Οι πεταλούδες στην Ποίηση

Art, Christian Schloe

Τάκης  Βαρβιτσιώτης-Η γυναίκα- πεταλούδα

Κάθε γυναίκα κρύβει
Μια πεταλούδα στο στήθος της 
Και κάθε φορά που την αφήνει ελεύθερη
Αναβιώνουν χιλιάδες όνειρα

Αrt, Marina Podgaevskaya

Κώστας Καρυωτάκης, «Αφιέρωμα ( Η πεταλούδα )»  

Ασημένιο το μέτωπο. Και ωραία
τα μάτια σου εφωσφόριζαν γαλάζα.
Το πιάνο καθώς άνοιγες, δυο νέα
τριαντάφυλλα τρεμίζανε στα βάζα.
Μα οι κρόταφοί σου ρόδα πλέον ωραία.

Επάλευαν τα χέρια σου, εκερδίζαν·
τα πλήχτρα υποχωρούσανε· τις νότες,
τη μελωδία σαν έπαθλο εχαρίζαν.
Ακούαμε. Και τα αισθήματα, δεσμώτες
που την ελευτερία τους εκερδίζαν.

Δεν θυμούμαι καλά, περάσαν χρόνια,
πως είχες όμως λέω και τραγουδήσει·
εξόν αν εκελάδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.

Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρόισμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει…

Την είπαν πεταλούδα- Μαρία Πολυδούρη
Μια πληγωμένη αλίμονο, πεταλούδα,
που έκαψε τα πανώρια και πλατιά φτερά της,
κυκλοφέρνοντας τον Ήλιο της Αγάπης.
Της Αγάπης για κάτι πιο αιώνιο
από την εφήμερη ομορφιά.
Της Αγάπης της Ψυχής.

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ [HERMANN HESSE (1877-1962)] Πεταλούδα στο κρασί Στο κύπελλο με το κρασί μια πεταλούδα πετά, στο γλυκο χαμό της υποκύπτει μεθυσμένη, λάμνει βρεγμένη να πεθάνει αποφασισμένη· ώσπου στο τέλος το δάχτυλό μου από μέσα την τραβά. Έτσι είναι κι η καρδιά μου, την έχουν τα μάτια σου τυφλώσει, ευτυχισμένη στο ευωδιαστό κύπελλο της αγάπης βυθισμένη, να πεθάνει αποφασισμένη, απ’ το κρασί της μαγείας σου μεθυσμένη, αν μια κίνηση του χεριού σου την μοίρα μου δεν περατώσει. 6 Ιουλίου 1919 Μετάφραση: Σμαρώ Τάση πηγη Από τη συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη»   Οδυσσέας Ελύτης Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω: Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες Θα ‘λεγες, έτοιμα όλα τους να παν’ στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη. Art, Christian Schloe Οδυσσέας Ελύτης [Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα...] Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε και κοιταχτήκαμε βαθειά μέσα στα μάτια Μια πεταλούδα πέταξε απ’ τα στήθεια μας Ήτανε πιο λευκή Απ’ το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές Πως δεν θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ- Oδυσσέας Ελύτης  Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του Γύρω απʹ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες Ενώ η αθωότητα Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά Η Ζωή. Γεια σου κύριε μενεξέ- Οδυσσέας Ελύτης «Το `να χέρι μου κρατεί μέλισσα θεόρατη τ’ άλλο στον αέρα πιάνει πεταλούδα που δαγκάνει» Δυο λουλούδια και δυο αχτίνες-Γιάννης Ρίτσος “Άλλοτε διαβάζαμε τὰ μαθήματά μας, κάναμε τὴν προσευχή μας καὶ λέγαμε πὼς δυό καὶ δυό κάνουν τέσσερα. Τώρα, δυό λουλούδια καὶ δυό ἀχτῖνες δέν κάνουν τέσσερα – κάνουν τὴν ψυχή μας! Κ’ ἕνα τριαντάφυλλο καὶ μιά πεταλοῦδα δέν κάνουν δυό – κάνουν ἕνα θεό! Κ’ ἕνας θεός κάνει ὅλα! Γιάννης Ρίτσος Από τη συλλογή «Τα αρνητικά της σιωπής» (1987) Ωραία που βγαίνει το πλοίο απ’ το λιμάνι. Ρόδινος ο καπνός του μες στη χρυσόσκονη του δειλινού. Λοιπόν, όσες φορές κι αν σε αρνήθηκαν ή κι αν αρνήθηκες, ένα άσπρο σπίτι πάνω στο λόφο ζητάει τη ματιά σου, ένα παιδί βρέχει τα πόδια του στη θάλασσα χαμογελώντας, ένα πουλί τη νύχτα τραγουδάει και για σένα. Λοιπόν, ας αναβάλουμε και πάλι· ας ενθρονίσουμε αυτή τη μικρή πεταλούδα στο ραγισμένο τζάμι. Νυχτοπεντοζάλης Γιάννης Ρίτσος «Μια πεταλούδα διάφανη πορτοκαλιά και μαύρη στου γέρου κόσμου στάθηκε τα φρύδια επάνω αντήλιο κι έπαιζε και κρυφόγνεφε της πίκρας μαντηλάκι» ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ Μίλα με την πεταλούδα Γλάρωσε τα μάτια Εσπέρα ηλικία Τη ρέμβη πήδα Βραχύπνοη λύρα Ευτυχία. ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ Είδε η πεταλουδίτσα το κερί Και θάρρεψε πως ήταν το λουλούδι Που σ’ όλη τη μικρή ζωή της ονειρεύονταν Όταν χωμένη μέσα στα λουλούδια Ρούφαγε χυμούς γνωστούς κι αρώματα συνηθισμένα Κάνοντας κύκλους γύρω του δε χόρταινε Να βλέπει τα κλεισμένα πέταλα Αυτού του χρυσαφένιου μπουμπουκιού Το γοητευτικό του τρέμισμα σαν κινημένο Από μυστικόν αγέρα κι έτρεμε κι αυτή Από τον ίδιο μυστικόν αγέρα κινημένη Μικραίνοντας τους κύκλους της Χώθηκε τελικά στην αγκαλιά του Τ’ ονειρεμένο άρωμα ήταν η μυρουδιά Απ’ τα καμένα της φτερά Κι ο θείος χυμός η γεύση η πικρή Στην προβοσκίδα της τής τέλειας ομορφιάς η γεύση ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ (1936 – 1937) Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας. Τατουάζ-Gabriel Chávez Casazola Μια ζωγραφιστή πεταλούδα κάθισε στην πλάτη εκείνου του κοριτσιού. Μια πεταλούδα που θα υπάρχει περισσότερο από τη νιότη του δέρματος όπου ζει. Όταν το κορίτσι γεράσει, εκεί θα κάθεται, ακόμα νέα, η πεταλούδα. Πώς θα είναι η πλάτη του κοριτσιού μόλις χαθεί η νιότη του δέρματός της; Πώς θα είναι το κορίτσι που τώρα φωτίζει τον πάγκο με τα φρούτα σαν άλλο ένα φρούτο στα χέρια μου; Οι γέροι του αύριο θα είναι ίδιοι με αυτούς του σήμερα και του πάντοτε; Ή θα είναι διαφορετικοί, οι γυναίκες με στολίδια στα πεσμένα τους στήθη και οι άντρες με μεγάλα σκουλαρίκια στα κουφά αυτιά τους; Οι πεταλούδες θα πετάνε στις πλάτες γερασμένων κοριτσιών, θα ζαρώνουν τα φτερά τους πάνω από νεκροκρέβατα, τα ζωγραφιστά λουλούδια θα ξεραίνονται και θα πεθαίνουν χαμηλά στην πλάτη; Ίσως δεν προφτάσω να το δω, θα έχω χαθεί ως τότε, τρεμάμενα χέρια κάτω από το τζιν μου ή ένα μυαλό χαμένο στην κάνναβη για να απαλύνω τους πόνους του καρκίνου. Ω, μια ζωγραφιστή πεταλούδα κάθισε στην πλάτη εκείνου του κοριτσιού Μια πεταλούδα που θα έχει ανάσα όταν εκείνης τελειώσει. Όταν θα εκπνεύσει για τελευταία φορά εκεί θα κάθεται ακόμα η πεταλούδα.   Θα πετάξει μακριά όταν αποτεφρώσουν τη σάρκα της; Θα σαπίσει στον τάφο σαν Αιγύπτια παλλακίδα; Θα την ακούσει κάποια να πετάει ή να καίγεται ή να σαπίζει και θα έρθει να της αφηγηθεί; Θα ακούσει κάποια την ιστορία της μοναξιάς με το ακουστικό της, με τα τεράστια σκουλαρίκια στα κουφά αυτιά της; Δεν είναι ίδιες πάντα οι ερωτήσεις; Θα ξαναδώ την πεταλούδα μια μέρα; Θα δω το κορίτσι; Θα υπάρχουν και τότε πάγκοι με φρούτα; (Μετάφραση: Βασίλης Μανουσάκης) Απ’ τα «Μικρά Ποιήματα»-Νίκος Καρούζος Όταν παιδέψεις τώρα δα μια πεταλούδα δεν το βλέπεις αλλ’ αργότερα κάπου θα πονέσει ο πολιτισμός. Όταν τα δέντρα μεσ’ στους κήπους πλέκουν το αεράκι του θέρους ο άνθρωπος που διαιρεί με πληγώνει. Νικηφόρος Βρεττάκος, Έρωτας Έρωτας Είναι τα χείλη μου μια πεταλούδα που ζυγιάζεται ανάλαφρα κι είναι ένα κόκκινο λουλούδι στα χείλη σου που σαλεύει ανεπαίσθητα. ………..Τα χέρια μου πέφτουνε πίσω στις πλάτες σου σαν καταρράχτες νερού. Τα δικά σου το ίδιο. Καρφιτσωθήκαν θαρρείς στον αέρα τα έντομα, μείναν ακίνητα. Στεκόμαστε ασάλευτοι μέσα σ’ ένα όρθιο στεφάνι σιωπής. Το αγεράκι που ως λίγο πιο πριν ακουγόταν, ξεψύχησε. Στα μαλλιά του ένα αηδόνι προσμένει να βγει το φεγγάρι. Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) Πατρίδα-Λορέντζος Μαβίλης Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα, σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ, πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα, λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι. Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι, ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα· τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα, λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη. .Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ Μίλτος  Σαχτούρης Κάθε χρόνο κατά το μήνα Αύγουστο εισβάλλει στο προαύλιο του Μοναστηριού του Πόρου η μαύρη πεταλούδα του Μοναστηριού πετάει από πέτρα σε πέτρα τα παιδιά προσπαθούν να την πιάσουν αλλά δεν το κατορθώνουν είναι η Άγια-Πεταλούδα του Μοναστηριού του Πόρου πετάει από πέτρα σε πέτρα μόνο για λίγες μέρες και ύστερα χάνεται για να ξαναεμφανιστεί πάλι τον άλλο Αύγουστο η Άγια μαύρη-Πεταλούδα του Μοναστηριού του Πόρου. Φερνάντο Πεσσόα Μια πεταλούδα περνά από μπροστά μου Και για πρώτη φορά παρατηρώ στη Δημιουργία Ότι δεν έχουν χρώμα ή κίνηση οι πεταλούδες, Κανονικά, όπως χρώμα ή άρωμα δεν έχουν τα λουλούδια. Χρώμα είναι αυτό που χρωματίζει της πεταλούδας τα φτερά Κίνηση είναι αυτό που υπεισέρχεται στην κίνηση της πεταλούδας Άρωμα είναι αυτό που αρωματίζει του λουλουδιού τη μυρωδιά. Η πεταλούδα είναι μονάχα πεταλούδα Και το λουλούδι, απλά ένα λουλούδι. ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ-Μενέλαος Λουντέμης Ανάμεσα απ’ τα νύχια της νύχτας παραδέρνω σαν αιχμάλωτο έντομο – ξένης ιθαγενείας. Πατέρα είχα έναν τζίτζικα ραψωδό με τρύπιο παντελόνι. Και μητέρα την απέραντη Ερημιά. Επάγγελμά μου την κραυγή – τ’ απαρηγόρητο τραγούδι της τυράγνιας – κι ηλικία; Αν βγάλεις έξω τις νύχτες δεν έζησα καθόλου. Καταδίκη; Μου ‘ραψαν τα χείλη γιατί τάραζα τον ύπνο ενός Τυφλοπόντικα Φαραώ που ‘χτιζε τις πυραμίδες του κάτω απ’ το δέντρο της μοναξιάς μου. Σ’ αυτό συμφώνησαν ομόφωνα κι όλοι οι ευαίσθητοι βράχοι κι ένας ιεροκήρυκας Ιπποπόταμος που κήρυττε με πάθος την εγκράτεια. Και μόνο μια ευγενικιά πεταλούδα μη βρίσκοντας άλλη φλόγα να καεί τρύπωσε στην καρδιά μου. john quincy adams, painter Τότε ποὺ σ᾿ εἶδα νά ῾ρχεσαι... Τότε ποὺ σ᾿ εἶδα νά ῾ρχεσαι μὲ τ᾿ ἄλλα χελιδόνια, τότε καὶ μόλις ἔνιωσα γιὰ ποιὰ χαρὰ μιλοῦσαν μέσα στὰ φύλλα τὰ πουλιὰ τὰ πνεύματα στὰ κλώνια κι οἱ πεταλοῦδες ποὺ στὸ φῶς νιογέννητες ξυπνοῦσαν. Τὸ μονοπάτι διάβαινες κι εἶχες μία λάμψη τόση, μιὰ τέτοιαν ἄνθινη ὀμορφιὰ στὸ νοτισμένο χῶμα, ποῦ δίχως ἄλλο ἡ Ἄνοιξη θὰ σ᾿ εἶχεν ἀνταμώσει καὶ κάτω ἀπ᾿ τὶς ἀμυγδαλιές σὲ φίλησε στὸ στόμα. Αντρέ Μπρετόν (André Breton) ΦΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ. (Απόσπασμα) Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή. Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία. Δεν σημαίνω για τη ζωή. Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά Όλες οι φυσαλίδες από σκιά Και οι θαλάσσιες ανεμώνες Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα. Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι. Hans Christian Andersen Διαβάστε μια πλήρη αναφορά για τις Πεταλούδες ΕΔΩ

Ιωάννα Νταρίλλη-Λόγια και εικόνες

Ζωή με το δελτίο

Ζωή με το δελτίο

με τις πέντε αισθήσεις της 

σε αναστολή

Εμείς, ταπεινοί ακόλουθοι 

της έκτης μας αίσθησης 

μαριονέτες σε περιορισμένης διαδρομής  καρναβάλι 

Οι στολές πάλιωσαν πάνω μας 

κι οι μάσκες κληρονομιά προγονική με λάθος χρήση 

Η φθορά της αντοχής στα σχοινιά 

τα δικά μας

και του πλοίου 

που καρτερεί να μας ταξιδέψει 

Ο καιρός πολύς

Ο στόχος μικρός

Τ’ όνειρο, πάντα μεγάλο!

Προοπτική

Εκ γενετής  η αμφιβολία 

για το βάθος των πραγμάτων

Το ουσιώδες και το εφικτό στο διηνεκές

στοίχιση ιδεατή

άνευ σημασίας 

Παρέλαση, που άλλοι λοιδορούν

άλλοι χειροκροτούν

Κι όπως αναζητώ της αλήθειας την κρύπτη

Ίσως να φταίει η άγνοια του βλέμματος

Η μια συνήθεια αποτρεπτικής όρασης, ή

η μη αξιοποίηση του φωτός 

 

Τόση η ανάγκη για μια προοπτική

μια διέξοδο μέλλοντος 

έστω και σε μια ψευδεπίγραφη απεικόνιση 

της στιγμής

Ένδοξοι δρόμοι

Οι ένδοξοι δρόμοι 

κλειστοί και σιωπηλοί

προσποιούνται πως 

αναμένουν την αναδόμηση τους

 

Οι αρχιτέκτονες όμως αποδήμησαν

οι μηχανικοί μηχανεύονται τη δική τους σωτηρία

και μόνο κάτι αδέσποτα παιδιά

εξασκούν τη ρητορική  τους δεινότητα πάνω τους

Οι ένδοξοι δρόμοι ανακατασκευάζονται 

με μεροκάματα αλλοδαπών

ή επίβουλες ονειρώξεις 

θερινών περιπατητών

κι έχουν πλέον ακριβά διόδια 

Πώς να προσελκύσουν τους 

παλιούς μας φίλους;

Οι δρόμοι μας οι ένδοξοι

ακούς;

Στέκουν μόνοι κι έρημοι

αναμένοντας την αλλαγή των καιρών 

και των σημείων

ή απλώς το δικό μας θαύμα..

Αλμυρή αγάπη

Σ αγαπώ όπως το κρίταμο το αλάτι

Πάνω στον βράχο 

όπως ριζώνει κάθε λιόγερμα

τα κύματα το θρέφουν 

Και διόλου μην απορείς

Όλα τα έχει προβλέψει η φύση

Ακόμη κι αυτή την αλμυρή αγάπη

Υπόσχεση

Στη χώρα του τζίτζικα 

την ώρα που συνθέτει το τραγούδι του

μια  υπόσχεση αιώνιας αγάπης 

γραμμένη στην αλισάχνη  των βράχων 

δίνει το  πράσινο στο μπλε

Λένε πως την διακρίνουν 

μόνο οι ερωτευμένοι τον Αύγουστο

καθώς απελπισμένα ποθούν 

λίγο ακόμη καλοκαίρι -

παράταση ερωτοτροπίας 

βυθισμένη στο αντίδωρο του φωτός  

Νυχτερινοί ψίθυροι

Mίλα μου ψιθυριστά σαν πέφτει η νύχτα

να μην ακούν οι σκιές

να μη διανύουν μεγάλες αποστάσεις οι λέξεις σου

από σένα σε μένα

Παρ΄ όσο η ματιά του φωτογράφου ως το φακό του

την ώρα της σύλληψης

Μίλα μου ψιθυριστά τη νύχτα
να μην ακούει ο υπερβάλλων ζήλος των ανθρώπων

Δια πυρός κ σιδήρου

Δια πυρός και σιδήρου, είπα

θα διέρχομαι 

την ώρα της αμφιλύκης

Κι όπως η νύχτα έφθανε στα σημεία

ένα γέλιο αργυρόηχο

στάθηκε ανυπεράσπιστο 

εντός σου

Από τότε

τυφλωμένη αρμενίζω

στο απέραντο φως σου

Μιλήσαμε πολύ

Μιλήσαμε πολύ για απουσίες

για χρόνια διάφεγγα, εύκρατα, ολιγαρκή

κι η θάλασσα έχει την ευθύνη 

των αναμνήσεων

Πότε άσπλαχνη, πότε προσηνής

κι οι διαβαθμίσεις των χρωμάτων 

ανάγλυφες αποτυπώσεις στο μετείκασμα

μιας μέρας που προσπαθεί να μας διαφθείρει.
 

Αδειανές οι θέσεις προσμένουν άλλους ταξιδιώτες

γιατί εμείς προδώσαμε τον προσανατολισμό της ηλιοφάνειας

σαν νήπια που φοβήθηκαν την τιμωρία.

Μιλήσαμε πολύ για απουσίες

και λησμονήσαμε πως

οι επόμενοι ρομαντικοί αδημονούν

ν’ απολαύσουν τη θέα

Πίσω απ΄τις φωτοσκιάσεις

Πίσω απ´ τις φωτοσκιάσεις 

υπάρχει ένα αδιόρατο χρώμα

Δε φανερώνεται σε ζωγράφου παλέτα

μήτε σε σκοτεινό θάλαμο φωτογράφου 

Μπορείς να το διακρίνεις 

μόνο σε λέξεις ποιητών

ή στη ματιά των ερωτευμένων 

που παίζουν με του πάθους τα κύματα 

Χάδι το λένε τα βιβλία

μα ένα όνομα μόνο του

δεν έχει καμία σημασία

αν δεν μπορεί να απαλύνει 
τις γωνίες του χαμόγελου σου

Σαν βιογραφικό: Κατά βάση Θεσσαλονικιά. Όμως όπου η καρδιά αγαπά, νιώθει τόπο της.
Παίζει κι αισθάνεται με λέξεις, εικόνες και μουσικές. Ονειροπολεί κι έπειτα προσγειώνεται για να ξαναπετάξει. Εκ γενετής χαρακτηριστικό ή επιλογή επιβίωσης, διόλου δεν έχει σημασία. Περιουσιακά στοιχεία θεωρεί μόνο τους άυλους τίτλους της αγάπης και της φιλίας. Βασικό κίνητρο ζωής, η αγάπη για τον άνθρωπο και την ελευθερία. Η φθαρτότητα της ύπαρξης, η μόνη της σιγουριά. Προσπαθεί να μην ελπίζει, αλλά δεν το έχει κατορθώσει ακόμη.
Λέξεις της βρίσκονται σε παλιά τετράδια, περιοδικά, εφημερίδες,
υπολογιστές και στα βιβλία:

•    «Έτσι ρετρό σ’ αγάπησα», διηγήματα, εκδόσεις «Έλυτρο», 

...Θα "βρούμε ένα καφενείο ανοιχτό και θα λέμε για ώρες ιστορίες με τους παπούδες κοντά στη σόμπα με τα καυσόξυλα. Εξάλλου όλες οι νύχτες είναι ευτυχισμένες γιατί ξέρουμε να ζωγραφίζουμε τους λεπτοδείχτες με φωσφορούχα χρώματα. Εμείς μόνο. Οι τελευταίοι διαχρονικοί εραστές του πλανήτη... και δε χρειαζόμαστε κουρτίνες στα παράθυρα του σπιτιού μας.

Θέλω τις ηλιαχτίδες σου να φωτίζουν όλα τα σπίτια.
Πώς να σε φυλακίσω φως μου εκτυφλωτικό! Κατάλαβέ το!

Είμαι πίσω απ" όλες τις πόρτες για να σου τις ανοίγω διάπλατα και να περνάς. Ξέρω τη στιγμή την κατάλληλη που τα ουρλιαχτά μου θα γεμίσουν φλόγες τη θάλασσα... εγώ διατάζω κι ό,τι θέλω γίνεται γιατί σ" αγαπώ και γιατί σ" αγαπούσα περισσότερο απ" τα φαντασμαγορικά μου όνειρα και τα φεγγαροφώτιστα ξενύχτια μου.

Όχι πια άλλα στερητικά. Θυμάσαι κάποτε; "Σήμερα γιορτάζει όλη η γη"! Κι αυτό το σήμερα είναι σαν τρισδιάστατη ταινία, με τους πιο ταλαντούχους πρωταγωνιστές...λίκνισμα αναρχικό και οι φωνές των θεατών συγχρονισμένες...

«Νωρίς που έφυγες» , ποίημα εικονογραφημένο, εκδόσεις «ζουζούνι».

«Πως γίνεται η αγάπη», ποίημα εικονογραφημένο, εκδόσεις «ζουζούνι».
«Πάμε ξανά»,  ποίημα εικονογραφημένο, εκδόσεις «ζουζούνι

Sempreviva: σύμβολο της παντονινής αγάπης

Ελίχρυσος (αμάραντος, αθάνατος, σεμπερβίβα). Μυθικό φυτό της Μεσογείου, στο οποίο η φύση δώρισε το χάρισμα της αιώνιας νεότητας, καθώς διατηρεί την ομορφιά και τη φρεσκάδα του ακόμα κι όταν κοπεί.
Η σεμπρεβίβα των Κυθήρων έχει έντονο χρυσοκίτρινο χρώμα και φυτρώνει σε απόκρημνα μέρη στα νοτιοδυτικά του νησιού.

Το άνθος αυτό, σύμβολο της παντονινής αγάπης, φύεται στα Κύθηρα, την Αμοργό
(Helichrysum amorginum)

όπου υπάρχει και ένα σπάνιο είδος με υπόλευκο χρώμα, αλλά και στα ορεινά πετρώδη εδάφη της Ηπείρου.

Περιλαμβάνει πάνω από 500 είδη σε όλο τον κόσμο πολλά εκ των οποίων καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά, στην Ελλάδα όμως υπάρχουν περίπου δέκα είδη. Στην Ήπειρο είχαν και πρακτική χρήση αφού οι γυναίκες στο παρελθόν τα τα χρησιμοποιούσαν σαν ένα είδος φυσικού σκωροαπωθητικού αντί για ναφθαλίνη.

Hélène et Pâris - Charles Meynier. Français. 1768-1832

Ο μύθος του Πάρη και της ωραίας Ελένης...
Υπάρχει και θρύλος δεμένος με το «λουλούδι που δεν μαραίνεται ποτέ» και  μας πηγαίνει πίσω, στους χρόνους τους αρχαίους. Λέει λοιπόν, πως ο Πάρης με την Ωραία Ελένη στο πλευρό του άφησαν πίσω τους την γη των Σπαρτιατών και η πρώτη στάση που έκαναν στο ταξίδι τους ήταν στα κοντινά Κύθηρα για να τιμήσουν την Κυθήρεια Αφροδίτη, τη θεά του Έρωτα. Ο ερωτευμένος Πάρης βλέποντας την αγαπημένη του να ζηλεύει την ομορφιά της Θεάς, πρόσεξε το χρυσό άνθος, το έκοψε και της το προσέφερε λέγοντάς της:  «τα μαλλιά σου έχουν το χρυσαφί του χρώμα, το σώμα σου μοιάζει με τον μίσχο του και το δέρμα σου είναι απαλό σαν τα πέταλά του. Η ομορφιά σου θα διατηρηθεί έτσι για πάντα».
Κάπως έτσι το «Sempreviva» έγινε έτσι σύμβολο της Αιώνιας Αγάπης και της αιώνιας Ομορφιάς.

Ελίχρυσον το αμόργινον: 

Έχει φύλλα χνουδωτά, ταξιανθίες πολλές βραχύμισχες σε σφαιρικό κόρυμβο. Φύεται στις βραχώδεις, πετρώδεις και απροσπέλαστες βουνοπλαγιές της Αμοργού. Καλείται αμάραντο και στην τοπική διάλεκτο, την ντοπιολαλιά του νησιού «σταθούρι».

Πρόκειται για το πλέον αγαπητό άνθος στο νησί, το οποίο έχει δώσει το όνομά του σε καταστήματα, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια.  Είναι  σπάνιο φυτό, το οποίο δυστυχώς ευρίσκεται στο στάδιο της  πλήρους εξαφανίσεως. Ελάχιστοι  πληθυσμοί αυτού απαντώνται στα απάτητα «φτερά» (κάθετες βουνοπλαγιές) του Μοναστηριού του νησιού και έχουν περισωθεί επειδή είναι απροσπέλαστα από ανθρώπους και ζώα.

Το φυτό αντέχει πολύ στην ξηρασία και τις δυσμενείς συνθήκες του εδάφους. Στις συγκεκριμένες βουνοπλαγιές του Μοναστηριού, είναι ενδεχόμενο να φύεται και σε τόσο χώμα, όσο είναι δυνατό να χωρέσει σ’ ένα πιατάκι του γλυκού!! Όσο για το νερό, σχεδόν ανύπαρκτο.

Δεν έχει  ληφθεί από κανένα φορέα, τοπικό ή κρατικό μέριμνα ώστε να σωθεί το υπό αφανισμό ευρισκόμενον αυτό φυτό. Ούτε και οι κάτοικοι έχουν μεριμνήσει να το «θεραπεύουν εν τοις κήποις», όπως θα έλεγε ο μέγας Έλλην βοτανολόγος Δημήτρης Καββάδας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε λίγο πιο παλιά  χρόνια, στις Αθηναϊκές αλιτάνες των σπιτιών, τότε που ο  σημερινός καταιγισμός των τσιμεντένιων πολυκατοικιών ήταν ανύπαρκτος και οι αυλές όλων των σπιτιών ομοίαζαν με ανθώνες, Αμοργιανοί και φίλοι των λουλουδιών καλλιεργούσαν Αμοργιανά  σταθούρια  Η ομορφιά τους δεν περιγράφεται.

Το είδος αυτό που φύεται στην Αμοργό,  διαφέρει πλήρως από τα όμοια σε άλλες περιοχές, Κρήτη και Άθως. Φαίνεται δε να έχουν εκλείψει από παντού οι διάφοροι  αυτοφυείς πληθυσμοί και να διατηρείται μόνο στον Άθω.

Το Αμοργιανό σταθούρι έχει ξεχωριστές χρωματικές παραλλαγές ανθέων. Κυριότερη αυτή με το χρυσαφί χρώμα, που πιθανόν απ’ εδώ να προήλθε το «προσεπώνυμον» Ελίχρυσον και κατ’ επέκταση σ’ όλα τα είδη. Άλλες παραλλαγές είναι το άσπρο και το κόκκινο, από το πιο βαθύ ως το πιο ανοικτό.

Διάρκεια  ζωής άνθους

Τα σταθούρια διατηρούνται παρά πολλά χρόνια, όπως ακριβώς την στιγμή που απεκόπησαν από το φυτό. Φυσικά η διατήρηση γίνεται σε ξηρό ανθοδοχείο και όχι μέσα σε νερό. Η ακμή και λάμψη τους, παραμένει ως ήταν αρχικώς. Αν το άνθος ή τα άνθη εφ΄ όσον υπάρχουν περισσότερα,  τύπου ανθοδέσμης, κάτι σπάνιο για τα σημερινά δεδομένα της Αμοργού, σκεπασθούν με κάποιο διαφανές πλεκτό, πολύ ψιλό, προφυλάσσονται από την σκόνη, αλλά κυρίως από μύγες ή άλλα έντομα,  που πλησιάζοντα σ’ αυτά, είναι δυνατό να καταστρέψουν τα άνθη.

Λαογραφικά

Ο Μιχαήλ Δεσποτίδης (Μινωίτης) δάσκαλος και αρθρογράφος θεμάτων της Αμοργού, είχε καταχωρίσει για το Σταθούρι σχετικό άρθρο στην εφημερίδα «Αμοργός» φύλλο 9, Ιούνιος 1961. Γράφει

«Το σταθούρι πήρε ιερή σημασία από θρησκευτική μυστικοπάθεια, που είναι φυσικό να την γεννά η βλάστησή του μόνο σε δύο ιερές μοναστηριακές περιοχές, στο Άγιον Όρος και στον πελώριον ορθόκοφτο αργιλοσύστατο κόκκινο βράχο που βρίσκεται στο Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας. Έτσι το σταθούρι σημαίνει σταθερότητα  στην πίστη.
Και όχι μόνο αυτό. Στη σημασιολογία των λουλουδιών το σταθούρι περνιέται από τους Αμοργιανούς μεταξύ των λουλουδιών που σημαίνουν σταθερότητα στον έρωτα. Η λαϊκιά μούσα της Αμοργού το τραγουδεί και στις δυό σημασίες του.

Πότ’ ανθίζει το σταθούρι,

λαϊκό  τραγούδι, λέει:

“Μέσα στις μέρες τις

 λαμπρές – ‘λαμπράδες’ –

π’ ανθίζουν σα  σταθούρια

 Χριστός Ανέστη ακούγεται

μ’ αηδονιών τραγούδια”.

Παραστατικοί είναι επίσης οι στίχοι του Μιχαήλ  Γ. Γεράκη για το Ελίχρυσον. Στην ποιητική συλλογή του «Ασημοστάλες»  και στο  ποίημα «Η Αμοργός στον ποιητή της» (αφιερωμένο στον Νίκο Γκάτσο),  αναφέρει:

Τώρα που κόσμο άλλαξες και μπήκες σ’ άλλους δρόμους,

 στεφάνι από  ελίχρυσο μ’ ασημοστάλες της αυγής

στέλλω με τον..  «κορυδαλλό»

για να σε στεφανώσει. 

Είναι λουλούδι αμάραντο και σ’ άλλη γη δεν βγαίνει,

 μονάχα στην δική μου γη σ΄ απάτητες βουνοκορφές

που το χαϊδεύει ο άνεμος

κι ο αητός το βλέπει.

Εκτός από την σεμπρεβίβα, στην ίδια κατηγορία είναι και ο αμάραντος, ένα αυτοφυές ποώδες φυτό που τραγουδήθηκε και από τη λαϊκή μας παράδοση. Όμως η ομορφιά της άγριας σεμπρεβίβας με το έντονο χρυσοκίτρινο χρώμα που φυτρώνει στα απόκρημνα μέρη της ελληνικής υπαίθρου είναι μοναδική και μας θυμίζει τους θησαυρούς της ελληνικής γης και τα ανεκτίμητα δώρα της φύσης....
Πηγή 
Πηγή