Ποιήματα για το μήνα Φεβρουάριο

GRIMMER, Abel
Month of February or Winter-1604-06
Private collection

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ- Kωστής Παλαμάς

Απ' το παράθυρο στα βάθη μακριά,

Ο κάμπος ξεχωρίζει,

Και φαίνεται η αποκριά

Μέσα στο δρόμ' όλη βοή που τριγυρίζει

Είν' ο καιρός όπου τρελή γιορτάζ' η χώρα,

Και σιέται η μυγδαλιά με κάλλη ανθοφόρα.

Φτωχός ο κάμπος μας, μα όχι και γυμνός,

Αφού είν' ασπροντυμένος.

Μοιάζει με νιο που αχαμνός

Κι απ' την αρρώστια κάτασπρος ειν' ο καημένος.

Στο δρόμο άμαξες, μεθύσι, προσωπίδες,

Και ρίχνει ο ουρανός βροχής ρανίδες.

Τι τάχα να είσαι θλιβερή, ψιλή βροχή, 

Που αργά κι αγάλι 'γαλι

Μας έρχεσαι την εποχή

Που τα νυφιάτικα η μυγδαλιά έχει βάλει; 

Η φύσις κλαίει τη χειμωνιά που την παγώνει,

Ή κλαίει από χαρά στο Μάρτη που σιμώνει;

Σ' εκείνο το παράθυρο μπροστά κρατεί

Η μάννα το παιδί της,

Πότε του δείχνει τη γιορτή,

Πότε την εξοχή με τη λευκή στολή της.

Αποκριάς χαρά φωτίζει τ' αγγελούδι, 

Κι η μάννα είν' έμορφη, σα μυγδαλιάς λουλούδι.

Ρίχνει τα μάτια της και βλέπει τα βουνά

Μ' ολόχιονο φουστάνι, 

Και με το νου της αρχινά

Και χίλιους μύριους στοχασμούς άθελα κάνει,

Λιγάκι θλιβερούς σα νέφη του Φλεβάρη,

Μα πάντα καθαρούς, σαν του χιονιού τη χάρη.

Γιατ' είναι μάνα με μυαλό και με καρδιά,

Και είναι η ζωή της

Λουλούδι με τριπλή ευωδιά

Που της σκορπά ο Θεός, ο κόσμος, το παιδί της.

Την ενθυμίζ' η χειμωνιά κι η αγριάδα

Ότι κοντεύει του Μαρτιού να ρθει η λιακάδα.

Και νιώθει σαν γλυκιά μαρτιάτικη αυγή

Στα βάθη της ψυχής της,

Κι ακολουθά η συλλογή:

- Παρόμοια κι ο δυστυχής όπου η πίστις

Και τ' ουρανού η ελπίς φωλιάζει στην καρδιά του, 

Νιώθει μια δύναμη γλυκιά στη συμφορά του. 

Ενώ μας δέρνουνε του κόσμου τα δεινά,

Βάλσαμο η πίστη χύνει.

Κι ενώ είναι χιόνι στα βουνά,

Για ιδές η μυγδαλιά τον κάμπο πώς τον ντύνει!

Μ' απ' το παιδί μου μακριά πίκρες και πόνοι,

Και το Θεό η χαρά να του θυμίζει μόνη.

Σε τέτοιους στοχασμούς ο νους της καταντά,

Και άλλα συλλογιέται.

Μα το παιδάκι της κοντά

Στην τρέλα της αποκριάς βουτιέται.

Ξεχνά τα τόσα του παιχνίδια, και το κρύο,

Κι έχει παράπονο, και πόθους χίλιους δύο.

Μεσ' την καρδούλα του, αγάπες του χρυσές, 

Σωριάζονται ωραίες

Και πλουμισμένες φορεσιές

Και μάσκες και σπαθιά και περικεφαλαίες.

Κυρίες το κοιτούν, τις ρίχνει ζαχαράτα,

Κανείς την έμορφη δεν ξέρει μασκαράτα...

Ακόμα στο παράθυρο μπροστά κρατεί

Η μάννα το παιδί της.

Ξεχνιέτ' εκείνο στη γιορτή,

Κι αυτή στην εξοχή με τη λευκή στολή της.

Αποκριάς χαρά φωτίζει τ' αγγελούδι,

Κι η μάνα είν' έμορφη σα μυγδαλιάς λουλούδι.

Ζωγράφος-Γιάννης Τσαρούχης

Φύλλα ημερολογίου-Τάσος Λειβαδίτης
Ποιος ξέρει τί θα συμβεί αύριο ή ποιος έμαθε ποτέ τί συνέβη χτες;
Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί σε δωμάτια, σε τραίνα, σε όνειρα
αλλά καμμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει,
μοιάζει με το αντίο μιας ηλικίας που τελείωσε
και οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε,
ίσως μας αποδοθούν στον Παράδεισο.
Συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία, όπου σκόρπισα τους στεναγμούς της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς αλλά να πάει, πού;
Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο
κι όταν πεθάνω θα θελα να με θάψουν σ ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ό,τι μένει να ναι στην άκρη του δρόμου μας ένα μικρό “μη με λησμόνει”.

Ουμπέρτο Σάμπα, Βράδυ του Φλεβάρη

Βγαίνει το φεγγάρι.
Στη λεωφόρο είναι ακόμα
μέρα, ένα βράδυ που πέφτει γοργά.
Αδιάφορη νεολαία αγκαλιάζεται σφιχτά·
εκτρέπεται σε ευτελείς στόχους.
Κι είναι η σκέψη
του θανάτου που, στο τέλος, σε βοηθάει να ζήσεις.
*Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ

Κλείτος Κύρου, «Ήρθα ντυμένος»

Ήρθα ντυμένος φλεβαριάτικα ρούχα μια νύχτα ερειπωμένη

Αδιάκοπα ταξίδια, χιλιόμετρα αναμνήσεων κι ο σουβλερός

άνεμος στις παγωμένες λίμνες να ποδοπατεί χωρίς έλεος

την εσθήτα του καλοκαιριού

διαβαίνεις κάμπους και λαγκαδιές κρύσταλλα και

σταλαχτίτες ζεσταμένος από την πυροστιά των ματιών

της που θ’ ανθίσουν στη θέα σου

*

Μα κάποτε αλλάζει κι ο ρυθμός που σε κατέχει

Και οι απαντήσεις είναι πάντα τόσο φευγαλέες

Και το κορίτσι με το βιβλίο της βυζαντινολογίας ανοιχτό στα χέρια του

Δε θα σου πει τον καημό του

Κάθε βράδυ το φως θα δραπετεύει από τις γρίλιες για να

συναντήσει τον άσωτο που δεν έχει γυρισμό

και τα ερωτικά γράμματα σωρεύονται δένονται κατόπι με ροζ κορδέλες

κι ύστερα μια σιωπή μια σιωπή γιομάτη θλίψη σαν φτάνει η

ώρα η επίσημη που θα σκεφτείς εκείνον που αγαπάς

όταν εσύ που κατανίκησες τις αποστάσεις φεύγεις νικημένος

σαν ένα πλοίο με σβησμένα φώτα

ετοιμάζοντας ξανά το γυρισμό σου.

(Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή, εκδ. ΑΓΡΑ)

Μπορίς Παστερνάκ

Φεβρουάριος! Πιάσε μελάνη και κλάψε!
Θρηνώντας για τον Φλεβάρη γράψε,
Ενώ η λασπουριά βροντοκοπάει
Και καίγεται την μαύρη άνοιξη.

Βρες παϊτόνι. Δεκάρες δώσε έξι
Με τον ήχο της καμπάνας, με των τροχών την κλαγγή
Πήγαινε εκεί, όπου η νεροποντή
Βροντοκοπάει πιο πολύ από τα δάκρυα και τη μελάνη.

Εκεί, σαν καρβουνιασμένα αχλάδια,
Χιλιάδες κουρούνες από τα δέντρα
Στους λάκκους θα πέσουν, θα καταστρέψουν
Τη στεγνή θλίψη στο βυθό των ματιών.

Σαν μαύρα στίγματα εκεί που έλιωσαν τα χιόνια,
Αυλακωμένος ο αγέρας από τα κρωξίματα,
Όσο πιο τυχαία, τόσο πιο σωστά
Θρηνώντας γράφονται τα ποιήματα.
1912
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
ΠΗΓΗ

 Γιώργος Σεφέρης, “Η μορφή της μοίρας”

Η μορφή της μοίρας πάνω απ’ τη γέννηση ενός παιδιού, γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη, γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν και τα ξερά κλωνάρια της κληματαριάς ολόγυμνα στην αυλή.

Η μορφή πάνω απ’ την κούνια ενός παιδιού μιας μοίρας μαυρομαντιλούσας
χαμόγελο ανεξήγητο και βλέφαρα χαμηλωμένα και στήθος άσπρο σαν το γάλα
κι η πόρτα που άνοιξε κι ο καραβοκύρης θαλασσοδαρμένος πετώντας σε μια μαύρη κασέλα το βρεμένο σκουφί του.

Αυτά τα πρόσωπα κι αυτά τα περιστατικά σ’ ακολουθούσαν καθώς ξετύλιγες το νήμα στην ακρογιαλιά για τα δίχτυα κι όταν ακόμη αρμενίζοντας δευτερόπριμα κοίταζες το λάκκο των κυμάτων
σ’ όλες τις θάλασσες, σ’ όλους τους κόρφους
ήταν μαζί σου, κι ήταν η δύσκολη ζωή κι ήταν η χαρά.

Τώρα δεν ξέρω να διαβάσω παρακάτω,
γιατί σε δέσαν με τις αλυσίδες, γιατί σε τρύπησαν με τη λόγχη, γιατί σε χώρισαν μια νύχτα μέσα στο δάσος από τη γυναίκα που κοίταζε στυλώνοντας τα μάτια και δεν ήξερε καθόλου να μιλήσει,
γιατί σου στέρησαν το φως το πέλαγο το ψωμί.

Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;
Δεν ήταν της δικής σου μοίρας, μήτε της δικής μου τα γραμμένα, ποτές μας δεν πουλήσαμε μήτε αγοράσαμε τέτοια πραμάτεια• ποιος είναι εκείνος που προστάζει και σκοτώνει πίσω από μας;

Άφησε μη ρωτάς• τρία κόκκινα άλογα στ’ αλώνιγυρίζουν πάνω σ’ ανθρώπινα κόκαλα κι έχουν τα μάτια δεμένα,
άφησε μη ρωτάς, περίμενε• το αίμα, το αίμα
ένα πρωί θα σηκωθεί σαν τον Άι-Γιώργη τον καβαλάρη
για να καρφώσει με το κοντάρι πάνω στο χώμα το δράκοντα.

1η Οχτώβρη ’41
ΠΗΓΗ

Χουάν Βιθέντε Πικέρας / Ποίημα – Εγώ στη θέση σου (απόσπασμα)
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

 

Kahlil Gibran- Χαλίλ Γκιμπράν '' Τα Σπασμένα Φτερά''

 (AΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

«Σ' αγαπώ γιατί είσαι αδύναμος μπροστά στο

δυνατό καταπιεστή, και φτωχός μπροστά στον

άπληστο πλούσιο. Γι αυτο χύνω δάκρυα για σένα,

για να σε παρηγορήσω. Και μέσα απο τα δάκρυά

μου σε βλέπω μέσα στην αγκαλιά της Δικαιοσύνης,

να χαμογελάς και να συγχωρείς τους διώκτες σου.

Είσαι ο αδερφός μου και σ' αγαπώ, όποιος κι αν

εισαι - ειτε λατρεύεις το Θεό στην εκκλησία, ειτε

γονατίζεις στο ναό, ειτε προσεύχεσαι στο τζαμί.

Εσείς κι εγω είμαστε ολοι παιδιά μιας πίστης, που

προσφέρει πνευματική ακεραιότητα σε όλους και

τους δέχεται πρόθυμα όλους».

Kahlil Gibran

«Ήρθα να πω ενα λόγο, και θα τον πω τώρα.

Αλλ' αν ο θάνατος μ' εμποδίσει, ο λόγος θα ειπω-

θεί απο το Αύριο, γιατί το Αύριο ποτέ δεν αφήνει

μυστικά μέσα στο βιβλίο της Αιωνιότητας.

Ήρθα να ζήσω στη δόξα της Αγάπης και στο

φως της Ομορφιάς, που είναι του Θεού αντικα-

θρέφτισμα. Είμαι εδω, ζωντανός, και κανείς δεν

μπορεί να μ' εξορίσει απο την επικράτεια της ζωής,

γιατί με το ζωντανό μου λόγο θα ζήσω και νεκρός.

Ήρθα εδω για να ζήσω για ολα και με ολα και

οσα στοχάζομαι σήμερα στη μοναξιά μου θα αντι-

λαληθούν Αύριο απο το πλήθος.

Οσα λέγω σήμερα με μια καρδιά θα ειπωθούν

Αύριο απο χιλιάδες καρδιές».

Kahlil Gibran

Τα "Σπασμένα Φτερά" πραγματεύονται την ιστορία ενός ανέφικτου έρωτα, του έρωτα του αφηγητή, ενός νεαρού ιδεαλιστή, για μια συμπατριώτισσά του, παντρεμένη παρά τη θέλησή της.

Ίσως το πιο ρομαντικό έργο του σπουδαίου Λιβανέζου συγγραφέα, και μοναδικό μυθιστόρημά του,
το βιβλίο οφείλει τον τίτλο του σε μια συζήτηση που ο Γκιμπράν είχε με τη μητέρα του λίγους μήνες πριν από το θάνατό της:
«Εάν δεν είχες γεννηθεί θα είχες παραμείνει άγγελος στους ουρανούς» του είπε.
«Είμαι πάντα άγγελος» της απάντησε ο Γκιμπράν. «Πού είναι τα φτερά σου;» τον ρώτησε.
Ο Γκιμπράν έθεσε το χέρι της μητέρας του στον ώμο του και είπε: «Να τα, είναι σπασμένα».
ΠΗΓΗ

Ήταν λοιπόν μάταιες όλες αυτές οι νύχτες που περάσαμε στο φως του φεγγαριού δίπλα στο δέντρο του γιασεμιού που ενώθηκαν οι ψυχές μας;

Πετάξαμε ορμητικά προς τα άστρα ώσπου οι φτερούγες μας κουράστηκαν και κατεβαίνουμε τώρα στην άβυσσο;

Ή μήπως η αγάπη ήταν κοιμισμένη όταν ήρθε σε μας κι όταν ξύπνησε, θύμωσε κι αποφάσισε να μας τιμωρήσει; Ή μήπως τα πνεύματά μας μετατρέψανε την αύρα της νύχτας σε άνεμο που μας έκανε κομμάτια και μας πέταξε σαν σκόνη στο βάθος της κοιλάδας; Δεν παρακούσαμε καμία εντολή, ούτε γευτήκαμε καρπό απαγορευμένο.Τι είναι λοιπόν εκείνο που μας αναγκάζει να φύγουμε απ’ τον παράδεισο;

Ποτέ δε συνωμοτήσαμε , ούτε κάναμε στάση. Γιατί λοιπόν κατεβαίνουμε στην κόλαση; Όχι, όχι! Οι στιγμές που μας ένωσαν ήταν μεγαλύτερες κι απ’ τους αιώνες και το φως που φώτισε τα πνεύματά μας ήταν πιο δυνατό κι απ’ το σκοτάδι. Κι αν η καταιγίδα μας χωρίσει πάνω σ’ αυτόν τον ωκεανό, τα κύματα θα μας ενώσουν πάνω στη γαλήνια ακροθαλασσιά. Κι αν αυτή η ζωή μας σκοτώσει, ο θάνατος θα μας ενώσει.

Η καρδιά της γυναίκας δεν αλλάζει με τον καιρό ή τις εποχές. Ακόμα κι αν πεθάνει για πάντα, ποτέ δε θα χαθεί. Η καρδιά της γυναίκας είναι σαν ένα χωράφι που μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Όταν τα δέντρα ξεριζωθούν και η χλόη κατακαεί και οι βράχοι κοκκινίσουν απ΄το αίμα και η γη φυτευτεί με κόκαλα και κρανία, είναι και πάλι ήρεμη και σιωπηλή σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί η άνοιξη και και το φθινόπωρο θα ξαναρθούν στην ώρα τους και θα ξαναρχίσουν τη δουλειά τους.

———–

Και τώρα, αγαπημένε μου, τι θα κάνουμε; Πώς θα χωρίσουμε και πότε θα ξανανταμώσουμε; Θα δούμε την αγάπη σαν έναν ξένο επισκέπτη που ήρθε σε μας το βράδυ και έφυγε το πρωί; Ή θα υποθέσουμε ότι η αγάπη μας ήταν ένα όνειρο που ήρθε στον ύπνο μας και έσβησε όταν ξυπνήσαμε;

———–

Θα σκεφτούμε ότι η βδομάδα αυτή ήταν μια ώρα μέθης που πρέπει τώρα να αντικατασταθεί με νηφαλιότητα; Ανασήκωσε το κεφάλι σου και άφησέ με να σε κοιτάξω, αγαπημένε μου. Άνοιξε τα χείλη σου κι άφησέ με να ακούσω τη φωνή σου. Μίλησέ μου! Θα με θυμάσαι όταν η τρικυμία θα έχει καταποντήσει το καράβι της αγάπης μας;

Θ’ ακούς το θρόισμα των φτερών μου στη σιωπή της νύχτας; Θ’ ακούς το πνεύμα μου να φτερουγίζει πάνω σου; Θ’ ακούς τους αναστεναγμούς μου; Θα βλέπεις τη σκιά μου να πλησιάζει μαζί με τις σκιές του σούρουπου και να εξαφανίζεται με το ρόδισμα της αυγής; Πες μου αγαπημένε μου,τι θα είσαι μετά από τις στιγμές που ήσουν μαγική αχτίνα για τα μάτια μου, γλυκό τραγούδι για τ’ αυτιά μου και φτερά για την ψυχή μου; Τι θα είσαι;

————

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η καρδιά μου έλιωσε και της απάντησα:
«Θα είμαι ό,τι θέλεις εσύ να είμαι, αγαπημένη μου».

 Σε  λίγες   μέρες  ένιωσα  πάλι  μοναξιά,   και  τα  βιβλία  άρχι-
σαν   να  με  κουράζουν.  Πήρα  ενα  αμάξι  και  ξεκίνησα  για 
το  σπίτι   του   Φαρίς  Εφάντη.   Οταν   φτάσαμε  στο  πευκόδα-
σο  όπου  οι  άνθρωποι  περνούν  τις  ημερήσιες  εκδρομές  τους, 
ο  άμαξας   μπήκε  σ'  ενα   ιδιωτικό  δρομάκο,  που  τον  ίσκιω-
ναν  ιτιές  κι  απο  τις  δυο  μεριές.  Καθώς  περνούσαμε  ανάμε-
σα,  βλέπαμε  την  ομορφιά  της  πράσινης  χλόης,  των  κλημα-
ταριών,   και  των  πολύχρωμων   λουλουδιών   του   Νιζάν  που 
θνητος  το  μεσημέρι  φαίνεται  τη  νύχτα  σαν  άθλιος  ζητιάνος, 
που  εχει  για  κρεβάτι  του  τη  γη  και  τον  ουρανό  για  σκέπα-
σμα  του.
  και  το  ποταμάκι  που  το  βλέπουμε  να  λαμποκοπά 
στο  πρωινό  φως  και  το  ακούμε  να  τραγουδά  τον  ύμνο  της 
αιωνιότητας,   το   βράδυ   μεταμορφώνεται   σ'   ενα   ρυάκι   δα-
κρύων  και  θρηνεί  σαν  τη  μητέρα  που  έχασε  το  παιδί  της. 
Και  ο   Λίβανος,   που   φάνταζε   μεγαλόπρεπος   μια   βδομάδα  
πριν,  οταν  το  φεγγάρι  ήταν  γεμάτο  κι  οι  ψυχές  μας  ευτυ-
χισμένες,  φαινόταν  όλος  θλίψη  και  μοναξιά  εκείνη  τη  νύχτα. 
Σηκωθήκαμε  και  αποχαιρετιστήκαμε,  αλλα  η  αγάπη  κι  η 
απελπισία  στέκονταν  ανάμεσά  μας  σα  δυο  φαντάσματα,  που 
το  ενα  έκλαιγε  και  το  άλλο  σάρκαζε  φριχτά. 
Καθώς  έπιασα  το  χέρι  της  Σέλμας  και  το  έφερα  στα  χεί-
λη   μου,   εκείνη   με  πλησίασε  και  ακούμπησε  ενα  φιλί   στο  
μέτωπό  μου,  κι  ύστερα  έπεσε  πάλι  πάνω  στο  ξύλινο  παγκά-
κι.   Έκλεισε   τα   μάτια  της  και  ψιθύρισε  απαλά,  «Ω,  Κύριε 
και  Θεέ  μου,   λυπήσου  με  και  γιάτρεψε  τα   σπασμένα   μου  
φτερά!»
Καθώς  άφηνα  τη  Σέλμα  στον  κήπο,  ένιωσα  ωσάν  οι  αι-
σθήσεις  μου  να  σκεπάστηκαν  απο  ενα  πυκνό  πέπλο,  όπως 
η  λίμνη  σκεπάζεται  απο  την  ομίχλη. 
Η  ομορφιά  των  δέντρων,  το  φως  του  φεγγαριού,  η  βα-
θιά  σιωπή,  τα  πάντα  γύρω  μου  φαίνονταν  άσχημα  και  φρι-
χτά.  Το  αληθινό  φως  που  μου  ειχε  δείξει  την  ομορφιά  και 
το   θαύμα  του   σύμπαντος   ειχε   μετατραπεί   σε   μια   μεγάλη  
φλόγα  που  κατάκαιγε   την   καρδιά   μου
   κι  η   μουσική  της 
αιωνιότητας  που  ειχα  ακούσει  έγινε  θόρυβος,  πιο  τρομακτι-
κός  κι  απο  το  βρύχισμα  του  λιονταριού. 
Έφτασα  στο  δωμάτιό  μου,  και  σα  λαβωμένο  πουλί,  χτυ-
πημένο  απο  τον  κυνηγό,  έπεσα  στο  κρεβάτι  μου,   ξαναλέ-
γοντας  τα  λόγια  της  Σέλμας:  «Ω,  Κύριε  και  Θεέ  μου,  λυ-
πήσου  με  και  γιάτρεψε  τα  σπασμένα  μου  φτερά!»

Μέναμε και οι δυο σιωπηλοί, ο καθένας περιμένοντας τον
άλλο να μιλήσει, αλλα η ομιλία δεν ειναι το μόνο μέσο
επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ψυχές. Δεν είναι μόνο οι συλ-
λαβές και οι λέξεις που βγαίνουν απο τα χείλη και τη
γλώσσα που ενώνουν τις καρδιές.
Υπάρχει κάτι πολύ πιο μεγάλο και αγνό, από οσα
μπορεί να πει το στόμα. Η σιωπή φωτίζει τις ψυχές μας,
ψιθυρίζει στις καρδιές μας, και τις ενώνει. Η σιωπή μας
ξεχωρίζει απο τους εαυτούς μας, μας κάνει να ταξιδεύουμε
στο άπειρο στερέωμα του πνεύματος, και μας φέρνει πιο
κοντά στον ουρανό. μας κάνει να νοιώθουμε ότι τα σώματα
δεν είναι τίποτα περισσότερο απο φυλακές και ότι αυτός ο
κόσμος είναι μονάχα ένας τόπος εξορίας...
Διαβάστε ολόκληρο το διήγημα ΕΔΩ

Αρχή χρόνου ''ξανά'' -Καλή Χρονιά

Ο χρόνος είναι....

'Ενα απο τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος. Δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα που να έχει περπατήσει σ'αυτόν τον κόσμο και να μην έχει αναρωτηθεί σχετικά με τη φύση και τα παράδοξα του χρόνου.

Ερωτήματα όπως :''τι είναι χρόνος''; ''υπάρχει πραγματικά ο χρόνος'';  ''πότε ξεκίνησε και πότε θα τελειώσει''; ''μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο''; βασάνιζαν το μυαλό των ανθρώπων απο την αυγή της ιστορίας.

Τα ίδια ερωτήματα  κι ακόμη περισσότερα βασάνιζαν και βασανίζουν τα μυαλά των συγγραφέων, που επιχείρησαν ο καθένας με το δικό του τρόπο να ρίξουν ''κάποιο φως'' στα μυστήρια του χρόνου. 

Μας μίλησαν -για χρονικά παράδοξα και μαύρες τρύπες, ταξίδια στο χρόνο και χρονοπύλες, χρονοταξιδιώτες και ναυάγια του χρόνου, κβαντική τηλεμεταφορά, βιορυθμούς, συμπτώσεις και συγχρονικότητα, άγνωστα ημερολόγια και χρονολογικές απάτες.

Αν,απαρνηθούμε για λίγο τις όποιες θέσεις, απόψεις, θεωρίες, τις διανοητικές μας ''άγκυρες'',  δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε πως: ''ο χρόνος είναι παιδί που παίζει,κι εμείς είμαστε το παιχνίδι του''(Gi..ψυχεδελικός καλλιτέχνης).

Τι είναι ο χρόνος;

Εχουν γίνει εικασίες, υποθέσεις και στοχαστικές δηλώσεις πάνω στο ζήτημα, αλλά η ουσία παραμένει άγνωστη.

Ισως, το μόνο που έχουμε,είναι η εμπειρία του περάσματος του χρόνου ,τον βιώνουμε, βλέπουμε στον καθρέπτη τα σημάδια του, αλλά ο χρόνος παραμένει το υπέρτατο Αίνιγμα των Αιώνων.

Πολλές απόψεις και ιδέες ακούστηκαν μέσα στους αιώνες.

Ο Αριστοτέλης έδωσε αυτόν τον ορισμό:''Τούτο γαρ εστίν ο χρόνος, αριθμός κινήσεως κατά το πρότερον και το ύστερον'' - Ο χρόνος είναι ο αριθμός(μέτρο /ρυθμός)της κίνησης ως προς το παρόν ,και το μέλλον, ή ''Ο χρόνος είναι το μέτρο της κίνησης απο το πριν, στο μετά, ενώ σημείωνε ό,τι: ''είναι φανερό πως χωρίς κίνησης, μεταβολή, δεν υπάρχει χρόνος''

Αλλοι πάλι κατέφυγαν σε μη απάντηση.''Αν κάποιος με ρωτούσε (θα του έλεγα) τον γνωρίζω αλλά αν μου ζητούσε να τον εξηγήσω, θα έλεγα, θα έλεγα δεν μπορώ''(Αυγουστίνος) .

Μια ενδιαφέρουσα άποψη διατύπωσε ο γνωστός ερευνητής κ Γ.Ν Μπαλάνος στο βιβλίο του ''Οι Αμμοι του χρόνου'' λέγοντας ''ο χρόνος είναι η συνδετική ύλη των γεγονότων'' ενώ άλλοι βλέποντας το ζήτημα από μια αντίθετη γωνιά, είπαν ό,τι:''O χρόνος είναι αυτό που διαχωρίζει τα γεγονότα''.

Ο Χρήστος Ζ.Κώνστας -συγγραφέας-αναφέρει:Δυστυχώς απο τους πολλούς ορισμούς που δόθηκαν, όσο έξυπνοι και βαθυστόχαστοι κι αν ακούγονται, τελικά κανένας -μέχρι τώρα- δεν αποδείχτηκε απόλυτα ικανοποιητικός.  'Ετσι, το γεγονός παρέμεινε ''μυστήριο''δεν είμαστε καθόλου σίγουροι , τι είναι χρόνος.

Σ'ένα πράγμα βέβαια συμφωνούμε όλοι:Μπροστά σ' ένα καθρέπτη ο χρόνος αποδεικνύεται ο ''Μεγάλος μπελάς'' 

Σε κάθε περίπτωση, επιστήμη,και η ζωή συμφωνούν για ένα τουλάχιστον πράγμα.  Ο Χρόνος είναι σχετικός.

Μήπως ''τελικά ''ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση; είναι οι αναμνήσεις μας;

Ο Λουί Αραγκόν αναφέρει :''...Ο Χρόνος είμαστε εμείς αγαπημένη μου..Εγώ-Εσύ-όταν σε κοιτάζω στα μάτια''.

Αρχή χρόνου ''ξανά''

Οι συγκομιδές κάηκαν, σε μας τώρα η ανανέωση....άνθος και καρπός μνήμης έχουν δικαιοδοσία μέλλοντος... _Π. Ελυάρ

Αρχή χρόνου ''ξανά''

Ο Φιλόσοφος των επιστημών από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα, Michel Serres (αναγνωρίζεται ως ένας από τους ανανεωτές της γαλλικής επιστημολογίας), το 1969 έγραψε:"Στο εξής όλος ο κόσμος θα έχει ένα ρολόι, αλλά κανείς δε θα έχει χρόνο''.

Ανταλλάξτε το ένα με το άλλο.

Γιατί  όταν ο χρόνος γίνεται στιγμή

Ζεις την αιωνιότητα.