρχεται σὲ μένα. Κι ἐγὼ κάθομαι τώρα καὶ μαλώνω αὐστηρὰ τὸ μικρό μου παιδὶ ἐνῶ κλέβω κρυφὰ τὸν χυμένο ἐπάνω του ἥλιο. |
